Από την επιχείρηση «MERKUR» Στην εξαπόληση της «BARBAROSSA»

Γράφει ο
Γεώργιος Χαροκόπος

«… Μια ακόμη αναγκαστική εκκένωση συνοδευόμενη από βαρειές απώλειες θα έχει σοβαρή επίδραση στην κοινή γνώμη στην Αμερική και αλλαχού, ενώ στην Αυστραλία οι αντιδράσεις θα είναι ακόμη σοβαρότερες με πιθανότητα εμπλοκής και της Κυβέρνησης…»

Από το βιβλίο: «Ελλάς, Κρήτη και Συρία» του Gavin Long

Το παραπάνω είναι κείμενο τηλεγραφήματος, που απέστειλε ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας R. Menzies προς τον Ύπατο Αρμοστή της χώρας του στο Λονδίνο, Υποκόμη Bruce, μετά την μάχη της Κρήτης, η εκκένωση της οποίας και η νίκη των Γερμανών είχε συγκλονίσει την Βρετανική Αυτοκρατορία, αρχές Ιουνίου 1941. Παρά τα γραφέντα και γραφόμενα ακόμη από
ορισμένους ιστορικούς, ότι οι Βρετανοί  - και κυρίως ο Τσώρτσιλ – δεν είχαν σκοπό να κρατήσουν την Κρήτη, διαψεύδονται από τα επίσημα κείμενα. Καμμιά υποκρισία δεν υποκρύπτουν τα παρακάτω ντοκουμέντα - τηλεγραφήματα του αρχηγού της άμυνας της Κρήτης, στρατηγού Φράϋμπεργκ προς τον αρχιστράτηγο Μ.Α, στρατηγό Γουέϊβελ και του Ουίνστον Τσώρτσιλ προς τον Φράϋμπεργκ. (Μεταφράζουμε από τη σελίδα 220 του παραπάνω βιβλίου του Αυστραλού συγγραφέα Γκάβιν Λονγκ).

Προς Γουέιβελ 16/5/41:
«… έχω ολοκληρώσει τα σχέδια για την άμυνα της Κρήτης και μόλις επέστρεψα από επιθεώρηση των αμυντικών θέσεων. Όλες έχουν ενισχυθεί κατά το δυνατόν. Έχουμε 45 πεδινά πυροβόλα έτοιμα και πυρομαχικά σε επαρκείς ποσότητες. Σε κάθε αεροδρόμιο υπάρχουν δύο Τανκς-εφόδια και μεταφορικά μέσα εκφορτώνονται και παραδίδονται. Δεν θέλω να είμαι υπεραισιόδοξος, αλλά αισθάνομαι ότι θα υπερβάλλουμε με τους εαυτούς μας. Με την βοήθεια του Ναυτικού, πιστεύω ότι η Κρήτη θα κρατηθεί».

Φράυμπεργκ
 

Προς Φράυμπεργκ 18/5/41:
«Όλες οι σκέψεις μας είναι μαζί σας αυτές τις κρίσιμες ημέρες (Fateful days). Χαρήκαμε που μάθαμε ότι λάβατε ενισχύσεις και ότι έχετε δημιουργήσει ισχυρές αμυντικές θέσεις. Είμεθα βέβαιοι ότι σεις και οι γενναίες δυνάμεις σας θα εκτελέσετε κατορθώματα που θα μείνουν στην Ιστορία. Μια νίκη εκεί θα επηρεάσει ανυπολόγιστα την παγκόσμια κατάσταση. Το Ναυτικό θα πράξει το υπέρτατο».

Τσώρτσιλ

Κανένα, λοιπόν, παιχνίδι δεν έπαιζε ο Βρετανός Πρωθυπουργός και από άλλα βιβλία καταφαίνεται η αγωνία και η ανησυχία του για την έκβαση της αναμενόμενης σύγκρουσης. Εξάλλου, από την ημέρα που η 5^η μεραρχία της Κρήτης είχε αποπλεύσει για να λάβει μέρος στο Αλβανικό μέτωπο κατά των Ιταλών, είχε δώσει εντολή να σχηματισθεί μια εφεδρική μεραρχία από 10.000 Κρητικούς και η βάση της Σούδας και όλη η νήσος να οχυρωθεί και να καταστεί μια δεύτερη σκάπα – φλόου (ομώνυμη απόρθητη Βρετανική βλαση στην Σκωτία κατά τον Α’ και Β’ Παγκόσμιο πόλεμο). Ο Γουέιβελ, όμως, αντιμετώπιζε δύσκολες καταστάσεις στην Αίγυπτο, στο Ιράκ και την Συρία. Η τελευταία ανήκε στην Γαλλία του Πεταίν και η εκεί ισχυρή γαλλική δύναμη έμενε πιστή στην Γαλλο – Γερμανική ανακωχή και δε δεχόταν να προσχωρήσει στους Ελεύθερους Γάλλους του στρατηγού Ντε Γκωλ. Έτσι η διαταγή του Τσώρτσιλ και για άλλους λόγους, άλλα και για όσους αναφέρουμε στο βιβλίο μας «Αν η Ελλάδα δεν έλεγε ΟΧΙ το 1940» δεν κατέστη δυνατό να γίνει πράξη, κατά μεγάλο μέρος. Για την επιμονή του Τσώρτσιλ για νίκη στην Κρήτη μέχρι την τελευταία στιγμή, ο Ραίημον Καρτιέ γράφει, μεταξύ άλλων, στο «La Seconde querre Mondiale»:  «… ο ναύαρχος Κάννινγκαμ βλέπει με συντριβή να χάνει το μεγαλύτερο μέρος του στόλου από τα πλήγματα του Ουρανού (τα στούκας). Προσπαθεί να τον προστατεύσει αποσύροντάς τον την ημέρα από τα πιο επικίνδυνα νερά, αλλά δέχεται δριμύτατες παρατηρήσεις από το Λονδίνο. Ο Τσώρτσιλ θέλει να διεξαχθεί η μάχη με μανία και όλα τα μέσα. Ο στόλος δεν πρέπει να φοβάται να εκτεθεί την ημέρα προκειμένου να εμποδίσει να περάσουν γερμανικές ενισχύσεις».

Κύπρος και Συρία

Κανένας δεν ξέρει πού θα χτυπήσει ο Χίτλερ μετά την ακριβοπληρωμένη αλλά και καθυστερημένη μεγάλη επιτυχία του να κατακτήσει την Κρήτη από αέρος. Όμως και κανένας δεν ήξερε τότε τι σημαίνει η Κατευθυντήρια Διαταγή του της 23^ης Μαΐου 1941. Ο Δρ Καρλ Γκούντελαχ γράφει σχετικά στο βιβλίο «Αποφασιστικές μάχες του Β’ Παγκοσμίου πολέμου – Η γερμανική Άποψη»:
«… Οι επιχειρήσεις που κατέληξαν στην κατάληψη της Κρήτης χωρίς την υποστήριξη ισχυρού στόλου, θα έπρεπε να αναμένεται ότι θα έπειθαν τον Χίτλερ ότι η κατάσταση στην Μεσόγειο ήταν ευνοϊκή για περαιτέρω επιχειρήσεις (από αέρος). Αλλά αυτός είχε αποφασίσει την εκστρατεία κατά της Ρωσίας. Και με την Κατευθυντήρια Διαταγή της 23^ης Μαΐου 1941 ανέβαλε αμετάκλητα την αποφασιστική επίθεση κατά των Βρετανικών θέσεων μεταξύ Μεσογείου και Περσικού κόλπου, περιλαμβανομένης και της επίθεσης κατά του Σουέζ, για την περίοδο μετά την επιτυχή έκβαση της επιχείρησης “Barbarossa” της εκστρατείας κατά της Ρωσίας».
‘Όμως από την σύγκριση των ντοκουμέντων που έχουμε εκθέσει στο βιβλίο μας και σε πρόσφατα άρθρα μας, προκύπτει ότι στις 23 Μαΐου 1941 οι προθεσμίες (το χρονοδιάγραμμα) του Ανώτατου Γερμανικού Στρατηγείου για την ολοκληρωτική κατάληψη της Κρήτης εντός τριών ημερών είχε ανατραπεί. Και όχι μόνο. Οι μάχες στους τρεις μεγάλους νομούς της Κρήτης συνεχίζονταν με με αμείωτη σφοδρότητα και τεράστιες απώλειες των Γερμανών. Τα 430 στούκας του Φον Ριχτόφεν (που είχαν μετατρέψει την Κρήτη σε κόλαση για τους αμυνόμενους και είχαν προξενήσει στον Βρετανικό στόλο πραγματική συμφορά, την οποία ο ηρωικός ναύαρχος Άντριου Κάννινγκαμ περιέγραψε «ως την πλέον καταστροφική περίοδο στην ιστορία του Βρετανικού Πολεμικού Ναυτικού» έπρεπε να βρίσκονται στις 25 Μαΐου στα αεροδρόμια της Πολωνίας. Δηλαδή θα έπρεπε να αναχωρήσουν από την Κρήτη στις 24. Όμως, όπως αποκαλύπτει στο βιβλίο του «Επιστροφή του Δαιδάλου» ο διοικητής του 3^ου συντάγματος/ταξιαρχίας αλεξιπτωτιστών Βαρώνος Von der Heydte, ο Στούντεντ αρνείτο επίμονα να επιτρέψει την αναχώρησή τους, αφού και στις 25 Μαΐου 1941 η έκβαση της μάχης ήταν αμφίρροπη. Τελικά τα Στούκας ανεχώρησαν στις 27.
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο Χίτλερ δεν είχε άλλα χρονικά περιθώρια για την επίθεση κατά Κύπρου, Συρίας και Σουέζ (όπως προέβλεπε το ευρύτερο γερμανικό σχέδιο) εν όψει της εισβολής του στην Ρωσία. Σημειωτέον ότι ο Γάλλος διοικητής της Συρίας, στρατηγός Ντεντζ ήταν πιστός στην Γαλλική κυβέρνηση του Πεταίν και φιλογερμανός. Ο κίνδυνος λοιπόν για τους Βρετανούς ήταν μεγάλος.

Ανησυχία, αγωνία, σύγχυση

Ήταν φυσικό όλα τα παραπάνω να μην είναι γνωστά στους Βρετανούς και η Κοινοπολιτεία συγκλονιζόταν πολιτικά από την 3^η κατά σειράν εκκένωση ευρωπαϊκού εδάφους από τα στρατεύματά τους με βαρειές απώλειες σε άνδρες, πολεμικό υλικό, αεροπλάνα και πολεμικά πλοία. Η εισβολή από αέρος στην Κύπρο εθεωρείτο επικείμενη. Ο Αυστραλός στρατηγός Thomas Blamey, αρχηγός των Αυστραλιανών στρατευμάτων στη Μέση Ανατολή, ανέφερε στην Αυστραλιανή Κυβέρνηση ότι την υπολογιζόμενη κλίμακα της επίθεσης θα αποτελούσαν 450 γερμανικά μεταφορικά αεροπλάνα (Junkers 52), τα οποία θα μετέφεραν 7000-8000 Γερμανούς σε 48 ώρες. Για την αντιμετώπιση της κατάστασης και την ασφάλεια της Κύπρου χρειάζονταν τέσσερις ταξιαρχίες πεζικού, δύο ιλαρχίες ελαφρών και ένας ουλαμός βαρέων τανκςκαθώς και δυνάμεις υποστήριξης. «Η κατάσταση προκαλεί οξεία ανησυχία στην στρατιωτική ηγεσία της Μέσης Ανατολής , αλλά δεν υπάρχει πιθανότητα αποστολής ενισχύσεων για τους δύο ή τρεις προσεχείς μήνες» κατέληγε η αναφορά του στρατηγού Blamey. Κατόπιν αυτού ο Πρωθυπουργός της Αυστραλίας Menzies απέστειλε το τηλεγράφημα που παραθέσαμε στην αρχή της παρούσας ιστορικής αναφοράς προς τον Ύπατο Αρμοστή της Αυστραλίας, υποκόμη Bruce στο Λονδίν, προκειμένου να ενημερώσει την Βρετανική Κυβέρνηση. Τα προβλήματα όμως και στην Συρία, που υπήρχε Γερμανική επιρροή, επειδή η χώρα ήταν Γαλλική αποικία, πιστή στον στρατάρχη Πεταίν και αντίθετη προς τον αρχηγό των ελεύθερων Γάλλων, στρατηγο Ντε Γκωλ, δεν ήσαν εύκολα. Η επανάσταση κατά των Βρετανών στο Ιράκ είχε κατασταλεί, επειδή ο Χίτλερ δεν μπόρεσε και δεν είχε καιρό να την ενισχύσει λόγω της διάρκειας της μάχης της Κρήτης και της ανάγκης απασχόλησης εκεί όλων των αεροπορικών δυνάμεων του στρατηγού Ριχτόφεν. Είχε αποστείλει προς τη  μάχη της Κρήτης μια μικρή αεροπορική ενίσχυση στον επαναστάτη Ρασίντ Αλή, αλλά οι Βρετανοί ήταν αρκετά ισχυροί εκεί και την αντιμετώπισαν επιτυχώς. Τωρά, όμως, κινδύνευε πάλι ολόκληρη η Μέση Ανατολή με την αναμενόμενη επίθεση κατά της Κύπρου, η οποία όμως, χωρίς να το γνωρίζουν οι ηγέτες της Κοινοπολιτείας, δεν επρόκειτο να γίνει λόγω των απωλειών που είχαν υποστεί οι Ναζί στην Κρήτη. Είχαν κερδίσει μία μάχη, αλλά, όπως έγραψε μεταπολεμικά στον πρόλογο του βιβλίου «Αποφασιστικές μάχες του Β’ Παγοσμίου Πολέμου» ο Γερμανός στρατηγός Hans Speidel: «Ξέρουμε τώρα ότι οι νικηφόρες μάχες μπορούν να οδηγήσουν σε ήττα και ότι οι ήττες μπορεί να προπαρασκευάσουν το έδαφος για την τελική νίκη»…

Οι Βρετανοί και η Κυβέρνηση Τσουδερού

Από τα όσα εκθέσαμε παραπάνω, οι κατηγορίες κατά του Τσώρτσιλ και των Βρετανών ότι αντί τα επιτρέψουν στον Βασιλέα Γελωργιο Β’ και στην κυβέρνηση Τσουδερού να ργκατασταθούν, όπως ζήτησαν, στην Κύπρο, τους εξόρισαν στην Αφρική, επιστρέφονται στους φανατικούς και προκατειλημμένους που τις εξαπέλυσαν. Είχαν απόλυτο δίκιο οι Βρετανοί γιατί ανέμεναν επίθεση στην ανοχύρωτη και με ανίσχυρη φρουρά Κύπρο. Μπορούμε, όμως, να τους κατηγορήσουμε δικαιολογημένα και να τους χαρακτηρίσουμε (την ηγεσία, όχι τον φιλέλληνα Βρετανικό λαό) αχάριστους έναντι της Ελλάδος για την στάση που τήρησαν στο θέμα της αυτοδιάθεσης της νήσου και για την στήριξη την οποία παρέχουν σήμερα στην Τουρκία στις αντίθετες προς τις διεθνείς συνθήκες διεκδικήσεις της έναντι της Ελλάδος. Της Τουρκίας, που παραλίγο εξαιτίας της να παραταθει περισσότερο ο πόλεμος και να μπορέσει ο Χίτλερ να δοκιμάσει πρώτος την ατομική βόμβα… Το ίδιο «αχάριστοι» μπορεί να χαρακτηρισθούν και οι ΗΠΑ τους.
 

Ο Χιτλερ… έσωσε τους Συμμάχους

Όλες, όμως, οι ανησυχίες, η αγωνία και η σύγχυση που επικρατούσε στον ελεύθερο τότε κόσμο τις πρώτες τρεις εβδομάδες του Ιουνίου 1941, διαλύθηκαν ξαφνικά το ιστορικό πρωινό της 22ας Ιουνίου 1941, όταν ο κόσμος εμβρόντητος πληροφορήθηκε την εισβολή του Χίτλερ στη Ρωσία. Μία εισβολή ασύλληπτη σε δύναμε και άνευ προηγουμένου σε έκταση. Όπως σημειώνει ο Ράιμον Καρτιέ, ο Χίτλερ είχε πει στους στενούς συνεργάτες του «όταν αρχίσει ο “Βαρβαρόσσα” ο κόσμος θα κρατά την αναπνοή του!». Ο Τσώρτσιλ, όμως, ούτε καν ταράχτηκε όταν τον ξύπνησαν για να του αναγγείλουν το μεγάλο γεγονός: «Σας είπα να μη με ξυπνήσετε παρά μόνο αν γίνει εισβολή στην Αγγλία…» παρατήρησε και γύρισε από το άλλο πλευρό για να συνεχίσει τον ύπνο του, όπως περιγράφει ο Καρτιέ. Ο «Πατέρας της νίκης» προφανώς αυτό περίμενε. Η Μέση Ανατολή είχε σωθεί. Αργότερα θα σωνόταν και η Μόσχα, που όμως η σωτηρία της δεν θα ήταν τόσο έυκολη, αν δεν είχε υποχρεωθεί ο Χίτλερ να αναβάλει την επίθεσή του κατά της Ρωσίας εξαιτίας της Βαλκανικής εκστρατείας του, που είχε καταλήξει στην «πύρρεια» αλλά σωστική για την Μέση Ανατολή νίκη του… Στα προλεγόμενα για την Μάχη της Μόσχας που περιγράφει αναλυτικά στο βιβλίο «Αποφασιστικές μάχες του πολέμου – Η γερμανική άποψη» ο Γερμανός στρατηγός Rudolfe Hofmann σημειώνει «… Ο Χίτλερ είχε επιλέξει το τέλος του λασπώδους καιρού την άνοιξη – δηλαδή γύρω στις αρχές Μαΐου – ως την αρχική δυνατή ημερομηνία για την εισβολή στην Ρωσία. Αλλά η απροσδόκητη Βαλκανική εκστρατεία υποχρέωσε σε αναβολή πέντε μέχρι έξι εβδομάδες, δεδομένου ότι οι νικηφόρες δυνάμεις – κυρίως οι ανώτατης κλάσης μηχανοκίνητες μεραρχίες έπρεπε να επιστρέψουν και να ανασυνταχθούν…». Πολλοί υποστηρίζουν ότι η αναβολή αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να σωθεί η Μόσχα λόγω του σιβηρικού χειμώνα, που καθήλωσε στις λάσπες τα γερμανικά τανκς και πάγωσε τις μηχανές τους 32 χιλιόμετρα εν όψει του Κρεμλίνου. Η εκκένωση της Μόσχας είχε ήδη αρχίσει, αλλά «ο στρατηγός Χειμώνας» σύμμαχος των Ρώσων, τους βοήθησε να μεταφέρουν νέες δυνάμεις εθισμένες στις σιβηρικές συνθήκες και με την αποφασιστικότητα και ανδρεία των Ρώσων, σώθηκε η Μόσχα με καταλυτικές συνέπειες για τους Ναζί. Όμως, αν η Μέση Ανατολή είχε καταληφθεί αρχές Ιουνίου 1941, η κατάληψη ή όχι της Μόσχας δεν θα είχε καμμία καταλυτική συνέπεια για την Χιτλερική Γερμανία! Γιατί η κατάληψη της Μέσης Ανατολής θα είχε ως συνέπεια την παράταση για μερικούς μήνες του πολέμου, οπότε ο Χίτλερ θα είχε κατορθώσει να τελειοποιήσει τους πυραύλους – που πρώτος – κατασκεύασε – καθώς και την ατομική βόμβα, στην κατασκευή της οποίας είχαν προχωρήσει σε πειραματικό στάδιο τον Οκτώβρη 1944 οι Γερμανοί επιστήμονες.

Η αποκάλυψη

Η αποκάλυψη έγινε τον Σεπτέμβριο του 2005, όταν πλέον είχε εκδοθεί το βιβλίο μας «Αν η Ελλάδα δεν έλεγε ΟΧΙ το 1940 – Πώς άλλαξε η ιστορία». Έτσι για μόλις 2 εβδομάδες δεν είχαμε την ευκαιρία να την σχολιάσουμε και συσχετίσουμε τα ντοκουμέντα του παραπάνω βιβλίου μας, από τα οποία καταφαίνεται η καταλυτική συμβολή της Ελληνικής εποποιίας 1940-41 στην έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Συγγραφείς της αποκάλυψης αυτής είναι ο Ιταλός Λουίτζι Ρομέρσα (Luigi Romersa), ανταποκριτής της εφημερίδας “Corriere della Sera", έμπιστος του Μουσολίνι και της Φασιστικής Κυβέρνησης της βόρειας Ιταλίας, η οποία στηριζόταν στην στρατιά του Γερμανού στρατάρχη Κέσσερλινγκ. Τίτλος του πολυσυζητημένου βιβλίου “Le armi segretedi Hitrer” που θα ανάτρεπαν την πορεία του πολέμου, ο Χίτλερ είχε μιλήσει αόριστα στον Μουσολίνι, όταν ο τελευταίος είχε απελευθερωθεί στις 12 Σεπτεμβρίου 1943 από τον θρυλικό συνταγματάρχη Σκορτσένυ. Ο Ντούτσε, ως γνωστόν, είχε συλληφθεί από τον στρατάρχη Μπαντόλιο όταν ανατράπηκε στις 25/7/1943 και εκρατείτο υπό αυστηρή φρούρηση στην περιοχή Γκραν Σάσσο. Στις 15/9/1943ο Μουσολίνι σχημάτισε φασιστική κυβέρνηση στην Βόρεια Ιταλία, που είχε καταληφθεί από τους Ναζί. Ο Ρομέρσα, που ήταν προσωπικός έμπιστος του Ντούτσε, εστάλη από τον τελευταίο με συστατική επιστολή στον Χίτλερ και στον Γκαίμπελς το 1944, για να ζητήσει πρισσότερες πληροφορίες για τα μυστικά όπλα. Ήταν τότε νέος 27 ετών. Και για να μην μακρυγορούμε, περιγράφει πειστικά τα όσα είδε σχετικά με τους πυραύλους στην περιοχή του Πεενεμούντε. Υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας στην πειραματική δοκιμή ατομικής βόμβας στις 12 Οκτωβρίου 1944 στο σημερινό θέρετρο της νήσου Ρούγκεν. Τα στοιχεία που αναφέρει λεπτομερώς για την τρομερή έκρηξη θα πρέπει να είναι ακριβή, αν και η μαρτυρία του δεν έχει απολύτως επιβεβαιωθεί από τις αρμόδιες Γερμανικές ιστορικές αρχές.
Πάντως, αν η Τουρκία δεν είχε διακόψει τον εφοδιασμό της Ναζιστικής πολεμικής βιομηχανίας με χρώμιο από τον Αύγουστο του 1944, κατόπιν αυστηρής προειδοποίησης του προέδρου των ΗΠΑ Φραγκλίνου Ρούσβελτ, θα ήταν δυνατό να είχαν προχωρήσει με ταχύτερο ρυθμό οι εργασίες των Γερμανών Επιστημόνων και να είχαν έτοιμη την ατομική βόμβα σχεδόν ταυτόχρονα με τους Αμερικανούς. Το ίδιο θα συνέβαινε αν η Μ. Ανατολή έπεφτε στα χέρια των Ναζί (Ιράκ κτλ) μέχρι το τέλος Μαΐου 1941, γιατί ο πόλεμος θα παρατεινόταν και δεν θα έληγε όπως έληξε στις 8/5/1945, συνεπώς, η Ελληνική 7μηνη αντίσταση υπήρξε ο αστάθμητος παράγοντας που άλλαξε την ιστορία…