Γράφει ο ΠΑΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
* Ο γεννημένος στις ΗΠΑ «απόλυτος πολεμιστής» του χόκεϊ επί πάγου είναι ένας «λεοντόκαρδος» του αθλήματος, αλλά και μια εξαιρετικά αμφιλεγόμενη ολυμπιακή προσωπικότητα
Ποιος είναι ο γιος του Κώστα (Γκας) και της Χρυσούλας ο οποίος θεωρείται ήδη ο μεγάλος πρωταγωνιστής των Χειμερινών του Σολτ Λέικ Σίτι;
Σε ένα τόσο σκληροτράχηλο άθλημα όπως το χόκεϊ επί πάγου, ο Κρις Τσέλιος δεν μπορούσε παρά να διακρίνεται για το πολύ δυνατό παιχνίδι του. Ένα ακούραστο θηρίο που δεν φοβάται να πατινάρει με μεγάλη ταχύτητα λίγα εκατοστά από την τζαμαρία, αλλά και ένας παίκτης που τιμωρείται συχνά για τις... επιδόσεις του μέσα και έξω από τα γήπεδα
Ο πατέρας του λέγεται Γκας. Ετσι (μετ)ονόμασε το Κώστας από τότε που πρωτοπάτησε το πόδι του στο Σικάγο, το 1951. Η μητέρα του είναι ακόμα «η Χρυσούλα». Ο Chris έχει φθάσει πια τα 40. Τον περασμένο Οκτώβριο τηλεφωνήθηκε με κάποιους γνωστούς του αμερικανούς δημοσιογράφους. Στις δύο δεκαετίες που παίζει στο NHL, το επαγγελματικό πρωτάθλημα χόκεϊ επί πάγου στη Βόρεια Αμερική, έχει κάνει κάποιες φιλίες με ρεπόρτερ. «Επιλέγω να γίνω αρχηγός» τους είπε. Το νέο μεταδόθηκε λίγο αργότερα στη συνέντευξη Τύπου της Ολυμπιακής Επιτροπής των ΗΠΑ. Την επόμενη ημέρα η είδηση υπήρχε σε κάθε εφημερίδα - τουλάχιστον σε όσες Πολιτείες ο κόσμος ασχολείται με το χόκεϊ επί πάγου. «Ο Κρις Τσέλιος θα είναι αρχηγός της ομάδας των ΗΠΑ στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σολτ Λέικ Σίτι -Ο Κρις είπε ότι "έμαθε από τα λάθη του"». Ο αμυντικός των Ντιτρόιτ Ρεντ Γουίνγκς, ένας δεύτερης γενιάς Ελληνοαμερικανός, δεν είναι καθόλου τυχαία προσωπικότητα στην Αμερική. Για διάφορους λόγους θα είναι ένα από τα κεντρικά πρόσωπα στους 19ους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες που αρχίζουν στις 8 Φεβρουαρίου στο Σολτ Λέικ Σίτι της Γιούτα. Ενας από αυτούς είναι ότι για ορισμένους παραδοσιακούς οπαδούς του χόκεϊ, αυτούς για τους οποίους το άθλημα φτάνει στο καλύτερό του σημείο όταν ο αμυντικός συνθλίβει στην τζαμαρία τον αντίπαλο, ο Κρις Τσέλιος είναι «ο καλύτερος αμερικανός παίκτης χόκεϊ στην Ιστορία, ο λεοντόκαρδος του αθλήματος»· έτσι τον χαρακτήρισε τον Ιούλιο του 2000 στις σελίδες της «USA Today» ο αθλητικογράφος Κέβιν Αλεν.
Ο Κρις Τσέλιος μεγάλωσε στο Σικάγο, όπου ο πατέρας του, ο Γκας, ο Κώστας Τσέλιος από την Τρίπολη, είχε ανοίξει (τι άλλο;) ένα εστιατόριο. Ηταν ένα από τα πέντε παιδιά της οικογένειας του Γκας και της Χρυσούλας, η οποία κατάγεται από τη Σπάρτη, και ασχολήθηκε με το χόκεϊ επί πάγου μάλλον από τύχη. Ισως επειδή στη South Side του Σικάγου όπου έμεναν υπήρχε ένα πάρκο όπου τον χειμώνα μπορούσες να κάνεις πατινάζ στον πάγο. Ο Κρις πήγε σε ελληνικό σχολείο, αλλά τελικά συνέχισε τα μαθητικά χρόνια του στο γυμνάσιο του Mt Carmel. Το να μιλάς ελληνικά είναι τιμή για τους ομογενείς πρώτης γενιάς αλλά για τα παιδιά τους συχνά είναι ντροπή και χαρακτηριστικό κοινωνικού αποκλεισμού. Ο Κρις θα πήγαινε σε αμερικανικό γυμνάσιο όπου θα μάθαινε αμερικανικά και χόκεϊ επί πάγου. Και παρ' ότι η οικογένεια χρειάστηκε να μετακομίσει στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια το 1977, το ταλέντο δεν χάθηκε.
Το 1981 ο Κρις Τσέλιος επιλέχθηκε στα ντραφτ από τους Μόντρεαλ Κανάντιενς, οι οποίοι στις δοκιμές είχαν δει στον ωραίο νεαρό Ελληνοαμερικανό ένα ατρόμητο και ακούραστο θηρίο που δεν φοβόταν να πατινάρει με μεγάλη ταχύτητα λίγα εκατοστά από την τζαμαρία. Στα επόμενα χρόνια ο Τσέλιος θα γινόταν συνώνυμος του αγωνιστικού πάθους, ο «απόλυτος πολεμιστής του χόκεϊ», όπως τον ονόμασε πρόσφατα ο Ντάλας Ντρέικ, ο επιθετικός των Σεντ Λιούις Μπλουζ, με τον οποίο οι αναμετρήσεις του στις γωνίες του γηπέδων άφησαν εποχή. Θα οδηγούσε τους Κανάντιενς στον θρίαμβο στο Στάνλεϊ Καπ το 1986, θα έκανε τους ρεπόρτερ να τον θεωρούν σίγουρο για το Hall of Fame και θα τρόμαζε ακόμη και τους μπαρουτοκαπνισμένους προπονητές του, επιστρέφοντας το 1995 από εγχείρηση στο γόνατο μέσα σε μόλις επτά 24ωρα.
Σε ένα macho άθλημα, ο Τσέλιος αποτέλεσε τη μεσογειακή εκδοχή του. Όμορφος, παμπόνηρος και αδίστακτος. Επιπλέον έγινε και ένας από τους πλέον τιμωρημένους παίκτες στην ιστορία του NHL. Τα όρια ανάμεσα στην αγωνιστικότητα και στο βρώμικο παιχνίδι είναι πάντα θολά, πόσο μάλλον σε ένα τόσο σκληροτράχηλο άθλημα όπως το χόκεϊ. Και όπως συμβαίνει συχνά σε αυτά τα σπορ, οι παίκτες δεν κλειδώνουν την ένταση στα ντουλάπια των αποδυτηρίων, αλλά τη μεταφέρουν και έξω από τα γήπεδα.
Το 1984 σε ηλικία 22 ετών ο Κρις Τσέλιος ήταν μέλος της αμερικανικής ολυμπιακής ομάδας που συμμετείχε στους Χειμερινούς του Σεράγεβο και απαρτιζόταν από μελλοντικούς αστέρες του NHL. Ήταν μια άτυχη ομάδα. Τέσσερα χρόνια ύστερα από την «απόλυτη» επιτυχία, όταν εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του Λέικ Πλάσιντ η αμερικανική ομάδα απαρτιζόμενη από αθλητές κολεγίων είχε νικήσει τους «ανίκητους» Σοβιετικούς, ο Τσέλιος και οι συμπαίκτες του έπρεπε να κάνουν τουλάχιστον το ίδιο. Η ήττα τους από τον Καναδά τους μετέτρεψε σε «αποτυχημένους». «Ήμασταν απλώς πολύ νέοι» δηλώνει τώρα.
Οι εποχές περιέργως μοιάζουν. Μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα του περασμένου Σεπτεμβρίου η ανάγκη για να υψωθεί η αστερόεσσα στα γήπεδα του Σολτ Λέικ Σίτι είναι αντίστοιχη με εκείνη των ψυχροπολεμικών χρόνων της δεκαετίας του 1980. «Ο κόσμος έχει γίνει πολύ πατριωτικός τελευταία και θα μας βοηθήσει» λέει ο Κρις. «Αν και πιστεύω ότι υπάρχει αρκετή πίεση». Η πίεση είναι κυρίως σε αυτόν.
Ο Τσέλιος επέλεξε να γίνει αρχηγός της αμερικανικής ομάδας και στην ουσία επέλεξε να κυνηγήσει ένα ακόμη φάντασμα: το 1998 στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Ναγκάνο ο Ελληνοαμερικανός ηγήθηκε της ομάδας των ΗΠΑ, η οποία απέτυχε παταγωδώς. Την επομένη της τελευταίας ήττας στον ιαπωνικό και στον αμερικανικό Τύπο κυκλοφόρησαν ρεπορτάζ που αποκάλυπταν ότι ορισμένοι παίκτες της ομάδας των ΗΠΑ προέβησαν σε βανδαλισμούς στα δωμάτια του ξενοδοχείου τους. Το θέμα πήρε διαστάσεις σκανδάλου καθώς για πρώτη φορά οι ΗΠΑ φαινόταν να εξάγουν αθλητική αλητεία. Το χειρότερο για τον Τσέλιο ήταν ότι ταίριαζε στον ιδανικό «ένοχο». Οι υποψίες βάρυναν αναπόφευκτα τον παίκτη με τη χειρότερη φήμη μέσα στο γήπεδο.
Κανένας από τους αμερικανούς αθλητές δεν παραδέχθηκε την ενοχή του. «Το κρατήσαμε για τους εαυτούς μας για έναν λόγο. Οσοι έπρεπε να μάθουν τι συνέβη το έμαθαν, αλλά ο κόσμος δεν χρειαζόταν να ξέρει περισσότερα» δήλωσε πριν από λίγο καιρό ο Τσέλιος, όταν του υπενθύμισαν αυτό που κανείς φυσικά δεν ξεχνάει. Ο ίδιος φεύγοντας από το ξενοδοχείο του Ναγκάνο είχε δώσει στη διεύθυνση μια επιταγή 3.000 δολαρίων για τις ζημιές. Για πολλούς εκείνη η ομάδα αποτελούσε εθνικό όνειδος, όχι τόσο για την αποτυχία αλλά για όσα συνέβησαν εκείνη τη νύχτα στα δωμάτια ορισμένων παικτών. Τώρα οι περισσότεροι από αυτούς και ιδίως ο «ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίον» Τσέλιος έχουν μια ευκαιρία να πάρουν ρεβάνς από τους ίδιους τους εαυτούς. «Όλα αυτά έχουν τελειώσει και ελπίζω ότι δεν θα ξανασυμβεί» λέει τώρα.
Ακόμη και χωρίς ένα ολυμπιακό μετάλλιο, ο Τσέλιος μπορεί να είναι ένας από τους πλέον ευτυχισμένους ανθρώπους στην αμερικανική ομάδα όταν θα φεύγει από το Ολυμπιακό Χωριό στο Σολτ Λέικ Σίτι. Μια τρίτη ολυμπιακή παρουσία, χωρίς σκάνδαλα, μόνο με χόκεϊ, θα είναι ένα ιδανικό τέλος στην καριέρα του με τα χρώματα των ΗΠΑ. Ο κόσμος θα θυμηθεί ότι παραμένει ένας δυναμικός σταρ στο σπορ των σκληρών, ένας αθλητής που άφησε το δικό του σημάδι στο επαγγελματικό χόκεϊ επί πάγου τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Ο Γκας και η Χρυσούλα θα κυκλοφορούν πιο άνετα ανάμεσα στα γνωστά μέλη της ελληνικής κοινότητας στο Σικάγο. Και ο Κρις θα πηγαίνει στην Greek Town του Ντιτρόιτ για να θυμηθεί τα ελληνικά του και να υποσχεθεί ότι θα φέρει στην ομάδα της πόλης - η οποία τον πληρώνει 5,5 εκατ. δολάρια ετησίως - το πρωτάθλημα. America, America...
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=140053&ct=5&dt=03/02/2002#ixzz1A4XhJ2hL
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου