Κ. Καραμανλής και Κύπρος

«Εγώ έφυγα από τη Ν.Δ. γιατί εξακολουθώ να έχω τις αρχές και τις αξίες του Κων/νου Καραμανλή».

Αυτή, κατά κανόνα, είναι η επωδός των βουλευτών και στελεχών της Ν.Δ. που την εγκατέλειψαν όταν δεν ικανοποιήθηκαν οι ατομικές τους επιδιώξεις ή όταν διαπίστωσαν ότι λόγω της καθόδου του κόμματος δεν θα είχαν πολιτική τύχη στο ναυάγιο.

Με άλλα λόγια σκέτοι πολιτικοί τυχοδιώκτες που αποπειρώνται να κρύψουν τον άκρατο τυχοδιωκτισμό τους με την ψεύτικη επίκληση του γενικού συμφέροντος και τις ανύπαρκτες αρχές και αξίες του «εθνάρχη» που δοξάστηκε κρυπτόμενος και δραπετεύσας με πλαστό διαβατήριο μετά την ήττα του στις εκλογές του 1963.

Πρόκειται για γεγονότα τόσο γνωστά. Βίος και πολιτεία που χαρακτηρίζονται από ένα μεγάλο Απών από τους αγώνες του Έθνους. Παρακάμπτοντας τον  διαβλητό και ανορθόδοξο τρόπο της προωθήσεως του στην πρωθυπουργία μετά τον θάνατο του Αλ. Παπάγου, τον Σεπτέμβριο του 1955, περιορίζομαι στην καταγραφή των εξής γεγονότων που αφορούν την ήκιστα πατριωτική του συμπεριφορά στο θέμα της Κύπρου.

Έχουμε λοιπόν, και λέμε:

1. Καραμανλής, στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο ως Πρωθυπουργός (13-9-1955): «Εξαιτίας του Κυπριακού περιήλθομεν εις μιαν κατάστασιν όχι απλώς δυσάρεστην αλλά δραματικήν.. 

Από το αδιέξοδον αυτό δεν δυνάμεθα να εξέλθωμεν, ει μη μόνον εάν προκαλέσωμεν μιαν επέμβασιν της Αμερικής … Η σωτήρια αυτή παρέμβασις…».

Οι νέες κατευθύνσεις του Καραμανλή επί του Κυπριακού καταγράφηκαν σε «μνημόνιο» του οποίου «η σύνταξη πιθανολογείται στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1955 από τον «ξένο παράγοντα», που επιζητούσε το άμεσο «κλείσιμο» του Κυπριακού, σε συνδυασμό με τη λύση του προβλήματος της διαδοχής του Παπάγου» (βλ. Τ. Τρίκκα: ΕΔΑ (1951-1967), τομ. Α΄, εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα 2009, σελ. 310-311).

Είναι πρόδηλο ότι ο Καραμανλής ανέλαβε να υλοποιήσει το «μνημόνιο» των Αμερικανών για το Κυπριακό και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο προωθήθηκε πραξικοπηματικά στην Πρωθυπουργία, όπως έλεγε ο Γ. Παπανδρέου, με «τρόπο απολύτως απαράδεκτο», όπως έλεγε ο Σ. Βενιζέλος, και με «τρόπο αντικοινοβουλευτικό», όπως έλεγε η ανακοίνωση της ΕΔΑ (βλ. οπ.π.σελ. 313).

2. Τον  Φεβρουάριο του 1959, ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής υπογράφει στη Ζυρίχη τις γνωστές εθνομειοδοτικές Συμφωνίες «Ζυρίχης - Λονδίνου» με τις οποίες, ως γνωστόν, κατέστησε την Τουρκία συγκυρίαρχο της Νήσου και ρυθμιστή του πολιτεύματος και αποτέλεσαν τη βάση για την εισβολή του «Αττίλα», τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1974, με την οποία η Τουρκία κατέκτησε το 37% του Κυπριακού εδάφους. (Για το εθνικό αυτό ζήτημα, τα της υπογραφής των Συμφωνιών αυτών και τα διπλωματικά παρασκήνια βλ. την εμπεριστατωμένη έρευνα του Γαβριήλ Μηνά: «Η εθνική αυτοματαίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο», εκδ. «Αρμός», Αθήνα 2007, τομ. Β’ σελ. 27 επ.).

Ο εν λόγω συγγραφέας, στον επίλογο του Β’ τόμου του έργου, του γράφει και τα εξής συμπερασματικά: «Η Ελληνική κοινότητα, ουσιαστικά, με βάση τις Συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, τέθηκε κάτω από την απόλυτη εξάρτηση της Τουρκοκυπριακής Κοινότητος σ’όλους ανεξαιρέτους τους τομείς της δημόσιας ζωής» (βλ. οπ.π. σελ. 945).

Η εθνομειοδοσία της Κύπρου προξένησε τόση αγανάκτηση και προκάλεσε τόση αλγεινή εντύπωση  στον βετεράνο των υπέρ της Κύπρου αγώνων καθηγητή της Πολιτειολογίας και ακραιφνή εθνικιστική Δημήτριο Βεζανή, ώστε να απευθύνει προς τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, την από 29 Οκτωβρίου 1961, ημέρα των Εθνικών εκλογών, επιστολή του, στην οποία του έγραφε και τα εξής αφού χαρακτήριζε τις εν λόγω Συμφωνίες ως «προδοτικές» : «Εσένα δε, Κωνσταντίνε Καραμανλή σε καταψηφίζω και σε καταγγέλλω σήμερον και εδώ ως εθνικόν μειοδότην, διότι η αρχομανία σου ο τυχοδιωκτισμός σου και ο γνωστός προχρονολογούμενος εθνικός σου ενδοτισμός, σε οδήγησαν να νομιμοποιήσης την Τουρκίαν εις το Κυπριακό…» (το πλήρες κείμενο αυτής της επιστολής και την πορεία του Κυπριακού μέσα από τους αγώνες του Βεζανή και του γράφοντος βλ. Π. Παπαγαρυφάλλου και Σ. Δημητρίου: «Δημήτριος Βεζανής (1904-1968) εκδ. «Πελασγός» - Ι. Γιαννάκενας – Αθήνα 2014 και την επιστολή σελ. 122»).

Επί του θέματος αυτού οφείλω να σημειώσω ότι την εν λόγω επιστολή μας την έδωσε ο επιστημονικός συνεργάτης του Δημήτριος Καρακώστας, κατά τη συνέντευξη την οποία έδωσε στον Σπύρο Δημητρίου και στον γράφοντα κατά τη συγγραφή του πιο πάνω έργου.

Μας είπε ο Καρακώστας: «Ο Βεζανής… δεν δίσταζε εμπρός σε οποιαδήποτε πρόκληση να πει την άποψή του, όπως και σε αυτό το ντοκουμέντο το οποίο θα σας δώσω και το οποίο το έχω ετοιμάσει, το έχω γράψει. Για να είμαι απολύτως ακριβής με αυτά που μου είπε όταν ψήφισε στις 29 Οκτωβρίου 1961… είναι ακριβώς το νόημα των λέξεων και το καταθέτω ως εξομολόγηση του Βεζανή την μεθεπόμενη των εκλογών. Ήθελε να μου κάνει αυτή την εξομολόγηση… πως δηλαδή αντέδρασε προς τον Καραμανλή για το χειρισμό του Κυπριακού μαζί και με την ενυπόγραφη ψήφο του. Να το εσωκλείσει στο κείμενο» (βλ. οπ. π. σελ. 121-122).

Αυτή η κατάθεση Καρακώστα επιβεβαιώνει ότι ο Βεζανής τη λευκή ενυπόγραφη ψήφο του, τη συνόδευσε και από την πιο πάνω επιστολή την οποία ο εκπρόσωπος της ΕΡΕ στην Εφορευτική Επιτροπή παρέδωσε στον τότε πρωθυπουργό.

Αυτός ήταν ο εθνολάτρης Βεζανής και έτσι παλληκαρήσια και ενυπογράφως τον πολέμησε υπερασπιζόμενος την πεφηλημένη Κύπρο του.

3. Τέλος, ως προς τα Κυπριοκτόνα γεγονότα του Ιουλίου – Αυγούστου 1974, όποτε η προέλαση του Αττίλα Ι και ΙΙ κατέλαβε το 37% του κυπριακού εδάφους, ο «εθνάρχης» - αφιχθείς εκ Παρισίων –και αναλαβών τα ηνία της χώρας – και πάλι  περιέργως – προέβη σ’εκείνη την εθνομειοδοτική δήλωση, η οποία είχε ολέθριες συνέπειες για τον Ελληνισμό: «Η Κύπρος Κείται μακράν»!!! Έτσι την, παρέδωσε στους Τούρκους, ενεργώντας «με σύνεση», χωρίς όμως να διευκρινίζει πώς την εννοούσε, όπως γράφει ο ερευνητής Κ. Δημητριάδης στο έργο του: «Κύπρος: 1974. Η Μεγάλη Προδοσία», εκδ. β’, «Πελασγός» - Ι. Γιαννάκενας – Αθήνα 2012, σελ. 280 επ. όπου το κεφάλαιο: Οι πολιτικοί που έλαβαν μέρος στην κυβέρνηση εθνικής ενότητος προδώσαν;».

Ο Κ. Δημητριάδης αναλύοντας τα γεγονότα της εποχής και την άτολμη και περίεργη συμπεριφορά του Κ. Καραμανλή προσθέτει και τα εξής: «Γιατί άφησε την Ελλάδα να ταπεινωθεί, με τον πιο ειδεχθή τρόπο;»

Να γιατί: «Από τα αποχαρακτηρισμένα πλέον έγγραφα του State Department, που ήλθαν στο φως της δημοσιότητος, φαίνεται ότι στις συζητήσεις του, ο Κ. Καραμανλής με τον H. Kissinger, αποδεχόταν σύνολα τις νουθεσίες του δευτέρου για μη αντίδραση με στρατιωτικά μέσα, απέναντι στην Τουρκία».

Καταλήγοντας γράφει: «Γιατί δεν τόλμησαν ποτέ στην ουσία ν’ανοίξουν τον φάκελο της Κύπρου … που τον κρατούν καταχωνιασμένο στα υπόγεια της Βουλής των Ελλήνων;» (βλ. οπ. π. σελ. 293).

Σ’αυτό το εθνικό ερώτημα το οποίο τίθεται αμείλικτο από την ιστορία ας απαντήσουν όλοι εκείνοι που διακηρύσσουν ότι «εξακολουθούν να υπηρετούν τις αρχές και τις αξίες του Κ. Καραμανλή»! Κατάλαβαν τι υπηρετούν;

Εν κατακλείδι, και σε ό,τι αφορά τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου και το άνοιγμα του φακέλου της, ο τότε υπουργός Τύπου του στρατιωτικού καθεστώτος Δ. Καρακώστας, δίνει τη δική του κατάθεση και ερμηνεία και αναδεικνύει τις εθνικές ευθύνες του τότε Προέδρου Μακαρίου, με δύο επιστολές του προς τον Πρωθυπουργό Α. Παπανδρέου με ημερομηνία 21 Ιουλίου 1985, ανακινώντας το ζήτημα του «φακέλου της Κύπρου» (τα κείμενα των δύο αυτών επιστολών δημοσιεύονται στο έργο του: «Τομή εις τα γεγονότα (1964-2004)», εκδ. ιδίου, Αθήναι 2009, σελ. 33-40).

Ιστορικώς ορθόν και ενημερωτικώς σκόπιμον είναι οι ερευνώντες την περίοδο εκείνη που άνοιξε την χαίνουσα εθνική πληγή της Κύπρου να έχουν υπόψη τους και την εκδοχή Καρακώστα, ο οποίος έζησε τα γεγονότα άμεσα και από πολύ υπεύθυνη κρατική θέση.