Ο Μαρξιστικός σοσιαλισμός είναι μια αίρεση που έχει δολοφονήσει εκατομμύρια ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη.
Μόλις ένας σοσιαλιστής απέκλινε έστω και μια ίντσα από τη μαρξιστική αίρεση, δεχόταν την μανιασμένη επίθεση του Μαρξ και του Ένγκελς
Του Ludwig von Mises
Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής
Η «σωστή ταξική συνείδηση»
Η ταξική συνείδηση, σύμφωνα με τον Μαρξ, παράγει ταξικές ιδεολογίες. Η ταξική ιδεολογία, παρέχει στην τάξη μια ερμηνεία της πραγματικότητας και ταυτόχρονα διδάσκει στα μέλη της πώς να
ενεργούν για να ωφελήσουν την τάξη τους. Το περιεχόμενο της ταξικής ιδεολογίας καθορίζεται μοναδικά από το ιστορικό στάδιο της ανάπτυξης των «υλικών παραγωγικών δυνάμεων» και από το ρόλο που παίζει η σχετική τάξη σε αυτό το στάδιο της ιστορίας. Η ιδεολογία δεν είναι αυθαίρετο γέννημα του εγκεφάλου. Είναι η αντανάκλαση της κατάστασης της υλικής τάξης του στοχαστή όπως αντικατοπτρίζεται στο μυαλό του.Επομένως, δεν είναι ένα ατομικό φαινόμενο εξαρτώμενο από την φαντασία του στοχαστή. Εντέλλεται στο μυαλό από την πραγματικότητα, δηλαδή από την ταξική κατάσταση του σκεπτόμενου ανθρώπου. Κατά συνέπεια, είναι ταυτόσημη με όλα τα μέλη αυτής της τάξης. Φυσικά, δεν είναι ο κάθε ταξικός σύντροφος συγγραφέας ούτε δημοσιεύει αυτό που σκέφτηκε. Αλλά όλοι οι συγγραφείς που ανήκουν σε αυτή την τάξη, αντιλαμβάνονται τις ίδιες ιδέες και όλα τα υπόλοιπα μέλη της τάξης τις εγκρίνουν. Στον μαρξισμό, δεν υπάρχει χώρος για το σκεπτικό ότι τα διάφορα μέλη της ίδιας τάξης θα μπορούσαν να διαφωνήσουν σοβαρά στην ιδεολογία. Υπάρχει για όλα τα μέλη της τάξης μόνο μία ιδεολογία.
Εάν ένας άνθρωπος εκφράζει απόψεις σε αντίθεση με την ιδεολογία μιας ορισμένης τάξης, αυτό συμβαίνει επειδή δεν ανήκει στην εν λόγω τάξη. Δεν υπάρχει ανάγκη να αντικρουστούν οι ιδέες του με εκτενή συλλογιστική. Αρκεί να αποκαλύψει το ιστορικό του υπόβαθρο και την τάξη του. Αυτό διευθετεί το θέμα.
Προδότες, δολοφονία χαρακτήρων και φυσική δολοφονία
Αλλά όταν ένας άνθρωπος, του οποίου το προλεταριακό υπόβαθρο και η συμμετοχή στην εργατική τάξη δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, αποκλίνει από το σωστό μαρξιστικό δόγμα, τότε είναι προδότης. Είναι αδύνατο να υποτεθεί ότι θα μπορούσε να είναι αγνός εφόσον απορρίπτει τον μαρξισμό. Ως προλετάριος, πρέπει οπωσδήποτε να σκέφτεται σαν προλετάριος. Μια εσωτερική φωνή του λέει με έναν αδιαμφισβήτητο τρόπο ποια είναι η σωστή προλεταριακή ιδεολογία. Είναι ανέντιμος αν παρακούσει αυτή τη φωνή και δηλώσει δημοσίως ανορθόδοξες απόψεις. Είναι ένα κάθαρμα, ένας Ιούδας, ένα φίδι. Όλα τα μέσα επιτρέπονται για την καταπολέμηση ενός τέτοιου προδότη.
Ο Μάρξ και ο Ένγκελς, δύο άνθρωποι με αναμφισβήτητο μπουρζουάδικο ιστορικό υπόβαθρο, ήταν αυτοί που χάραξαν την ταξική ιδεολογία της προλεταριακής τάξης. Ποτέ δεν τόλμησαν να συζητήσουν το δόγμα τους με διαφωνούντες, όπως συζητούν οι επιστήμονες, για παράδειγμα, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των δογμάτων του Lamarck, του Darwin, του Mendel και του Weismann. Κατά την άποψη τους, οι αντίπαλοι τους μπορούσαν να είναι μόνο είτε ηλίθιοι μπουρζουάδες είτε προδότες προλετάριοι.
Μόλις ένας σοσιαλιστής απέκλινε μια ίντσα από την ορθόδοξη πίστη, δεχόταν τη μανιασμένη επίθεση του Μαρξ και του Ένγκελς. Τον γελοιοποιούσαν, τον προσέβαλλαν, τον παρουσίαζαν ως κακοποιό, παλιάνθρωπο και διεφθαρμένο τέρας. Μετά τον θάνατο του Ένγκελς, η ανώτατη διαιτησία του τι είναι και τι δεν είναι σωστός Μαρξισμός, μεταβιβάστηκε στον Karl Kautsky. Το 1917 πέρασε στα χέρια του Λένιν κι έγινε συνάρτηση του αρχηγού της σοβιετικής κυβέρνησης.
Ενώ οι Μαρξ, Ένγκελς και Kautsky, έπρεπε να αρκεστούν στη «δολοφονία χαρακτήρα» των αντιπάλων τους, ο Λένιν και ο Στάλιν μπορούσαν πλέον να τους δολοφονήσουν κυριολεκτικά. Βήμα προς βήμα, αναθεμάτισαν εκείνους που κάποτε θεωρούνταν από όλους τους μαρξιστές, ακόμα και από τους ίδιους τους Λένιν και Στάλιν, ως οι μεγάλοι προασπιστές του προλεταριάτου: Kautsky, Max Adler, Otto Bauer, Plechanoff, Bukharin, Trotsky, Riasanov, Radek, Sinoviev και πολλούς άλλους. Εκείνοι που συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και τελικά δολοφονήθηκαν. Μόνο εκείνοι που κατέφυγαν σε χώρες που κυριαρχούνταν από «πλουτοδημοκρατικούς αντιδραστικούς» επέζησαν και τους επιτράπηκε να πεθάνουν με την ησυχία τους.
Μαρξισμός, βία και δικτατορία
Με βάση το μαρξιστικό σκεπτικό, θα έπρεπε οι μαρξιστές να είναι υπέρ της λήψης αποφάσεων από την πλειοψηφία. Αν προκύψει κάποια αμφιβολία σχετικά με το σωστό περιεχόμενο της προλεταριακής ιδεολογίας, οι ιδέες της πλειοψηφίας των προλετάριων πρέπει να θεωρηθούν εκείνες που αντικατοπτρίζουν πιστά την αυθεντική προλεταριακή ιδεολογία. Δεδομένου ότι ο μαρξισμός υποθέτει ότι η τεράστια πλειοψηφία των ανθρώπων είναι προλετάριοι, αυτό ισοδυναμεί με την ανάθεση σε αυτούς της λήψης των τελικών αποφάσεων σε θέματα σύγκρουσης απόψεων με εκλογική διαδικασία. Παρόλο που αν αρνούνταν να κάνουν κάτι τέτοιο, ισοδυναμούσε με κατάρρευση ολόκληρου του ιδεολογικού τους δόγματος, ούτε ο Μαρξ ούτε οι διάδοχοί του ήταν διατεθειμένοι να υποβάλουν τις απόψεις τους στην κρίση της πλειοψηφίας.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Μαρξ δεν είχε εμπιστοσύνη στον λαό και ήταν εξαιρετικά καχύποπτος σχετικά με κοινοβουλευτικές διαδικασίες και αποφάσεις μέσω εκλογών. Αντιμετώπιζε με ενθουσιασμό την επανάσταση του Παρισιού του Ιουνίου του 1848, κατά την οποία μια μειοψηφία Παρισινών επαναστάτησε εναντίον της κυβέρνησης η οποία υποστηριζόταν από ένα εκλεγμένο κοινοβούλιο. Η Κομούνα των Παρισίων της άνοιξης του 1871, κατά την οποία και πάλι οι Παρισινοί σοσιαλιστές πολέμησαν εναντίον ενός καθεστώτος που καθιερώθηκε δεόντως με τη συντριπτική πλειοψηφία του γαλλικού λαού, ήταν ακόμα περισσότερο του γούστου του. Εδώ καθιέρωσε το ιδανικό του πρότυπο για τη δικτατορία του προλεταριάτου, τη δικτατορία μιας αυτοδιορισμένης ομάδας ηγετών. Προσπάθησε να πείσει τα μαρξιστικά κόμματα όλων των χωρών της Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης να μην στηρίξουν τις ελπίδες τους στις εκλογικές διαδικασίες αλλά στις επαναστατικές μεθόδους.
Το ρωσικό κοινοβούλιο που εξελέγη το 1917 υπό την αιγίδα της κυβέρνησης του Λένιν, παρά τη βία και την τρομοκρατία εκ μέρους του κυβερνώντος κόμματος, είχε λιγότερα από 25% κομμουνιστικά μέλη. Τρία τέταρτα του λαού ψήφισε κατά των κομμουνιστών. Ωστόσο, ο Λένιν διέλυσε το κοινοβούλιο με την ισχύ των όπλων και καθιέρωσε τη δικτατορική κυριαρχία μιας μειονότητας. Ο επικεφαλής της σοβιετικής εξουσίας έγινε ο ανώτατος ποντίφικας της μαρξιστικής αίρεσης. Η εξουσία αυτής της θέσης, προερχόταν από το γεγονός ότι είχε νικήσει τους αντιπάλους του σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο.
Καθώς οι μαρξιστές δεν αποδέχονται ότι οι διαφορές απόψεων μπορούν να διευθετηθούν με συζήτηση και πειθώ ή να αποφασιστούν με εκλογική διαδικασία, δεν απομένει άλλη λύση πέραν του εμφυλίου πολέμου. Αυτό που σηματοδοτεί την καλή ιδεολογία, δηλαδή την ιδεολογία που αρμόζει στα γνήσια ταξικά συμφέροντα των προλετάριων, είναι το γεγονός ότι οι υποστηρικτές της κατάφεραν να κατατροπώσουν και να εξαϋλώσουν τους αντιπάλους τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου