Επετειακές Μοχλεύσεις και Αναμοχλεύσεις

 Κώστα Δημ Χρονόπουλου*

Θεωρώ πως ξεχωριστές εορταστικές επέτειοι όπως εκείνη της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας /Εθνεγερσίας του 1821, εμπεριέχουν και το στοιχείο του προβληματισμού , πέραν των τιμητικών  εκδηλώσεων. 

Φρονώ πως οι σπουδαίες επέτειοι λειτουργούν και ως μοχλοί /μόχλευση της εθνικής και ιστορικής Μνήμης. Παράλληλα όμως –και αναπόδραστα –λειτουργούν και ως αναμόχλευση /αναμοχλεύουν δυσάρεστα γεγονότα /συμπεριφορές εξεχόντων πρωταγωνιστών , που απογοητεύουν (χωρίς βέβαια να μειώνουν τη μεγάλη εθνική /πατριωτική τους προσφορά).

Αυτές οι σκέψεις με απασχόλησαν ετούτες τις ιδιαίτερες ημέρες της απελευθέρωσης από τον Οθωμανικό ζυγό  και της σύστασης του νεότερου Ελληνικού Κράτους  που αριθμεί δύο αιώνες και κάτι.

Έπρεπε να προβώ σε εμφιλοχώρηση /παρείσφρηση δυσάρεστων γεγονότων και ανεπίτρεπτων συμπεριφορών ηρωικών προσωπικοτήτων της εποχής εκείνης. Μήπως όμως θα γινόμουν, αφ ενός πρόξενος αρνητικών σχολίων (ως στερούμενος πατριωτικών αισθημάτων !...) αλλά και (υπ) αίτιος να μαυρίσουν οι καρδιές των συμπατριωτών μου οι οποίοι –δικαίως – γιόρταζαν και ξεφάντωναν;.

Η μεγάλη Εορτή της 25^ης Μαρτίου είναι αδιαφιλονίκητα διττή /διπλή. Γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου , τον ερχομό του Θεανθρώπου , το μεγάλο της Χριστιανοσύνης χαρμόσυνο γεγονός. Ταυτόχρονα – με τον Χριστιανικό /θρησκευτικό Ευαγγελισμό – έχουμε και τον Εθνικό Εορτασμό της Εθνεγερσίας του 1821. Ο Ελληνισμός σύσσωμος τότε, μεγαλούργησε, επειδή διέθετε δύο …. σιαμαίες /αδιαχώριστες ταυτότητες: Εθνική και Χριστιανική !!!.

Με αυτές , άρρηκτα και διαχρονικά συνδεδεμένος, αποτίναξε τον Τουρκικό ζυγό. Η ποθεινή ελευθερία –απελευθέρωση, ήταν επιθυμία και αγωνία 400χρόνων, μέχρις ότου ήρθε η ώρα, το ξέσπασμα η Εθνική Παλιγγενεσία!.

Εδώ παρενθετικά , θα ήθελα να προσθέσω και μία τρίτη παράμετρο στις δύο προηγούμενες. Αυτή όμως, δεν είναι ούτε γιορταστική , ούτε χαρμόσυνη, αφού αναφέρεται σε δυσάρεστες «πτυχές» της ένδοξης Ιστορίας ορισμένων πρωταγωνιστών του 1821. Για μένα η αξία /σημασία της 25^ης Μαρτίου είναι 3πλη  και όχι 2πλή. Η ιστορική αναφορά (πλην των θετικών) και των αρνητικών δεδομένων , δεν αποτελεί ανάξια λόγου υπενθύμιση , αλλά διδαχή απαραίτητη για όλους μας.

Με μια λοιπόν μικρή –πλην αιτιολογημένη , ώστε να μην επηρεαστεί το εορταστικό κλίμα  - καθυστέρηση ,θα αναφερθώ συνοπτικά:

1.      Ημερομηνίες:

1821 Φεβρουάριος : Έναρξη του αγώνα από τον Υψηλάντη και τον Ιερό Λόχο του.

1821 17^η  Μαρτίου: Μάνη και Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης.

1821 23^η  Μαρτίου : Καλαμάτα.

1821 25^η Μαρτίου : Αγία Λαύρα Καλαβρύτων Παλαιών Πατρών Γερμανός.

1827: Ναυμαχία Ναυαρίνου (καταλυτικής σημασίας η συνδρομή των 3 συμμάχων: Γάλλων, Άγγλων, Ρώσων).

1830: Ανακήρυξη  της Ελλάδας ως Κράτος ελεύθερο και ανεξάρτητο!. (Μετά από 9 χρόνια).

 

 

2.      Ανεπίτρεπτες  εθνοβόρες συμπεριφορές :

·      Από το 1823 μέχρι το 1825 είχαμε 2 Εμφύλιους και δύο Κυβερνήσεις  (με έδρα την Τρίπολη και το Κρανίδι) με δύο Κυβερνήτες: Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και Κουντουριώτη αντίστοιχα.

·      Φιλόδοξοι επίδοξοι Κυβερνήτες, αλληλοϋποβλέπονταν, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στη συγκρότηση Κράτους (Δεληγιάννης, Ζαΐμης, Λόντος, Μαυροκορδάτος , Κωλέττης  κ. α θύτες και θύματα ανόσιων δολοπλοκιών).

Αποκορύφωμα:

Ι. Η φυλάκιση του Κολοκοτρώνη  από τον Μαυροκορδάτο.  Πρόθεση του τελευταίου ήταν να καταδικαστούν, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας , σε θάνατο για  εσχάτη προδοσία. Ευτυχώς δύο τίμιοι και γενναίοι δικαστές – ο Τερτσέτης και Πολυζωίδης –αρνήθηκαν να τους καταδικάσουν (!).

ΙΙ. Η δολοφονία στο Ναύπλιο του Καποδίστρια (από τους Μαυρομιχαλέους).

3.      Απαράδεκτη η συμπεριφορά ορισμένων εκ των πρωταγωνιστών που βρήκαν την ευκαιρία να εμέσουν όλο τους τον φθόνο σε λαμπρούς αγωνιστές του εθνικοαπελευθερωτικού εκείνου αγώνα.

4.      Θαρρεί κανείς πως όταν οι Έλληνες Προεστοί αγωνιστές ανάσαναν το ζείδωρο αέρα / το οξυγόνο επιβίωσης, την Ελευθερία, κάποιοι επέλεξαν να εισπνεύσουν το μίσος /το μονοξείδιο της εξόντωσης των …. «πολιτικών» τους αντιπάλων ή απλώς  εκείνων που δοξάστηκαν περισσότερο (απόλυτα βέβαια δικαιολογημένα!....).

5.      Βγήκαν στην επιφάνεια τα εγγενή ορμέμφυτα του φθόνου , του μίσους , της μισαλλοδοξίας, του διχασμού.  Πότε ; Τότε που οι ίδιοι με τους λοιπούς συνέλληνες απελευθέρωσαν την Πατρίδα !!!.

6.      Μπορεί ν’ ακούγεται περίεργο , παράλογο /παρανοϊκό, αλλά είναι κοινός τόπος, πως ετούτον εδώ τον Τόπο –εκτός από ευάριθμες εξαιρέσεις – τον αγαπάμε όλοι μας.

Υπό μία όμως θεμελιώδη προϋπόθεση:

Ο καθένας τον αγαπάει με τον δικό του τρόπο , ο οποίος (συνηθέστατα) έχει ως προαπαιτούμενο την προσωπική του πρωτοκαθεδρία, καθοδήγηση , διακυβέρνηση (!...). Ακόμη και αν χρειαστεί να εξοντωθούν οι άλλοι, οι απέναντι, που και εκείνοι έχουν ανάλογες /αντίστοιχες φιλοδοξίες και δοξασίες, αλλά και ίση φιλοπατρία , καθώς και ανάλογη  προσφορά!.

7.      Η περιώνυμη «Ιστορική Μνήμη» οφείλει να είναι συνδεδεμένη τόσο με την διαδρομή την ιστορική και την διαχρονική πολιτισμική προσφορά, όσο και (αναγκαίο , συνοδευτικό κακό) με τα αρνητικά γεγονότα , συμπεριφορές, πράξεις, ώστε να είναι πλήρης.  Δεν επιτρέπεται να είναι πλημμελής και επιλεκτική. Αν φυσικά θέλουμε να είναι χρήσιμη , παιδευτική .                                                                                                                                              Η Ιστορία δυστυχώς ΔΕΝ -ενώ θα έπρεπε –διδάσκει  (σ.σ βλ. σχετική αναφορά στο βιβλίο μου «Α υ τ ό φ ω τ ε ς  δ ο κ ι μ έ ς  Α ξ ι ο π ρ ε π ο ύ ς  ζ η ν»). Όχι μόνο επειδή αναγράφονται ανακρίβειες , αλλά γιατί δεν διδάσκεται με ορθό τρόπο.

 

 

 

Με ανάλυση συμπεριφορών , χωρίς στρογγυλοποιήσεις, ωραιοποιήσεις, προτιμήσεις ή και ….κομματικές αναμείξεις.

8.      Αξίωμα: Οι Έλληνες –εδώ και 4000 χρόνια ! – μεγαλουργούν όταν αντιμετωπίζουν έναν εξωτερικό εχθρό. Όμως διχάζονται, ε μ φ υ λ ι ο α ν τ ι π α ρ α τ ί θ ε ν τ α ι και αυτοχειριάζονται όταν αντιμετωπίζουν αλλήλους ως … εχθρούς!.

Εξυπακούεται πως όλα οφείλονται στον …εσώτατο προσωπικό εχθρό του καθενός μας. Στα αχαλιναγώγητα ορμέμφυτά μας.  Από εκεί ξεκινούν τα προβλήματα.                         Τα ποταπά ένστικτα που εμφιλοχωρούν στο DNA / Γονιδίωμά μας,  μας ποδηγετούν αρνητικά , αυτοκαταστροφικά.

9.      Θεωρώ πως είναι περίεργο, άκαιρο, άσκοπο και άτοπο, όταν εορτάζουμε και υπερηφανευόμαστε για υπέρλαμπρα επιτεύγματα , να παραθεωρούμε , να αγνοούμε ή να παρασιωπούμε και εκείνα που θα πρέπει να αποφεύγουμε να τα μιμηθούμε.

10.  Η πολιτεία, οι δάσκαλοι, όλοι μας έχουμε ιερή υποχρέωση (όχι μόνο να εξυμνούμε τα σπουδαία κατορθώματα) να καυτηριάζουμε και τα όποια θλιβερά συνέβησαν,  προκειμένου να μη τα επαναλάβουμε και εμείς.

 

 

 

 

 

ΥΓ Η 25^η Μάρτιου, με τον τρίτο συμβολισμό (των αρνητικών , καταδικαστέων, απορριπτέων  συμπεριφορών μερικών εκ των πρωταγωνιστών  της Εθνεγερσίας) προσφέρει –σε τελευταία ανάλυση – μια ακόμη αξιοπρόβλητη –εθνική – προσφορά: Τα όσα αρνητικά /ανεπίτρεπτα συνέβησαν τότε, να προβληθούν – να μην αποκρυβούν – ώστε η καταδίκη και συνακόλουθα η αποφυγή μίμησής τους, να δράσουν ευεργετικά , εθνωφελώς (…ακόμη και αυτά).

Χρόνια πολλά, Ζήτω η 25^Η Μαρτίου (για τρείς μάλιστα λόγους).

 

 

 

Ιατρού