Τι θα κάνει τώρα που δεν του βγαίνει τίποτα;

Βασίλης Στεφανακίδης

Οταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός ξεκαρδίζεται στα γέλια.

 Η φράση αυτή ταιριάζει γάντι και στην περίπτωση της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.Ο πρωθυπουργός με κάθε ευκαιρία και με κάθε πρόκληση της αντιπολίτευσης για εκλογές απαντούσε (και ενδεχομένως να το κάνει ακόμα αλλά πιο χλιαρά) ότι οι εκλογές θα γίνουν τον Σεπτέμβριο του 2019.
Στους σχεδιασμούς τους βάραινε το γεγονός ότι τον φετινό Αύγουστο λήγει το μνημόνιο και στη συνέχεια, με λιγότερες δεσμεύσεις από τους δανειστές, θα μπορούσαν για έναν χρόνο να προβαίνουν σε στοχευμένες παροχές, όπου είναι δυνατόν, ώστε να εξευμενίσουν τον ταλαίπωρο από την πολυετή και πολυεπίπεδη κρίση ψηφοφόρο σε μια ανταλλακτική διαδικασία.

Φευ, όμως, στη ζωή και, κυρίως, στην πολιτική, το απρόβλεπτο και το απρόσμενο παίζουν καταλυτικό και ενίοτε ανατρεπτικό ρόλο. Γεγονότα από μικρά έως μεγάλα από το πουθενά μπορούν να τινάξουν στον αέρα όλους τους σχεδιασμούς κι εκεί που νόμιζαν ότι όλα θα κυλούν βάσει προγράμματος, καταλήγουν να μην ξέρουν τι τους περιμένει την επαύριο.

Βλέπετε, όπως λένε και οι χαρτοπαίκτες, η ρέντα δεν κρατάει για πάντα και γι’ αυτό καλός παίκτης είναι αυτός που ξέρει πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να σηκωθεί από το τραπέζι. Το τελευταίο διάστημα, λοιπόν, η κυβέρνηση διαπιστώνει καθημερινά ότι πλέον τίποτα δεν της βγαίνει.

Πρώτα και κύρια στον οικονομικό τομέα, καθώς η καθαρή έξοδος έχει θολώσει σε τέτοιον βαθμό που ακόμα και η τελευταία αξιολόγηση να μοιάζει ανυπέρβλητη με τα νέα προαπαιτούμενα που φαίνεται και δεν το κρύβει ότι θα βάλει το ΔΝΤ, όπως η επιβολή της περικοπής του αφορολόγητου, δηλαδή επιπλέον φόροι για όλους, από το 2019 και όχι το 2020, που προέβλεπε η αρχική συμφωνία. Επίσης, οι εκτιμήσεις για την ανάπτυξη του τρέχοντος έτους, όπως αυτές θα ανακοινωθούν περί τον Μάιο, είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό με δεδομένη την απόδοση της οικονομίας πέρυσι, όπου όλες οι προβλέψεις έπεσαν έξω και τελικά κάθισε η ανάπτυξη στο 1,4%. Σφόδρα πιθανό θεωρείται οι δανειστές, αν εκτιμήσουν απόκλιση από τον στόχο, να ζητήσουν ενεργοποίηση του δημοσιονομικού κόφτη, δηλαδή περικοπές στις συντάξεις και τους μισθούς του Δημοσίου. Η περίφημη, δε, ρύθμιση του χρέους έχει καταντήσει σαν το Κυπριακό, για το οποίο όλοι θέλουν να λυθεί, αλλά εδώ και 44 χρόνια παραμένει άλυτο.

Αυτά βέβαια λίγο πολύ όλοι όσοι έχουν καθαρή ματιά και δεν φορούν κομματικές παρωπίδες τα βλέπουν εδώ και πολύ καιρό. Αυτά που δεν φαίνονταν και ήταν απρόσμενα είναι άλλα και μπορούν να ανατρέψουν τα πάντα. Και πρώτα απ’ όλα, τα εθνικά θέματα όπου η κυβέρνηση με έναν άφρονα μικρομεγαλισμό αποφάσισε να λύσει θεωρώντας εαυτόν μακράν τον καλύτερο διαπραγματευτή. Ξεκίνησαν απερίσκεπτα ή πιεζόμενοι -δεν έχει σημασία- το Μακεδονικό, χτύπησαν ευαίσθητες πατριωτικές χορδές που πίστευαν πως είχαν ατονήσει και τώρα δεν ξέρουν πώς να το μαζέψουν και να υποχωρήσουν αφού κινδυνεύουν να χάσουν τον κυβερνητικό τους εταίρο, τους ΑΝ.ΕΛ.

Το δε plan B του Τσίπρα, που ψάχνει στήριξη σε ανεξάρτητους βουλευτές και Ποταμίσιους, είναι, το λιγότερο, για γέλια. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι κυβερνητικοί μάγοι της διπλωματίας υποτιμούν συνέχεια της προκλήσεις των Τούρκων και δεν βλέπουν πως το πάνε φιρί-φιρί για επεισόδιο και εμπλοκή, για δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων, τα οποία θα αποτελέσουν νέα βάση για διαπραγματεύσεις εις το διηνεκές.

Η παράταση της αιχμαλωσίας των δύο στρατιωτικών είναι άλλη μια απόδειξη των μεθόδων που θα μετέλθουν οι Τούρκοι στο σχέδιο κλιμάκωσης της έντασης. Και βέβαια το κερασάκι στην τούρτα, στην κυριολεξία από το πουθενά, η υπόθεση του Ιβάν Σαββίδη, που αυτή και αν τους έχει αποπροσανατολίσει και δεν ξέρουν τι να κάνουν και πώς να τη χειριστούν, αφού είναι οφθαλμοφανές ότι σε κάθε περίπτωση η πολιτική ζημιά είναι τεράστια.

Υπό το φως λοιπόν αυτών των δεδομένων, ποιος μπορεί να στοιχηματίσει ότι ο Τσίπρας θα το πάει μέχρι τέλους, όπως ο άρρωστος χαρτοπαίκτης που δεν ξέρει πότε να σηκωθεί από το τραπέζι και στο τέλος φεύγει ταπί;