Συγχωρέστε με λοιπόν, αλλά εγώ σήμερα δεν συμμετέχω στη γιορτή σας την ώρα που η πατρίδα μου,
μητέρα των Μεγάλων Ποιητών ετούτης εδώ της Ανθρωπότητας, σέρνεται στη λάσπη της παρακμής..
Κι όσο κρατάνε οι φιέστες και τα ξελιγώματα, τα νάζια και τα σουσούμια των δήθεν «πνευματικών» ανθρώπων, κι όσο οι ξεδιάντροπες παρέες της πουτανεμένης ελίτ, κουμαντάρουνε το πρόσωπο της εποχής μου, δεν δικαιούμαι να συμπράξω στην Ύβρη.
Γιορτάστε λοιπόν, αλλά εμένα, ξεχάστε με..
Θα φροντίσω ν’ ανταμωθούμε όταν θα κλείνουν οι λογαριασμοί κι όταν η Ελλάδα μου, αναστημένη, όρθια ξανά και περήφανη, θ’ ανοίξει τα παραθύρια της να ξαναμπεί θριαμβευτής ο ήλιος της «άλλης» ελπίδας..
Θα με δείτε κάπου σε μιαν άκρη να χαμογελώ με μιαν αρμαθιά κλειδιά και μιαν αιματοβαμμένη πένα στα χέρια..
Μην τολμήσετε όμως τότε, να μου ζητήσετε να σας ανοίξω τις μυστικές πόρτες της καινούργιας μας ΄Ανοιξης..
Προς το παρόν λοιπόν, γιορτάστε..Με βιομηχανικές λιχουδιές, με πλαστικά λαμπιόνια, με ρουφιανεμένες λέξεις, με υποταγμένες αναπνοές..
Γιορτάστε και ζήστε εν ειρήνη, κι εσείς και τα σπίτια σας. Μα εμένα άστε με. Είμαι ένας άνεμος αλήτης. Θα πάρω φόρα τα σοκάκια..
Κι αυτή είναι μια ζόρικη δουλειά, ένα ατσαλένιο νήμα ανάμεσα στην Αποστολή και στη Δημιουργία, που ξεσκίζει τους αμάθητους...
Δημήτρης Ιατρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου