Αγώνας Εθνικο-Απελευθερωτικός.
Με αφετηρία τη θέση ότι η νομισματική κυριαρχία αποτελεί τον αναγκαίο, όχι όμως και ικανό, όρο για την εθνική μας κυριαρχία και την επακόλουθη ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης μας χώρας, καθίσταται επιτακτική η ανάγκη της συνειδητοποίησης της αναγκαιότητας αυτής από τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας μας.
Η επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα, με όρους που θα εξυπηρετούν τα εθνικά μας συμφέροντα, αποτελεί το μέγιστο
ιδεολογικό και πολιτικό στοίχημα της περιόδου. Σε μια τέτοια εξέλιξη τα συμφέροντα σε παγκόσμιο επίπεδο και φυσικά στο εσωτερικό της χώρας που θα θιγούν θα είναι τεράστια και ανάλογες θα είναι και οι αντιδράσεις. Ο βομβαρδισμός των απειλών από τα μέσα προπαγάνδας, που οι εχθροί της χώρας διαθέτουν, θα είναι ανελέητος. Επομένως η ωριμότητα, η αποφασιστικότητα, η πίστη, η οργάνωση και η μαζικότητα του κοινωνικού, του λαϊκού και του πολιτικού παράγοντα, είναι που θα κρίνουν την τελική έκβαση του αγώνα.
Απαιτείται η μέγιστη συσπείρωση της κοινωνίας άσχετα επαγγελματικών, κοινωνικών, ή άλλων και φυσικά κομματικών διαφορών του χθες. Ο αγώνας για την ανάκτηση της νομισματικής μας κυριαρχίας είναι πάνω απ’ όλα αντικατοχικός και εθνικο-απελευθερωτικός. Είναι αγώνας ενάντια στην πολιτική και οικονομική κατοχή της πατρίδας. Και φυσικά είναι αγώνας ταξικός στον οποίο δεν χωράνε όλοι αυτοί –δωσίλογοι, κρατικοδίαιτοι, μεταπράτες κλπ- που τις τελευταίες δεκαετίες έχτισαν και συνεχίζουν να χτίζουν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική τους θέση, εκμεταλλευόμενοι τις σχέσεις εξάρτησης και υποδούλωσης του ελληνικού κράτους, από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, όπως αυτές εκφράζονται από το ΔΝΤ, την ΕΕ και το Δ΄ γερμανικό Ράϊχ.
Πυροβολούν το Νου - Αλυσοδένουν τη Σκέψη
Τρία ήταν τα στάδια της στοχευμένης ευρω-υποδούλωσης του λαού μας. Αρχικά είχαμε το στάδιο της ευφορίας. Ακολούθησε το στάδιο των ενοχών. Σήμερα διανύουμε το στάδιο της τιμωρίας και της συμμόρφωσης. Οι εχθρικές βολές δεν κατευθύνονται στο κορμί και δεν είναι άμεσα επώδυνες. Κατευθύνονται στο νού και στη σκέψη και οι συνέπειες τους αργούν να εκδηλωθούν. Πολλές φορές λειτουργούν ως Δούρειος Ίππος, όπως στο πρώτο στάδιο των τεχνιτών και φαντασιακών καταναλωτικών αναγκών στα δυτικά πρότυπα. Άλλες φορές επικεντρώνουν στο συναίσθημα και άλλες στο τρόπο σκέψης. Προσπαθούν και το καταφέρνουν αρκετά, να αλυσοδένουν τη σκέψη μας. Έχουν δημιουργήσει αίσθημα κατωτερότητας στο λαό όποιον και να έχει απέναντί του. Η πολιτική ηγεσία του τόπου σε απόλυτη συνεργασία με τα συστημικά ΜΜΕ καλλιεργούν συστηματικά στο λαό την άποψη ότι δεν υπάρχει άλλη λύση πέρα από το ευρώ σαν συνέχεια του δόγματος ‘’ανήκομεν εις την δύσιν’’. Συνένοχοι στη χειραγώγηση αυτή, οι τακτοποιημένοι διαμορφωτές της κοινωνικής συνείδησης όπως, πανεπιστημιακοί, ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι, άνθρωποι του πολιτισμού, με ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν το κανόνα.
