Ο Άρπαλος και οι σημερινοί όμοιοί του εν Ελλάδι. Παράλληλοι βίοι των τότε και σημερινών Αθηναίων

Του πολίτη Π. Παπαγαρυφάλλου

Ο Άρπαλος ήταν ο ταμίας του Μ, Αλεξάνδρου διαχειριζόμενος τον πλούτο του μακεδονικού βασιλείου.

Ο Πλούταρχος μας παραδίδει τούτο το γεγονός από το ποίο προκύπτει ανάγλυφα η ανθρώπινη ποταπότητα αλλά και η πανομοιότυπη επανάληψη ιστορικών γεγονότων, τα οποία, αυτά και μόνο, διαψεύδουν την περί διασπάσεως της ιστορικής φυλετικής συνέχειας των Ελλήνων του Γερμανού Φάλμεραγιερ (1790-1861).

Να τι γράφει ο Πλούταρχος; "Όταν ο Άρπαλος δραπέτευσε από τον Αλέξανδρο έφυγε από την Ασία και έφτασε στην Αττική με άφθονο χρυσάφι. Όλοι εκείνοι που την πολιτική την είχαν για κερδοσκοπία άρχισαν να τρέχουν και να συναγωνίζονται ποιος θα

προλάβει να δωροδοκηθεί πρώτος από εκείνον. Αυτούς ο Άρπαλος, αφού τους έμπλεξε στα σχέδιά του, δίνοντάς τους και μικρά ποσά από τα τόσα που είχε, ύστερα τους άφησε κατά μέρος χωρίς να τους δίνεις σημασία",

Συνεχίζει ο Πλούταρχος: "Στον Φωκίωνα όμως (σ.σ. Ο Φωκίων ήταν ο ενάρετος και αδιάφθορος Αθηναίος στρατηγός) έστειλε εφτακόσια τάλαντα και του παράγγειλε πως κι όλα τα άλλα χρήματα, και μαζί με εκείνα και τον εαυτό του τα εμπιστεύεται μόνο σε εκείνον. Ο Φωκίων όμως του έστειλε σκληρή απάντηση δηλαδή πως θα κλάψει πικρά αν δε σταματήσει να διαφθείρει τους Αθηναίους με τα χρήματά του, κι έτσι ο Άρπαλος ζάρωσε και σταμάτησε εκεί. Ύστερα από λίγο όμως, στη Συνέλευση των Αθηναίων (σ.σ. δηλαδή στην Εκκλησία του Δήμου που συνήλθε για ν' αποφασίσει αν θα χορηγηθεί πολιτικό άσυλο στον Άρπαλο), είδε πως εκείνοι που είχαν πάρει τα χρήματά του, άλλαζαν τώρα στάση και τον κατηγορούσαν για να μη φανεί πως είχαν δωροδοκηθεί, ενώ ο Φωκίων που δεν είχε πάρει τίποτα, φροντίζοντας για το κοινό συμφέρον, δεν παρέλειψε να δείξει κάποιο ενδιαφέρον και για τη σωτηρία του Άρπαλου. Έτσι αυτός άρχισε ξανά να καλοπιάνει τον Φωκίωνα. Έβλεπε όμως, ενώ τον γυρόφερνε, πως ο Φωκίων ήταν ένα φρούριο που δεν μπορούσε να κυριαρχηθεί με το χρήμα. Κατόρθωσε όμως να σχετισθεί και να κάμει φίλο του το γαμπρό του Φωκίωνα, το Χαρικλή, που να του έχει πλήρη εμπιστοσύνη και να τον χρησιμοποιεί στο κάθε τι σπίλωσε την υπόληψη του Φωκίωνα" (Για το ζήτημα αυτό βλ. Πλουτάρχου "Βίοι Παράλληλοι (Φωκίων), τόμ. IB', σελ. 31-32, εκδ. "Γεωργιάδη", Αθήνα, χ,χ.).

Διδάγματα ιστορικά:

1)  Η διαφθορά ρέει στα αίμα της ελληνικής φυλής, όπως αυτό το ανέδειξε και ο Δημοσθένης στον "Γ'  Ολυνθικό", λέγοντας πως "Όσοι ασχολούνται με τα δημόσια έργα έχουν πολυτελέστατα σπίτια ενώ τα δημόσια κτίρια είναι φτωχικά και ότι όσο περισσότερο αυξάνει η δική τους περιουσία, τόσο μειώνεται η περιουσία του δημοσίου" (βλ. Π. Παπαγαρυφάλλου: "Ο Δημοσθένης και η διαχρονικότητα των λόγων του" εκδ, "Κάδμος", 2008). Πρβλ. και τα άρθρα μου: "Η φαυλότητα ως στοιχείο της πολιτικής" στα "Πολιτικά θέματα", της 25/12/1992 και "Η διαλεκτική της διαφθοράς μεταξύ εξουσίας και κοινωνίας", στα ίδια της 21/5/1993).

2) Ένα άλλο ιστορικό δίδαγμα είναι ότι ο λαός ρέπει στη διαφθορά και αγαπά τη δύναμη και τον πλούτο έστω κι αν γνωρίζει τη βρωμιά τους (βλ. Ε, Φρομ: "Η Υγιής Κοινωνία" εκδ. "Μπουκουμάνη", Αθήνα 1973, σελ. 419). Τρανή απόδειξη αυτού του κοινωνιολογικού γεγονότος είναι ότι όλα τούτα τα χρόνια της απόλυτης σήψης η πλειοψηφία του φαύλου λαού στηρίζει και ψηφίζει το σύστημα της αφάτου κλεπτοκρατίας.

3) Οι λαοί πιθηκίζουν και αλλάζουν στάση και συμπεριφορά κατά πως φυσά ο άνεμος.

Έτσι, όσοι δωροδοκήθηκαν από τον Άρπαλο, για να κρύψουν τις πομπές του, τον κατηγορούσαν στη Συνέλευση, ενώ ο Φωκίων που αρνήθηκε να τα οικονομήσει τον φρόντιζε ανιδιοτελώς.

Το ίδιο έκανε και ο γράφων, προτείνοντας εγγράφως να αποφυλακιστεί ο χουντικός στρατηγός Ντερτιλής μετά από 35 χρόνια φυλακής (βλ ΙΝΤΕΡΝΕΤ και εφ. "Ελεύθερη Ώρα" της 9 Φεβρουαρίου 2013).

Ο γράφων υπήρξε κρατούμενος του Ντερτιλή, αφού την περίοδο 1968-1970 βρέθηκε εξόριστος στο "Παρθένι" της Λέρου, αρνούμενος να αποκηρύξει τις πολιτικές του ιδέες.

Αντίθετα, όσοι έφαγαν, οικονόμησαν και έκαναν λαμπρή καριέρα, ζητωκραυγάζοντας τη δικτατορία και τον Ντερτιλή - που τελικά πέθανε στη φυλακή - όταν αυτοκατάρρευσε το καθεστώς παρίσταναν, και παριστάνουν, τους φανατικούς του εχθρούς.

Ήταν τότε που οι φαύλες λαϊκές μάζες φώναζαν στους δρόμους: "Δώστε τη χούντα στο λαό", ο οποίος για εφτά χρόνια περνούσε μπέικα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων διωκόμενων κομμουνιστών. Σκέτο θέατρο λαού και κομματικών ηγεσιών, το οποίο ανάγκασε την τότε εκδότρια της "Καθημερινής" να πει: "Ο αριθμός των Ελλήνων πολλαπλασιάστηκε μέσα σε μια ημέρα αφού εμφανίστηκαν δέκα εκατομμύρια αντιστασιακοί".

Το είπε γιατί η ίδια η Βλάχου έκανε πραγματική αντίσταση διακόπτοντας την έκδοση των εφημερίδων της ενώ "Το Βήμα" και τα "Νέα" συνέχισαν την έκδοσή τους με το αζημίωτο.

Ήταν αυτοί που απαιτούσαν την παραδειγματική τιμωρία των... χουντικών!

Γυρολόγοι των ιδεών και εισπράκτορες της Ιστορίας, την οποία βαναύσως αγνοούν και να γιατί: Όταν ο Μ. Αλέξανδρος κατατρόπωσε τον θανάσιμο εχθρό του, τον βασιλιά των Περσών Δαρείο λέει η Ιστορία, και τον παρέδωσαν νεκρό οι μαχητές του Αλεξάνδρου, ο Μέγας στρατηλάτης, επειδή ήταν μέγας, έκανε το εξής: Έβγαλε τη βασιλική του πορφύρα, σκέπασε με αυτή το θανάσιμο εχθρό του και έδωσε εντολή να τον μεταφέρουν στην πρωτεύουσα "για να ταφεί, όπως αρμόζει σε βασιλέα"!

Όμως, για να δείξεις τέτοια συμπεριφορά χρειάζεται να είσαι καθαρός, ασυμβίβαστος και Φωκίων και Μ. Αλέξανδρος.

Για τα ανθρωπάκια τέτοια συμπεριφορά είναι αδιανόητη, γιατί όπως λέει εύστοχα το λαϊκό ασμάτιο: "Ανθρωπάκι ήσουν πάντα κι' ανθρωπάκι έμεινες, όλο ήθελες να παίρνεις και ποτέ δεν έδινες".

Ανθρωπάκια ενωμένα, πάντα γονατισμένα!