Το ΠΡΩΤΟ σου χρέος εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το ΔΕΥΤΕΡΟ, να φωτίσεις την ορμή και να συνεχίσεις το έργο τους. Το ΤΡΙΤΟ σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο σου τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει. Νίκος Καζαντζάκης «ΑΣΚΗΤΙΚΗ».

ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΘΑΡΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥΕΤΗ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΠΛΟΥΤΙΣΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΕΙΤΕ ΑΥΤΟΙ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΝΟΜΑΡΧΕΣ ΑΝΤΙΝΟΜΑΡΧΕΣ ΔΗΜΑΡΧΟΙ Η ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.
ΤΕΡΜΑ ΣΤΑ ΤΕΡΠΙΤΙΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΙ ΚΑΙ ΑΛΑΖΟΝΙΚΟΙ ΚΕΝΟΔΟΞΟΙ ΚΑΙΣΑΡΙΣΚΟΙ ΚΑΙ ΥΠΟΣΧΟΝΤΑΙ ΠΡΟΟΔΟ ΕΝΩ ΤΟΣΕΣ ΤΕΤΡΑΕΤΙΕΣ ΕΦΕΡΑΝ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥΣ.

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2019

Τι νοιώθεις, τώρα που με χτυπάς;


Τι νοιώθεις, τώρα που με χτυπάς;
Σύνταγμα, Κυριακή 20 του Γενάρη, 2019.
Είμαι στο Σύνταγμα. Μαζί με χιλιάδες Έλληνες. Τα όπλα που κρατάμε: Η περήφανη Σημαία, η άσβεστη αγάπη για την Πατρίδα, ο αγνός πόθος για απόδοση δικαιοσύνης, σε τούτες τις τραγικές στιγμές που η Μακεδονία και η Ελλάδα ολόκληρη κινδυνεύουν.
Ψέλνω Εθνικό Ύμνο και Μακεδονία Ξακουστή. Κι εσύ μου ρίχνεις χημικά, που σαν λάβα αγριεμένη, έρχονται καταπάνω μου και με καίνε. Όχι γιατί κάνουν τα μάτια να δακρύζουν, ούτε γιατί η ανάσα σταματά στον λαιμό και πνίγομαι. Με καίνε, εκεί, στους τόπους της καρδιάς και της λογικής. Πώς μπορείς να με χτυπάς και μετά να με βρίζεις; Είμαι στο Σύνταγμα. Κι όσο ρίχνεις τα βόλια σου, τόσο το κορμί μου γίνεται ξένο. Αλλού θέλω να πάω, κι αλλού πηγαίνουν τα πόδια μου. Δικά μου είναι αυτά τα πόδια; Γιατί πατούν τα πόδια μου του διπλανού μου, και τα δικά του πατούν εμένα; Γιατί το κοντάρι της σημαίας του πέφτει πάνω μου, την ίδια στιγμή που το δικό μου κοντάρι πέφτει πάνω σε εκείνον; Ω, όχι, δεν ορίζουμε τα κορμιά μας, γιατί τα χημικά φέρνουν παράλυση, δεν το ξέρεις αυτό, εσύ, που χτυπάς αδιάκοπα κι άγρια τον Έλληνα και την Σημαία του;
Είμαι στο Σύνταγμα. Έχει διαλυθεί η σκέψη μου, η λογική μου. Είναι δυνατόν να με χτυπάς, γιατί θέλω την Ελλάδα ζωντανή και όρθια τώρα και στο μέλλον, σε εκείνο το μέλλον που κανείς από εμάς δεν θα ζει, ούτε εσύ ούτε εγώ;
Είμαι στο Σύνταγμα. Η καρδιά μου ουρλιάζει. Όχι εξαιτίας των χημικών. Ουρλιάζει από πόνο, γιατί εσύ τυφλώθηκες και δεν βλέπεις ποιον χτυπάς.
Είμαι στο Σύνταγμα. Οι μύξες τρέχουν. Τα σάλια πέφτουν. Δεν βλέπω. Μόνο μυρίζω και εισπνέω τις φωτιές που μου ρίχνεις και, ναι, πίστεψέ με, δεν θέλω να σου ρίξω τις ίδιες φωτιές. Γιατί μπορεί να μην ορίζω το σώμα μου, ωστόσο την φωνή του ανθρωπισμού την κουβαλώ από την μήτρα της μάνας μου ακόμα. Κι αυτή δεν μου επιτρέπει να σου ρίξω. Και το όπλο που κρατάς να μου δώσεις, κι ακίνητος να σταθείς, δεν θα μπορέσω να σου ρίξω. Με την υπογραφή του παραλυμένου μου κορμιού σου το λέω: Δεν θέλω να σε δω με κόκκινα μάτια δακρυσμένα και φοβισμένα, δεν θέλω να δω από το στόμα σου να τρέχουν σάλια κι εσύ να μην είσαι ικανός να κρατήσεις όρθια την αξιοπρέπεια σου, δεν θέλω να σε δω να ουρλιάζεις από πόνο. Όχι, δεν θέλω, επειδή πιστεύω στον Θεό της Αγάπης. Τώρα, όμως, ένα σου ζητώ, εγώ, με το παραλυμένο μου κορμί και την βιαίως διαλυμένη λογική μου: Σώσε την Ελλάδα!
Είμαι στο Σύνταγμα. Είμαι εφτά χρονών. Είμαι εβδομήντα χρονών. Είμαι γυναίκα. Είμαι άντρας. Είμαι Ελλάδα. Είμαι Μακεδονία.
Εσύ ποιος είσαι; Κόμμα; Αστυνομία; Εξουσία; Αναρωτήθηκες, τούτη την ύστατη ώρα, ποιον χτυπάς και γιατί τον χτυπάς;
Εσύ, όποιος κι αν είσαι, τι νοιώθεις τώρα που με χτυπάς;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου