Ο Δημοσθένης, γράφει ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, «εκ παίδων έδειξεν εξαίρετον προς τας ρητορικάς ασκήσεις ροπήν, αλλ’ ήτο εξ’ αρχής ασθενούς κράσεως» και γι’ αυτό το λόγο έδωσε μεγάλη σημασία «εις την διανοητικήν ανάπτυξιν και ουχί της σωματικής ρώμης».
Αυτή τη δύναμη της πνευματικής καλλιέργειάς του διαιώνισε «επιγράμμα περιωνύμον, επιγραφέν εις την βάσιν του ανδριάντος αυτού: «Είπερ ίσην ρώμην γνώμη Δημόσθενες είχες Ούποτ αν Ελλήνων ήρξεν Άρης Μακεδών» (Συμωνίδης).
Επίμονος και άκρως μελετηρός ο Δημοσθένης και αποφασισμένος να κυριαρχήσει στην Εκκλησία του Δήμου καταπολεμώντας τόσο το ελάττωμα της φωνής του όσο και της αδυνάμου υγείας του, μάθαινε από τον Πλάτωνα, τον Ισοκράτη «και άλλων
συνδιαλέξεων», αλλά και «μετά πολλής επιμέλειας εσπούδασε και τους αρχαιοταίρους, ιδίως επιστήσας την προσοχήν εις τον Θουκυδίδην, του οποίου βεβαιούσιν ότι αντέγραψε ιδία χειρί οκτάκις ολοκλήρον την ιστορίαν, κατ' άλλους δε ηδυνήθη να γράψει ποτέ αυτήν απ’ αρχής μέχρι τέλους εκ μνήμης». Πριν ομιλήση δημοσία – συνεχίζει ο Παππαρηγόπουλος, ην αγκάζετο να προπαρασκευάζηται δια μακρών… Ο Δημοσθένης απεφάσισε να δαμάση την φύσιν και κατίσχυσε πράγματι αυτής, και απέβη το κλέος και το καύχημα της Εκκλησίας εκείνης, ήτις είχε σηνειθίσει να ακούη τους επιφανεστάτους των ρητόρων του κόσμου. Η δε εξαίρετος αυτή της θελήσεως δύναμις και ο λαμπρός ούτος αυτής θρίαμβος, είναι ό,τι μάλιστα θαυμάζομεν παρά τω ανδρί. Την μεν ασάφειαν και τραυλότητα της γλώσσης διώρθωσεν ομιλών ενώ εκρατεί εις το στόμα χαλίκια, ίνα δε συνηθίση εις τους θορύβους της Εκκλησίας του Δήμου, κατήρχετο εις την φαληρικήν παραλίαν καθ’ ήμερας θυελλώδεις και εκεί ηγόρευεν απέναντι του καταιγίζοντος πελάγους. Ίνα δε γύμναη την φωνήν και επιτείνει το πνεύμα, προέφερε λόγους τινάς ή στίχους αναβαίνων υψώματα και πολλάκις κατεκλείετο επί δύο ή τρεις συνεχείς μήνας εις κατώγειον μελετητήριον, πλάτων εντάυθα αδιακόπως την υπόκρισιν και διαπονών την φωνήν, ξυρούμενος δε της κεφαλής το έτερον μέρος ίνα καταστήσει αδύνατον την έξοδον». Συνέχισε ο Δημοσθένης να εκφωνεί λόγους «ενώπιον μεγάλου καθρέπτου και επιτηρών αδιαλείπτως και διορθών τα κινήματα αυτού.. και δια τούτο άλλοι πάλιν κατεδίκαζον τους λόγους αυτού ως υπερβολικώς κατειργασμένους και λυχνίας όζοντος», δηλαδή μύριζαν το λάδι της λάμπας που έκαιγε όλη νύχτα που συνέτασσε τους λόγους του.
Ο Παππαρηγόπουλος, αναφέρει πλειάδα ευρωπαίων πολιτικών, οι οποίοι κυριαρχούντες στα κοινοβούλια της Ευρώπης, με τις αγορεύσεις τους, «δεν έπευσαν ουδέν ήττον ανακηρύτοντες μια φωνή τον ημέτερον Δημοσθένην, ως τον αμίμητον του λόγου βασιλέα» (βλ. Κ. Παππαρηγοπούλου: «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» - Βιβλίον Πέμπτον – εκδ. «Γαλαξία», Αθήναι 1969, σελ. 135-148).
Διαβάζεις και θαυμάζεις. Συγκρίνεις και μελαγχολείς με τα τεράστια αναστήματα των ρητόρων της Εκκλησίας του Δήμου και τους πυγμαίους «ρήτορες» της Βουλής των Ελλήνων – που τώρα δεν είναι των Ελλήνων – οι οποίοι διαβάζουν τις κενολογίες τους από χειρογράφου.
Άντε τώρα σ’ αυτά τα πολιτικά τίποτα να τα συστήσεις να διαβάσουν το έργο μου: «Ο Δημοσθένης και η διαχρονικότητα των λόγων του» (εκδ. «Κάδμος», Θεσσαλονίκη 2007).
Εκεί κατατίθεται και η έγκυρη γνώμη του κορυφαίου των Ελλήνων συνταγματολόγων και της πολιτικής επιστήμης του αείμνηστου Προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών Γεωργίου Βλάχου που έγραψε: Ο Δημοσθένης είναι ο μεγαλύτερος ρήτορας όλων των εποχών, προσθέτοντας ότι διδάσκεται στα μεγάλα πανεπιστήμια του κόσμου.
Δεν γνωρίζω, αν οι λαλίστατοι… προοδευτικοί έχουν στο χώρο της Βουλής κάποια προτομή του Δημοσθένους ή το όνομά του σε κάποια μικρή αίθουσα.
Μας συνήθησαν με ονόματα… προέδρων της Βουλής που δεν έκαναν τίποτα καλό εκτός από το να διορίσουν στο «χαλκείο της διαφθοράς» τα παιδιά τους και λοιπούς συγγενείς!
Ελλάς του τίποτα+τίποτα+τίποτα=τίποτα στον κύβο.
Ή Κράτος+Βουλή+λαός=τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου