Παγκόσμια μέρα «Μη βίας»! Μια παγκόσμια ημέρα υποκρισίας και αερολογίας

 Γράφει ο πολίτης Παν. Παπαγαρυφάλλου

Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών και

Δήμου Αθηναίων

Η Συρία βομβαρδίζεται ολημερίς και ολονυχτίς από Ρώσους και Αμερικανούς, που ο καθένας τη διεκδικεί για τον εαυτό του «για να τη σώσει». Στα αμερικανικά σχολεία θερίζονται μαθητές με τα πολυβόλα.

Στην Ελλάδα ο «κυρίαρχος» λαός ανασκολοπίζεται όχι με βόμβες αλλά με αποφάσεις των Βρυξελλών και των εδώ υπαλλήλων τους που… «νομοθετούν» και αναγκάζουν τους Έλληνες ν’ αυτοκτονούν. Υπό τις δολοφονικές αυτές προϋποθέσεις η βία όχι απλώς επιτρέπεται αλλά και επιβάλλεται, όπως αυτό το διακήρυξε και ο Μαρξ λέγοντας ότι: «Η βία είναι η μαμμή της ιστορίας». Αυτή την αλήθεια επιβεβαιώνουν πανηγυρικά οι διαρκείς πόλεμοι

και οι εμφύλιοι πόλεμοι από καταβολής κόσμου.

Όλοι οι βολεμένοι του κόσμου – κλέβοντες και μη κλέβοντες – τάσσονται κατά της βίας! Κηρύσσουν την ψεύτικη ανθρωπιά και την… ανέξοδη αγάπη.

Τους παραπέμπω στον γνωστό πολιτικό φιλόσοφο Σ.Μοντεσκιέ (1689-1755), ο οποίος έκανε τούτη την βαρυσήμαντη κοινωνιολογική διαπίστωση: «Κάποτε με εκατό χιλιάδες μπράτσα ο λαός ανατρέπει το παν, και άλλοτε με εκατό χιλιάδες πόδια δεν βαδίζει παρά σαν τα έντομα».

Αυτή η δεύτερη φράση απεικονίζει πλήρως την φοβική κατάσταση του ελληνικού λαού του, των χρόνων της πολύμορφης και πολυεπίπεδης παρακμής, στους οποίους βασιλεύει η ανυπαρξία της ηθικής αρχής, δεδομένου ότι η «δύναμη της ηθικής αρχής παρασύρει το παν», όπως αυτό συνέβαινε με τους Κρητές, οι οποίοι, γράφει ο Μοντεσκιέ: «Για να κρατούν τους πρώτους άρχοντες εξαρτημένους απ’ τους νόμους, χρησιμοποιούσαν ένα μέσο πολύ πρωτότυπο κι’ αυτό ήταν η αντίσταση. Ένα μέρος των πολιτών ξεσηκώνονται, έδιωχνε τους άρχοντες και τους υποχρέωνε να επιστρέψουν στην ιδιωτική ζωή. Αυτό εθεωρείτο σαν γεγονός επακόλουθο του νόμου» (βλ. Σ. Μοντεσκιέ: Το Πνεύμα των Νόμων», εκδ. «Αναγνωστίδη», Αθήνα χ.χ. σελ. 42, 126-127).

Μεγαλόψυχοι οι αρχαίοι Κρητές, που δεν κρεμούσαν τους καταπιεστές και επίορκους άρχοντες. Περιορίζονταν να τους στείλουν σπίτια τους. Που να έβλεπαν οι Κρήτες εκείνης της ηρωϊκής εποχής ότι οι απόγονοί τους ετούτων των χρόνων της πολιτικής χολέρας, τρεις οικογένειες… αρχόντων, καταδυναστεύουν το λαό για έναν ολόκληρο αιώνα και έπεται συνέχεια!!! Θα τις έκαναν πακέτο για τα ικριώματα.

Μετά τον Γάλλο φιλόσοφο Μοντεσκιέ και σχεδόν αμέσως με τον θάνατό του γεννήθηκε ο εθνομάρτυρας Ρήγας Φεραίος (1757-1798) τον οποίο σκότωσαν με απαγχονισμό στην Αυστρία στα σαράντα του χρόνια, στα οποία όμως πρόλαβε να γράψει όχι μόνο τον περίφημο «Θούριο» αλλά και τα «Δίκαια του Ανθρώπου».

Στο περίφημο άρθρο 35 διαβάζουμε: «Όταν η Διοίκησις βιάζει, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού, και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζει τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του».

Αυτά συνιστούν οι σοφοί και οι αγωνιστές και η ηθική υπόσταση των λαών και αυτά διδάσκει η ιστορία. Αν η ελληνική κοινωνία της σήμερον δεν ήταν τόσο σάπια και για χρόνια γονατισμένη και χεσμένη, δεν θα υπέκυπτε τόσο εύκολα στην αχαλίνωτη βία του συμμοριακού κράτους και των νταβατζήδων του. Καταλήγω με την παράφραση της ιστορικής ρήσης του Ροβασπιέρου σ’ εκείνες τις πυρακτωμένες ώρες της Γαλλικής Επανάστασης: «Βιάσου, ω μέλλον να ‘ρθει η ώρα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας» και ο γράφων προσθέτει: Βιάσου ιστορική ώρα της λυτρωτικής βίας, αυτής της βασίλισσας των κοινωνικών ανατροπών με τις οποίες πορεύονται λαοί και ιστορία!

Ο «κυρίαρχος» ελληνικός λαός δεν απεμπόλησε μόνο τις πανάρχαιες αξίες του και την εθνική του Ανεξαρτησία αλλά έχασε κι’ αυτή την πολύτιμη «αρετή της εξέγερσης», όπως θα έλεγε και ο Γάλλος νομπελίστας Αλμπέρ Καμύ.