Μαθητές και φοιτητές στην Κύπρο, έξω από την αμερικανική πρεσβεία
Et preterea censeo Carthago delenda est Ειδάλλως: Δέσποτα, μέμνησο των αθηναίων. Το κυπριακό ζήτημα διαχρονικά, για την πολιτική τάξη και το λαό της Ελλάδας, αποτελείται μόνο από μύθους που αποπροσανατολίζουν και εκτρέπουν από την ουσιαστική διαλεχτική ιεράρχηση των σχετικών θεμάτων, των στόχων και της ανάλογης δράσης....
Μπορούν να αναφερθούν πολλά περισσότερα σχετικά θέματα. Σε αυτό το κείμενο απαριθμώ συνοπτικά 10 σημαντικά σημεία -(μύθους), τα πιο σημαντικά κατά τη γνώμη μου και εξετάζω το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσονται. Στο θέμα βέβαια αυτό παρεμβαίνουν ενεργητικά και ξένες δυνάμεις, τα συμφέροντα των οποίων τους οδηγούν στον έλεγχο τόσο του ελληνικού πολιτικού συστήματος, όσο και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. “Δεν κατηγορώ εκείνους που επιζητούν να επεκτείνουν την δύναμή τους, αλλά εκείνους που είναι πρόθυμοι να υποταχθούν“, Θουκυδίδης Οι 10 Μύθοι για το κυπριακό θέμα Εμμένουμε στο ότι το κυπριακό είναι δήθεν θέμα Διεθνούς Δικαίου, περιμένοντας από τους παγκόσμιους θεσμούς, (ΟΗΕ, Ε.Ε. κυρίως) να λύσουν με βάση τις αρχές δικαίου το πρόβλημα. Ξεχνάμε ότι όλα τα γεωπολιτικά διεθνή θέματα είναι ζητήματα που άπτονται απόλυτα του Συσχετισμού Ισχύος, όπως πολύ καθαρά έχουν περιγράψει ο Θουκυδίδης, ο Κλαούσεβιτς και όλοι οι σχετικοί αναλυτές. Στους παγκόσμιους Συσχετισμούς Ισχύος παρεμβαίνεις με οργανωμένο, μακρόπνοο, πολύπλευρο σχέδιο και δράση, όπως κάνει και το μικρό πληθυσμιακά κράτος του Ισραήλ. Η δήθεν συμπαράσταση και βοήθεια από την Ελλάδα στην Κύπρο. Το εξαρτημένο και ξενόδουλο ελληνικό πολιτικό σύστημα πάντα ακολουθεί εντολές ξένων, κυρίως των ΗΠΑ, Βρετανίας και Γερμανίας. Δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική προετοιμασία σχετικά με το θέμα αυτό και σε ώρα κρίσης θα εξυπηρετήσει με διατεταγμένο τρόπο τα συμφέροντα των πιο πάνω χωρών, όπως κατ΄επανάληψη έχει κάνει και στο παρελθόν. Ως χαρακτηριστικά γεγονότα αναφέρω την αντιμετώπιση από τους Έλληνες πρωθυπουργούς των δημοψηφισμάτων 1931 και 1950, την υποδοχή της Τουρκίας για πρώτη φορά σε τριμερή διάσκεψη το 1955 μετά τα Σεπτεμβριανά, την προδοτική στάση της χούντας και της κυβέρνησης Καραμανλή τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1974. Η δήθεν εγγύηση των κυριαρχικών κυπριακών δικαιωμάτων που προσφέρει η συμμετοχή της στην Ε.Ε. Η Ε.Ε είναι μια ένωση στην οποία κυριαρχούν οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης. Ηγεμονικό ρόλο έχει η Γερμανία. Σε κάθε δεδομένη στιγμή άσχετα από τις συμφωνίες και τα πρωτόκολλα λειτουργίας, η στάση των χωρών της θα εξαρτηθεί, (όπως έχουμε πολλές φορές δει ), από τα συγκυριακά και μακροχρόνια συμφέροντά τους. Ο δήθεν δίκαιος ρόλος που περιμένουμε από τον ΟΗΕ στην επίλυση του προβλήματος και η καθαρά υπονομευτική προς εμάς στάση της δήθεν ειρηνευτικής δύναμης της στο νησί. Ο ΟΗΕ εκφράζει και προωθεί αποκλειστικά τα συμφέροντα των μελών του συμβουλίου ασφαλείας του και τίποτε άλλο. Ο δήθεν πατριωτικός ρόλος του Γρίβα, (ενός ακροδεξιού συνεργάτη των δοσιλογικών κυβερνήσεων και των Άγγλων στην κατοχή), σε αντίθεση με τους ήρωες αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Η στάση του Γρίβα βοήθησε δραματικά να καταλήξουμε στο περιεχόμενο των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου και έτσι η Κύπρος να είναι η μόνη ίσως χώρα που δεν κατάφερε μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο να κερδίσει την πλήρη ανεξαρτησία της από την Βρετανία. Οι δήθεν χαμένες ευκαιρίες της δεκαετίας του ΄60 , αλλά και η αμαρτωλή πρόφαση μερικών για το ξεπούλημα της Κύπρου, που λένε ότι πρέπει να δεχτούμε αυτό που κάθε στιγμή μας προσφέρεται γιατί η επόμενη προσφορά θα είναι χειρότερη. Ότι δήθεν “η Κύπρος κείται μακράν” που δήλωσε ο δήθεν “εθνάρχης” Καραμανλής, ο οποίος μαζί με την καμαρίλα του τον Αβέρωφ, λειτουργώντας και οι δυο ως πεμπτοφαλαγγίτες, άρχισαν το ξεπούλημα της μεγαλονήσου με τις συμφωνίες ΄59-60 και το ολοκλήρωσαν σύμφωνα με τους νατοϊκούς σχεδιασμούς, τον Ιούλιο και Αύγουστο του ΄74. Ο δήθεν μεγάλος ηγέτης και “εθνάρχης” Μακάριος , ο οποίος ενώ είχε αγνό πατριωτισμό, δεν είχε την οξυδέρκεια και την πολιτική ικανότητα να διαχειριστεί τις περιστάσεις. Αντίθετα διέθετε μεγάλες προσωπικές φιλοδοξίες , όπως φανερώνει και το περιστατικό με την ανάθεση της μεταφοράς των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος του Ιανουαρίου του 1950 στον Μητροπολίτη Κυρηνείας Κυπριανό, γεγονός που του άφησε ανοιχτό το δρόμο προς την Αρχιεπισκοπή. Η δήθεν ασφάλεια της αποστρατικοποίησης. Η αποστρατικοποίηση της μεγαλονήσου θα σημάνει τον οριστικό ενταφιασμό του ελληνισμού της Κύπρου, αφού προηγηθεί ένα μικρό διάστημα απόλυτης ομηρίας του από την Τουρκία. Η Τουρκία θέλει μια ώρα με πλοία και μερικά λεπτά από αέρος , από τα παράλιά της, για να αποβιβάσει στρατεύματα στην Κύπρο. Σε πολλούς ελλαδίτες και ελληνοκύπριους έχει αναπτυχθεί δυστυχώς, μετά από δεκαετίες βίαιων προκλήσεων της Τουρκίας το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Κανένα κράτος χωρίς στρατό δεν μπορεί να υπολογιστεί απο την διεθνή κοινότητα ως αυτόνομο και κυρίαρχο. Η δήθεν επανένωση της Κύπρου με λύση συνομοσπονδίας και χαρακτηριστικά πολιτικής κρατικής δομής τύπου σχεδίου Ανάν. Πραγματικός στόχος της Τουρκίας είναι μέσω τέτοιων συμφωνιών ο πλήρης αφελληνισμός της μεγαλονήσου. Σε αυτή τους την θέση βρίσκουν στήριξη από τις μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες πέραν της γεωγραφικής θέσης και του πληθυσμιακού βάρους της Τουρκίας, βρίσκουν σε αυτήν έναν “σοβαρό” συνομιλητή με σταθερό, στιβαρό και οργανωμένο γεωπολιτικό σχέδιο, εξυπηρέτησης των συμφερόντων της. Για να καταλάβουμε τους τελικούς στόχους της Τουρκίας, θα μπορούσαμε να υλοποιήσουμε μια θεωρητική διπλωματική άσκηση για το κυπριακό, προτείνοντας στους Τούρκους την οριστική αναγνώριση της κατάστασης στην νήσο ως έχει σήμερα, αναγνωρίζοντας δηλαδή την λεγόμενη “Τουρκική δημοκρατία της βόρειας Κύπρου”, με αντάλλαγμα βέβαια την αμοιβαία αναγνώριση εκ μέρους της Τουρκίας, της απόλυτης ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του Ελληνοκυπριακού (μετά την οριστική διχοτόμηση) κράτους. Από την ανάλυση της πολιτικής των Τούρκων ιστορικά και στον παρόντα χρόνο, είναι βέβαιο ότι οι Τούρκοι δεν θα δέχονταν αυτή την συμφωνία, που εκ πρώτης όψεως δικαιώνει την πολύχρονη προσπάθειά τους. Διότι η οριστική τους επιδίωξη είναι η ολοκληρωτική εξάλειψη του ελληνισμού από τη νοτιοανατολική Μεσόγειο και η δική τους απόλυτη και μοναδική κυριαρχία και παρουσία εκεί. Ο Βάσος Λυσσαρίδης έχει πει πολύ σωστά ότι: πάγιος στόχος της Τουρκίας είναι ”η Ιμβροποίηση της Κύπρου, η Κυπροποίηση της Θράκης και η διχοτόμηση του Αιγαίου. Επιβάλλεται για αυτό κοινή πανεθνική στρατηγική”. Προσέγγιση των εθνικών θεμάτων Βασικά Χαρακτηριστικά της σύγχρονης Ελλάδας Για να μπορέσουμε να προσδιορίσουμε το ακριβές περιεχόμενο της Εθνικής Στρατηγικής που είναι αναγκαίο να ακολουθήσουμε, θα πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε και να αξιολογήσουμε, τα βασικά χαρακτηριστικά που διέπουν την ιστορία και την πολιτική πραγματικότητα της πατρίδα μας , τα οποία επηρεάζουν άμεσα τη ζωή και εξέλιξή της. Αυτά επιγραμματικά είναι : – Η γεωπολιτική συνεχής συρρίκνωση από το 1922 έως σήμερα – Η έλλειψη συλλογικού οράματος και σχεδίου για τον τόπο και το λαό. Η απουσία μεγάλων διαχρονικών αλλά και μικρών διαχειριστικών στόχων. – Η πνευματική καθίζηση και δημιουργική στειρότητα, με την καταρχήν βίαιη επιβολή της από τη χούντα του ’67 και μετά η μόνιμη παρουσία της στον ελληνικό χώρο. -Το διεφθαρμένο – πελατειακό – αναχρονιστικό – καιροσκοπικό κράτος και πολιτικό σύστημα, που διαπλέκει τα συμφέροντα πολιτικών και κρατικών αξιωματούχων με την κρατικοδίαιτη οικονομική ολιγαρχία και με ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα. – Η έλλειψη αναπτυξιακών θεσμών, μέσων, διαδικασιών, υποδομών. Η διαρκής διαρροή κορυφαίων δημιουργικών μυαλών στο εξωτερικό. – Η αδιέξοδη καταναλωτική συμπεριφορά, που μετά τη λειτουργία της ιδιωτικής τηλεόρασης έγινε κυρίαρχη ιδεολογία., – Η έλλειψη κοινωνικής συνοχής, ο αδιέξοδος και στρεβλός ατομισμός καθώς και η παντελής ανυπαρξία ελπίδας και προοπτικής από το λαό μας. – Η τεράστια οικονομική κρίση και παραγωγική συρρίκνωση που συνέβη στην χώρα μας την τελευταία δεκαετία. Παρατηρήσεις : η εξωτερική μας πολιτική δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα μας αναλογούν η αδυναμία στήριξης των δικαίων μας διεθνώς σημαίνει ότι είμαστε ανίσχυροι η αδυναμία αυτή δημιουργεί κλίμα ηττοπάθειας και αναμονής νέων τετελεσμένων η χώρα έχει αποδείξει ιστορικά ότι σε μεγάλη πίεση επιλέγει την πολιτική υποχώρηση, τον συμβιβασμό, ή την ανοχή. Παρατηρήσεις διεθνείς : – η πραγματικότητα καθορίζεται τις περισσότερες φορές από σταθερές εθνικές επιδιώξεις και την ισορροπία δυνάμεων – η καταπάτηση διεθνών συμφωνιών από την διεθνή κοινότητα είναι σύνηθες φαινόμενο – δεν υπάρχουν σταθεροί φίλοι και εχθροί – κάθε συμφωνία ισχύει όσο είναι χρήσιμη ή όταν επιβάλλεται πολιτικά – το δίκαιο δεν εφαρμόζεται παρά μόνο αν συμπίπτει με τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ισχυρών – καμιά διεθνής εγγύηση ή δήλωση, κανένας διεθνής οργανισμός δεν καλύπτει καμία χώρα – κάθε αδυναμία ή ένδειξη αδυναμίας από μια χώρα αξιοποιείται από τις άλλες και ιδιαίτερα από τις αντιπάλους της – καμιά χώρα χωρίς μακρόπνοο σχεδιασμό και διεθνείς επιδιώξεις δεν επιβιώνει ακέραια Ερώτημα : Γιατί η Τουρκία κρίνοντας την πολιτική μας ιστορία, την ενδοτικότητα και την ηττοπαθή μας λογική, να μην επιμένει σταθερά να καταστήσει την πατρίδα μας πολιτικά υποτελή σ’ αυτήν, μεταχειριζόμενη κάθε μέσου ακόμα και την απειλή πολέμου ; Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον του λαού μας και της κρατικής του υπόστασης μέσα σ’ ένα αρνητικά διαμορφούμενο περιβάλλον όπως περιγράφηκε πιο πάνω; Αν ανοίξει η κερκόπορτα της Κύπρου για τον εχθρό, καταλυθεί η κυπριακή δημοκρατία και χαθεί οριστικά η δυνατότητα ελληνικής πολιτικής παρουσίας και παρέμβασης στην νήσο, τότε σύντομα θα ακολουθήσουν στην ίδια προοπτική και το Αιγαίο και η Θράκη. Η κατάσταση όμως δεν θα μείνει εκεί, λόγω της διεθνούς ανυποληψίας και αδυναμίας του ηττημένου κράτους, οι εδαφικές και άλλες διεκδικήσεις κι άλλων γειτόνων, θα πάρουν ανοιχτή διεθνή στήριξη με τα ανάλογα ανατριχιαστικά αποτελέσματα. Πρέπει να τονιστεί ότι είναι άκρως προσβλητικό για έναν λαό να ανέχεται να ζει σε συνθήκες διαρκούς απειλής πολέμου, εφ’ όσον ασκήσει ένα αναφαίρετο δικαίωμά του, ( πχ. ανακήρυξη ΑΟΖ και επέκταση των χωρικών υδάτων από την Ελλάδα ή η εγκατάσταση ενός οπλικού συστήματος στην Κύπρο). Παράλληλα η διαχρονική έλλειψη ουσιαστικής βούλησης για επιτυχή αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού σε όλα τα μέτωπα, έχει υπονομεύσει και το διεθνές προφίλ της χώρας