ΕΡΜΟΔΩΡΟΣ ΕΞ ΕΦΕΣΟΥ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ ΡΩΜΑΪΚΟΣ ΔΩΔΕΚΑΔΕΛΤΟΣ ΝΟΜΟΣ ΓΝΗΣΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ

«ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΩΝ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ, ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΑΝ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΔΙΔΟΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΡΩΜΗ ΩΣ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΩΝ» ΜΟΝΤΕΣΚΙΕ 

«ΝΟΜΟΥΣ ΚΑΘΩΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΗΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ   

ΚΑΙ ΣΥ, Ω ΡΩΜΗ, ΑΝ ΕΙΧΕΣ ΘΑΣΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ

ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΕΓΩ ΘΑ Σ’ ΑΓΑΠΟΥΣΑ» 

ΣΕΞΤΟΣ ΠΡΟΠΕΡΤΙΟΣ 

ΡΩΜΑΙΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Του ΣΠΙΝΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 Ορισμένοι συγγραφείς ισχυρίζονται, ότι «το Ρωμαϊκό Δίκαιο είναι η χαρακτηριστικοτέρα και διαρκεστέρα εκδήλωση του Ρωμαϊκού πνεύματος. Όπως η Ελλάς εκληροδότησε την δημοκρατία και την φιλοσοφία, ως τις βάσεις της ατομικής ελευθερίας, έτσι και η Ρώμη κατέλειπε τους νόμους της και τις περί διοικήσεως παραδόσεις της ως τις βάσεις της κοινωνικής τάξεως».

Επίσης διατείνονται ότι ο Ρωμαϊκός Δωδεκάδελτος Νόμος «υπήρξεν ο πρώτος γραπτός τύπος από το νομικό εκείνο οικοδόμημα το σημαντικότερο κατόρθωμα της Ρώμης και η μεγαλύτερη συμβολή της εις τον πολιτισμό».

Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να υποστηρίξουν ψευδέστατα,
ότι «οι Έλληνες μετά τον Σόλωνα, δεν παρήγαγαν ουδέν νομικό αριστούργημα και ουδέν κωδικοποιημένο σύστημα νόμου».

Οι συγγραφείς αυτοί, ανυποχώρητοι προασπιστές και φορείς του ανθελληνικού κατεστημένου, διαπράττουν μέγα ηθικό ατόπημα. Αγνοούν (σκοπίμως) τον Κλεισθένη τον θεμελιωτή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, ο οποίος είναι μεταγενέστερος του Σόλωνος, και του οποίου οι νομοθετικές μεταρρυθμίσεις σηματοδότησαν την αρχή μιας περιόδου εσωτερικής σταθερότητος και πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής προόδου, κατά την οποία η Αθήνα γνώρισε την ευνομία και την ισονομία.

Αγνοούν επίσης (σκοπίμως) την Δωδεκάδελτο της Γόρτυνος,¹ το μεγαλύτερο νομικό κείμενο της αρχαιότητος το οποίο έχει σωθεί και το οποίο γράφηκε 100 τουλάχιστον χρόνια μετά τον Σόλωνα.

Αλλού πάλι αμφισβητούν τις ρωμαϊκές πηγές, οι οποίες δέχονται ότι οι Ρωμαίοι παρέλαβαν τους νόμους από την Ελλάδα, και ισχυρίζονται το εξής … καταπληκτικό, κράμα αμάθειας και ανθελληνισμού !!! Και εκτίθενται, αφού υποστηρίζουν τις παρακάτω αρλουμπολογίες. 

«Η παράδοση αναφέρει ότι οι Ρωμαίοι έστειλαν μια αντιπροσωπεία, για να μελετήσει τις αρχαίες ελληνικές νομοθεσίες πριν από τον Δωδεκάδελτο νόμο των Ρωμαίων. Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει ότι οι Ρωμαίοι αντέγραψαν τους νόμους ή τους νομικούς θεσμούς των Ελλήνων. Ωστόσο η γειτνίαση των Ρωμαίων με τις ακμαίες ελληνικές αποικίες της Κάτω Ιταλίας κατά την εποχή της κωδικοποιήσεως του εθιμικού τους δικαίου υπήρξε προφανώς η αιτία, ώστε να σχηματισθεί η εντύπωση ότι και σ’ αυτό το μέγιστο επίτευγμά τους, το δίκαιο, οι Ρωμαίοι δέχθηκαν ευεργετικές επιδράσεις από την επαφή τους με τους Έλληνες. Όσο και αν οι μαρτυρίες επιβεβαιώνονται και από Ρωμαίους συγγραφείς (Κικέρων, De Legibus II, 23, 59 κ.ά) η αποδεικτική αξία της παραδόσεως είναι περιορισμένη. Αντίθετα δεν αμφισβητείται σήμερα από την έρευνα, ότι τα ελληνικά δίκαια επηρέασαν ως ένα βαθμό την εξέλιξη του ρωμαϊκού δικαίου κατά τους αιώνες που οι δύο λαοί συμβιώνουν, δηλαδή κατά την ρωμαιοκρατία και ιδίως τον 2^ο αι. μ.Χ. και εξής».

Αυτά τα αντιεπιστημονικά ισχυρίζονται κάποιοι …ειδήμονες (;) αν και γνωρίζουν ότι λένε μπούρδες. Δεν τους νοιάζει, γιατί ξέρουν ότι οι μπούρδες τους είναι τυλιγμένες στην συσκευασία του πανεπιστημιακού τίτλου. Πώς να τολμήσει ο μέσος άνθρωπος να αμφισβητήσει την «επιστημονική αυθεντία» ενός καθηγητή πανεπιστημίου;  Όχι, δεν νοιάζονται να καταγράψουν τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα, γιατί εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία. Ίσως και παχυλά αμειβόμενη. 

Αλλά «Επιστήμη χωριζομένη Αρετής πανουργία και ου Σοφία φαίνεται» κατά τον Πλάτωνα και κατά τον Πολύβιο «Ιστορία χωρίς την αλήθεια, γίνεται βλαβερό και επικίνδυνο διήγημα». 

 ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΩΔΕΚΑΔΕΛΤΟΣ ΝΟΜΟΣ

Ο Δωδεκάδελτος Νόμος αποτελεί την πρώτη κωδικοποίηση του ρωμαϊκού δικαίου και την καταγραφή του σε δώδεκα πίνακες (δέλτους). Αρχικώς το 451 π.Χ.  φτιάχτηκαν δέκα πίνακες (ξύλινοι, χάλκινοι, ή από ελεφαντόδοντο) οι οποίοι στήθηκαν στη Ρωμαϊκή Αγορά (Forum Romanum), προκειμένου να διαβασθούν απ’ όλους. Επειδή όμως το έργο αυτό δεν θεωρήθηκε αρκετό, τον επόμενο χρόνο (450 π.Χ.) συγκροτήθηκε δεκαμελής επιτροπή για την συμπλήρωσή του. Οι συμπληρωματικοί νόμοι γράφτηκαν σε δύο ακόμη πίνακες. Γι’ αυτό και όλο το νομοθέτημα ονομάστηκε Δωδεκάδελτος Νόμος. 

Οι δύο πρώτοι πίνακες φαίνεται πως περιείχαν διατάξεις δικονομικές, ο τρίτος ενοχικού δικαίου, ο τέταρτος οικογενειακού, ο πέμπτος κληρονομικού, οι δύο επόμενοι εμπράγματος δικαίου, ο όγδοος ποινικές διατάξεις, οι επόμενοι δύο διατάξεις που αφορούν το πολίτευμα, ενώ ο ενδέκατος και δωδέκατος συμπληρωματικές διατάξεις.

Λίαν συντόμως ο Δωδεκάδελτος Νόμος αποτέλεσε την βάση της εκπαιδεύσεως των ρωμαίων. Μέχρι της εποχής του Κικέρωνος άπαντες οι μαθητές έπρεπε να μαθαίνουν από στήθους τις διατάξεις που περιελάμβανε.

Με τις διορθώσεις και συμπληρώσεις τις οποίες επέφεραν, τα διατάγματα των πραιτόρων, τα senatus consulta και τα διατάγματα των αυτοκρατόρων, ο Δωδεκάδελτος Νόμος παρέμεινε επί 900 έτη ο βασικός νόμος της Ρώμης.

Μόνο αποσπάσματα των δώδεκα πινάκων διεσώθησαν, ορισμένα όμως μέρη του κώδικα είναι γνωστά από το υπόμνημα και τις εισηγήσεις του Γάϊου, από τον Ουλπιανό, από την πραγματεία του Φέστου και τα χωρία του Βατικανού. 

