Η Τουρκία, θύτης, θύμα, θρυαλλίδα

Γράφει ο
Νίκος Καραβαζάκης

Η πραξικοπηματική καθαίρεση του Νταβούτογλου εξασφαλίζει την περαιτέρω προσωποπαγή άσκηση εξουσίας του Ερντογάν. Εξουσία που επιχειρεί την γενοκτονία των Κούρδων, την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την αναθεώρηση συνόρων στο ανατολικό Αιγαίο και στην δυτική Θράκη. Με στόχο της τα ενεργειακά αποθέματα στις ελληνικές Α.Ο.Ζ., για την ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη και ενεργειακό προμηθευτή της Ευρώπης. Στα πλαίσια του τουρκικού δόγματος ανασύστασης της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Συμπλέοντας με την στρατηγική της Δύσης για κατάργηση των συνόρων και ληστεία των ενεργειακών και άλλων πόρων του πλανήτη μας.
Ο Ερντογάν φαίνεται πως άγχεται και βιάζεται αφού δημιουργεί συνεχώς νέους εχθρούς και υποψιάζει όλο και περισσότερους για τις επιδιώξεις του. Αποκαλύπτει έτσι πως αισθάνεται την πίεση του ένοπλου απελευθερωτικού κινήματος των Κούρδων, των αυτονομιστικών εθνικών, θρησκευτικών και κοινωνικών κινημάτων, της φθίνουσας τουρκικής οικονομίας, της Ρωσίας που καιροφυλακτεί και της Αμερικής που δυσανασχετεί.
Ο Ερντογάν ισχυροποιείται αλλά η Τουρκία δεν είναι τόσο ισχυρή ώστε να τα βάλει με όλους, ταυτόχρονα. Χρειάζεται όμως να κερδίσει κάποια νέα θέση σε αντιστάθμισμα-έστω ψυχολογικό και μόνο- όλων όσων υφίσταται και τον πιέζουν. Δε μπορεί να επιβάλει αλλαγή status quo στην περιοχή. Μπορεί να ανοίξει εστίες αναταραχών και συγκρούσεων ώστε να δημιουργήσει περιθώρια παρεμβάσεων της Τουρκίας. Εδώ, έχει δυνητικούς συμμάχους στα Σκόπια και στην Αλβανία, βεβαίως στο ισλαμικό στοιχείο των παράνομων μεταναστών. Και, έχει υπολογίσιμες προσβάσεις (πολιτικές και οικονομικές, ακόμη και εκλογικές) στον πληθυσμό της ελληνικής Θράκης. Επίσης έχει επεκταθεί στον χώρο των ημεδαπών διανοουμένων μέσα από την ιδεοληπτική διαστροφή του μαρξισμού και του διεθνισμού, ειδικά στον εκπαιδευτικό χώρο. Έτσι διαθέτει τις δυνατότητες να παρέμβει. Πέραν από τις «καθιερωμένες» αεροπορικές και ναυτικές παραβάσεις και παραβιάσεις. Αυτό είναι αναμενόμενο από όλους.
Η Ελλάδα πόσο έτοιμη είναι σε αυτό το ενδεχόμενο; Φαίνεται πως όχι όσο καταστάσεις παράλληλων επεισοδίων, στρατιωτικών και κοινωνικών, μπορεί να απαιτήσουν. Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της αλληλοϋβρίζεται στην Βουλή και διαπλέκεται εκτός Βουλής, παρασιτώντας στο κοινωνικό σώμα, απομυζώντας φόρους. Καμία πρόταση οικονομικής ανασύνταξης δεν προκρίνεται, ουδεμία σκέψη ανακήρυξης της ελλαδικής Α.Ο.Ζ.-της αμεσότερης και μεγαλύτερης επένδυσης- ακούγεται, διάθεση σύμπνοιας των κομμάτων δεν υπάρχει, πολιτική χειραφέτηση του λαού δε καταγράφεται, παρότι στιγμιαία εκδηλώθηκε την 5/7/15. Σε καθεστώς, εξαετούς πλέον, μνημονιακής Κατοχής.
Ίσως μετά την πολυδεκαετή τρυφηλότητα της «μεταπολίτευσης», την παρακμιακή ύβρι που αυτή επέφερε, να μας πρέπει κάποια «Νέμεσις» για να συνέλθουμε; Όσοι, φυσικά, απομείνουν.
Αλλά και η καθαίρεση του Νταβούτογλου, να πιάσει τόπο για τόσα έθνη της περιοχής μας που στενάζουν