Ο πρόεδρος Στέφανος

Όπως και να έχει, ο Στέφανος (“να με λέτε Στέφανο”) Κασσελάκης, που μας ήρθε φουριόζος από την Αμερική, είναι από χθες πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τα φώτα του reality show θα σβήσουν και τα φώτα της πολιτικής θα πέσουν επάνω του. Το αναμενόμενο είναι ότι θα αποσύρει άμεσα από την επικοινωνία και την δημόσια εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ την brutal εκδοχή της. (Άλλωστε δεν είναι του στιλ του). Αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολος ο χρόνος που θα καταφέρει – αν τα καταφέρει – να αναγεννήσει το κόμμα και να δώσει νέο περιεχόμενο στους πολιτικούς στόχους και σχεδιασμούς του. Αυτό άλλωστε δεν μπορεί να γίνει, αν δεν μας αποκαλύψει τις πολιτικές αντιλήψεις του. Και μας πείσει ότι έχουν κάποιο έρμα.

Αλλά και μετά την παρουσίαση του προγράμματος και των προθέσεων του, θα χρειαστεί να  περάσει από τα “όργανα”, την Κεντρική Επιτροπή και το Συνέδριο όπου κυριαρχούν άλλες αντιλήψεις και ισορροπίες απέναντι στις οποίες θα δοκιμαστεί. Το γεγονός ότι, για την ώρα, στηρίζεται, κατά κύριο λόγο, σε πρόσωπα και καπετανάτα  όπως ο κ. Πολάκης, ο εξάδελφος  ή ο κ. Παππάς (επιφανή στελέχη του “παλιού και καταδικασμένου ΣΥΡΙΖΑ” με ουσιώδη συμμετοχή στην κατάρρευση του) δεν αποτελεί το καλύτερο εχέγγυο επιτυχίας.

Αρχηγός “πολυμετοχικού” κόμματος

Έτσι ο κ. Κασσελάκης δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τον εαυτό του, την απειρία του και τις προκλήσεις που η ίδια η πολιτική επικαιρότητα θέτει. Θα είναι αρχηγός ενός κομματικού συστήματος που δεν θα ελέγχει. Θα αντιμετωπίσει ισχυρή εσωτερική αντιπολίτευση και σκληρή πολεμική – πιθανότατα τοξική – από συστήματα που θεωρούν ότι έχουν ισχυρούς τίτλους ιδιοκτησίας του “μαγαζιού” και έχουν λόγο στη πορεία του – που τη θέλουν “αριστερή” και συνδεδεμένη με τις ιερές παρακαταθήκες του κόμματος και το φαντασιακό της Αριστεράς – όσα δηλαδή δεν είναι “Κασσελάκης”.

Παρά τη μεγάλη νίκη του, το κομματικό κατεστημένο, που το εκπροσωπούν οι ηττημένοι των εκλογών, τον θεωρούν στην καλύτερη περίπτωση έναν ψυχρό εισοδιστή που ήρθε και πήρε με “επιθετική εξαγορά” (σχεδόν τζάμπα) το “μαγαζί” και στην χειρότερη έναν Μπέπε Γκρίλο αλα ελληνικά (Γιώργος Σταθάκης) – άσε που του έχουν σούρει στα “Συριζαϊκά” και άλλα, πολύ χειρότερα.

Από χθες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το ίδιο κόμμα

Με τούτα και με κείνα, από χθες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το ίδιο κόμμα. Πολλοί πιστεύουν ότι το πιθανότερο είναι ότι – στο όχι μακρινό μέλλον – δεν θα είναι και ενιαίο κόμμα. Άλλωστε από τώρα εμφανίζει στις τάξεις του αξεπέραστους διχασμούς και διχόνοιες,  κάτι σαν … “ΣΥΡΙΖΑ Εσωτερικού” και “ΣΥΡΙΖΑ Εξωτερικού” (για να παραφράσουμε την ιστορία της διάσπασης του ΚΚΕ).

Η χθεσινή εικόνα της Έφης Αχτσιόγλου να σηκώνει την αριστερή γροθιά της στους οπαδούς της που  μπροστά στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ απαντούσαν στη νίκη Κασσελάκη με το σύνθημα “δεν θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά” τα λέει όλα. Και για όποιον δεν ερμήνευσε τη σημειολογία του σκηνικού ήρθε “καπάκι” η δήλωση του Ευκλείδη Τσακαλώτου: « Η Αριστερά είναι μαθημένη στα δύσκολα (ΣΣ:προφανώς “Αριστερά” είναι οι ηττημένοι των εκλογών και τα “δύσκολα” ο νικητής Κασσελάκης). Με παρακαταθήκη της νίκες, τις ιδέες και τις αξίες μας, συνεχίζουμε πάντα αριστερά».

Γι’ αυτά τα δύσκολα θα μιλάμε αρκετό καιρό. Όσο τουλάχιστον οι “σύντροφοι” του ΣΥΡΙΖΑ θα μετρούν τη συμβουλή του Ανδρέα Παπανδρέου: “θα πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε τι χάνουμε κερδίζοντας και τι κερδίζουμε χάνοντας”…