Παναγιώτης Γιαννάκης… Ο «δολοφόνος» που επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος

Γράφει ο
Δημήτρης Ανυφαντάκης

Λένε ότι ο "δολοφόνος" επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος, λες και μια αόρατη δύναμη τον σπρώχνει να ξαναβαδίσει στα ίδια χνάρια που τον οδήγησαν την πρώτη φορά στο μέρος όπου έμελλε να κάνει την πράξη που θα άλλαζε τα πάντα στη ζωή του.
Στην περίπτωση του Παναγιώτη Γιαννάκη, του "Δράκου" των
παραμυθιών μας, η ιστορία έγραψε πως έφυγε από τη φωλιά του στη Θεσσαλονίκη μια νύχτα του καλοκαιριού του 1993 κι από τότε η φωλιά του ερήμωσε και χορτάριασε. Λένε πως ταξίδεψε μακριά και κέρδισε ότι μπορούσε να φανταστεί στη ζωή του, έφτασε τόσο ψηλά όσο κανένας άλλος Έλληνας αθλητής του μπάσκετ, ξεπέρασε σε τίτλους ακόμα και τον άλλο, τον γκάνγκστερ, τη μηχανή με ψυχή, τον μελαχρινό κοντούλη με την αφάνα και την παράξενη προφορά, τον Νικ της καρδιάς μας. Όμως εκεί στη Θεσσαλονίκη είχε ξεχάσει κάτι. Όσο ψηλά κι αν έφτασε με την Εθνική, με τον Παναθηναϊκό, ακόμα κι αν ταξίδεψε μέχρι τη μακρινή Κίνα στο "Δράκο" κάτι έλειπε. Ήταν ίσως εκείνες οι μαγικές Πέμπτες που μας άλλαξαν τη ζωή. Ήταν ίσως εκείνο το παράξενο στρογγυλό γήπεδο στην καρδιά της πόλης. Ήταν ίσως όλοι εκείνοι οι χιλιάδες Έλληνες από κάθε γωνιά αυτής της κακοτράχαλης χώρας που δήλωναν φίλοι του Άρη ακόμα κι αν δεν ήξεραν τι είναι το μπάσκετ.
Ήταν ίσως εκείνα τα πιτσιρίκια της γενιάς μου που κυκλοφορούσαν στο Ποσειδώνιο με τη φανέλα με το νούμερο 5 στο στήθος και προσπαθούσαν να μιμηθούν αυτό το παράξενο σουτ με χειρόφρενο. Ίσως ήταν ακόμα κι εκείνα τα μακρινά ταξίδια στη Γάνδη, το Μόναχο, τη Σαραγόσα και το Τορίνο, εκεί που έλαμψε το άστρο του. Ίσως ήταν και κάτι παραπάνω απ' όλα αυτά. Ίσως ήταν ένα κομμάτι της ίδιας της μεγάλης του καρδιάς! Γιατί για τον Νικαιώτη που έγινε Θεσσαλονικιός σε μια νύχτα το καλοκαίρι του 1984, για καλή τύχη του μπάσκετ και όλης της Ελλάδας και μεσουράνησε μαζί με το ρομπότ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τον Νίκο Γκάλη, δημιουργώντας το πιο "φονικό" δίδυμο γκαρντ που γνώρισε ποτέ η γηραιά ήπειρος, ο Άρης δεν ήταν ποτέ μια απλή επαγγελματική υποχρέωση, ήταν η οικογένειά του και το σπίτι του, ήταν η ίδια του η ψυχή.
Όσοι τον έχουμε δει να κλαίει με λυγμούς κάτι βράδια σκοτεινά όπως εκείνο του Νοέμβρη του 1986, όταν η μεγάλη Τρέισερ του Μπομπ Μακάντου έκανε σκόνη το ευρωπαϊκό όνειρο του Άρη, καταλάβαμε πως ο Παν έχει κάτι που δύσκολα μπορείς να βρεις σε επαγγελματίες αθλητές των καιρών μας, είχε ψυχή, θέληση και φιλότιμο, ήταν γεννημένος αρχηγός, έβαζε την ομάδα πάνω απ' τον εαυτό του και τον εαυτό του κάτω απ' όλους αρκεί να έβγαινε νικητής απ' το παρκέ, ακόμα και ματωμένος και τραυματισμένος ο Παν ήταν εκεί, στα δύσκολα και στα εύκολα, στις χαρές και στις λύπες, στις συλλογικές νίκες και στις μοναχικές ήττες, ήταν εκεί με σθένος και ανδρεία. Λένε πως ότι γράφει η μοίρα δεν ξεγράφει κι έχουν δίκιο.
Ο "Δράκος" επέστρεψε στη φωλιά του 24 χρόνια μετά τη νύχτα που την άφησε γι' άλλες πολιτείες. Επέστρεψε όχι ως ο άσωτος της παραβολής, αλλά ως ο άνθρωπος που ο θρύλος λέει πως είναι γραφτό να αναγεννήσει τον Άρη από τις στάχτες του. Ο Παν είναι πάλι σπίτι του, πιο σοφός απ' το ταξίδι και πιο έτοιμος από ποτέ για τη μεγαλύτερη ίσως πρόκληση της πολυτάραχης καριέρας του. Αυτή τη φορά δεν θα χρειαστεί να φορέσει φανέλα και σορτσάκι, άλλωστε τα πυκνά μαύρα του μαλλιά έχουν από καιρό ασπρίσει και τα παπούτσια του έχουν εδώ και 21 χρόνια κρεμαστεί στην ντουλάπα της ιστορίας. Αυτή τη φορά θα πρέπει να βρει τις λύσεις έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Με μόνο οδηγό το τεράστιο μπασκετικό μυαλό του, το πείσμα και τη μεγάλη ψυχική του δύναμη, θα πρέπει να πιάσει τον Άρη από το χέρι και τον τον ξαναβάλει στο θρόνο του, στο θρόνο του "Αυτοκράτορα".
Στον Άρη από τη μέρα που έφυγε τίποτα δεν είναι πια ίδιο, η λάμψη ξεθώριασε, οι Πέμπτες από μπασκετικές αργίες έγιναν συνηθισμένες εργάσιμες, η Θεσσαλονίκη δεν είναι πια ο πορτοκαλί ομφαλός της μπασκετικής γης, οι σύντροφοί του άσπρισαν κι αυτοί από τα χρόνια, σκόρπισαν και ξέχασαν δάφνες και μεγαλεία του παρελθόντος, στα τσιμεντένια γήπεδα της παραλίας, της Χαριλάου, της Δελφών και της Καλαμαριάς δεν κυκλοφορούν πια πιτσιρικάδες με κίτρινες φανέλες και λευκά asics, ίσως είναι μπαμπάδες πια κι αυτοί και έχουν αρχίσει μέσα στις σκοτούρες της ζωής να ξεχνούν εκείνες τις Πέμπτες τις ονειρικές που μας φούσκωναν από περηφάνια, τα ντέρμπι Άρη - ΠΑΟΚ συγκινούν όλο και λιγότερους και δεν κρίνουν κανένα τίτλο, ο Λευκός Πύργος έχει ξεχάσει πότε είδε για τελευταία φορά πορτοκαλί πανηγύρι και τα "παραμύθια" μας δεν μιλάνε πια για Σοβιετικά θηρία, γίγαντες Γιουγκοσλάβους και ιπτάμενους Αμερικανούς.
Είμαι σίγουρος πως όλα αυτά ο Παν τα ξέρει και τα έχει σκεφτεί πολύ πριν από μένα και είμαι βέβαιος πως ούτε η προσφορά του Νίκου Λάσκαρη, ούτε η ευκαιρία να μας ξαναδείξει ποιος είναι και τι αξίζει, πράγμα που όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά, ήταν οι λόγοι που τον οδήγησαν να κάτσει στον κιτρινόμαυρο πάγκο. Ο λόγος ήταν άλλος, πολύ πιο σπουδαίος και πολύ βαθύς. Ήταν η ανάγκη του να ξαναγυρίσει στα παλιά του λημέρια και να ολοκληρώσει αυτό που κάποτε άφησε στη μέση. Όχι να ξαναγράψει την ιστορία, αλλά να διαμορφώσει τη συνέχειά της. Να εμπνευστεί από το χώρο που ανδρώθηκε μπασκετικά και να εμπνεύσει νέους αθλητές, νέα ταλέντα, νέους "Δράκους" και νέους "Γκάνγκστερ". Να ξαναπιάσει τα πράγματα από εκεί που τ' άφησε και να τα οδηγήσει εκεί που ο ίδιος έχει υποσχεθεί στον εαυτό του και στους φίλους του Άρη. Είναι ένα προσωπικό στοίχημα πάνω από συμβόλαια και συμφωνίες, έχει να κάνει με τον ίδιο, άλλωστε είμαι πεπεισμένος πως στον Παναγιώτη Γιαννάκη δεν λείπουν ούτε δόξα, ούτε χρήματα, αυτά τα έχει και τα κέρδισε με την αξία του. Αυτό που πραγματικά θέλει είναι να βάλει το δικό του λιθαράκι, αυτό που του αντιστοιχεί, στην προσπάθεια για την ανοικοδόμηση του νέου Άρη. Του Άρη που ο Γκάλης και ο Γιαννάκης έκαναν κάποτε μεγάλο και που η μοίρα τους καλεί και πάλι να τον βγάλουν από το αδιέξοδο και να ξαναγράψουν κιτρινόμαυρη ιστορία.
Παναγιώτη καλωσόρισες στο σπίτι σου!
Νίκο και τώρα ήρθε η σειρά σου...