Ποιός πολιτικός θα σταματήσει τον εθνικό διχασμό των Ελλήνων;

Γράφει ο
Μάνος Οικονομίδης

Η εποχή του σκότους, συγγνώμη… των Μνημονίων που διέρχεται η Ελλάδα τα τελευταία 6 χρόνια, από τη στιγμή που ο τελευταίος των Παπανδρέου προσυπέγραψε την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης, έχει μεταξύ άλλων δυο εξαιρετικά ενδιαφέρουσες παραμέτρους.
Ενδιαφέρουσες μέσα στη μίζερη και καταθλιπτική
πραγματικότητά τους, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε.
Η πρώτη, αφορά στη σκανδαλιστική αδυναμία να βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας, μέσα από την κρίση αυτή. Να αναδείξουμε τα καλύτερα στοιχεία μας. Αν… υπάρχουν, φυσικά.
Η δεύτερη, έχει να κάνει με έναν ιστορικά πρωτοφανή εθνικό διχασμό. Πολύ πιο επικίνδυνο από εκείνον μεταξύ βενιζελικών και βασιλικών τον προηγούμενο αιώνα.
Ας σταθούμε λίγο περισσότερο σε αυτή τη δεύτερη παράμετρο. Στον εθνικό διχασμό που βιώνει η Ελλάδα στα χρόνια του Μνημονίου. Όχι τόσο στην κοινωνική βάση. Όσο σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού. Μίσος…
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που μπήκε σε πρόγραμμα οικονομικής στήριξης, δηλαδή Μνημόνιο, και δεν κατάφερε να βγει. Κυρίως εξαιτίας της απόλυτης αδυναμίας των πολιτικών δυνάμεων να επιδείξουν στοιχειώδη εθνική υπευθυνότητα. Να παραμερίσουν τα κομματικά και προσωπικά συμφέροντά τους. Να θυσιαστούν οι ίδιοι για το κοινό, εθνικό καλό. Να συνεννοηθούν σε συναινετικές λύσεις.
Όχι… εμείς. Όχι στην Ελλάδα της τελευταίας 6ετίας, όπου ο καθένας θέλει να ζήσει τον προσωπικό μύθο του, από πρωθυπουργός μέχρι… κλητήρας. Φτάνει να ζήσει τη στιγμή. Αδιαφορώντας για τις στιγμές που θα ακολουθήσουν.
Φυσικά, είναι γνωστή και παροιμιώδης η ιστορική ροπή μας προς τον κανιβαλισμό του διπλανού, ούτε καν του αντιπάλου. Αυτή η… κατσίκα του γείτονα, θα πρέπει να είναι διαρκώς «ματιασμένη», εδώ και αρκετούς αιώνες.
Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι, είμαστε η χώρα που, ξεκίνησε απελευθερωτικό αγώνα το 1821, μετά από σκλαβιά 400 ετών, και προτού ολοκληρωθεί η απελευθέρωση, ξεκίνησε… εμφύλιο. Κάθε άλλο σχόλιο περιττεύει.
Στα δικά μας, και σύγχρονα τώρα. Αυτό το μοιραίο και ανεπαρκές πολιτικό σύστημα, δεν κατάφερε από το 2009 και μετά να βρει ένα στοιχειώδες πλαίσιο συνεννόησης. Με κάθε… επερχόμενο, να πυροβολεί τον απερχόμενο, μέχρι να γίνει και ο ίδιος… απερχόμενος, και να πυροβοληθεί από τον επόμενο επερχόμενο.
Και μετά, αδυνατούμε να καταλάβουμε γιατί αδυνατούμε να βγούμε από την κρίση. Γιατί το μέλλον μας προσπερνά. Γιατί ο «Δρ. Σόιμπλε», που έλεγε και ο τραγικός Βαρουφάκης, είναι ο «καλύτερος φίλος μας».
Η Ελλάδα έχει ανάγκη, άμεση ανάγκη, από κάποιον που θα βάλει τέλος στον εθνικό διχασμό. Κάποιον που θα τραβήξει χειρόφρενο στο ανατροφοδοτούμενο εθνικό κυνηγητό για την… κατσίκα του γείτονα. Κάποιον που δεν θα υποκύψει στην ψύχωση δικαίωσης πολιτικών προσώπων και κομμάτων.
Θα πρέπει ωστόσο να περιμένουμε. Δεν θα συμβεί εύκολα, ούτε από τη μια στιγμή στην άλλη. Να μην ξεχνάμε όμως ότι, στο τέλος, το φως νικάει πάντα το σκοτάδι.

(Από την «Αξία»)