Αποθέωση της υποκρισίας:

Του πολίτη Π. Παπαγαρυφάλλου

Μετά από κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο ειδεχθές έγκλημα γένεται ένας ορυμαγδός λόγων, δακρύων και συμπεριφορών από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ειδικοί και άσχετοι επιστήμονες και λαός ξεσπούν σε επισημάνσεις και κατάρες και ακολουθεί η εξαφάνιση έως το επόμενο έγκλημα για να ξαναπέσουν «απ’  τα σύννεφα».

Όλη αυτή η γοερή υποκρισία αγνοεί σκοπίμως το κοινωνιολογικό γεγονός το οποίο διδάσκει η Διαλεκτική Λογική, λέγοντας πως η κοινωνία έχει ιστορικό περιεχόμενο και ότι συνεπώς το ό,τι συμβαίνει σήμερα έχει τις ρίζες του στο παρελθόν.

Αυτό, συνεπώς, συμβαίνει και με τη λεγόμενη ενδοσχολική βία, η

οποία αποτελεί προϊόν και εικόνα της πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης της ελληνικής κοινωνίας και του περιεχομένου της παιδείας και της θρησκείας της.

Στα 1992, σκιαγραφώντας την εκφυλισμένη κοινωνική και πολιτική εικόνα της Ελλάδας έγραφα και τα εξής σχετικά:  «Κατηγορώ την πανεπιστημιακή κοινότητα για έλλειψη κοινωνικής και επιστημονικής ευθύνης, όταν διακηρύσσει ότι «θα στραγγαλίσει τους νόμους»… κατηγορώ τους πανεπιστημιακούς δασκάλους γιατί δεν σφυρηλατούν στ’ αμόνι της γνώσης, της προσπάθειας και της ευθύνης πραγματικούς πολίτες…». Ερχόμενος στην λειτουργία της εξουσίας έγραφα: «Κατηγορώ την εκτελεστική εξουσία γιατί αλώνοντας το κράτος και των ψυχών των Ελλήνων κατάργησε με ωμότητα κάθε ίχνος αξιοκρατίας… όσο για τα διαβόητα ΜΜΕ, τα κατηγορούσα για «αποβλακωτική ενημέρωση… που ευνουχίζει την αληθινή και κοινωνική συνείδηση…». Στο στόχαστρο της κριτικής και η συμπεριφορά της Εκκλησίας: «Κατηγορώ την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους ποιμένες της γιατί… κινούνται σε μια υποκριτική και τυπολατρική συμπεριφορά, αδυνατώντας να διαμορφώσουν στοιχειωδώς πραγματικούς χριστιανούς και να τους κάνουν ν’ αγαπήσουν περισσότερο και τον άνθρωπο και την πατρίδα απ’ τα σκυλιά και τ’ αυτοκίνητα…».

Εκείνο το πολυσέλιδο « Κατηγορώ», κατέληγε με τη διαπίστωση ότι η ελληνική κοινωνία λειτουργεί σ’ ένα κράτος μαϊμού (βλ. το «Κατηγορώ ενός πολίτη», στα «Πολιτικά Θέματα» της 2 και 9 Οκτωβρίου 1992).

Από τότε πέρασαν 23 χρόνια και οι μαϊμούδες έγιναν πολλές και μεγάλωσαν. Καταλήγοντας θα έλεγα ότι σ’ ένα κράτος μαϊμού και σε μια κοινωνία μαϊμού, τα εκφυλισμένα κοινωνικά φαινόμενα και θα υπάρχουν και θα γίνονται όλο και πιο αποτρόπαια. Όχι άλλη υποκρισία.