μας, μεταστρέφοντας ακόμη και τη διεθνή κοινή γνώμη σε βάρος μας. Η κατάσταση αυτή έχει αντίκτυπο και στο συλλογικό ψυχολογικό κλίμα μέσα στη χώρα μας, με αποτέλεσμα τον κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού, την απογοήτευση, την ιδιώτευση και την αδυναμία ουσιαστικών θετικών μεταβολών στην λειτουργία της οικονομίας, του κράτους, των θεσμών όλη αυτή τη περίοδο. Είναι εμφανείς οι στόχοι της Τουρκίας για τα παραπάνω καθώς και για την φιλανδοποίηση της χώρας μας καθιστώντας την πολιτικά υποτελή σ’ αυτήν (θεωρία του ζωτικού χώρου σε συνδυασμό με την προσπάθεια ανάδειξής της σε περιφερειακή υπερδύναμη). Όπως έχει γράψει και ο Σουν Τσου το 500 περίπου πΧ. , “ Η μεγαλύτερη τέχνη είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη”. Αυτόν τον στρατηγικό σχεδιασμό προσπαθεί να επιτύχει και η σύγχρονη Τουρκία και δυστυχώς δείχνει να τα καταφέρνει καλά μέχρι τώρα. Στα πλαίσια του ¨διεθνούς δικαίου¨ θα ήταν παθητική πολιτική η απαίτηση εφαρμογής της Συνθήκης της Λωζάνης ( για επιστροφή περιουσιών και υπηκοότητας Κωνσταντινουπολιτών, Ιμβρίων, Τενέδιων κλπ.), όπως επίσης και της εφαρμογής της Συνθήκης για το θαλάσσιο δίκαιο που προβλέπει την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. Βέβαια ούτε αυτό δεν διανοούμαστε να πράξουμε. Το να θέτουμε εμείς ως μόνο ζήτημα συζήτησης για επίλυση με τους Τούρκους το θέμα της υφαλοκρηπίδας και μάλιστα χωρίς να έχει οριστεί τελεσίδικα το εύρος των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, αποτελεί αμυντική πολιτική ραγιαδισμού και ήττας. Η ενεργητική πολιτική που θα έπρεπε να εκδηλώνεται, θα διεκδικούσε την υλοποίηση όλων των θεμάτων ελληνικών συμφερόντων, με νομικές, όπως ορίζουν οι διεθνείς συνθήκες, γεωπολιτικές και ιστορικές αναφορές. Η ανάλυση και οι προτάσεις του Παναγιώτη Κονδύλη μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν το φάρο που θα μας καθοδηγήσει. Το να περιμένει κανείς ότι το διαχρονικά εξαρτημένο πολιτικό σύστημα, θα σκεφτεί και θα πράξει ανάλογα με τα εθνικά συμφέροντα της χώρας μας, είναι ουτοπία. Ακόμη κι αν για κάποιους λόγους είχαμε υπεροπλία και πιο αξιόμαχο στράτευμα, η πολιτική διαχείριση των κρατούντων, ανάλογη με τα συμφέροντα αλλότριων δυνάμεων, θα οδηγούσε σε ήττα μια αναμέτρηση με τους γείτονες, σε πολιτικό ή σε στρατιωτικό επίπεδο, σε στιγμιαία και σε διαχρονική ακολουθία. Όπως χαρακτηριστικά συνέβη στην Κύπρο το 1974 λόγω προδοσίας, ή σε μικρότερο βαθμό στις Ίμια το 1996. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι το πολιτικό σύστημα, που έχει γαλουχηθεί και οικοδομηθεί με ιδιοτελή και καιροσκοπικά στοιχεία, που λειτουργεί μέσα σε κατάσταση διαρκούς εξάρτησης και ελέγχου από αλλότρια συμφέροντα, είναι ικανό να προδίδει διαρκώς τη χώρα και το λαό, (όπως ακριβώς συμβαίνει και στις ημέρες μας). Τα συμφέροντα, ιδίως στην ευρύτερη περιοχή μας, είναι τεράστια. Μόνο με συνεχή εγρήγορση, με την αναγκαία στοχοθεσία και τον ανάλογο σχεδιασμό πολυδιάστατων κινήσεων, τόσο στην εξωτερική όσο και στην εσωτερική πολιτική και με τις Αναγκαίες Αλλαγές στην Πολιτειακή οργάνωση της χώρας, μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις ανάγκες των καιρών. Ο σταθερός γνώμονας όλων των παρεμβάσεων και αλλαγών πρέπει να είναι το συμφέρον της πατρίδας μας και του λαού μας. Θέματα όπως η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, (με την ανάπτυξη διεθνών σχέσεων, πρωτοβουλιών, δράσεων, συμμαχιών, που θα εξομαλύνουν τις διεθνείς πιέσεις συμφερόντων στην Ελλάδα και θα επιτρέπουν στη χώρα να καταλάβει τη θέση που της αξίζει στο διεθνές γεωπολιτικό στερέωμα καθώς και να αξιοποιήσει προς ίδιον όφελος τα υπάρχοντά της), χρειάζεται να αναλυθούν ξεχωριστά και εκτεταμένα. Το ίδιο πρέπει να γίνει και για τις άλλες σημαντικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος μας, όπως κυρίως το πολιτικό – πολιτειακό σύστημα. Είναι στιγμή να επιδείξουμε συλλογικά σαν κοινωνία τον πατριωτισμό μας, ανακτώντας την χαμένη κοινωνική συνοχή, την ελπίδα για μια θετική προοπτική και την υπερηφάνια μας για μια πατρίδα με ευημερία, που να μοιράζεται δίκαια σε όλους τους πολίτες της. Η επαναπροσέγγιση του νοήματος του πατριωτισμού ιδεολογικά και πολιτικά μπορεί να μας δείξει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε. Πατριωτισμός σημαίνει βασικά αυτοσεβασμός και αξιοπρέπεια. Είναι η προβολή του προσωπικού στοιχείου πάνω στο συλλογικό κοινωνικό και εθνικό οικοδόμημα. Είναι η προάσπιση της προσωπικής αυτοτέλειας και πολιτισμικής ιδιαιτερότητας. Δεν μπορεί να είναι πατριώτης κάποιος που ετεροκατευθύνεται, που χειραγωγείται, που είναι ιδιοτελής και υποτελής σε δυνατούς ή σε ανήθικα συμφέροντα. Τα αντίθετα χαρακτηριστικά δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια υγιή κοινωνία σε μια ακμάζουσα πατρίδα. Για’ αυτούς τους λόγους, πρωταρχικό στοιχείο επιτυχίας κάθε προσπάθειας ανανέωσης, θεωρικά και πρακτικά, της ακολουθητέας πολιτικής στο χώρο των εξωτερικών και αμυντικών θεμάτων, είναι η ανατροπή αυτού του σάπιου πολιτικού συστήματος και του προσωπικού που το διαχειρίζεται. Πρέπει να καθιερωθεί ένα πολιτικό μοντέλο σύγχρονο, πολυδιάστατο, λειτουργικό, εθνοκεντρικό (κι όχι εξαρτημένο), που να εκφράζει διαχρονικά και αποτελεσματικά τα συμφέροντα της πατρίδας και των πολιτών της. Ένα σύστημα με χαρακτηριστικά μιας πραγματικής δημοκρατίας, που δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζεται από την Άμεση Διακυβέρνηση του τόπου από τον λαό, χωρίς αντιπροσώπευση. Επηρεασμένο από τα αρχαιοελληνικά πρότυπα, π.χ. με κληρώσεις αρχόντων, περιοδικότητα, ανακλητότητα, πλήρη συμμετοχή πολιτών κλπ, που θα πάρει διδάγματα και κατευθύνσεις και από αντίστοιχα οικουμενικά αξιακά πρότυπα και μεθόδους. Όπως είχε γράψει και ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ στο “Κοινωνικό Συμβόλαιο” : “η λαϊκή κυριαρχία για τον ίδιο λόγο που την κάνει αναπαλλοτρίωτη, δεν μπορεί να αντιπροσωπευτεί. Ουσιαστικά βρίσκεται στην γενική βούληση, και η βούληση δεν υπόκεινται σε αντιπροσώπευση”. Θα πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσουμε τον απόλυτα ουσιαστικό ρόλο που διαδραματίζει το πολιτικό – πολειτιακό σύστημα, για την εξέλιξη όλων των σημαντικών θεμάτων που επηρεάζουν άμεσα και έμμεσα τον βίο μας, και να πράξουμε ανάλογα για την εξασφάλιση των ατομικών και συλλογικών μας δικαιωμάτων και συμφερόντων. Όπως έχει δείξει η ίδια η ιστορία, πολλές φορές οι άνθρωποι αν δεν βιώνουν το ρόλο του πολίτη και αν το κράτος – πολιτεία – οργανωμένο θεσμικά έθνος τους καταδυναστεύει δια μακρόν, τότε σταδιακά αποξενώνονται από την ιδέα της πατρίδας και διαλύεται η εθνική συνοχή. Πράγμα που συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν , αλλά που είναι πιθανό να συμβεί δραματικά και τώρα, (έχει ήδη ξεκινήσει ), μετά από μια μεγάλη περίοδο κοινωνικού εκμαυλισμού και πολιτικής φαυλοκρατίας. Κάθε οργανωμένη πολιτεία, για να λειτουργήσει ισορροπημένα και να επιτύχει τις αρχές της Κοινωνικής και Οικονομικής Δικαιοσύνης, της Ισονομίας, της Ισοπολιτείας, για να έχει πραγματικά ευτυχισμένους ανθρώπους, χρειάζεται να έχει ως βάση το αρχαιοελληνικό πρότυπο του ισόβιου Πολίτη – Στρατιώτη. Αυτό σημαίνει την συνύπαρξη γνωστικών – σοφών και γυμνασμένων ανθρώπων , που θα συναποφασίζουν για τη πορεία της κοινωνίας και πολιτείας που ανήκουν και παράλληλα θα είναι έτοιμοι να την προασπίσουν από κάθε επιβουλή. Αυτή είναι η μόνη ιστορικά δικαιωμένη σχέση του ανθρώπου με την πολιτεία, καθώς και η μόνη με σταθερά θετικά αποτελέσματα για την κοινωνία και τα συμφέροντά της. Τελικά η πιο ουσιαστικά θετική και αήττητη μορφή οργάνωσης της πατρίδας, είναι η δημιουργία Μιας Αυτοδιοικούμενης Πολιτείας από Χειραφετημένους Πολίτες. Όπως έγραψε ο ιστορικός Πολύβιος τον 2ο αιώνα π.Χ.: ‘‘Ουκ εκ των έξω κοσμείται η πόλις, αλλά εκ της των οικούντων αρετής ’’ (*) Μιχάλης Οικονομόπουλος, Σύμβουλος Επικοινωνίας email : aristomenim@hotmail.com
Πηγή: Οι δέκα ελληνικοί μύθοι για το Κυπριακό Ζήτημα: Η Τουρκία σχεδιάζει “Ιμβροποίηση” της Νήσου https://hellasjournal.com/2019/11/oi-deka-ellinikoi-mythoi-gia-to-kypriako-zitima-i-toyrkia-schediazei-quot-imvropoiisi-quot-tis-nisoy/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου