Το θεσμικό γιατρικό

 

Κώστα Δημ Χρονόπουλου *

Δεν περνά και τις καλύτερες ώρες και περιόδους η χώρα.

Δεν είναι μόνον η οικονομική κρίση που μαστίζει.

Δεν είναι τα ΤουρκοΕλληνικά και τα ΕλληνοΣκοπιανά.

Δεν είναι η αβεβαιότητα των βέβαιων αλλαγών  που επέρχονται διεθνώς στην παγκόσμια σκακιέρα με τα παιγνίδια ανάμεσα στους ανταγωνισμούς των «μεγάλων» δυνάμεων, των μικρομέγαλων με ιδέες μεγαλείου, το συνεχιζόμενο δράμα πολλών λαών.

Δεν είναι η τερατώδης μετάλλαξη –κλιματική αλλαγή στον πλανήτη Γη.

Δεν είναι μόνον τα παραπάνω ενδεικτικά (μεταξύ πολλών άλλων), αλλά είναι και τα θ ε σ μ ι κ ά. Ο κλονισμός των θεσμών είναι και το συγκλονιστικό, τόσο  διεθνώς, όσο – απογοητευτικό –και στην πατρίδα μας. Δεν υπάρχει θεσμός πολιτειακός , πολιτικοκομματικός , θρησκευτικός, κοινωνικός, κ.ο.κ  που να μην έχει αμφισβητηθεί , λοιδορηθεί, υποτιμηθεί και μερικώς  ή πλήρως …. απαξιωθεί. Το φαινόμενο , σε συνδυασμό με την έκπτωση , έκλυση των ηθών, των αξιών, των αρετών, των παραδόσεων κ. α είναι εξόχως ανησυχητικό , ως                        κ ο ι ν ω ν ι κ ο δ ι α λ υ τ ι κ ό. Όταν –και –οι θεσμοί δεν λειτουργούν σωστά, η κοινωνία βαδίζει κατά κρημνόν νομοτελειακά. Οι πολίτες απελπίζονται πραγματικά. Δεν γνωρίζουν

πώς να προστατευθούν  ουσιαστικά.  Προς τα  πού να στραφούν, ώστε να τύχουν κατανόησης , συμπαράστασης, στοργής, δικαίωσης. Μοναδική τους ελπίδα ήταν ανέκαθεν η προσφυγή στην Δικαιοσύνη. Ο θεσμός της Δικαιοσύνης , το ήθος και η αμεροληψία των Δικαστών (όλων των βαθμίδων των Δικαστηρίων) ήταν δεδομένη. Πάντοτε (στο παρελθόν) οι πολίτες θεωρούσαν ως κορυφαίο θεσμό λειτουργίας ενός σωστού, ευνομούμενου , δίκαιου Κράτους, την Δικαιοσύνη. Η ζωή προχώρησε (σ.σ διολίσθησε ορθότερα) , όλα αλλοιώθηκαν, εκφυλίστηκαν, αλλοτριώθηκαν, αλώθηκαν, από τα συμφέροντα , τον υπερκαταναλωτισμό , τις εφήμερες απολαύσεις του σήμερα (!). Δυστυχώς χωρίς εξαίρεση. Μεμονωμένα –και ενδεικτικά – τα παραδείγματα (εξαιρέσεις πιστοποιητικές του κανόνα) ευάριθμων λειτουργών, στους διάφορους καίριους  τομείς του κρατικού μηχανισμού.  Ο θεσμός της Δικαιοσύνης , θα ήταν ά-τοπο, εξωπραγματικό να μείνει ανεπηρέαστος /ανέγγιχτος από την γενικευμένη παρακμή.

Εισήλθε λοιπόν (υποχρεωτικά;) στο χορό (απώλειας του κύρους /αξιοπιστίας της). Τώρα ο κόσμος που την είχε πολύ ψιλά στην συνείδηση του, άρχισε σταδιακά να χάνει την εκτίμησή του και να διαμαρτύρεται. Όχι άδικα. Δίνει η ίδια η Δικαιοσύνη δικαιώματα προς αυτήν – την αρνητική για την ίδια – κατεύθυνση.

Δεν θα σταθώ –και λόγω χώρου –σε διάφορα παραδείγματα. Θα εκφράσω μόνον την εύλογη απορία μου, ως προς την νέα … τάση του θεσμού, που , προδήλως, ζήλωσε: την υιοθέτηση της Πυθίας , ως προς τον αμφιλεγόμενο και αμφίσημο τρόπο εκφοράς των χρησμών –αποφάσεών της.

Εξηγούμαι:

Το ΑΕΔ (=Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο) κλήθηκε να αποφανθεί, επειδή εκδόθηκαν δύο διαφορετικές /αποκλίνουσες/αντίθετες  αποφάσεις από ανώτατα δικαστήρια: τον Άρειο Πάγο και το Συμβούλιο της Επικρατείας, αναφορικά με την δικαίωση εκατομμυρίων συνταξιούχων για δώρα κλπ. Το θέμα είναι γνωστό: Μόνον το 1/7 των συνταξιούχων , οι οποίοι προσέφυγαν τότε, θα δικαιωθεί.  Το υπόλοιπο 6/7 δεν θα πάρει ούτε ένα ευρώ (!). Και όλα αυτά σε ένα πρωτάκουστο,  πρωτόγνωρο και πρωτοφανές πλαίσιο συλλογισμού του ΑΕΔ που θέλει και τα δύο ανώτατα δικαστήρια να … έχουν δίκιο , ενώ διαφωνούν !!!.

Ανήκουστο. Ισοπαλία;. Μήπως πρέπει να πάμε σε παράταση και πέναλτις;.

Προφανώς οι δυσαρεστημένοι /απογοητευμένοι /εκτός νυμφώνος πολυπληθείς συνταξιούχοι που αποκλείστηκαν, δεν συγχωρούν την αδικία.

Έχω (κατ’ επανάληψη) αναφερθεί στο ακατανόητο άηθες γεγονός που συμβαίνει: όσοι προσφεύγουν μόνον δικαιώνονται. Ποιος ο λόγος;. Όταν κάποιος έχει τα ίδια δικαιώματα (με κάποιον άλλον που προσέφυγε) αλλά δεν  τα  διεκδίκησε δικαστικά, πρέπει να αδικηθεί;. Όχι βέβαια. Εδώ όμως έρχεται η κορύφωση της αδικίας. Η παραπλάνηση και εξαπάτηση των πολιτών από την ίδια την πολιτεία. Η προηγούμενη Κυβέρνηση και η τωρινή , διαβεβαίωναν τους συνταξιούχους, ότι  ήταν άσκοπο να ταλαιπωρηθούν και να ξοδευτούν κάνοντας προσφυγές , αφού –ούτως ή άλλως- θα δικαιωθεί το σύνολο των δικαιούχων (!). Όποιοι λοιπόν πίστεψαν την  πολιτική /Μαργιωρή/το Φ ε ρ ό μ ε ν ο  ως Κράτος , το αναξιόπιστο, απαξιωμένο και βαρύτατα εκτεθειμένο /παρηκμασμένο Κράτος μας, την …. πάτησαν (κοινώς) και δικαίως αγανακτούν. Φαντάζεται κανείς το μέγεθος του θυμού τους, που διογκώθηκε, όταν το ΑΕΔ … δικαίωσε –όχι τους αδικημένους – αλλά τους αδικούντες /πολιτεία;. Τι συμβαίνει λοιπόν με τους θεσμούς;. Αλληλοεξυπηρετούνται;. Ισχύει το : «Κράταμε να σε κρατώ, μήπως πέσουμε και οι δυό;».

 

Θα πει κανείς –σαρκαστικά - : Ε! και τι έγινε αν πέσουν; Εμείς οι υπόλοιποι έχουμε πέσει προ πολλού και δεν μας αφήνουν να σηκωθούμε (!).

 

 

ΥΓ Προσωπικά θεωρώ πως μία λύση /γιατρικό για αρχή βελτίωσης , υπάρχει και την έχω ξαναπροτείνει:

       «Στην Δικαιοσύνη, τις Ένοπλες Δυνάμεις, κ.ο.κ να γίνονται οι επιλογές ανέλιξης στην Ιεραρχία, χωρίς κυβερνητικές /πολιτικές παρεμβάσεις».

       Αυτό αποτελεί –κατ’ εμέ – το θεμέλιο, τη βάση, προκειμένου να οικοδομηθεί ένα στέρεο , αξιόπιστο Κράτος.

       Όλα τα άλλα φληναφήματα : «περί ανεξαρτησίας /διαχωρισμού των εξουσιών», είναι φαιδρά ανέκδοτα για άτομα μειωμένης νοημοσύνης και για πονηρούς πολιτικάντηδες.

 

 

 

Ιατρού