Τι ΑΚΡΙΒΩΣ έλεγε ο Πάνος Καμμένος για τον Ανδρέα Παπανδρέου και τη 17Ν στο βιβλίο του

«Θυμίζετε τις εποχές που κάποιοι ακραίοι της ΝΔ κατηγορούσαν τον Ανδρέα Παπανδρέου ως αρχηγό της 17Ν» είπε το βράδυ στην ομιλία του στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας, απευθυνόμενος προς τους βουλευτές της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Υπέπεσε, ωστόσο, σε μία μνημειώδη γκάφα: Ο συγκυβερνήτης, του Πάνος Καμμένος, όχι μόνο υποστήριζε ότι ο Παπανδρέου είχε άμεση σχέση με τους τρομοκράτες της 17Ν αλλά, το ίδιο έλεγε και για κορυφαία στελέχη του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ!

Ο Πάνος Καμμένος το 1992, ένα χρόνο πριν εκλεγεί για πρώτη φορά βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία είχε εκδώσει το βιβλίο «Τρομοκρατία. Θεωρία και πράξη» (Ελληνική Ευρωεκδοτική) το οποίο προλόγιζε ο Στρατηγός Γρυλλάκης.

Το βιβλίο που βρίθει ανακριβειών, ψεμάτων, αστειοτείτων (πχ. η διασύνδεση της 17Ν με συγκεκριμένα «αναρχομηδενιστικά» ροκ συγκροτήματα στη σελ. 370-2 ή με σατανιστικές οργανώσεις σελ. 343-5) και λαθών (ο Καμμένος «αποκάλυπτει» πχ. στη σελ 141 ότι η KGB σκότωσε τον Κάρλος, που παραδόξως σήμερα βρίσκεται ζωντανός σε Γαλλική φυλακή), προκάλεσε την οργή του ΠΑΣΟΚ αφού διαπνέεται από την προσπάθεια να αποδοθεί στο ΠΑΚ-ΠΑΣΟΚ η ευθύνη της τρομοκρατίας, με το ΠΑΣΟΚ να βγάζει τότε και επίσημη ανακοίνωση. Παράλληλα ο ΄Εβερτ όταν βρέθηκε με τον Καμμένο σε παράθυρα του MEGA (τον Σεπτέμβριο του 1992) διαχώρισε ευθέως τη θέση του απ' όσα έλεγε ο Καμμένος που δεν ήταν ακόμα βουλευτής της ΝΔ.
Ένας από τους «τρομοκράτες» της 17 Νοέμβρη που είχε υποδείξει τότε, ήταν και ο Κώστας Λαλιώτης! «Δυστυχώς, διάφοροι καμμένοι και “χαμένοι” συγγραφείς και διάφοροι βαμμένοι και “βλαμμένοι” στρατηγοί, μαζί με κάποιους μικρονοϊκούς πολιτικούς, υφαίνουν έναν ιστό αράχνης, ένα παρακράτος», δήλωνε τότε ο Λαλιώτης. Από το βιβλίο είχε πάρει αποστάσεις και η Νέα Δημοκρατία διά του τότε κυβερνητικού της εκπροσώπου (κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη), Βασίλη Μαγγίνα.

Τι ακριβώς όμως έλεγε για τον Ανδρέα Παπανδρέου ο Καμμενος;
«Η 17Ν δεν είναι όργανο του Ανδρέα Παπανδρέου», μας διαβεβαίωνε με κάθε σοβαρότητα ο συγγραφέας. «Απλώς, χρησιμοποιεί ορισμένα στοιχεία που έχει εις βάρος του και ορισμένες πλευρές του παρελθόντος και του χαρακτήρα του για να τον αναγκάζει να καλύπτει, ώς ένα βαθμό, τη δραστηριότητά της» (σελ. 288). Οι επεξηγήσεις θεωρούνται, φυσικά, περιττές και τα πρωτοσέλιδα που παρουσιάζει ως απόδειξη ότι δεν τα έλεγε ο Καμμένος αλλά οι προσκείμενες στη ΝΔ εφημερίδες, είναι άσχετα.

"Σίγουρα στην Ελλάδα υπάρχουν κάποιοι διανοουμενίζοντες, ανήσυχοι, ανικανοποίητοι και επαναστατημένοι, οι οποίοι είχαν τοποθετήσει τις ελπίδες τους, ιδεολογικές και προσωπικές, στη μεταπολίτευση και ειδικότερα στο ΠΑΣΟΚ και οι οποίοι απογοητεύθηκαν από τη μεταπολίτευση γενικώς και από το ΠΑΣΟΚ ειδικώς. Η απογοήτευση από το δεύτερο, πρέπει να άρχισε ήδη από το 1975, όταν ο Α. Παπανδρέου δημιούργησε αρχηγικό κόμμα, διαγράφοντας κάθε διαφωνούντα και πρωτίστως τα μαχητικότερα και αριστερότερα πρώην στελέχη. Είναι λοιπόν φυσικό να αναζητήσουμε εκεί τους τρομοκράτες" (σελ. 331) έγραφε λίγο πιο κάτω ο Καμμένος.

Εκτός των αναφορών στον Ανδρέα Παπανδρέου, ο σημερινός πρόεδρος των ΑΝΕΛ αναφερόταν στο βιβλίο του τότε ονοµαστικώς σε πρόσωπα, τα οποία είναι είτε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Νίκος Μανιός και η αντιπρόεδρος της Βουλής, Τασία Χριστοδουλοπούλου, είτε κορυφαία στελέχη του κυβερνώντος κόµµατος, όπως ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ, Νίκος Κωνσταντόπουλος, η Λίνα Αλεξίου (πρώην σύζυγος του κ. Κωνσταντόπουλου), η «Μαργαρίτα Γιαρουλή» (το ορθό είναι «Γιαραλή» και είναι σύζυγος του Ν.Μανιού), ο Περικλής Κοροβέσης (πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ) και ο Φώτης Κουβέλης (επανεντάχθηκε στο κυβερνών κόµµα και είναι υπουργός Ναυτιλίας πλέον).
Κατά τον συγγραφέα, ως μήτρα θεωρείται (σελ. 336-337) “η Νέα Ελλαδική Αριστερά” την οποία συγκρότησαν, “διάφορες μικρές ομάδες εγχώριων σπουδαστών και διανοούμενων του εξωτερικού” από τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Μια εξ αυτών, όπως γράφει, το “Κίνημα της 20ης Οκτώβρη”, με ιδρυτικό μέλος τον Ν. Μανιό. Τα κοινα χαρακτηριστικά όλων αυτών των οργανώσεων ήταν μεταξύ άλλων: “Η άποψη πως πρέπει να χρησιμοποιηθούν αμέσως βίαια ένοπλα μέσα” και η “κοινωνική ανατροπή” με στόχο “την άμεση, όχι απώτερη, επιβολή ενός αυτόνομου, αντιγραφειοκρατικού σοσιαλιστικού καθεστώτος”. Συγκεκριμένα στην 5η ενότητα του βιβλίου χαρακτηρίζει “τρομολάτρες, συμπαθούντες” την νυν πρόεδρο της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, Τασία Χριστοδουλοπούλου, τη Λίνα Αλεξίου και τον Νλίκο Κωνσταντόπουλο σημειώνοντας: “Οι συμπαθούντες προσπαθούν…να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, διότι μιλούν για ένοπλη λαική βία, αλλά δεν είναι καθόλου λαική. Μιλούν για “συντρόφους”, κάνουν διάλογο μαζί τους, μιλούν για επαναστατικό αγώνα, ενω δεν πρόκειται για επαναστατικό, αλλά για δολοφονικό αγώνα”.