Ο αγώνας για την απελευθέρωση της χώρας, για την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας, που σήμερα περνάει μέσα από την κατάκτηση της νομισματικής μας κυριαρχίας θα είναι αγώνας σκληρός, επίμονος και άνισος. Το να διαδοθεί και να τεκμηριωθεί η ιδέα του τι σημαίνει εθνικό νόμισμα (ε.ν.) δεν είναι εύκολη υπόθεση. Τα μέσα προπαγάνδας που διαθέτουν είναι πανίσχυρα και μόνο αν αποκτήσει γνώση και επιχειρήματα ο κάθε έλληνας πολίτης θα μπορεί να αντιστέκεται και να διαδίδει την ιδέα χωρίς να οπισθοδρομεί επηρεαζόμενος από την προπαγάνδα.
Στο μονόλογό τους κατά της επιστροφής στο ε.ν. οι υπερασπιστές του ευρω-μονόδρομου το πρώτο επιχείρημα που χρησιμοποιούν είναι η πτώση της αγοραστικής δύναμης του νέου ε.ν. Θεωρούν δεδομένη και αυτονόητη την κάθετη υποτίμησή του με αλυσιδωτές και επώδυνες συνέπειες ιδιαίτερα για τα φτωχότερα στρώματα. Στη συνέχεια μας μιλάνε για αχαλίνωτο πληθωρισμό, ελλείψεις βασικών αγαθών, όπως τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα κλπ, αδυναμία εισαγωγών, εξανέμιση των καταθέσεων, δραματική πτώση της αξίας των ακινήτων, που έτσι θα περάσουν έναντι πινακίου φακής στα χέρια των πλουσίων. Τρομοκρατούν για την αποπληρωμή των χρεών που, όπως διαδίδουν, θα πρέπει να γίνεται σε ευρώ και αποκρύβουν το γεγονός ότι ξένοι οικονομολόγοι, ακόμα και από τη πλευρά των δανειστών, λένε ότι η τα δάνεια θα πληρωθούν στο ε.ν. Στο τέλος συμπληρώνουν τον Αρμαγεδώνα που θα επέλθει, με την Τουρκία που θα την βάλουν ή θα βρει ευκαιρία να μας κηρύξει το πόλεμο.
Άριστοι γνώστες της ψυχολογίας του κόσμου, επικαλούνται πλασματικούς κινδύνους ποντάροντας στη φυσιολογική αντίδραση του ανθρώπου, που είναι ο φόβος, η ψυχική δηλαδή αναταραχή, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, που προκαλείται από την αναμονή του κακού. Έτσι χρησιμοποιούν το φόβο ως μέσο προπαγάνδας και μεθοδολογία επιβολής της ραγιάδικης πολιτικής τους. «Για τους Σπαρτιάτες το ιερό του Φόβου συνιστούσε σύμβολο πειθαρχίας και συνοχής των στρατιωτικών δυνάμεων».
Απέναντι σε όλη αυτή τη τρομοκρατία και ψυχολογική βία η δική μας αντίδραση δεν μπορεί να είναι άλλη από μια συνεχή, επίπονη και επίμονη εκστρατεία πληροφόρησης και διαφώτισης των πολιτών για το τι σημαίνει ε.ν. και πιο είναι το σχέδιο μετάβασης. Επιπρόσθετα το συνεχώς διογκούμενο ποσοστό του λαού που βλέπει το ε.ν. ως διέξοδο σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο και συμπαγές. Η θέση του αυτή είναι ενστικτώδης και αυθόρμητη και ως τέτοια επιρρεπής να οπισθοχωρήσει από τη δύναμη της προπαγάνδας. Αποτελεί όμως ένα καλό ακροατήριο έτοιμο να αφομοιώσει και να μεταλαμπαδεύσει τα επιχειρήματα για το ε.ν.
Πολιτικοποίηση του Αυθόρμητου
Δεν μπορεί να υπάρξει όμως καμία τεκμηρίωση και δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε μισό βήμα για την πολιτικοποίηση του κινήματος για το ε.ν. χωρίς ένα καλά επεξεργασμένο, λεπτομερές και με επιστημονική τεκμηρίωση σχέδιο. Πολύ χειρότερα αν αυτή η θέση δυναμιτίζεται από τους ίδιους τους φορείς της. Δεν μπορούμε π.χ. να μιλάμε για ε.ν. και ταυτόχρονα να λέμε για εφαρμογή ‘’δελτίων’’, να κουβαλάμε δηλαδή νερό στο μύλο της προπαγάνδας. Όπως και δεν μπορούμε να επιτείνουμε τη σύγχυση του κόσμου παρουσιάζοντας ένα σωρό διαφορετικές απόψεις γύρω από το θέμα της υποτίμησης. Και όταν υπάρχουν δύο ή περισσότερες λύσεις για το ίδιο ζήτημα η επιλογή, χωρίς δεύτερη σκέψη, θα πρέπει να είναι η πιο απλή, κατανοητή και εύκολα εφαρμόσιμη για τον απλό πολίτη.
Οι πολυγνωμίες σχετικά με το σχέδιο επιστροφής στο ε.ν. μόνο σύγχυση πάνω στη σύγχυση στα μυαλά των πολιτών μπορούν να προσθέσουν. Ένα καίριο σημείο τριβής μεταξύ των εκφραστών της άποψης για το ε.ν., συλλογικών ή ατομικών, είναι το ζήτημα της υποτίμησης. Ακούγονται όλα τα πιθανά και απίθανα ποσοστά, από 10-50%. Πολλοί μάλιστα από αυτούς ισχυρίζονται ότι το νέο ε.ν. θα διαπραγματεύεται ελεύθερα στα μεγάλα χρηματιστήρια πράγμα που σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη αστάθεια στην ισοτιμία και άρα ανασφάλεια και κακή ψυχολογία στο κόσμο. Και το χειρότερο, προσφέρουμε ένα ισχυρό και αποτελεσματικό όπλο στον αντίπαλο για να μας πολεμάει. Επιπλέον, εντός της χώρας, ανοίγουμε μια άσκοπη συζήτηση μέσα από την οποία θα βρεί την ευκαιρία η προπαγάνδα να καλλιεργήσει το φόβο. Από ότι είναι γνωστό, όλοι οι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι υποτίμηση γίνεται, μόνο όταν χρειάζεται να μειωθεί το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών. Με δεδομένο ότι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΤτΕ, τα τελευταία χρόνια αυτό είναι ήδη σχεδόν ισοσκελισμένο τίθεται το ερώτημα: γιατί να γίνει υποτίμηση και γιατί να μειώσουμε ακόμα περισσότερο την ήδη μειωμένη αγοραστική αξία, από την περίπου 40% εσωτερική υποτίμηση, των εισοδημάτων φτωχοποιώντας ακόμα περισσότερο τους πολίτες; Και σε αυτά τα ζητήματα, δηλαδή της ισοτιμίας και της υποτίμησης, δεν έχει ακουστεί κανένα πειστικό επιχείρημα απέναντι σ την εκφρασμένη από οικονομολόγους άποψη για ισοτιμία 1/1 και ‘’κλείδωμα’’ αυτής για όσο χρόνο χρειαστεί.
Δεν είναι του παρόντος ούτε του γνωστικού αντικειμένου μου να μπω σε ιδιαίτερα οικονομικά ζητήματα. Παρακολουθώντας όμως τους τελευταίους 12 μήνες τις διάφορες απόψεις και θέσεις γύρω από τον οδικό χάρτη επιστροφής στο ε.ν. θεωρώ, το σχέδιο που έχει κατατεθεί από τον οικονομολόγο κο Νίκο Ιγγλέση ως το πλέον απλό, κατανοητό και κυρίως ομαλό και τεκμηριωμένο. Επιπλέον:
• Αποτελεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που απαντάει με ακρίβεια σε όλες τις λεπτομέρειες της μετάβασης.
• Δεν είναι ένα από καθέδρας σχέδιο καταχωνιασμένο σε κάποιο συρτάρι ή διδακτικού σκοπού αλλά μπαίνει διαρκώς σε δημόσια συζήτηση και δοκιμασία μέσα από ανοικτές συγκεντρώσεις, ζωντανές συνεντεύξεις και άρθρα.
• Είναι αποδεκτό από πολλούς ακόμα ειδικούς και συλλογικότητες.
• Παρότι δημοσιοποιείται συνεχώς, μέσα από δεκάδες συνεντεύξεις, άρθρα και δημόσιες ανοικτές εκδηλώσεις, ελάχιστες διαφωνίες έχουν εκδηλωθεί και αυτές σε επιμέρους θέματα οι οποίες έχουν απαντηθεί. Καμία σοβαρή αμφισβήτηση δεν έχει υπάρξει.
• Ενώ έχει δημοσιοποιηθεί εδώ και τέσσερα χρόνια, από ότι φάνηκε στη πράξη, δεν «αξιοποιήθηκε» για τη συγκρότηση ενός ακόμα πολιτικού σχήματος αλλά αποτέλεσε και αποτελεί μια καλή βάση συζήτησης για την ενότητα των δυνάμεων που υποστηρίζουν το ε.ν.
• Τέλος και το πιο σημαντικό, δεν αποτελεί ένα, τεχνοκρατικό μόνο σχέδιο, αλλά απορρέει από έναν έντονο πατριωτισμό και διαπνέεται από μια βαθειά εθνική συνείδηση. Έχει δηλαδή, μια πολύ ισχυρή ιδεολογική βάση, απαραίτητη προϋπόθεση για την αταλάντευτη εφαρμογή του.
Ενότητα των Πατριωτικών και Δημοκρατικών δυνάμεων
Εκείνο που χρειάζεται είναι ο εκφρασμένος δημοσκοπικά θυμός του 53% του πληθυσμού, καθώς και η συνεχώς αυξανόμενη αμφισβήτηση της ΕΕ, να εξελιχθεί σε πολιτική δύναμη αντίστασης και ανατροπής των κατοχικών δυνάμεων από την διακυβέρνηση της χώρας και το όραμα του 40% των ελλήνων για επιστροφή στο ε.ν., με ό,τι άλλο αυτό σημαίνει, να γίνει ορατός πολιτικός στόχος του κοντινού μέλλοντος. Είναι η ώρα, οι ‘’αντικατοχικές’’ δυνάμεις να εκπληρώσουν το χρέος τους απέναντι στο ηρωϊκό ‘’ΟΧΙ’’ του λαού του Ιουλίου του ’15.
Για να γίνει αυτό απαιτείται η σύγκλιση και εν τέλει η ένωση των δυνάμεων εκείνων, συλλογικών και ατομικών, που υποστηρίζουν αταλάντευτα εδώ και χρόνια, παρά τις όποιες διαφορές τους, αυτή τη θέση. Είναι η ώρα για τη κατάθεση ψυχής και την ενότητα των δυνάμεων εκείνων που θέλουν να αγωνιστούν για την απελευθέρωση της πατρίδας, βάζοντας στην άκρη κομματικές γραφειοκρατίες και ατομικούς εγωϊσμούς. Είναι η ώρα για ένα γενικό προσκλητήριο του λαού ανεξάρτητα πολιτικών καταβολών και κομματικών εξαρτήσεων του χθες και ανεξάρτητα επαγγέλματος, κοινωνικής θέσης και οικονομικής κατάστασης.
Δεν χωράει άλλη καθυστέρηση στη κατάθεση της εναλλακτικής πρότασης διεξόδου, με αιχμή του δόρατος τη νομισματική κυριαρχία και με ό,τι αυτή συνεπάγεται, για την εθνική ανεξαρτησία, την λαϊκή κυριαρχία, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την απελευθέρωση των κοινωνικών δυνάμεων, την οικονομία, τα γεωπολιτικά, τη δημοκρατία, το πολιτισμό. Είναι η ώρα της κατάθεσης της εναλλακτικής πρότασης στη κοινωνία, που θα θωρακίσει τη σκέψη, θα εμψυχώσει το λαό, θα ξαναζωντανέψει την ελπίδα και θα σφυρηλατήσει το όραμα για μια ελεύθερη, ανεξάρτητη, δυνατή και δημοκρατική Ελλάδα.
«Μήγαρις πως έχω άλλο τι στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;»
Διονύσιος Σολωμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου