"Ο λαϊκισμός εγκυμονεί εθνικές συμφορές"

Γράφει ο πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

Αυτός ήταν ο τίτλος ενός άρθρου μου του 1993, όταν το ΠΑΣΟΚ ξαναπήρε την κυβέρνηση φέρνοντας θριαμβευτή και πάλι τον ιδρυτή του, ο οποίος τη σκαπούλαρε από το σκάνδαλο της Τράπεζας Κρήτης μ' εκείνο το περιπετειώδες "βρώμικο ’89".

Κριτικάροντας τότε αυτή τη συμπεριφορά των εκατομμυρίων ψηφοφόρων του, έγραφα και τα εξής: "Πρόκειται για μία μισοϋπνωτική κατάσταση η οποία όχι μόνο κρατά αιχμαλώτους της προσωπο­λατρίας εκατομμύρια οπαδούς του λαϊκισμού, αλλά κρύβει και εθνικούς κινδύνους αφού  ο συμπαγής αυτός όγκος ζώντας στην υστερία του φανατισμού και του καριερισμού, αναδεικνύει και στηρίζει τη μονοπρόσωπη κυβέρνηση αλλοτριώνοντας τον άνθρωπο και θεοποιώντας τον αρχηγό".

Ερμηνεύοντας τότε αυτή την "πολιτική" αλλοτρίωση με τους όρους της ομαδικής ψυχολογίας του Γ.Λε Μπον, κατέληγα: "Αμφιβάλλω πολύ αν η συμπαγής μάζα των λαϊκιστών είναι  σε θέση να καταλάβει το πέλαγος των εθνικών κινδύνων και ν' αλλάξει νοοτροπία έστω  και τούτη την ύστατη ώρα" (βλ. "Πολιτικά Θέματα" της 12 Νοεμβρίου 1993). Έκτοτε η συμπαγής μάζα των λαϊκιστών δεν άλλαξε πορεία, εξακολουθώντας, ξανά και ξανά, να στηρίζει, να ψηφίζει και ν' αναπαράγει την προσωπολατρία, την οικογενειοκρατία και την κοπριτοκρατία.

Τώρα σκούζει και όσο περνά ο καιρός και έρχονται πιο μαύρες μέρες θα σκούζει περισσότερο. Είναι  αργά, πολύ αργά. Το ανιστόρητο έγινε πια. Η προσωπολατρία και η κοπριτοκρατία μας σέρνουν στο χάος και στο πουθενά. Το άδικο είναι  ότι την πληρώνουν και οι μη κοπρίτες που δεν τα έφαγαν μαζί.