Η σύνταξη του Δωδεκάδελτου Νόμου αποτελεί σταθμό στην πάλη πατρικίων και πληβείων, κατέστη δε, ο σημαντικότερος νόμος της δημοκρατικής περιόδου της ρωμαϊκής δημοκρατίας, ενώ χαρακτηριστικό του αποτέλεσε η μακροβιότητά του καθώς αποτελούσε την νομική πυξίδα μέχρι και το τέλος των Ιουστινιάνειων χρόνων.     

 ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΟΥ ΙΣΧΥΕ ΣΤΗΝ ΡΩΜΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΕΩΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΔΕΛΤΟΥ ΝΟΜΟΥ

Πολύ πριν συνταχθεί ο Δωδεκάδελτος Νόμος, οι Ρωμαίοι αποσπασματικά αντέγραφαν του νόμους του Σόλωνος. Την πληροφορία αυτή μας την παρέχει ο Πλούταρχος στο έργο του  «ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ» και συγκεκριμένα στην δεύτερη παράγραφο του κεφαλαίου «Σύγκριση Σόλωνος Ποπλικόλα»², όπου γράφει τα εξής:  «Έτσι ο Σόλων κατέστησε κόσμημα των ανθρώπων τον Ποπλικόλα, κι αυτός πάλι επρόβαλε τον Σόλωνα σαν το πιο τέλειο υπόδειγμα πολιτικού ανδρός, που ανέδειξε τη δημοκρατία. Γιατί αφού αφαίρεσε από την εξουσία τον πομπώδη χαρακτήρα της, την έκαμε προσηνή σ’ όλους και όχι καταθλιπτική και μεταχειρίστηκε πολλούς από τους νόμου εκείνου. (Σόλωνα). Το ότι έδωσε στο λαό το αποκλειστικό δικαίωμα της εκλογής των αρχόντων, το πήρε από τον Σόλωνα. Κι ακόμη επέτρεψε σ’ όσους καταδικάζονται από τους άρχοντες, να κάνουν έφεση στην εκκλησία του δήμου, όπως ο Σόλων στο ειδικό δικαστήριο. Δεύτερη βουλή δεν ίδρυσε, όπως ο Σόλων, αύξησε όμως στο διπλάσιο σχεδόν τον αριθμό των βουλευτών. Κι ο θεσμός των ταμιών για την διαχείριση των δημοσίων χρημάτων, από τη νομοθεσία εκείνη προήλθε (του Σόλωνος) και αποσκοπούσε στο να μην απασχολείται ο άρχων, αν βέβαια είναι έντιμος, και να παραμελεί άλλα σπουδαιότερα έργα του, ούτε να είναι κακοήθης να μπορεί να κάνει αδικίες με το να έχει στη δικαιοδοσία του την κρατική μηχανή, αλλά και τα χρήματα.»

Στην αρχαία Ρώμη το δίκαιο ήταν άγραφο. Από το μεγαλειώδες έργο του WILL DURANT «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» (τόμος Γ΄ σελίς 45) που καταγράφει το νομικό καθεστώς που επικρατούσε στη Ρώμη, προ της συντάξεως του Δωδεκάδελτου Νόμου, μεταξύ των άλλων διαβάζουμε και τα εξής:

«Το Ρωμαϊκό δίκαιο ήταν ένα μίγμα από έθιμα των φυλών, βασιλικών διαταγμάτων και ιερών κανόνων, περιβεβλημένων με ιερές κυρώσεις. Η γνώση και η ερμηνεία τους ήταν προνόμιο των ιερέων, οι οποίοι προέρχονταν αποκλειστικώς και μόνο από την τάξη των πατρικίων.³ Οι ιερείς εκήρυτταν ποίο είναι το καλό και ποίο το κακό, το δίκαιο και το άδικο (Fas και nefas), ποίες ημέρες έπρεπε να ανοίγουν τα δικαστήρια και πότε θα συνέρχονται οι συνελεύσεις. Αυτοί μόνο γνώριζαν τους τύπους που έπρεπε να λειτουργήσει το νομικό σύστημα και η δικαιοσύνη, άνευ των οποίων τίποτε δεν μπορούσε να γίνει νομικώς. Οι ιερείς ήταν οι πρώτοι iurisconsulti (νομικοί σύμβουλοι) και αυτοί έδιδαν responsa (νομικές γνωματεύσεις). Έγραφαν τους νόμους στα βιβλία τους τα οποία φύλασσαν με ασφάλεια και απαγόρευαν να λάβουν γνώση οι πληβείοι.⁴ Τοιουτοτρόπως, οι ιερείς προέβαιναν στην μεταβολή των κειμένων και ερμήνευαν αναλόγως των περιστάσεων υπέρ των εκκλησιαστικών και αριστοκρατικών συμφερόντων και κατά των πληβείων».

ΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

  

Η αμεροληψία των πατρικίων ιερέων, σε συνδυασμό με την οικονομική ύφεση που μάστιζε την Ρώμη, εξανάγκασε τους πληβείους να επαναστατήσουν, καταγγέλλοντας τους πατρικίους ιερείς και μεταξύ των άλλων αιτημάτων τους ζήτησαν την σύνταξη γραπτών, σαφών και παγίων νόμων. Οι ταραχές στη Ρώμη - συχνά αιματηρές - ανάγκασαν τον Δήμαρχο Γαϊο Τερεντίλλο Άρσα να προτείνει, παρά την σθεναρή αντίρρηση των πατρικίων, την σύνταξη γραπτών νόμων. Για τον λόγο αυτό συστάθηκε τριμελής επιτροπή από τους επιφανείς Ρωμαίους Σπόριο Ποστόμιο Άλβο, Αύλο Μάλλιο και Πόπλιο Καμερίνο Σουλπίκιο, η οποία επιτροπή εξουσιοδοτήθηκε να μεταβεί στην Ελλάδα και κυρίως στην Αθήνα για να μελετήσει το νομικό σύστημα και την νομοθεσία.

Πράγματι η επιτροπή περιήλθε τις Ελληνικές πόλεις, συγκέντρωσε και μελέτησε τους ελληνικούς νόμους κυρίως τους νόμους του Σόλωνος και τους μετέφερε στην Ρώμη.

Για το γεγονός αυτό ο Γάλλος σοφός του 18^ου αιώνος Μοντεσκιέ θα πει: «Πολύ πριν υποδουλώσουν οι Έλληνες τους κατακτητές της χώρας των δια του πολιτισμού των, προετοίμασαν την νίκη των δίδοντες εις την Ρώμη ως βάση του πολιτισμού της τους νόμους των»   

ΕΡΜΟΔΩΡΟΣ ΕΞ ΕΦΕΣΟΥ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ

Μετά την επιστροφή των απεσταλμένων στην Ρώμη, διορίστηκαν δέκα πολίτες από την τάξη των πατρικίων, που απετέλεσαν την λεγόμενη Δεκαρχία, με την εντολή να συντάξει τους νόμους που παρέλαβε από την Ελλάδα. Η Δεκαρχία για να επιτελέσει το έργο της περιεβλήθη με απόλυτη εξουσία. Ανεστάλησαν όλες οι αρχές της πολιτείας και όλες οι εξουσίες ετέθησαν υπό τον άμεσο έλεγχο της Δεκαρχίας. Παρά την τόση εξουσία της (δικτατορική), η Δεκαρχία δεν κατάφερε να φέρει το έργο της εις πέρας, και γι’ αυτό ζήτησαν τα φώτα και την συνδρομή του Έλληνα Ερμόδωρου εξ’ Εφέσου, που ζούσε εξόριστος στην Ρώμη, τον οποίο οι δέκα Ρωμαίοι νομοθέτες τοποθέτησαν επί κεφαλής των!!! και ακολούθησαν με θρησκευτική ευλάβεια τις οδηγίες του.

Ο Ερμόδωρος, ανωτέρου πνευματικού αναστήματος, εν συγκρίσει προς τα μέλη της Δεκαρχίας, ανταποκρίθηκε απολύτως στις ανάγκες της περιστάσεως εκείνης. Τοιουτοτρόπως διατυπώθηκαν οι πρώτοι γραπτοί ρωμαϊκοί νόμοι και αφού τους ενέκριναν οι Γερουσία και ο Δήμος, παρέμειναν ισχύοντες μέχρι του τέλους της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και αποτελούν μέχρι σήμερα την βάση και το θεμέλιο ολόκληρου του Ρωμαϊκού Δικαίου.   

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ

ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΔΕΛΤΟΥ ΝΟΜΟΥ

Ο Δικηγόρος και Φιλόλογος ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ στο περισπούδαστο έργο του με τίτλο «ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ» εκδ. «Σύγχρονη Εκδοτική» καταγράφει μαρτυρίες που αποδεικνύουν με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο ότι το Ρωμαϊκό Δίκαιο είναι γνήσιο Ελληνικό.

Η πρώτη μαρτυρία έρχεται από τον θεωρούμενο ως μεγαλύτερο Ρωμαίο ιστορικό Titus Livius (Τίτος Λίβιος), ο οποίος στο έργο του «Ρωμαϊκή Ιστορία» που θεωρείται θησαυροφυλάκιο γνώσεων και πληροφοριών, καταθέτει και τα εξής (L. 31,8):

«Ενώ συμφωνούσαν για την ανάγκη συντάξεως νόμων, αλλά διαφωνούσαν για τον εισηγητή, απεστάλησαν στην Αθήνα οι Σπόριος Ποστούμιος Άλβος, Αύλλος Μάλλιος, και ο Πόπλιος Καμερίνος Σουλπίκιος, με την εντολή να καταγράψουν τους φημισμένους νόμους του Σόλωνος και των άλλων ελληνικών πόλεων τους θεσμούς, τα ήθη και το δίκαιό (τους) να γνωρίσουν».

            Η δεύτερη μαρτυρία περιέχεται στο ως άνω έργο του Τίτου Λιβίου (III, 33, 3-5), όπου γράφει:

«Εξελέγησαν οι δέκα άνδρες … μεταξύ τούτων ήσαν οι Α. Μάλλιος, Σπ. Ποστούμιος και Π. Σουλπίκιος. Οι τρεις απεσταλμένοι πήγαν στην Αθήνα. Ταυτοχρόνως και για να αποτελέσει η τιμή αυτή το βραβείο για μια αποστολή τόσο μακρινή, αλλά και γιατί πίστευαν ότι οι έχοντες πείρα (γνώση) ξένων νόμων θα ήσαν χρήσιμοι στη θέσπιση του νέου (τους) δικαίου».

Τρίτη μαρτυρία καταθέτει ο Έλληνας ιστοριογράφος ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς στο έργο του «Ρωμαϊκή Αρχαιολογία» (10, 57, 5):

«… συνέγραψαν (οι Ρωμαίοι) νόμους εκ των ελληνικών νόμων και των παρά σφίσιν αυτοίς εθισμών».

Την τέταρτη μαρτυρία μας την παρέχει ο Ρωμαίος συγγραφέας και πολιτικός Galus Plinius Secundus (Πλίνιος ο νεώτερος) στο περίφημο έργο του Epistulae (Επιστολές) και συγκεκριμένως (Ep. L. VIII, 24, 4), απευθυνόμενος προς τον φίλο του Μάξιμο, που αναχωρεί στην Ελλάδα ως ανθύπατος, τον συμβουλεύει ως εξής:

«Να έχεις μπροστά στα μάτια σου (να έχεις συνεχώς υπ’ όψη σου να έχεις στην συνείδησή σου) ότι αυτή η είναι χώρα (η Ελλάδα) που μας έστειλε το δίκαιό της, που έδωσε το δίκαιό της όχι σε ηττημένους ανθρώπους, αλλά σε ανθρώπους (τους Ρωμαίους), που της το ζητούσαν, ότι είναι η Αθήνα, όπου πηγαίνεις, είναι η Σπάρτη, που κυβερνάς».

Η πέμπτη μαρτυρία περιέχεται από τον αυτοκράτορα Ιουλιανό στον ύμνο του «Εις τον βασιλέα Ήλιον, προς Σαλούστιον». 153a όπου υποστηρίζει ότι, «… και οι ιεροί θεσμοί (και αυτοί του δικαίου) και οι θρησκευτικές τους (των Ρωμαίων) πεποιθήσεις είναι από την αρχή μέχρι το τέλος ελληνικά».

Και μια αυθεντική βεβαίωση από τις Εισηγήσεις του αυτοκράτορα Ιουστινιανό (Βιβλ. Γ΄, τίτλ. β.):

«Διότι η πηγή αυτού του δικαίου εκπηδά από τους θεσμούς και τους νόμους δύο πόλεων, των Αθηναίων και των Λακεδαιμονίων».

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αυτά που η σκοπιμότητα προσπερνάει η Ιστορική αλήθεια πρέπει να την   αναδεικνύει, και στην προκειμένη περίπτωση ο κ. Παναγιώτης  ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ παραθέτει συγκλονιστικά στοιχεία για την ανάδειξη της αληθείας στο έργο του «ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ», που αποδεικνύουν με τον πλέον περίτρανο τρόπο την ελληνική καταγωγή του ρωμαϊκού δικαίου. Δυστυχώς, όμως, ακόμη και σήμερα διδάσκεται στα ελληνικά (;) πανεπιστήμια ότι ο Δωδεκάδελτος Νόμος είναι ρωμαϊκό δημιούργημα. Πρόκειται για ασύστολο βιασμό της αυθεντικής και γνήσιας Ελληνικής Ιστορίας, που σκοπό έχει τον ευνουχισμό των νεότερων κυρίως γενεών από ιδανικά, στον εκμαυλισμό της εθνικής συνείδησης και στην υπονόμευση των αντιστασιακών πνευματικών δυνάμεων.

Η Ελλάδα, και κατά συνέπεια ο Ελληνισμός, βιώνει σήμερα μια ιδιότυπη μαστροπεία που επιβάλλεται από το πανεπιστημιακό κατεστημένο και από τους νεοταξικούς του πάτρωνες και τους συνασπισμένους ή μη νεοσταλινικούς όψιμους συνεργάτες του.     

Μικρόψυχοι, κακόπιστοι, συμπλεγματικοί, και ολιγοφρενείς καθηγητάδες της θολοκουλτούρας και της σάπιας διανόησης, κινούμενοι από αθεράπευτα συμπλέγματα κατωτερότητας, τολμούν να παραγνωρίσουν την πρωτοφανή σε όγκο συμβολή του ελληνικού πολιτισμού στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Δεν τους αγγίζει η φωνή του Will Durant ο οποίος στο δεκάτομο έργο του» «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» κραυγάζει με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο:     

«Εκτός από τα μηχανήματα, δεν υπάρχει τίποτα το αιωνόβιο στον πολιτισμό μας που να μην προέρχεται από την Ελλάδα: Σχολεία, γυμναστήρια, αριθμητική, γεωμετρία, ιστορία, ρητορική, αρχιτεκτονική, φυσική, βιολογία, ανατομία, υγιεινή, θεραπεία, μουσική, τραγωδία, κωμωδία, φιλοσοφία, θεολογία, σκεπτικισμός, στωικότητα, επικούρεια φιλοσοφία, ηθική, πολιτισμός, ιδεολογία, φιλανθρωπία, κυνισμός, τυραννία, πλουτοκρατία, δημοκρατία. Δεν υπάρχει τίποτα στον ελληνικό πολιτισμό, που να μη φωτίζει το δικό μας. Η Ελλάδα κληροδότησε στην Ευρώπη τις επιστήμες της, τη φιλοσοφία της, τα γράμματά της και την τέχνη της αλλά και τους Ολυμπιακού Αγώνες και τις Αμφικτιονίες της, που αποτελούν την ζωντανή βάση του πολιτισμού του σύγχρονου κόσμου. Η ελληνική επιστήμη υπήρξε το μεγαλύτερο πνευματικό κατόρθωμα της ανθρωπότητας».  

 ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1) Η Γόρτυς: Μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Κρήτης νότια της Ίδης.  Ο Δωδεκάδελτος νόμος της Γόρτυνος περιέχει διατάξεις Ποινικού Αστικού και δημοσίου Δικαίου. Έχει χαραχθεί στην κοίλη επιφάνεια τοίχου κυκλικού από ισόδομους πελεκητούς πωρόλιθους. Το κείμενο διαιρείται σε 12 στήλες, από τα δεξιά προς τ’ αριστερά και αποτελείται από 633 στίχους από τους οποίους λείπουν μόνο οι 29.  

2) Ποπλικόλας Βαλέριος: Επανειλημμένα ύπατος μεταξύ 509 και 504 π.Χ. Σπουδαιότερος από τους νόμους του είναι η Lex Valeria de provocatione

3) Πατρίκιος: (λατ.patricii) Οι απόγονοι των patres, δηλαδή των παλαιοτέρων προεστών ή γερόντων της Ρώμης, που αποτέλεσαν βαθμιαία μια κλειστή και προνομιούχο τάξη γαιοκτημόνων, οι οποίοι μονοπώλησαν κατά τα πρώιμα στάδια της ρωμαϊκής ιστορίας όλα τα πολιτικά, στρατιωτικά και ιερατικά αξιώματα.

4) Πληβείος: (λατ.plebeius) Όνομα που δινόταν σε όσους Ρωμαίους πολίτες δεν ανήκαν στην τάξη των προνομιούχων πατρικίων.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

«ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ» ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ

ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ «ΠΑΠΥΡΟΣ LAROUSSE BRITANNICA

«ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» WILL DURANT (Τόμ. Γ΄ )

«ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ» ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ Εκδ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

«ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ» ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ εκδ. «Σύγχρονη Εκδοτική»

ΛΕΞΙΚΟ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Εκδ. ΔΟΜΗ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ «Ο ΗΛΙΟΣ» τευχ. 204