Κι ας αργοπεθαίνει ο πολιτισμός μας, μπορούμε να τον αναστήσουμε!

Η γλώσσα για τον Έλληνα, σήμαινε γι' αυτόν ότι σημαίνει σήμερα η τεχνολογία για τον Ιάπωνα ή το δολάριο για τον Αμερικάνο. Αποτελούσε δηλαδή το σημείο αναφοράς του στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και του προσέδιδε θάρρος και υπεροχή έναντι των άλλων λαών. Πολύ σωστά και ένδοξα (θα λέγαμε) ο πατέρας Ελύτης έγραψε τον θρυλικό στίχο: ΜΟΝΑΧΗ ΕΝΝΟΙΑ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ. Η γλώσσα, λοιπόν, πρέπει να γίνει η έννοια μας, το....
σημείο υπεροχής μας κι ο πυρήνας της ιδιοπροσωπίας μας.
Αγαπητοί Συνέλληνες, εδώ και μία δεκαετία παρακολουθώ τους Νεοέλληνες, να προσπαθούν να διακριθούν στον παγκόσμιο στίβο αντιγράφοντας τα υλικά επιτεύγματα της δύσης, μαζεύοντας ευρώ αντί για δολάριο, χτίζοντας ογκώδεις πολυκατοικίες αντί για μεζονέτες με γκαζόν, πίνοντας coca cola αντί για pepsi. Όχι! Ο έλληνας δεν μπορεί να διακριθεί έτσι, δεν το 'χει στο αίμα του, δεν του το ζητάει η ατίθαση «φύση» του! Το σεβασμό ποτέ δεν θα τον αποκτήσει κοπιάροντας τα έργα των δυτικών! Μονάχα με το πνεύμα του, με στοχασμό και όραμα, μονάχα έτσι θα διακριθεί, έχοντας την γλώσσα του ως σημείο της ευγενικής του καταγωγής και τα έργα των ποιητών του ως άξονα του πολιτισμού του.
Γενναία πράξη εκτελεί στην Ελλάδα του εικοστού πρώτο αιώνα, όποιος «μαζεύει» λέξεις και νοήματα στο μυαλό του (αντί για χαρτονομίσματα), όποιος τολμά να πει σαν τον Ελύτη: Μονάχη Έννοια η Γλώσσα μου. Γενναία πράξη εκτελεί, όποιος τολμά να ορίσει την λαλιά των Ελλήνων, ως το μόνο «κοινό φάρμακο» για τις πληγές που άνοιξαν στην ταυτότητα των Ελλήνων οι χλευασμοί των Ευρωπαίων κι η προπαγάνδα των δελτίων ειδήσεων. Το «συγνώμη» που βγαίνει με περηφάνια και γενναιότητα από το στόμα του έλληνα που έκανε λάθος, είναι πράξη επαναστατική, σηκώνει το πεσμένο μας γλωσσικό αισθητήριο και υψώνει το ανάστημα του έναντι του «sorry» και της ειρωνικής μετάνοιας που περιέχει η χρήση της ξένης λέξης από τους Έλληνες. Θα «φτύσω» το συγνώμη, για να πω sorry (δηλαδή, λυπάμαι); Αν ενεργώ έτσι, σιγά σιγά θα χάσω και την ταυτότητα μου (με το τσουβάλι μπαίνει το κακό, με την βελόνα βγαίνει)! Συνεπώς, ο «γλυκός λόγος» κι η ευγενική συμπεριφορά, που τόσο λείπουν στην εποχή μας, είναι άσκηση του νου, σύνθεση νοημάτων στο μυαλό που αθλήθηκε να λειτουργεί με την γλώσσα του, και όχι να υπολειτουργεί με «συνθήματα» και «ταμπέλες» αλλοδαπής προελεύσεως. Πως θα κάνουμε διάλογο χωρίς να φιλονικούμε, όταν η σκέψη μας σέρνεται πάνω σε δάνειες φρασεολογίες του δυτικού κόσμου; Όταν ακόμα και οι στοίχοι των τραγουδιών μας έχουν εμπνευστεί από μια συνθηματολογία με ξένα χαρακτηριστικά; «θα φτιάξω κόσμο δικό μου και μέσα θα ζω, όλα ανάποδα θα 'ναι εδώ, λέει ο «μεγάλος καλλιτέχνης», και συνεχίζει, «για μένα θα 'ναι πια ψέμα το πραγματικό κι αλήθεια το φανταστικό». Διαστροφή, δηλαδή, για να μην πω διαβολή! Ο «μεγάλος καλλιτέχνης» δηλώνει δημόσια ότι θέλει να διαστραφεί και με την συνοδεία μιας υπέροχης μελωδίας (διότι όντως η μελωδία είναι υπέροχη), δίνει το «καλό» παράδειγμα. Κι εμείς τον ακούμε και τον τραγουδάμε! Γιατί; Διότι δεν ξέρουμε την γλώσσα, κάτι πιάνουμε αλλά δεν μπορούμε να το αποκωδικοποιήσουμε (μας πλανά δηλαδή ο «καλλιτέχνης»), ακριβώς για τον λόγο ότι το λεξιλόγιο με το οποίο σκεφτόμαστε ζει με τα οξυγόνα και τις φιάλες που του παρέχει η μνήμη κάποιων ποιητών που μεγαλούργησαν με την Ελληνική γλώσσα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο στίχος είναι και υβριστικός προς του αρχαίους Έλληνες, που δόξαζαν την αρετή και μισούσαν την διαβολή, έχοντας ως κοινό άθλημα την αναζήτηση της αλήθειας. Και χωρίς να έχω τίποτα με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, λέω σε όλους τους Έλληνες, ότι τα τραγούδια μας είναι γεμάτα από στίχους, παντός είδους διαβολής και διεστραμμένης ηθικής. Τα παραδείγματα είναι πολλά, αλλά δεν θα πω περισσότερα, γιατί δεν θέλω να επιτεθώ στην μουσική μας (αν και είναι σε παρακμή) αλλά να φανερώσω τον τρόπο που η γλώσσα μας σιγά σιγά έχασε το νόημα της και αντικαταστάθηκε από «συνθήματα», σε σημείο που φτάνει κανείς ν' απορεί!
Επομένως, η άθληση του νου μας στην ελληνική γλώσσα, είναι το φάρμακο που θα γιατρέψει την «πληγωμένη μας σκέψη από τον βομβαρδισμό της καθεστωτικής αλαλίας και της «ρατσιστικής» μειονεξίας. Διότι εσκεμμένα καλλιεργήθηκε στην γλωσσική μας υπεροχή η τακτική του Προκρούστη! Φυσικά και όλοι οι λαοί είναι ίσοι από την οπτική των ίσων δικαιωμάτων, των ίσων ευκαιριών, των ίσων δυνατοτήτων (και δεν υπάρχουν παιδιά κατώτερου Θεού). Όμως, όπως στο στίβο ή στο ποδόσφαιρο, έτσι και στο πνευματικό πεδίο, κάποιοι καταφέρνουν να διακριθούν και να γράψουν ιστορία με τους αγώνες τους και την προσωπική τους προσπάθεια! Και είναι έγκλημα, να θέλουν «κάποιοι» να φέρουν όλους τους αθλητές στο ίδιο ανάστημα, να κοντύνουν δηλαδή τον μεγάλο, για να μην νιώθει άσχημα ο μικρός! Τι να κάνουμε, λοιπόν, να νιώθουμε «ένοχοι» ή «εθνικιστές», επειδή η ελληνική γλώσσα είναι η πιο πλούσια γλώσσα στον κόσμο, η πιο ιστορική (μαζί με την κινέζικη), η πιο εύπλαστη κι η πιο δημιουργική; Όχι! Με τιμή μας θα το λέμε και θα το φωνάζουμε! Είναι η Αλήθεια! Όσο γι' αυτούς που θέλουν να φέρουν στο ίδιο μήκος κύματος όλα το πολιτισμικά επιτεύγματα των λαών, είναι φασίστες! Σαν να μην υπάρχουν θα τους αντιμετωπίζουμε. Εμείς θα καλλιεργήσουμε την γλώσσα μας και θα υπερπηδήσουμε τα χαρτονομίσματα της δύσης, της μηχανές τους και τα μεγαθήρια των πόλεων τους. Και θα βγούμε κι από πάνω, όχι με πνεύμα φασιστικό όπως αυτοί, αλλά με πνεύμα ταπεινό, με διάκριση και αγάπη!
Ζητείτε, λοιπόν, παιδαγωγός των Ελλήνων, που με ταπείνωση και αγάπη θα πείσει τους Έλληνες να φωνάξουν όλοι μαζί: Μονάχη Έννοια η Γλώσσα μας.
Ας είναι γεγονός! Ο Θεός ας μας τον φανερώσει, αποβλέποντας στον δικό μας αγώνα, τον Αγώνα των Ελλήνων.

Αναγνωστης