Χρεοκοπία… Αυτή η άγνωστη

Γράφει ο
Θανάσης Μπουρούνης

Πριν από λίγο καιρό η έννοια της χρεωκοπίας ήταν κάτι αόριστο, ένας οικονομικός όρος χωρίς περιεχόμενο.

Σήμερα όμως έχει πάρει σάρκα και οστά και για ο καθένας από εμάς  το αντιλαμβάνεται διαφορετικά:
-       Οι επιχειρηματίες, με την αδυναμία τους να ικανοποιήσουν τις καθημερινές τους ανάγκες που αφορούν τις πληρωμές των προμηθευτών και των εργαζομένων τους, μετά το κλείσιμο των Τραπεζών.
-       Οι τραπεζοϋπάλληλοι, με το καθεστώς της «υποχρεωτικής αργίας» στην οποία έχουν τεθεί, μετά το κλείσιμο των τραπεζών.
-       Οι εργαζόμενοι, με τις « υποχρεωτικές άδειες» που πήραν,
επειδή οι επιχειρήσεις σταμάτησαν περιόρισαν τις  εργασίες τους στο ελάχιστο.
-       Οι ηλικιωμένοι, στις εξαντλητικές ουρές για ένα κομμάτι της σύνταξής τους.
-       Οι Έλληνες ταξιδιώτες, με τον εγκλωβισμό τους στο εξωτερικό.
-       Οι νέοι άνθρωποι, με την αίσθηση να βλέπουν την Ευρώπη να γλιστράει μέσα από τα χέρια τους και να χάνεται.
-       Οι επαγγελματίες του τουρισμού, με το άγχος και το βάρος των ακυρώσεων που πραγματοποιούν τα ταξιδιωτικά γραφεία του εξωτερικού.
Σημειώνουμε ότι ο Γάλλος μεγαλοεκδότης Pierre Bordas έλεγε ότι « η χρεωκοπία είναι η ενηλικίωση του αστού».
Αυτό όμως αφορά την πτώχευση σε ατομικό ή οικογενειακό επίπεδο, διότι βιώνει κανείς μια τρομερή πτώση στο γκρεμό, μετά σηκώνεται και μαθαίνει να περπατά.
Τι συμβαίνει όμως όταν η πτώχευση είναι συλλογική και αφορά μια ολόκληρη χώρα και μάλιστα όταν το μεγαλύτερο του κοινωνικού συνόλου την αποδίδει σε φανταστικούς εχθρούς; Σε αυτή την περίπτωση, ελλοχεύει ο κίνδυνος να μην καθρεπτιστούμε στον πόνο, αλλά να κατασκευάσουμε θεωρίες συνωμοσίας.
Η τελευταία φορά που η Ελλάδα αποκήρυξε το χρέος της, ήταν το 1932. Τότε ακολούθησε μια βραχυπρόθεσμη ανάκαμψη, η οποία ήταν ήδη εξασθενημένη όταν άρχισε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.  
Η αποκήρυξη του χρέους τότε ήταν μια θετική κίνηση, επειδή το ίδιο έκανε όλος ο κόσμος και το πραγματικό κόστος μιας χρεωκοπίας ήταν χαμηλό. Αυτή τη φορά η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική. Οι συνέπειες και το κόστος θα ήταν ασυγκρίτως μεγαλύτερα.
Η χώρα δεν χρειάζεται την εμπρηστική πολιτική της εθνικής καταστροφής. Η μεγαλύτερη πολιτική πόλωση και η κλιμακούμενη εξαθλίωση στην περιφέρεια της Ευρώπης, καραδοκεί.
Μετά το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου και το ηχηρό του αποτέλεσμα, η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, είναι τελείως διαφορετική.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν μπορεί να μην ήξεραν πώς λειτουργούν οι Τράπεζες, τα δάνεια και τα χρέη. Μήπως γνώριζαν ότι θα κατέρρεε το σύστημα, αλλά άφησαν τη χώρα να καταρρεύσει, με το σκεπτικό ότι αυτοί που θα χάσουν είναι οι πλούσιοι;
Το βέβαιο είναι ότι τα πράγματα τους ξέφυγαν και τώρα θα χάσουν τα χρήματά τους  όλοι. Όλοι εκτός φυσικά από τους πλούσιους, οι οποίοι μετέφεραν  τα χρήματά τους στο εξωτερικό.
Επειδή δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι τόσο άσχετοι ή ότι δεν γνώριζαν, αρχίζω να πιστεύω ότι κάτι άλλο συμβαίνει.
Είναι δυνατόν όλα αυτά να έγιναν από άγνοια;
Μήπως άλλος ήταν ο στόχος και όλα αυτά ήταν οι αφορμή και όχι η αιτία;
Δεν μπορεί να φωνάζουν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις και οι θεσμοί της χώρας και ο κ. Τσίπρας να επιμένει στον επικίνδυνο διχασμό στο εσωτερικό, και την αδιέξοδη συγκρουσιακή πολιτική στο εξωτερικό.
Δεν μπορεί ο κ. Τσίπρας, μετά από όσα έχουν συμβεί, να οδηγήσει τη χώρα με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
O κ. Τσίπρας δεν πήρε σε καμιά περίπτωση από το Συμβούλιο των Αρχηγών των Κομμάτων εξουσιοδότηση να βγάλει τη χώρα από το ευρώ και την Ευρωζώνη. Το αντίθετο μάλιστα.
Όσο σκληρή και να είναι η συμφωνία στην οποία θα καταλήξει, η οποία όμως θα εξασφαλίζει την Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, είναι σίγουρο ότι οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης, θα την στηρίξουν.
Αν όμως προτιμήσει τις δικές του ιδεολογικές εμμονές καθώς επίσης και  τη συνοχή του κόμματός του και αρνηθεί τη βοήθεια των εταίρων, τότε για την επιστροφή στη δραχμή, στη μεγαλύτερη φτώχεια και την απομόνωση, θα επωμιστεί πολύ μεγάλη ευθύνη και το βάρος της θα βαρύνει εξ’ ολοκλήρου τον κ. Τσίπρα.
Τέλος μέχρι την Κυριακή, ο  κ. Τσίπρας έχει δύο επιλογές:
-       ή να κάνει αυτό που επιβάλει το πατριωτικό του καθήκον, δηλαδή συμφωνία με τους εταίρους
-       ή να εισηγηθεί άμεσα τον σχηματισμό Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας, η οποία θα αναλάβει το βάρος της συμφωνίας, την υλοποίησή της και τη διάσωση της χώρας.
Ήρθε η ώρα να συνεννοηθούμε επιτέλους μεταξύ μας και να κάνουμε τα αυτονόητα που χρειάζονται, προκειμένου η χώρα να γυρίσει σελίδα.

-Ο κ. Αθανάσιος Μπουρούνης είναι Επίτιμος Δ/ντής Σχολικής Μονάδας Δ.Ε.