Δημήτρης Παγαδάκης
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς διεθνολόγος, ειδικός επί των γεωπολιτικών και εξπέρ στη διπλωματία για να καταλάβει μερικά απλά πράγματα γύρω από το μεταναστευτικό. Αρκεί να είναι ταξιδεμένος, παρατηρητικός και να χει κάνα δυο ενημερωμένους φίλους εδώ και εκεί, για να απαντήσει στο γιατί πρόσφυγες και μετανάστες από τη Τουρκία δεν συρρέουν στα βουλγαροτουρκικά σύνορα.
Πρόσφατα δημοσιεύτηκε σε καλοτυλιγμένο πακέτο ένα παραμυθάκι χωρίς δράκο. Ένα βαθιά νυχτωμένο άρθρο με προέλευση την έγκριτη Deutsche Welle αφηγούνταν το πόσο καλές σχέσεις έχουν οι Μπόικο Μπορίσοφ και ο Ταγίπ Ερντογάν. Υποτίθεται πως ένας ισχυρός δεσμός σφυρηλατήθηκε μεταξύ τους από τότε που έπαιζαν ποδόσφαιρο, ο πρώτος όταν ήταν δήμαρχος Σοφίας και ο δεύτερος δήμαρχος Κωνσταντινούπολης. Το ότι πριν 40 χρόνια,ο ένας έπαιζε ερασιτεχνικά στη Βιτόσα Μπίστριτσα και ο άλλος στη Κασίμπασα Σπορ, ήταν απλώς μια αμελητέα λεπτομέρεια ανίκανη να εμποδίσει τη μπάλα να πεταχτεί στη κερκίδα.Κι αυτό γιατί , σύμφωνα με το άρθρο, χάριν της φιλίας των δυο ηγετών ο Ερντογάν δεν ανοίγει τις πόρτες των μεταναστευτικών καταυλισμών με προορισμό τη Βουλγαρία, ανταποδίδοντας στο Μπορίσοφ το αθόρυβο σερβίρισμα Τούρκων αντικαθεστωτικών που έχουν διαφύγει στη χώρα του. Τέτοια πεσκέσια είναι καλοδεχούμενα από τον εξ ανατολών νεοσουλτάνο. Αν τώρα παραβιάζονται οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου ,αυτά είναι μάλλον ψιλά γράμματα για κάθε κυνικά δεσποτικό τυχοδιώκτη.
Τα πράγματα, όμως, είναι λίγο πιο σύνθετα για τις μετακινήσεις Συμπεριλαμβανομένης και τη μακρύτερης διαδρομής για τη κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Παρότι όμως , σε μήκος 259 χλμ χερσαίων βουλγαροτουρκικών συνόρων, από το τριεθνές μέχρι την -πολύ πιο ήπια από το Αιγαίο - Μαύρη Θάλασσα, υπάρχουν κάποιες αφύλαχτες είσοδοι, οι μετανάστες και πρόσφυγες δεν επιχειρούν μαζική διέλευση.
Καταρχήν όσοι έχουν ήδη περάσει σε Βουλγαρικό έδαφος στέλνουν μηνύματα στους συμπατριώτες τους στη Τουρκία ότι η κατάσταση εκεί είναι μαύρο χάλι, χειρότερη από οπουδήποτε αλλού. Οι Βούλγαροι συνοριοφύλακες είναι σκληροί, διόλου ψυχοπονιάρηδες κι άμα λάχει τους ξυλοφορτώνουν και τους κλέβουν. Αν δεν τους επιστρέψουν άμεσα πακέτο στη Τουρκία τους “φιλοξενούν” σε άθλιους καταυλισμούς με σκηνές από πανί ελάχιστα πιο χοντρό από ένα πουκάμισο.
Σημαντικό μέσο αποτροπής της μεταναστευτικής πλημμυρίδας αποτελεί και ο μεθοριακός φράχτης της Βουλγαρίας. Πρόκειται για ανυπέρβλητο εμπόδιο, κάτι σαν Σινικό Τείχος. Συρμάτινος αγκαθωτός με κοφτερό συρματόπλεγμα ύψους 3 μέτρων εκτείνεται σε μήκος εκατό χιλιομέτρων από το Λέσοβο μέχρι το Κραΐνοβο. Εκεί περιπολούν τετρακόσια είκοσι σύγχρονα τζιπ και αρκετά ελικόπτερα εξοπλισμένα με θερμικές κάμερες. Λογικά για να το διαπεράσει ο κάθε άοπλος παράτυπος, παράνομος, κατατρεγμένος, όπως κι αν λέγεται, “εισβολέας” ή “μπουκαδόρος” χρειάζεται δυνάμεις υπερήρωα Χολιγουντιανού μπλοκμπάστερ.
Σοβαρή αιτία αποθάρρυνσης του μεταναστευτικού ρεύματος είναι και η έντονη αντίδραση μεγάλης μερίδας του βουλγαρικού πληθυσμού. Όχι μόνο φρικάρει με το που ακούει για την μαζική έλευση Αφγανο-πακιστανο-μαροκινών μουσουλμάνων, αλλά είναι πεισμένη πως με την είσοδο τους -πόσο μάλλον τη παραμονή τους -στη χώρα βαθμιαία θα εκτοπίσουν το εγχώριο χριστιανικό πληθυσμό. Η κυριότερη, όμως , εστία απόκρουσής τους προέρχεται από τους ντόπιους ομόθρησκους τους.
Το πρώτο σημείο άφιξης των νεοεισερχομένων στη Βουλγαρία αποτελείται από περιοχές στις οποίες κατοικούν οι συμπαγείς πληθυσμοί σουνιτών μουσουλμάνων της χώρας, οι οποίοι δεν αποτελούν εκεί μια απλή μειονότητα. Στη πλειονότητα τους στηρίζουν το αμιγώς Τουρκομουσουλμανικό κόμμα “Κίνημα για τα Δικαιώματα και τις Ελευθερίες” του Αχμέτ Ντογάν και του διαδόχου στη ηγεσία του Μουσταφά Σαλί Καρανταή.
Παρότι το Σύνταγμα της χώρας απαγορεύει τη σύσταση κομμάτων που βασίζονται σε φυλετικές, εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες, με διάφορα μακιγιάζ του παντουρκικού αλυτρωτισμού του αποτελεί το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα στη χώρα. Λαμβάνει περίπου 10% σε κάθε εκλογική αναμέτρηση και παίζει τον ρόλο του ρυθμιστή στις βουλγαρικές κυβερνητικές κρίσεις αποκομίζοντας εκάστοτε και κάποια υπουργικά χαρτοφυλάκια.
Το παράδοξο είναι ότι αν και έχει το βλέμμα του στραμμένο προς το Βόσπορο, εκτιμά ότι η αθρόα προσέλευση εισερχόμενων αλλοδαπών Μουσουλμάνων θα διαταράξει τη μειονοτική καθημερινότητα επιβίωσης σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της νότιας Βουλγαρίας. Έχουν που έχουν οι Τουρκοβούλγαροι, καθώς και οι κοινότητες Ρομά και Πομάκων τη δική τους φτώχεια, το χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο και τη μεγαλύτερη ανεργία σε όλη τη χώρα, δεν τους παίρνει να φορτωθούν και εκείνες των ομόθρησκων τους μεταναστών.
Αναπόφευκτα ο υπολογιστικός Ερντογάν που στηρίζει πολλά στην τουρκική μειονότητα της Βουλγαρίας και χρειάζεται την εξάρτηση της από την Τουρκία της κάνει το χατίρι. Έτσι κι αλλιώς εργαλειοποιεί απάνθρωπα τους φουκαράδες τους μετανάστες μόνο και μόνο για να πιέσει την Ελλάδα και την ΕΕ. Όσο για το καπάτσο Μπορίσοφ που επωφελείται από τους ελιγμούς των Τουρκικών συμφερόντων, αρκείται να τους μεταμφιέζει σε κομπασμούς “αποτελεσματικότητας” στα σύνορά ώστε να απαιτήσει η Βουλγαρία να γίνει δεκτή στη συνθήκη Σένγκεν και την Ευρωζώνη.
Και επειδή αμφότεροι κοιτάζουν τη πάρτη τους στη πλάτη των ανίσχυρων, θα όφειλαν τουλάχιστον λόγω της πρότερης ενασχόλησης τους με το ποδόσφαιρο να γνώριζαν τη ρήση του Ερίκ Καντονά που έλεγε ότι “οι γλάροι ακολουθούν τις τράτες επειδή πιστεύουν ότι θα ρίξουν σαρδέλες στη θάλασσα”.
Σε ότι πάντως μας αφορά αφότου ο Βούλγαρος πρωθυπουργός επέκρινε την Ελλάδα λέγοντας ότι ”είναι μεγάλο λάθος να φέρνεις ανθρώπους που βρίσκονται στα ευρωπαϊκά σύνορα αντιμέτωπους με στρατό” , χρήσιμο θα ήταν να διαμηνυθεί αρμοδίως στον ίδιο, όπως και στο χορτασμένο κομπορρημοσύνη Τούρκο πρόεδρο “μη φάτε. Θα 'έχουμε γλαρόσουπα”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου