Και κατ’ αρχήν, η ΑΟΖ υπερκάλυψε την «υφαλοκρηπίδα», ώστε δεν πρέπει να γίνεται πλέον λόγος γι’ αυτήν. Ανήκει στο παρελθόν, και είναι απορίας άξιον ότι ακούγονται ακόμη φωνές αρμοδίων που μιλούν για…
προσφυγή στη Χάγη για τον καθορισμό της, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Το τραίνο έχει φύγει, κι αυτοί έμειναν στον σταθμό.
Υφαλοκρηπίδα είναι ο θαλάσσιος βυθός και το υπέδαφός του, που εκτείνεται πέραν των χορικών υδάτων μέχρι την απόσταση των 200 ναυτικών μιλίων, αν πρόκειται για ανοικτή θάλασσα. Αν όμως μέσα σ’ αυτήν την απόσταση υπάρχει άλλο κράτος, τότε κατά κανόνα ισχύει η μέση γραμμή, κατόπιν συμφωνίας των δύο μερών.
Η έννοιά της, όπως είπαμε, υπερκαλύφθηκε από αυτήν της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), όρος που υιοθετήθηκε στη Σύμβαση του Ο.Η.Ε. για το «Δίκαιο της Θάλασσας», το 1982. Όπως και στην περίπτωση της υφαλοκρηπίδας, έτσι και έχουν ΑΟΖ τα νησιά, οι νησίδες και οι βραχονησίδες εφόσον κατοικούνται ή επ’ αυτών μπορεί να ασκηθούν οικονομικές δραστηριότητες, να συντηρήσουν ζωή, δηλαδή.
Η έκταση της ΑΟΖ μπορεί να φθάσει τα 200 ναυτικά μίλια από τις γραμμές βάσης, από τις οποίες μετριέται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης, επί της οποίας το κράτος έχει κυριαρχικά δικαιώματα, τα οποία καθορίζονται επακριβώς: Αφορούν την εξερεύνηση και τη διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη, των υδάτων, του βυθού και του υπεδάφους της θάλασσας, αλλά και την εξερεύνηση και την οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων.
Μπορεί επίσης το παράκτιο κράτος να εγκαταστήσει και να χρησιμοποιεί τεχνητά νησιά, αλλά έχει και την υποχρέωση προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος από τη ρύπανση. Τα κυριαρχικά δικαιώματα, που αφορούν κατά κύριο λόγο οικονομικούς σκοπούς, δεν σημαίνουν πλήρη κυριαρχία και, ως εκ τούτου, πέρα από τα όσα προβλέπονται στη Σύμβαση, συνεχίζουν να ισχύουν και να εφαρμόζονται και εντός της ΑΟΖ οι κανόνες που ισχύουν για τις ανοιχτές θάλασσες.
Για να αποκτήσει ένα κράτος δικαιώματα επί της ΑΟΖ πρέπει να την οριοθετήσει (ενώ στην περίπτωση της υφαλοκρηπίδας υπάρχει αυτοδικαίως). Σε περίπτωση που δεν υπάρχει συμφωνία οριοθέτησης με γειτονικά κράτη, των οποίων οι ακτές είναι παρακείμενες ή αντικείμενες με τις ελληνικές ακτές, το εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (αφ’ ης κηρυχθεί) είναι η μέση γραμμή.
Η Ελλάδα δεν έχει καθορίσει την ΑΟΖ με καμιά γειτονική χώρα, κι αυτό είναι το μεγάλο της πρόβλημα. Δυστυχώς, πάντα σχεδόν το ελληνικό ΥΠΕΞ σύρεται από τα γεγονότα. Ακόμη και η συμφωνία που έγινε με την Αλβανία, την οποία χειροκροτήσαμε και είπαμε «επί τέλους», κι αυτή ακυρώθηκε με την επέμβαση της Τουρκίας. Προσπαθούμε τώρα να την επαναφέρουμε, δεν γνωρίζω όμως αν χρησιμοποιούμε τα γνωστά επιτυχή επιχειρήματα με τα οποία πείθονται από ύπαρξής τους οι Αλβανοί πολιτικοί.
Ούτε με την Ιταλία, όπου δεν θα υπήρχαν προβλήματα, ήλθαμε σε συμφωνία. Προσπαθήσαμε όμως, προ δύο ετών, να οριοθετήσουμε την ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Κι ενώ φαινόταν ότι θα υπογραφεί η συμφωνία, οι Αιγύπτιοι πείσθηκαν από τους Τούρκους και ζήτησαν αναβολή. Με τη νέα κατάσταση που επήλθε στην Αίγυπτο, κανείς δεν γνωρίζει τι μπορεί να συμβεί.
Ούτε με τη Λιβύη ενδιαφερθήκαμε να προχωρήσουμε σε συμφωνία, παρά τις φιλικές σχέσεις και τους εναγκαλισμούς του πρωθυπουργού μας με τον Καντάφι. Κι εκεί τα πράγματα καθίστανται δύσκολα, διότι πρόφθασαν κι εκεί οι Τούρκοι, και έναντι 300 εκατομ. δολ. στους «εξεγερμένους» της Βεγγάζης, τους έπεισαν και για την μη οριοθέτηση των ΑΟΖ Ελλάδας και Λιβύης. Και μιλάμε για την περιοχή πέριξ της Γαύδου.
Εκεί βέβαια που δημιουργούνται τεράστια ερωτηματικά, είναι η μη οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Κύπρο. Οι δύο ΑΟΖ ενώνονται, και αποκλείεται παντελώς η Τουρκία από κάθε οικονομική εκμετάλλευση της Μεσογείου. Η Κύπρος μας το πρότεινε κι εμείς κωφεύσαμε. Το Ισραήλ, ετοίμασε και χάρτη με την ΑΟΖ σύμφωνα με τα ελληνικά συμφέροντα, και αδιαφορήσαμε. Το Διεθνές Δίκαιο δεν αφήνει καμιά σκιά περί των δικαιωμάτων μας. Πολλοί κάνουν λόγο ότι έχουμε υπογράψει με τους Τούρκους μυστικές συμφωνίες, να μη προβούμε σε αναγνώριση χωρίς τη δική τους σύμφωνη γνώμη.
Μένοντας οι Τούρκοι άνευ επιχειρημάτων, κι εφ’ όσον δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει ότι το Καστελόριζο είναι ελληνικό, ότι κατοικείται και ως εκ τούτου έχει δική του ΑΟΖ, προβάλλουν -μη έχοντας κάτι άλλο- ένα ασθενές επιχείρημα, ότι το Καστελόριζο αποτελεί προέκταση της ασιατικής ακτής. Άρα η ΑΟΖ του νησιού είναι… δική τους. Αυτά είναι φυσικά αστειότητες, αλλά οι Τούρκοι περισσότερο στηρίζονται στο φοβικό σύνδρομο που διακατέχει τους Έλληνες πολιτικούς, να πράξουν κάτι περισσότερο από έναν περίπατο στο Κολωνάκι ή να διορίσουν τους συγγενείς τους στο δημόσιο.
Ο Μακεδών
http://voria.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου