Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΚΟΥ ΠΟΥ ΠΗΔΑΕΙ ΑΠΟ ΣΚΑΦΟΣ ΣΕ ΣΚΑΦΟΣ.

Διαβάζω δημοσίευση του πρώην Α/ΓΕΣ Φραγκούλη Φράγκου, ο οποίος θέτει ένα επικίνδυνο γι’ αυτήν την στιγμή ερώτημα.
Συγκεκριμένα λέει:
«Η Ελλάδα έχει να επιλέξει μεταξύ του υπό διαμόρφωση πανίσχυρου άξονα ΗΠΑ-Βρετανίας-Ρωσίας-Ισραήλ, που θα κυβερνήσει τον κόσμο τον 21ο αιώνα, και στον οποίο θα προσχωρήσει σύντομα και η Γαλλία, και της συρρικνούμενης θλιβερής και υφεσιακής γερμανοκρατούμενης Μεσευρώπης, που “ψήνει στον φούρνο μικροκυμάτων” τα εναπομείναντα μέλη-αποικίες της. Από την μία πλευρά οι Δυνάμεις του Ναβαρίνου που μας έκαναν κράτος, από την άλλη οι δυνάμεις που μας υποδούλωσαν και μας κατέστρεψαν
στην Κατοχή και στην εποχή του Μνημονίου. Διαλέγουμε και παίρνουμε».
Αν και στα αυτιά του απογοητευμένου από την Ευρώπη Έλληνα ακούγονται λυτρωτικά αυτού τους είδους τα μανιχαϊστικά διλήμματα, δυστυχώς όμως η ποιότητα του ερωτήματος καθώς και ο τρόπος που εκφράζονται είναι κατά την εκτίμησή μου επικίνδυνα εσφαλμένος για τους εξής λόγους:
1. Δημιουργεί αυθαίρετα δύο αντίπαλους άξονες , βασισμένους σε παραδοσιακές λογικές του πολύ προηγούμενου αιώνα.
2. Βάζει στον ένα άξονα με σιγουριά τις ΗΠΑ, την Βρετανία, την Ρωσία και το Ισραήλ καθώς και την Γαλλία, ενώ η συμμαχία αυτή έχει αντιφάσεις τόσο στην περίπτωση των ΗΠΑ με την Ρωσία, όσο και της Γαλλίας με το Ισραήλ αλλά και με την Ρωσία και την Βρετανία.
3. Αναφέρεται σε «υφεσιακή γερμανοκρατούμενη και συρρικνούμενη Μεσευρώπη», με αόριστους και ανακριβείς εν πολλοίς όρους, αφού ούτε υφεσιακή είναι, ούτε μεσευρώπη, ούτε θλιβερά συρρικνούμενη παρά την έξοδο της Μ. Βρεττανίας.
Όλες οι χώρες της ΕΕ σημειώνουν ανάπτυξη, (όχι όλες τόσο σημαντική, αλλά αναπτύσσονται) και η ΕΕ προχωράει τεχνολογικά με πολύ σταθερούς αναπτυξιακούς ρυθμούς.
Τα σημαντικότερα οικονομικά της προβλήματα κατορθώνει να τα ελέγξει.
4. Η Γερμανική ηγεμονία είναι σημαντικό πρόβλημα για την συνοχή και την ολοκλήρωση της Ευρώπης και εμείς πέσαμε στο τέλμαμε τα μνημόνια, αλλά αυτήν την στιγμή δεν καλούμεθα να διαλέξουμε ξεκάθαρα στρατόπεδο.
5. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε και πρέπει να το κάνουμε, είναι να ενισχύσουμε την συμμαχία μας με τον Αμερικανο-Βρεττανικό άξονα για πολλούς γεωπολιτικούς, στρατηγικούς και οικονομικούς λόγους, που ως “κοινωνία αξινών” το έχουμε τεκμηριώσει και το το έχουμε αναλύσει επισταμένως (πριν αλλά και ιδιαίτερα μετά το ΒΡΕΧΙΤ).
6. Ο Ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας πρέπει να είναι σταθερός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα συνεχίσουμε την καταστροφική λογική της απόλυτης εξάρτησης μας από την Γερμανία. Η απεξάρτησή μας και η ανεξαρτησία μας είναι εθνικό ζωτικό συμφέρον που απαιτεί πολυεπίπεδη στρατηγική. Είναι μία υπόθεση που θα πάρει χρόνια, με σταθερή στρατηγική σταδιακού απεγκλωβισμού μας από τα μνημόνια και την Γερμανική ποδηγεσία, με ορίζοντα στην καλύτερη περίπτωση δεκαετίας.
Αυτό που μας προβληματίζει όμως στο συγκεκριμένο ερώτημα, είναι τα εξης:
1. Αν και θέτει σωστά την ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε το ζήτημα των συμμαχιών μας, εν τούτοις είναι πολύ επικίνδυνος ο τραχύς τρόπος που τίθεται.
2. Αποτυγχάνει να δει γεωπολιτικά το ζήτημα και το βλέπει με όρους καθαρά στρατιωτικής λογικής, «εάν δεν είσαι φίλος μου είσαι εχθρός μου» και «ο εχθρός του φίλου μου είναι και δικός μου εχθρός». Οι θεωρήσεις αυτές στον σύγχρονο κόσμο είναι πολύ απλοϊκές και δεν αντικατοπτρίζουν με σταθερό και αποτελεσματικό τρόπο τις ανάγκες της χώρας μας στις πραγματικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί.
Και σε κάθε περίπτωση μόνο οι ποντικοί πηδάνε από σκάφος σε σκάφος κάθε φορά που φοβούνται.