ΤΟ ΙΧΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

Γράφει ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΝΑΙΑΣ
Νευρολόγος Ψυχίατρος
Διδάκτωρ Παν. Αθηνών
Υποστράτηγος ε.α.

Κατά την μεταπολεμική περίοδο με την αλματώδη τεχνολογική εξέλιξη υποβαθμίστηκε “ο άνθρωπος” και θεοποιήθηκε η “μηχανή”. Η γνώση της ανθρώπινης φύσεως “το γνώθι σ’ αυτόν”, η καλλιέργεια και ο σεβασμός των διαχρονικών αξιών και η κατάκτηση των ιδανικών παραμερίστηκαν από την απόκτηση των υλικών αγαθών και την άφρονα απόλαυση αυτών. Τον “φόβο Θεού” αντικατέστησε η αλαζονεία του χρήματος και η κενότητα της “γκλαμουργιάς” των πρόσκαιρων ειδώλων των ΜΜΕ.
Η πυρηνική ειρήνη επέβαλε νέες τεχνικές και όπλα στον αενάως συνεχιζόμενο καθημερινά “πόλεμο”. Την κατακτητική εκστρατεία αντικατέστησε ο οικονομικοψυχολογικός πόλεμος, που με εργαλεία την φτώχεια, την πείνα και την διαφθορά επιχειρεί να ελέγξει, καθυποτάξει και λαφυραγωγήσει τις ανθρωπομάζες ανά την υφήλιον. Η ανθρώπινη ζωή, ο πόνος, τα δάκρυα και η δυστυχία θεωρούνται ασήμαντα πράγματα προ του κέρδους.
Η σημερινή κοινωνία αγνόησε την “ψυχή” του ανθρώπου και τυποποίησε το “πνεύμα” του σε εκτελεστικό όργανο οριοθετημένης ρομποτικής συμπεριφοράς και δραστηριότητας με γνώμονα την παραγωγή και την κατανάλωση. Επιπλέον η ενεργειακή κρίση, η τρομοκρατία, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η καταστρατήγηση του Διεθνούς Δικαίου, το φάσμα του “πυρηνικού” και “βιομηχανικού” ολέθρου δημιουργούν την εικόνα μιας παγκόσμιας συγχύσεως φρένων (ένα θέατρο του παράλογου), όπου η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα κυριαρχούν και διαγράφεται ζοφερό το μέλλον της ανθρωπότητας.
Στην σημερινή αλλοπρόσαλλη, φαντασμαγορική καταναλωτική κοινωνία της “αγοράς”, οι σχέσεις των ανθρώπων και η λειτουργία του “κράτους” διέπονται από τη συναλλαγή, την διαπλοκή, την υποκρισία, το κέρδος και τη διαφθορά.

Παράγοντες και μηχανισμοί που συμβάλουν
στη διαμόρφωση των φαινομένων της παρακμής είναι:
1) Η ηθική άμβλυνση, ο κοινωνικός αμοραλισμός και η πνευματική αποχαύνωση που προέρχεται από μια μακροχρόνια πλύση εγκεφάλου και μια ελλιπή και διαστρεβλωμένη “αγωγή” και “παιδεία” (της αποστήθισης, της ήσσονος προσπάθειας, και της μη εντατικοποίησης των σπουδών).
2) Η επιλογή του τρόπου διοικήσεως (Laissez Faire) που ανέχεται και καλλιεργεί τις σοφιστείες την χαλαρότητα, την έλλειψη ελέγχου και την ατιμωρησία στην κρατική λειτουργία προς εξυπηρέτηση συμφερόντων και σκοπιμοτήτων.
3) Η δημαγωγική, ψηφοθηρική, πελατειακή διανομή παρ’ αξίαν παροχών σε χρήμα, είδη και διευκολύνσεις στους εκάστοτε ημετέρους για εύκολο πλουτισμό και χλιδάτη ζωή εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
4) Ο υδροκεφαλισμός της γραφειοκρατίας που επιφέρει πρόσθετο σημαντικό εισόδημα στους χειριστές της (δωρόσημο – γρηγορόσημο) και καταταλαιπωρεί τους πολίτες.
5) Η ανοχή και η προώθηση ψυχοπαθητικών ατόμων και των φύσει και θέσει βλακών σε καίριες θέσεις στην δημόσια διοίκηση και τον κοινωνικό ιστό που δημιουργεί επίορκους νομείς της εξουσίας ζημιογόνους στην κοινωνία.
6) Η κοινωνική αναλγησία, αδιαφορία και απάθεια στις διαπροσωπικές σχέσεις των ατόμων και των κοινωνικών ομάδων (ωχαδελφισμός).
7) Η οκνηρία, η ημιμάθεια και η σύγχυση εννοιών του πληθυσμού, στην κατανόηση της ουσίας των κοινωνικών προβλημάτων που δημιουργεί λανθασμένα και ανεπαρκή αποτελέσματα στην επιτέλεση κοινωνικού έργου.
8) Η αλαζονική νομή της εξουσίας και του δημόσιου χρήματος με αυθαιρεσίες και σπατάλες από τους σκοπίμως και ωφελιμιστικά παρερμηνεύοντας την έννοια της «δημοκρατίας». (Διαπλοκές, καταχρήσεις, σήψη και διαφθορά).
9) Η κρατική καταδυνάστευση κάθε δημιουργικής και παραγωγικής προσπάθειας ικανών ατόμων, με εξαθλιωτική προς τα κάτω ισοπέδωση και εξοστρακισμό των δικαίων και των ικανών που δεν διαπλέκονται.
10) Η απουσία από τα τρέχοντα κοινωνικά προβλήματα και των μελλοντικό τους σχεδιασμό των κατά τεκμήριο ηγετικών κοινωνικών ταγών, που επιλήσμονες του καθήκοντος του όρκου και της αποστολής των περί άλλα τυρβάζουν και επιτρέπουν και υποθάλπουν την ανάπτυξη της εγκληματικότητας που τρέμουν το θυμό του διαβόλου (την επίκριση των εγκόσμιων ειδώλων των ΜΜΕ) και αψηφούν με απερισκεψία την κρίση και την οργή του Θεού.
Οι ανωτέρω περιγραφέντες εν πολλοίς παράγοντες συνθέτουν την απαξιωτική και χαώδη εικόνα, για την οποία, από επίσημα χείλη ζητείται και επαγγέλλεται η επανίδρυση του κρότους. Αλλά δυστυχώς, όμως, η ιστορία διδάσκει ότι η αντιστροφή της παρακμής δεν είναι εύκολο πράγμα, ιδιαίτερα όταν αυτή εξυπηρετεί σύγχρονα γεωπολιτικά συμφέροντα και σκοπιμότητες.
Χρειάζεται ψυχικό σθένος, τόλμη, λεβεντιά και τιτάνια προσπάθεια από το λαό και τους ηγέτες του για να αναταχθούν σε όποιο βαθμό είναι δυνατόν τα κακώς κείμενα. Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν, ότι, όπως έλεγε και ο Ίψεν «καθένας είναι ατομικά υπεύθυνος για τον ξεπεσμό της κοινωνίας».