Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι μια μετρίως μέτρια πολιτική περίπτωση. Το επιβεβαιώνει κάθε δημοσκόπηση και κάθε έρευνα της κοινής γνώμης. Αποτελεί ξεκάθαρα ένα πρόσωπο που δεν απέχει πολύ από τον χαρακτηρισμό του ως loser ή έστω ως ικανός ΜΟΝΟ για να κατακτά εσωκομματικές νίκες. Έτερον ουδέν.
Ο Ανδρουλάκης θέλησε να γίνει … Σημίτης του παλιού ΠαΣοΚ. Δηλαδή ένας πρόεδρος που δεν κάνει «γκελ», αλλά είναι σοβαρός, μεθοδικός, πιστός στο σχέδιό του, αποτελεσματικός κι επαρκής. Ε, αυτό δεν το κατάφερε. Δεν το είχε. Κι είναι πρόδηλο ότι τραβάει το ΠαΣοΚ προς τα κάτω. Δεν του επιτρέπει όχι μόνο να μεγαλώσει, αλλά ούτε καν να καταστεί κόμμα που θα είναι ρυθμιστής των εξελίξεων.
Εδώ τίθεται το ερώτημα: Αφού είναι έτσι, γιατί στελέχη του ΠαΣοΚ δεν εκφράζουν, έστω και στα όργανα του κόμματος, όσα λένε σε off the record συζητήσεις τους; Αρκεί η δικαιολογία τους, ότι κι οι άλλοι συνυποψήφιοι του Ανδρουλάκη αποτελούν πιο ανεπαρκείς περιπτώσεις;
Αυτές οι σκέψεις και πολλά άλλα, έρχονται πάλι στην επιφάνεια μετά τη δημοσίευση του πορίσματος του ΕΜΠ για τα Τέμπη, που σπρώχνει σε ηχηρή κατάρρευση κάθε είδους συνωμοσιολογία. Με αυτή δηλαδή που συντάχθηκε ο Ανδρουλάκης, συνυπογράφοντας με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και το κόμμα του παραλογισμού, την πρόταση μομφής.
Τι έγινε τελικά; Είχαν πει στον Ανδρουλάκη περί πτώσης του Μητσοτάκη κι εκείνος έκανε το διάβημα «Ζωής»; Πού βασίστηκε για να υποστηρίξει τερατώδη μυθεύματα και τραγικές θεωρίες συνωμοσίας; Πώς συμμετείχε στις θεωρίες του μίσους και τις επιχειρήσεις διχασμού; Γιατί ήταν κι εκείνος …δολοφόνος της αλήθειας; Ενώ συνεργάτες και συνοδοιπόροι του ήξεραν και την έκρυβαν στα συρτάρια τους; Ποιους εξυπηρετούσαν, ηθελημένα ή αθέλητα;
Ξέρετε κάτι; Ο Ανδρουλάκης δεν είναι υπόλογος μόνο για αυτά. Σε τελική ανάλυση όσα έκανε, ηθελημένα ή αθέλητα, αφορούν τον ίδιο και το κόμμα του. Και τους οπαδούς τους. Εκείνο που δυστυχώς έκανε κι αφορά μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες, είναι η ουσιαστική διάλυση του μετώπου του ορθολογισμού, του μετώπου του «ΝΑΙ», που το 2015 στάθηκε απέναντι στις επιβουλές της Αριστεράς, των αντιευρωπαϊστών, των πουτινόφιλων και των πολιτικά ανοήτων.
Αυτό το μέτωπο, ανεξαρτήτως του ποιο από τα δυο κόμματα (ΝΔ ή ΠαΣοΚ) στήριζε κατά κύριο λόγο, ήταν το μεγάλο ανάχωμα απέναντι στον λαϊκισμό, ακόμη και σήμερα. Κι ο Ανδρουλάκης το «πυροβόλησε»! Έκοψε κάθε γέφυρα με το ενδεχόμενο να αποκτήσει η χώρα ισχυρή σημαντική κυβέρνηση (το έκανε άλλωστε ο μέντοράς του (;) Ευ. Βενιζέλος)….
Αυτά αποτυπώνονται πλέον στην πολιτική καθημερινότητα. Η κατρακύλα ΠαΣοΚ κι Ανδρουλάκη είναι ορατή από όποια γωνιά κι αν δει κάποιος τις δημοσκοπήσεις.
Κι είναι χαρακτηριστικό και κάτι ακόμη: Ο Μητσοτάκης εμφανίζεται παντού ως καταλληλότερος πρωθυπουργός και δη με ποσοστά πιο υψηλά από της ΝΔ! Κάτι που σημαίνει ότι τον αποδέχονται κι οπαδοί άλλων κομμάτων! Ο δε Ανδρουλάκης συγκεντρώνει ποσοστά ….πιο χαμηλά κι από του ΠαΣοΚ… Κι ο νοών νοείτο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου