Πολιτική ταυτότητα: Πρώην κομμουνιστής με «λαμπρή» καριέρα στο διεφθαρμένο σύστημα

Γράφει ο πολίτης Π. Παπαγαρυφάλλου

Συχνά, πυκνά, ακούμε και διαβάζουμε –με επικριτικά σχόλια- ότι ο τάδε αξιωματούχος της πολιτικής, ο τάδε αξιωματούχος της αυτοδιοίκησης, ο τάδε καθηγητής ΑΕΙ, ο τάδε διοικητής ή πρόεδρος οργανισμού, το τάδε στέλεχος της διοίκμησης, ο τάδε δημοσιογράφος και πάει λέγοντας ήταν πρώην κομμουνιστής ή στέλεχος της ΚΝΕ.

Ένας ολόκληρος κόσμος που έβαλε το σφυροδρέπανο στο πέτο στις 24 Ιουλίου 1974 για να κάνει καριέρα, το πέταξε μόλις την έκανε χρησιμοποιώντας την επιρροή και τους κομματικούς μηχανισμούς του ΚΚΕ.

Ήταν οι ερζάτς «ιδεολόγοι» του ΚΚΕ, οι οποίοι το χρησιμοποίησαν ως όχημα για την ικανοποίηση παντοειδών ατομικών συμφερόντων, μετατρέποντας την ιδεολογία σε εμπόρευμα (βλ. το άρθρο μου: «Η ιδεολογία ως εμπόρευμα», στην «Καθημερινή» της 16/3/1990).

Πρόκειται για τους «ιδεολόγους» εκείνους που βγήκαν στους «κοινωνικούς αγώνες» μετά τη θύελλα, όπως βγαίνουν τα σαλιγκάρια στο λιβάδι μετά τη βροχή για βοσκή.

Πρόκειται για τους «ιδεολόγους» εκείνους, οι οποίοι σε ένα κρεσέντο πολιτικού τυχοδιωκτισμού και καριερισμού, πάτησαν στους τάφους και τις οδύνες των παλιών αληθινών κομμουνιστών για να προωθηθούν ποικιλότροπα.

Χόρεψαν αδίστακτα το «χορό των κολασμένων» πάνω στα μνήματα και τις ιδέες που δεν είχαν στο όνομα της καριέρας.

Πρόκειται για τ' ανθρωπάκια εκείνα –και ήταν πολλά- τα οποία αφού χρησιμοποίησαν τους κομματικούς μηχανισμούς και την επιρροή του ΚΚΕ –ιδίως στα πανεπιστήμια- και αφού τακτοποιήθηκαν το εγκατέλειψαν, πηδώντας, σ’ άλλο βαγόνι.

Το τραγικό της υποθέσεως –για όσους πλήρωσαν με αίμα το ΚΚΕ- είναι ότι αυτό αποτέλεσε

το ιδεολογικό και πολιτικό πλυντήριο –ακόμη και για συνεργάτες της δικτατορίας- για έναν ολόκληρο κόσμο που δεν είχε καμμία απολύτως ιδεολογική συγγένεια μαζί του. Έτσι αποδεικνύουν τα μετέπειτα γεγονότα.

Ήταν μια νοθεία ιδεών και ένα πολιτικός αχταρμάς προσώπων, που συνετέλεσε αποφασιστικά στις μετέπειτα πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.

Ένας ολόκληρος κόσμος, με το χαρτί  του «προοδευτικού» στο χέρι έκανε περατζάδα από τα κόμματα εξουσίας και προωθούσε το σαρκίον του στους μηχανισμούς της διοίκησης και των ΑΕΙ. Με άλλα λόγια έκανε «λαμπρή» καριέρα, η οποία κατά το λεξικό σημαίνει «επαγγελματική σταδιοδρομία» και ασφαλώς και πολιτική.

Φαινόμενο πανάρχαιο και οικουμενικό το οποίο επισήμανε εδώ και πέντε αιώνες ο Φλωρεντίνος πολιτικός φιλόσοφος Ν. Μακιαβέλλι (1469-1527), γράφοντας: Αν θέλεις πάντα η τύχη να σου πηγαίνει δεξιά, πρέπει να πορεύεσαι ανάλογα με τον καιρό», προσθέτοντας: «Η απάτη είναι πάντοτε απαραίτητη σ’ όποιον, ξεκινώντας από χαμηλά, θέλει να φτάσει στο πιο ψηλό σκαλί, κι είναι και λιγότερο αξιοκατάκριτη άμα είναι και λίγο σκεπασμένη… απ’ τα χαμηλά στα ψηλά ανεβαίνεις περισσότερο με την απάτη παρά με τη βία» (βλ. Ν. Μακιαβέλλι «Eργα», εκδ. «Κάλβος», Αθήνα 1984, τόμ. Α΄, Εισαγωγή Τ., Κονδύλη, σελ. 419 και 471).

Κατά τα άλλα όλοι αποκηρύσσουν το «μακιαβελλισμό», τον οποίο πιστά εφαρμόζουν στην πράξη. Αυτή την ατομική και κοινωνική αθλιότητα καυτηρίασα ήδη από τον Αύγουστο του 1979 επισημαίνοντας τους κινδύνους της Ελλάδας από αυτούς τους «ιδεολόγους», γράφοντας και τα εξής για την ασύδοτη  εκμετάλλευση της δήθεν ιδεολογίας τους: «Αυτού του είδους η εκμετάλλευση είναι πιο φοβερή και πιο αποκρουστική, γιατί άλλο είναι να παράγεις τσιμέντο στη βιομηχανία και να εκμεταλλεύεσαι την εργασία πενήντα εργατών και εντελώς διαφορετικό είναι να εκμεταλλεύεσαι την ιδεολογία την οποία χιλιάδες και χιλιάδες ελληνικές οικογένειες πλήρωσαν με τη ζωή τους και τον κοινωνικό και οικονομικό τους θάνατο».

Συνεχίζοντας, και για να αποδείξω στους όψιμους και καιροσκόπους «κομμουνιστές» τον πολιτικό τους τυχοδιωκτισμό, παρέθετα τούτα τα λόγια του Λένιν, από το έργο του: «Αριστερισμός: Παιδική ασθένεια του κομμουνισμού»: «Δεν είναι δύσκολο να είσαι επαναστάτης όταν η επανάσταση έχει πια ξεσπάσει και φουντώσει, όταν στην επανάσταση προσχωρεί ο καθένας, απλώς από ενθουσιασμό, επειδή είναι της μόδας, κάποτε μάλιστα και για να σταδιοδρομήσει προσωπικά».

Αναλύοντας ο Λένιν αυτό το άθλιο φαινόμενο των καριεριστών, προσέθετε: «Η απολύτρωση του προλεταριάτου από τέτοιους επαναστάτες της κακής ώρας του στοιχίζει αργότερα… τους σκληρότερους κόπους… Είναι πολύ πιο δύσκολο και έχει πολύ μεγαλύτερη αξία, να ξέρεις να είσαι επαναστάτης όταν δεν υπάρχουν ακόμα οι συνθήκες για άμεσο ανοιχτό πραγματικά μαζικό, πραγματικά επαναστατικό αγώνα» (βλ. τη μελέτη μου: «Η αλήθεια για την καταγωγή και εφαρμογή του θεσμού της αυτοδιοίκησης στην Ελεύθερη Ελλάδα της Κατοχικής Περιόδου», στο περιοδικό «Τοπική Αυτοδιοίκηση», τεύχ. 4 (Ιούλιος-Αύγουστος 1980, σελ. 32-33 του ανατύπου).

Αυτές  οι διεισδυτικές κοινωνιολογικές επισημάνσεις του Λένιν έγιναν αμέσως μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων, οπότε άρχισαν να συρρέουν ως… κομμουνιστές οι στυλοβάτες του τσαρικού καθεστώτος.

Τα ίδια ισχύουν και για την πλειοψηφία των «κομμουνιστών» που έσπευσαν στο ΚΚΕ, ως επαναστάτες, στις 24 Ιουλίου 1974.

Όμως, μόλις τακτοποιήθηκαν ποικιλότροπα, το απολάκτισαν και αυτό και την ιδεολογία του την οποία υποδύθηκαν.

Αυτούς τους πολιτικούς απατεώνες πληρώνει τώρα η Ελλάδα κι ο «κυρίαρχος» λαός που παριστάνει τον ανεύθυνο.