Από: Αντιστράτηγο ε.α. Ιωάννη Κρασσά.

«Τα καλά του Γιάννη θέμε (θέλουμε) μα τον Γιάννη δεν το θέμε (Παροιμία που αναφέρεται σ’ αυτούς που αποδέχονται ευεργεσίες και αγαθά από κάποιον που δεν τον συμπαθούν ή τον απορρίπτουν)».

 

Ερείπια και Συντρίμμια

Το Νοέμβριο του 1944 ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης αποχώρησε από την Ελλάδα, μετά από 3 χρόνια και 6 μήνες ερεβώδους κατοχής.  Η πατρίδα μας ήταν παντελώς καταστραμμένη, χωρίς οικονομικούς πόρους, κρατικές υποδομές, συγκοινωνίες, επικοινωνίες, βιομηχανία, γεωργία, κτηνοτροφία και με την ύπαιθρο εγκαταλελειμμένη (περί τα 1.000 χωριά είχαν ερημώσει). Άνω του 85% των παιδιών έπασχαν από φυματίωση, ενώ η πλειονότητα του πληθυσμού στερείτο ιατρικής και νοσοκομειακής περιθάλψεως. Κατά τη διάρκεια της κατοχής οι μισθοδοτούμενοι από το  δημόσιο  αυξήθηκαν στις 324.000 από 141.000 που ήσαν πριν το πόλεμο. Έπρεπε να σταθούμε ξανά στα πόδια μας, αλλά ήταν πρακτικά αδύνατο να το επιτύχουμε στηριζόμενοι μόνο στις δικές μας δυνάμεις. Χρειαζόμασταν επειγόντως επαρκή εξωτερική βοήθεια, η οποία μας δόθηκε από: