Για τους δύο στρατιωτικούς, τι έκανε στην πράξη το Ελληνικό Κράτος;

ΤΟΥ ΑΛΚΙΒΙΑΔΗ ΧΑΝΙΩΤΗ

Έχουν περάσει ήδη δύο εβδομάδες από την σύλληψη των 2 Ελλήνων στρατιωτικών στον Έβρο.
Η Ελληνική κοινή γνώμη και πριν από όλα οι οικογένειες των 2 παιδιών μας παραμένουν-τόσες μέρες μετά- μέσα σε βαθύ σκοτάδι για την εξέλιξη της υπόθεσης, που έχει συγκλονίσει το Πανελλήνιο.

Και δεν έφτανε αυτό, αλλά από γραφεία Κυβερνητικών αρμοδίων διαρρέουν πληροφορίες ότι πρέπει «να δείξουμε όλοι υπομονή και ψυχραιμία», γιατί η ταλαιπωρία των δύο μπορεί να κρατήσει για πολύ!
Κάτω από αυτές τις συνθήκες και έξω από κάθε είδους παραφιλολογία, που βλέπω να αναπτύσσεται από ορισμένες πλευρές, δεν μπορώ να κρύψω ένα επιτακτικό ερώτημα που βασανίζει τη σκέψη μου:
Αλήθεια, τι έκανε το Ελληνικό Κράτος, στην πράξη, για τα δύο παιδιά του, τα οποία σε διατεταγμένη αποστολή, με τα διακριτικά τους, τις στολές τους και το Εθνόσημό τους βρέθηκαν κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες στις φυλακές των Τούρκων;
Και τι ακριβώς μας λένε να περιμένουμε τώρα οι ανευθυνο-υπεύθυνοι αρμόδιοι, χτυπώντας με κατανόηση στην πλάτη τους γονείς των δύο παιδιών;
«Να περιμένουμε τις αποφάσεις της Τουρκικής Δικαιοσύνης», λένε στους γονείς και στην κοινή γνώμη!
Αλλά ποιας ακριβώς Δικαιοσύνης; Και με ποιες δικονομικές εγγυήσεις;
Ιδού, λοιπόν, η πελώρια αντίφαση και ο εξωφρενικός παραλογισμός, που εκθέτουν το Ελληνικό Κράτος: Το Τριμελές Συμβούλιο Εφετών, με ομόφωνη απόφασή του είπε «όχι» στην έκδοση των 8 Τούρκων Αξιωματικών, που ζήτησαν άσυλο στη χώρα μας μετά την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία το καλοκαίρι του 2016. Στο σκεπτικό της απόφασης του Συμβουλίου έπαιξε καθοριστικό ρόλο η βεβαιότητα των Ανώτατων Ελλήνων Δικαστών ότι στην Τουρκία «δεν υπάρχουν οι εγγυήσεις εκείνες του Κράτους Δικαίου, που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν στους 8 Τούρκους αξιωματικούς μία δίκαιη δίκη!».
Ακριβώς στην ίδια συλλογιστική βασίστηκε και η εισήγηση της Εισαγγελέως, την οποία τελικά υιοθέτησε το Συμβούλιο στην τελική του απόφαση.
Λέω, λοιπόν, εγώ ο απλός πολίτης: Όταν με την σφραγίδα των ανώτατων κλιμακίων της Ελληνικής Δικαιοσύνης διαπιστώνουμε πως αυτή την περίοδο στην Τουρκία δεν εξασφαλίζονται ούτε οι στοιχειώδεις Συνταγματικές, νομικές και δικονομικές εγγυήσεις για να έχει και ο πιο απλός κατηγορούμενος την δίκαιη δίκη που επιβάλλει ένα σύγχρονο Κράτος Δικαίου, πως δικαιολογούμεθα να λέμε δημόσια και να περιμένουμε να δώσει τη λύση στη μεγάλη περιπέτεια των δύο Ελλήνων στρατιωτικών η Τουρκική Δικαιοσύνη;
Δηλαδή, εμείς δεν τους δίνουμε τους 8 δικούς τους στρατιωτικούς, γιατί –ορθότατα- διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει Κράτος Δικαίου στην Τουρκία και ότι ουσιαστικά δεν λειτουργεί η Τουρκική Δικαιοσύνη με τις εγγυήσεις που επιβάλλουν τα δικαιώματα του ανθρώπου και του κατηγορουμένου. Και την ίδια στιγμή κάνουμε επίκληση της Τουρκικής Δικαιοσύνης για να δώσει λύση στην αγωνία και στην ταλαιπωρία των δικών μας ανθρώπων;
Τα γράφουμε όλα αυτά, όχι για να δημιουργήσουμε θέμα, ούτε για να ρίξουμε λάδι στη φωτιά. Αλλά για να βοηθήσουμε.
Γιατί θεωρούμε ότι οι χειρισμοί της Κυβέρνησης, από ένα σημείο και μετά, έχουν πάρει τον στραβό δρόμο.
Καταρχήν, από που και ως που, βγήκαν οι κυβερνητικοί αρμόδιοι και υιοθέτησαν από την αρχή την θέση της Τουρκίας ότι οι 2 Έλληνες στρατιωτικοί μπήκαν σε Τουρκικό έδαφος;
Στη συνέχεια, γιατί όταν διαπίστωσαν ότι η υπόθεση «στραβώνει», με καθαρή ευθύνη της Τουρκίας, δεν διεθνοποίησαν το θέμα και δεν ζήτησαν την παρέμβαση του ΝΑΤΟ και την άμεση διαμεσολάβηση του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Γιατί η Ελληνική Κυβέρνηση δεν ζήτησε με επίσημο διάβημα της προς τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Γιούνγκερ να αναθέσει στον Επίτροπο αρμόδιο, μεταξύ των άλλων, για θέματα ασφάλειας συνόρων, Δημήτρη Αβραμόπουλο να αναλάβει σχετική πρωτοβουλία διαμεσολάβησης για την απελευθέρωση των 2 παιδιών; Αξιοποιώντας, επιπλέον, το γεγονός ότι ο Αβραμόπουλος ως πρόσωπο, έχει απ’ ευθείας πρόσβαση στον ίδιο τον Ερντογάν, λόγω της παλαιάς, μακράς, φιλίας που συνδέει τους 2 άνδρες από την εποχή που ο Ερντογάν ήταν Δήμαρχος Κωνσταντινούπολης;
Και σε τελική ανάλυση, είναι θεμιτό και ωφέλιμο για τη Χώρα το γεγονός ότι η Ελληνική πολιτική ηγεσία έχει «παγώσει» τις ανοιχτές γραμμές επικοινωνίας με την Τουρκία,  που οφείλει να έχει η κάθε πολιτική ηγεσία ακόμη και με τον χειρότερό της εχθρό;
Σε κάθε περίπτωση, αδυνατούμε να καταλάβουμε την χλιαρή απάντηση που έδωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος, όταν τον κάλεσαν να σχολιάσει την απαράδεκτη τοποθέτηση του ΝΑΤΟ στην υπόθεση της απελευθέρωσης των 2 Ελλήνων στρατιωτικών. «Να τα βρουν οι δύο πλευρές μεταξύ τους», είπε το ΝΑΤΟ. Εξομοιώνοντας έτσι το θύμα (Ελλάδα) με τον θύτη (Τουρκία) στην προκειμένη περίπτωση!. Ο ίδιος, όμως, ο Γραμματέας του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ έσπευσε να δηλώσει –με αφορμή την αντιπαράθεση της Μεγάλης Βρετανίας με την Ρωσία για τη σκοτεινή υπόθεση του πράκτορα Σεργκέϊ Σκρίπαλ- ότι «το ΝΑΤΟ θα υπερασπιστεί όλα τα μέλη του απέναντι σε κάθε απειλή».
Αλλά η Ελληνική Κυβέρνηση δεν ρώτησε –ρητορικά τουλάχιστον- τι κάνει το ΝΑΤΟ όταν οι συνεχείς απειλές προέρχονται από μια γειτονική χώρα, που είναι και αυτή μέλος του ΝΑΤΟ, όπως η Τουρκία, που κρατάει τώρα στις φυλακές της δύο μέλη των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων;