Μετά Χριστόν προφήτες... με μνήμη χρυσόψαρου

Βασ. Αναστασόπουλος

Εμφανίζονται ως... πρόθυμοι σωτήρες, τους οποίους όμως δεν (ανα)ζήτησε κανείς. 

«Ευδοκιμούν» ως έμπειροι, ουδέτεροι αναλυτές, φροντίζοντας επιμελώς να... ξεχνούν -οι ίδιοι, αλλά και να κάνουν εμάς να λησμονούμε- τον καθοριστικό, μοιραίο πολλές φορές ρόλο που διαδραμάτισαν, προκειμένου η χώρα να καταλήξει στη σημερινή, δεινή της κατάσταση.
Με… περισπούδαστο ύφος χιλίων καρδιναλίων, ωσάν να ξέπλυναν τις αμαρτίες τους σε μια αόρατη κολυμπήθρα, την οποία βλέπουν μόνο αυτοί και οι όψιμοι συνομιλητές τους, επιχειρούν να ερμηνεύσουν τι οδήγησε τα πράγματα ως εδώ, επιρρίπτοντας ευθύνες ένθεν κακείθεν, και φροντίζοντας φυσικά να παραλείψουν ακόμα και την παραμικρή αναφορά σε λάθη και παραλείψεις επί της δικής τους θητείας στα πολιτικά πράγματα.

Ο λόγος για παλαιούς πολιτικούς, πρώην πρωθυπουργούς ή μέλη κυβερνήσεων, άλλοτε βουλευτές ή πρόσωπα με εξέχουσες θέσεις και προνομιακή προβολή στα μέσα ενημέρωσης, που είναι να απορεί κανείς πώς και γιατί βρίσκουν ακόμα πρόσφορο έδαφος για να μας… ζαλίζουν με τις δήθεν σοφιστείες τους ή με τις... εύστοχες προβλέψεις τους για τα μελλούμενα δεινά που μας περιμένουν. Είναι, δε, τόσο διαυγής και «κρυστάλλινη» η σκέψη και η άποψή τους, που εντελώς τυχαία «λησμονά» να εξηγήσει πώς τα ίδια ακριβώς πράγματα που προβλέπουν τώρα ως άλλες... Κασσάνδρες, δεν τα έβλεπαν να συμβαίνουν ή να έρχονται στην περίοδο της δικής τους διακυβέρνησης ή διοίκησης.

Στην προσπάθειά τους, δε, να αποποιηθούν κάθε ευθύνη για τα πεπραγμένα τους, επικαλούνται συχνά-πυκνά την κοινή γνώμη, της οποίας ισχυρίζονται ότι μπορούν να αφουγκράζονται τον παλμό και τον «βουβό» της αναστεναγμό διαμαρτυρίας ή τις αγωνίες της για όσα πρόκειται να έρθουν. Και δεν υψώνει κανένας τη φωνή του ή το ανάστημά του, να πει «νισάφι πια! Ως εδώ και μη παρέκει» και να τολμήσει, έστω, να τους ρωτήσει το πιο απλό πράγμα του κόσμου: όχι εάν κατά τη θητεία τους ήταν όλα καλώς καμωμένα, αλλά… πώς στην ευχή μπορούν να γνωρίζουν τι φοβάται ο κόσμος και γιατί ανησυχεί, όταν δεν μπορούν καν να κυκλοφορήσουν ανάμεσά του, κινδυνεύντας να τους πάρουν με τις... ντομάτες, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ή γιατί εξακολουθούν να κυκλοφορούν με προσωπική φρουρά, εάν οι πράξεις και οι παραλείψεις τους, ακόμα, έχουν πραγματικά «καθαγιαστεί» -ή, έστω, «ξεπλυθεί».

Δυστυχώς, βρίσκουν και τα κάνουν. Και δεν φταίει κανένας άλλος, παρά εκείνοι που τους δίνουν ακόμα βήμα, καθώς και εμείς, που συνεχίζουμε να τους ακούμε... Για πόσο ακόμα;