Ένα κομμάτι της Ελληνικής Ιστορίας που κατασυκοφαντήθηκε με τον πλέον ειδεχθή τρόπο, είναι η Βυζαντινή Ιστορία. Υπάρχει μια μειοδοσία στον ανθελληνισμό, η οποία αποσιωπώντας κάποια στοιχεία, παραμερίζοντας άλλα, και προβάλλοντας όσα τους εξυπηρετούν, ισχυρίζονται ότι η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον Ελληνισμό.
Ο ανθελληνισμός φαίνεται ότι πληρώνει πάρα πολύ καλά. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν στήσει καριέρα ακριβώς επάνω στον ανθελληνισμό.
Το ευχάριστο είναι ότι οι εκπρόσωποι των ανθελληνικών θέσεων αντιπροσωπεύουν ένα απειροελάχιστο αριθμό στην παγκόσμια βιβλιογραφία. Υπάρχει μεγάλος βιβλιογραφικός πλούτος ξένων συγγραφέων που υποστηρίζουν την Ελληνικότητα του Βυζαντίου, την αποδεικνύουν με επιχειρήματα, με μαρτυρίες με τεκμήρια, οπότε κάθε προσπάθεια αναμάσησης αυτών των εθνομηδενιστικών απόψεων πέφτει στο κενό. Υπάρχουν τουλάχιστον 550 συγγραφείς που μιλούν για την Ελληνικότητα του Βυζαντίου.
Ειρήσθω εν παρόδω ότι η Ελληνοφοβία είναι μια βαριά και ανίατη ψυχική διαταραχή. Οι ασθενείς φοβούνται και μισούν οτιδήποτε θυμίζει Ελλάδα. Για όλους αυτούς που πάσχουν από αυτή την ψυχωτική διαταραχή, και αρέσκονται να διαστρεβλώνουν ακόμη και πασίδηλα γεγονότα από αξιόπιστες ιστορικές πηγές, τους
αφιερώνουμε τις κατωτέρω καταγραφές από έργα πασίγνωστων και διακεκριμένων Βυζαντινών και Βυζαντινολόγων:
Ιωάννης Γ΄ Βατάτζης: Δεύτερος Αυτοκράτορας της Νικαίας. Ο Πάπας Γρηγόριος ο Θ΄ απευθυνόμενος σ’ αυτόν τον αποκαλεί «Γραικό», Απαντώντας στο Πάπα ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας βεβαιώνει ότι, ο Μέγας Κωνσταντίνος παρεχώρησε τη βασιλεία των Ρωμαίων στο γένος των Ελλήνων.
Κωνσταντίνος Παλαιολόγος: Δυο ημέρες πριν της άλωση αποκαλεί την πόλη «ελπίδα και χαρά πάντων των Ελλήνων»
Ανδρόνιος Κάλλιστος: Στη «Μονωδία επί τη δυστυχεί Κωνσταντινουπόλει» όπου αναφέρεται στην Άλωση της Βασιλεύουσας γράφει: «έσβησε η κοινή των Ελλήνων εστία».
Καρλ Ροθ: Ο Γερμανός Ιστορικός στο βιβλίο του «Ιστορία του Βυζαντινού Πολιτισμού» γράφει: «Στο βυζαντινό κράτος ο ελληνισμός παίρνει πλέον κρατική μορφή. Τα χαρακτηριστικά της ελληνικής φυλής γίνονται ολοένα και περισσότερο εντονότερα και έτσι με όλες αυτές τις ανατολικές επιδράσεις το κράτος παραμένει βαθύτατα Ελληνικό».
Γκιούλα Μόραβτσικ: Ο Ούγγρος πανεπιστημιακός καθηγητής στο έργο του «Βυζάντιο» επισημαίνει ότι: «Όταν θέλουμε να μιλήσουμε για βυζαντινολογία καλύτερα να μην λέμε για βυζαντινολογία αλλά να λέμε Ελληνολογία».
Άρλοντ Τοϊμπη: Ο διακεκριμένος Άγγλος ιστορικός στο βιβλίου του «Έλληνες και οι κληρονομιές τους» γράφει το εξής: «Οι Έλληνες ταυτίσθηκαν σε μια νέα Αυτοκρατορία την οποία εξελλήνισαν και τον 5ο αιώνα ήταν μόνο κατ’ όνομα Ρωμαϊκή στην πραγματικότητα είχε καταστεί ελληνική παρέμεινε ελληνική και θα παρέμενε μέχρι την πτώση της Ελληνική. Τελικά οι Έλληνες κατέκτησαν την ίδια την δική τους Ρωμαϊκή αυτοκρατορία γιατί ποτέ δεν υποδούλωσαν το πνεύμα τους στους Ρωμαίους».
Σερ Στήβεν Ράνσιμαν: Εκ των επιφανέστερων βυζαντινολόγων του 20ου αιώνα, στο έργο του «Βυζαντινός Πολιτισμός» μεταξύ των άλλων γράφει και τα εξής:
«Το πρώτο πράγμα που διδασκόταν ένα παιδί όταν γινόταν 6 χρονών ήταν η γραμματική και το ελληνίζειν την γλώσσα. Μ’ αυτό εκτός από το διάβασμα το γράψιμο τη γραμματική και το συντακτικό εξυπακουόταν μια γνώση των κλασικών καθώς και σχόλια στους κλασικούς ιδίως τον Όμηρο που τα έργα του τα μάθαιναν απ’ έξω. Ο Συνέσιος τον 5ο αιώνα μιλάει για την ικανότητα του ανεψιού του να αποστηθίζει τον Όμηρο μάθαινε πενήντα στίχους την ημέρα, ενώ ο Ψελλός από πού μικρός ήξερε όλη την Ιλιάδα απ’ έξω. Το αποτέλεσμα ήταν όλοι οι Βυζαντινοί ήταν σε θέση να αναγνωρίσουν στίχους του Ομήρου».
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτό είναι και μια απάντηση σε όσους ανοητεύοντες λένε ότι στο Βυζάντιο καταστρέψανε τον ελληνικό πολιτισμό και ότι η εκπαίδευση ήταν ανθελληνική).
Αύγουστος Χάιζενμπεργκ: Ο Γερμανός καθηγητής Βυζαντινολογίας στο έργο του «Πολιτεία και κοινωνία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας - σύγχρονος πολιτισμός» γράφει χαρακτηριστικά. «Βυζαντινό είναι το εκχριστιανισθέν Ρωμαϊκό κράτος του Ελληνικού έθνους».
Τάλμποτ Ράις: Άγγλος καθηγητής Ιστορικός στο έργο του «Βυζαντινοί» γράφει χαρακτηριστικά: «Το βυζάντιο είναι η μακρόχρονη ιστορία του ελληνικού πολιτισμού και του ελληνικού στοχασμού που υποσυνείδητα διακόπηκε την περίοδο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας αλλά βρήκε άξιους συνεχιστές από την ίδρυση της Νέας Ρώμης και μετά».
Γεώργιος Οστρογκόρσκι: Ο Ρώσος ογκόλιθος της ιστορίας εκ των μεγαλυτέρων Βυζαντινολόγων του πλανήτη, στο έργο του «Ιστορία του Βυζαντινού κράτους» γράφει: «Το Βυζάντιο, αν και παραμένει πάντα σταθερά προσκολλημένο στις ρωμαϊκές πολιτικές ιδέες και παραδόσεις, μεταβάλλεται σε ένα μεσαιωνικό Ελληνικό κράτος»
Φερνινάνδος Γρηγορόβιος: Γερμανός Ιστορικός στο έργο του «Ιστορία των Αθηνών γράφει: «Δια της κτήσεως της Κωνσταντινουπόλεως διεσώθη η περεταίρω ύπαρξις του Ελληνικού έθνους και διετηρήθησαν υπέρ της ανθρωπότητας οι θησαυροί του πολιτισμού αυτού»
Τζων Μπάγκνελ Μπιούρυ: Ιρλανδός Βυζαντινολόγος γλωσσολόγος και ιστορικός στο έργο του «Ιστορία της μεταγενέστερης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από το θάνατο του Θεοδοσίου Α' έως το θάνατο του Ιουστινιανού» γράφει ότι: «Ο πολιτισμός του Βυζαντινού κράτους έχοντας βαθιές ρίζες στο παρελθόν, ήτ
αν η τελευταία φάση του ελληνικού πολιτισμού».
Λεφτσένκο: Στο έργο του «Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» σημειώνει χαρακτηριστικά: «Από τον 4ο έως τον 6ο αιώνα έχουμε μία μεταβατική περίοδο για την βυζαντινή αυτοκρατορία. Το ελληνικό τμήμα της αυτοκρατορίας πια, ήδη από πλευράς παιδείας τέχνης πολιτισμού επιστήμης αποτελεί τον πιο συμπαγή σταθερό και σκληρό πυρήνα του ελληνισμού. Από το 650 μ.Χ εξελληνίσθηκε καθολικά δηλαδή έχασε τον χαρακτήρα της παγκόσμιας αυτοκρατορίας που είχε η Ρώμη πήρε τον χαρακτήρα του ελληνικού κράτους, καθώς όχι μόνο παραμερίζεται η λατινική γλώσσα οριστικά και από παντού και αντικαθίσταται από την ελληνική, άλλα και σε όλες τις κοινωνικές και πολιτικές εκφάνσεις της αυτοκρατορίας κυριαρχούν τα ελληνικά γράμματα. Κυριαρχεί από την Μικρά Ασία την Κριμαία την Νότια Ιταλία την Σικελία τα Νότια Βαλκάνια την Ελλάδα με τα νησιά της την Κρήτη την Κύπρο ακόμη και κάτω στην Συρία κυριαρχεί η ελληνική συνείδηση στην αυτοκρατορία».
ΟΛΕΡ ΚΛΑΟΥΣ: Σπουδαίος βυζαντινολόγος Καθηγητής της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Στο βιβλίο του « Η Μεσαιωνική Φιλοσοφία-Σύγχρονη Έρευνα και Προβληματισμοί» διαβάζουμε και τα εξής: «Κατ’ αρχάς οφείλουμε να θυμηθούμε ότι το σύνολο σχεδόν της αρχαίας ελληνικής Γραμματείας που έχουμε σήμερα στην διάθεσή μας διαδόθηκε χάρη στους αντιγραφείς χειρογράφων των Βυζαντινών Σχολών και Μοναστηριών Στο Βυζάντιο και όχι στην Λατινική Δύση βρήκε η παράδοση της Ελληνικής αρχαιότητας την φυσική της συνέχεια. Εκεί και όχι στην Δύση συνέχισαν να διαβάζονται να μελετώνται να σχολιάζονται και να αντιγράφονται τα μεγάλα έργα των αρχαίων Ελλήνων. Ο κόσμος θα ήταν φτωχότερος πιθανότατα πολύ φτωχότερος αν οι Βυζαντινοί δεν πρόσφεραν στην ανθρωπότητα την υπηρεσία αυτή».
Ali al-Mascuc: Ο Άραβας ιστορικός και γεωγράφος αναφερόμενος στην περίοδο του Ρωμαίου Λεκαπηνού και της πολιτικής του έναντι των Εβραίων χαρακτηρίζει την Αυτοκρατορία ως «την πατρίδα των Γραικών» και τον αυτοκράτορα «βασιλέα των Γραικών».
Ibn Zabala: Σε ένα απόσπασμα της Ιστορίας του που γράφτηκε γύρω στα 814 αναφέρει ότι ο Βασιλεύς των Γραικών έστειλε στον al Walid, βοήθεια δηλαδή εργάτες δηνάρια και φορτία κύβων μωσαϊκού του τζαμιού του Προφήτη στη Μεδίνα.
Γεώργιος
Γεμιστός Πλήθων: Υπήρξε μία από τις κορυφαίες πνευματικές μορφές των
ύστερων βυζαντινών χρόνων, καθώς ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της αναβίωσης
του Πλατωνισμού στη Δυτική Ευρώπη, παίζοντας σημαντικό ρόλο στην Αναγέννηση,
έλεγε: «Έλληνες γαρ το γένος εσμέν, ως
η ημετέρα γλώσσα και παιδεία μαρτυρεί»
Θεόδωρος: Επίσκοπος της Αλανίας περιοχής του Καυκάσου έζησε τον 13ο αιώνα. Σε επιστολή προς τον αδελφό του το 1204, αναφερόμενος στην άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους: «Εάλω μεν η πατρίς, αλλ' ανδρί σοφώ πάς τόπος Ελλάς»
Ιωάννης Αργυρόπουλος: Από τους σπουδαιότερους λογίους του 15ου αιώνα Ονομάζει τον Αυτοκράτορα Ιωάννη Παλαιολόγο ως Βασιλιά των Ελλήνων και τον προσφωνεί: «Ω της Ελλάδος Βασιλεύ»
Νικηφόρος Βρετάκος: Ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές μας, ακαδημαϊκός και 4 φορές προταθείς για το Βραβείο Νόμπελ στο έργο του «Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη» γράφει: «Ουκ εάλω η Βασιλεύουσα η ψυχή των Ελλήνων». Δηλαδή «δεν αλώθηκε η Κωνσταντινούπολη που είναι η ψυχή των Ελλήνων».
Νίκος Σβορώνος: Έδειξε πολύ εύστοχα την επιστημονική και τεκμηριωμένη αλήθεια δηλώνοντας ότι: «Η Ελληνική συνείδηση στους βυζαντινούς χρόνους είναι η ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου