Το ΠΡΩΤΟ σου χρέος εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το ΔΕΥΤΕΡΟ, να φωτίσεις την ορμή και να συνεχίσεις το έργο τους. Το ΤΡΙΤΟ σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο σου τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει. Νίκος Καζαντζάκης «ΑΣΚΗΤΙΚΗ».

ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΘΑΡΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥΕΤΗ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΠΛΟΥΤΙΣΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΕΙΤΕ ΑΥΤΟΙ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΝΟΜΑΡΧΕΣ ΑΝΤΙΝΟΜΑΡΧΕΣ ΔΗΜΑΡΧΟΙ Η ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.
ΤΕΡΜΑ ΣΤΑ ΤΕΡΠΙΤΙΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΙ ΚΑΙ ΑΛΑΖΟΝΙΚΟΙ ΚΕΝΟΔΟΞΟΙ ΚΑΙΣΑΡΙΣΚΟΙ ΚΑΙ ΥΠΟΣΧΟΝΤΑΙ ΠΡΟΟΔΟ ΕΝΩ ΤΟΣΕΣ ΤΕΤΡΑΕΤΙΕΣ ΕΦΕΡΑΝ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥΣ.

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2019


                            ΠΕΡΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
τί ἐστίν  uomo; Τί ἐστίν ἄνθρωπος;
Τήν ἀπάντησιν θά τήν λάβωμεν ἀπό τήν Ἰταλικήν Etimologia καί ἀπό τήν πραγματείαν τοῦ Πλάτωνος «ΚΡΑΤΥΛΟΣ»
Etimologia: La parola uomo deriva dal latino hŏmō, legato a hŭmus (terra), avente senso, quindi, di "terrestre". Δηλ. ἠ λέξις uomo προέρχεται ἀπό τήν Λατινικήν hŏmō(χῶμα) συνδεόμενον μέ τό  hŭmus(Γῆ),  ἔχοντα γνῶσιν, δηλ. Γήινος.   L'equivalente greco di homo è invece ἄνθρωπος (ànthrōpos). Ἀντιθέτως τό ἰσοδύναμον τοῦ homo εἰς τά Ἑλληνικά εἶναι ἄνθρωπος.
     Σχεδόν, ἡ παγκόσμιος κοινότης διά τήν ἀναμεταξύ της ἐπικοινωνία κάμει χρήσιν τῆς Ἑλληνικῆς γραμματείας, τοῦ Ἑλληνικοῦ λεξιλογίου, τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου. Κυρίως δέ, ἡ ἐπιστημονική ὁρολογία κατά κύριον λόγον εἶναι Ἑλληνική. Κατά περίεργον τρόπον ἡ μόνη λέξις ἡ ὁποία δέν χρησιμοποιεῖται ἀπό τήν παγκόσμιον κοινότητα εἶναι ἡ λέξις ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ἀντ' αὐτῆς χρησιμοποῦν τήν Λατινικήν λέξιν ΗΟΜUS, μόνον καί πού αὐτή
εἶναι Ἑλληνική, εἶναι τό χῶμα. Εἰς δέ τάς Μουσουλμανικάς χώρας ἡ λέξις ἄνθρωπος θά ἔχη κάποιαν ἄλλην ἔννοιαν ἀπό αὐτήν πού ἐμεῖς δίδομεν.    
    «Σωκράτης: ὧδε. σημαίνει τοῦτο τὸ ὄνομα ὁ ἄνθρωπος ὅτι τὰ μὲν ἄλλα θηρία ὧν ὁρᾷ οὐδὲν ἐπισκοπεῖ οὐδὲ ἀναλογίζεται οὐδὲ ἀναθρεῖ, ὁ δὲ ἄνθρωπος ἅμα ἑώρακεν τοῦτο δ᾽ ἐστὶ [τὸ] ὄπωπε καὶ ἀναθρεῖ καὶ λογίζεται τοῦτο ὃ ὄπωπεν. ἐντεῦθεν δὴ μόνον τῶν θηρίων ὀρθῶς ὁ ἄνθρωπος ἄνθρωπος ὠνομάσθη, ἀναθρῶν ἃ ὄπωπε».                                                 
    Δηλ. λοιπόν, σημαίνει τοῦτο τό ὄνομα ἄνθρωπος, ὅτι τά μέν ἄλλα θηρία(τά ζῶα) καί  ἔξ αὐτῶν ὅσα βλέπουν, τίποτε δέν παρατηροῦν, τίποτε δέν  ἀναλογίζονται καί τίποτε δέν ἐξετάζουν μέ προσοχή, ὁ δέ ἄνθρωπος συγχρόνως καί βλέπει, τοῦτο δέ εἶναι τό ἔχω δεῖ, καί παρατηρεῖ μέ προσοχή καί λογίζεται αὐτό τό ὁποῖον ἔχει ἰδεῖ. Ἀπ΄ ἐδῶ καί εἰς τό ἐξῆς, ἀπό ὅλα τά θηρία(τά ζῶα) ὁ ἄνθρωπος ὀρθῶς  ὠνομάσθη ἄνθρωπος, διότι ἔχει τήν ἰκανότητα νά διακρίνη μέ τόν νοῦν αὐτά τά ὁποία ἔχει δεῖ».
 Ὁράω-ῶ, ἑώρων, ὄψομαι, εἶδον, ἑώρακα, ἑωράκειν. Παρακείμενος β! ὄπωπα, ὑπερσυντέλικος β! ὀπώπειν.
ἐπι-σκοπέω-ῶ=παρατηρῶ, ἐξετάζω, προσέχω, ἐρευνῶ, ἐπιβλέπω, μελετῶ
ἀθρέω-ῶ=  βλέπω μετά προσοχῆς, παρατηρῶ, διακρίνω, ἐξετάζω
ἀναθρῶ= παρατηρῶ μέ προσοχήν, βλέπω πρός τά ἐπάνω
θρώσκω=πηδῶ, ἀναπηδῶ, τινάζομαι, ὁρμῶ, ἐφορμῶ.
ἀναθρώσκω=ἀναπηδῶ, τινάσσομαι ἐπάνω
πέπονθεν=παρακείμενος τοῦ πάσχω
ἀναθρε+οπ+ος>ἀνθρε+οπ+ος>ἄνθρωπος
 τούτων τοίνυν ἓν καὶ τὸ τῶν ἀνθρώπων ὄνομα πέπονθεν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ. ἐκ γὰρ ῥήματος ὄνομα γέγονεν, ἑνὸς γράμματος τοῦ ἄλφα ἐξαιρεθέντος καὶ βαρυτέρας τῆς τελευτῆς γενομένης.  
 Ἀφαιρέθηκε ἕνα ἄλφα, συναιρέθηκαν ε+ο σέ ω καί τό βαρύτονον ἀρχικό ἄλφα μετατράπηκε σέ ὀξύτονο.
 (Πτωχός ὁ Ἰταλικός ἐννοιολογικός ὀρισμός)
Ὁ Πλάτων διά νά δώση καί ἕναν ὀντολογικόν ὁρισμόν τοῦ ἀνθρώπου λέγει ὅτι:
«ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὄν δίπουν καί ἄπτερον». Καί πράγματι ἔτσι εἶναι, παρατηρόντας τό ζωϊκόν βασίλειον θά διαπιστώσωμεν ὅτι πράγματι τοῦτον εἶναι ἀληθές. Τόν ἀκούει ὅμως καί κάποιος ἄλλος, ἕνας σαρκαστής, ὁ Διογένης ὁ κυνικός ὁ ὁποῖος τί κάμει!  ξεπουπουλιάζει μίαν κότα καί περιφερόμενος περί τήν Ἀκαδημίαν τοῦ Πλάτωνος φώναζε, ἰδού ὁ ἄνθρωπος τοῦ Πλάτωνος.
   Ἄνθρωπος μία λέξις ἀρχαιοΕλληνική,  πού ἀπευθύνεται ἀπό Ἕλληνας, μόνον πρός Ἕλληνας, διότι οἱ ἄλλοι ἀπλούστατα ἦσαν βάρβαροι. Ὁ κάθε λαός ἔχει τό δικαίωμα νά αὐτοπροσδιορίζεται ὅπως ἐπιθυμεῖ. Ὁ μέγιστος Εὐριπίδης λέγει: «βαρβάρων δ᾽ Ἕλληνας ἄρχειν εἰκός, ἀλλ᾽ οὐ βαρβάρους, μῆτερ, Ἑλλήνων· τὸ μὲν γὰρ δοῦλον, οἳ δ᾽ ἐλεύθεροι» < Ἰφιγένεια ἡ ἐν Αὐλίδι, 1400>
 Δηλ. ὀρθόν εἶναι, νά κυβερνοῦν οἱ Ἕλληνες τούς βαρβάρους, καί ὄχι οἱ βάρβαροι τους Έλληνες, διότι οἱ μέν εἶναι δοῦλοι, οἱ δέ ἐλεύθεροι.

ΠΕΡΙ ΠΑΡΟΙΜΙΩΝ ΠΟΥ ΔΙΑΙΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕΧΡΙΣ ΣΗΜΕΡΟΝ
«ὁ γὰρ παλαιὸς λόγος εὖ ἔχει, ὡς ὅμοιον ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει».
 «ἢ οὐκ ἀεὶ τὸ ὅμοιον ὂν ὅμοιον παρακαλεῖ;»

ΠΕΡΙ ΕΞΥΠΝΑΚΙΔΩΝ «Η ΣΩΚΡΑΤΙΟΣ ΕΙΡΩΝΙΑ»
«Οἴει γάρ ἄν με, εἶπον, οὕτω μανῆναι ὥστε ξυρεῖν ἐπιχειρεῖν λέντα καί συκοφαντεῖν Θρασύμαχον»...διότι δέν νομίζεις εἶπον, θά ἤταν εὐκολότερον νά ἐπιχειρίσω νά ξυρίσω ἕνα λιοντάρι, ἀπό τό νά ἐπιχειρίσω νά συκοφαντίσω τόν Θρασύμαχον.

«ὁ τῶν διασόφων ὄχλος κρατῶν»... ὁ ὄχλος τῶν σοφιστῶν καλά κρατεῖ

«καί μέγας ἐν ἀφρόνων κενεαγορίαισι»....καί ὁ μέγας ἐν μέσω ἀφρόνων περί τῶν κενῶν ἀγορεύει

«καί γάρ ἡ λακέρυζα πρός δεσπόταν κύων»...καί ὁ σκῦλος πού γαυγίζει τόν κύριον του
ΠΕΡΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ
«Τοῦτο μὲν δὴ τῶν φιλοσόφων φύσεων πέρι ὡμολογήσθω ἡμῖν ὅτι μαθήματός γε ἀεὶ ἐρῶσιν ὃ ἂν αὐτοῖς δηλοῖ ἐκείνης τῆς οὐσίας τῆς ἀεὶ οὔσης καὶ μὴ πλανωμένης ὑπὸ  γενέσεως  καὶ φθορᾶς»     
Δηλ. θά πρέπει νά ὁλολογήσωμεν ὅτι ἡ φύσις τῶν φιλοσόφων εἶναι, ὅτι πάντοτε ἀγαποῦν τήν γνῶσιν, ἡ ὁποία εἰς αὐτούς ἀποδεικνύει ἐκείνη τήν πραγματικότητα, τῆς πάντοτε ὑπαρχούσης καί μή περιπλανωμένης ἀπό τήν γέννησιν καί τήν φθοράν

ΠΕΡΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΟΣ
«εἰ μὴ φύσει(ὁ χαρακτήρ) εἴη(ἀς εἶναι) μνήμων, εὐμαθής, μεγαλοπρεπής, εὔχαρις, φίλος τε καὶ συγγενὴς ἀληθείας, δικαιοσύνης, ἀνδρείας, σωφροσύνης»

ΠΕΡΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΔΟΞΑΣΙΑΣ
«Ἐπιστήμη μέν γέ που ἐπί τῷ ὄντι, τό ὄν γνῶναι ὡς ἔχει»
Ἐπιστήμη λοιπόν εἶναι, ὄχι μόνον νά γνωρίζη τό ὑπαρκτόν, ἀλλά νά ἐρευνᾶ καί μέ ποῖον τρόπον ὑπάρχει.
«ἀλλ᾽ ἆρα, ἦν δ᾽ ἐγώ, γνώσεως μέν σοι φαίνεται δόξα σκοτωδέστερον, ἀγνοίας δὲ φανότερον». Δηλ. ἡ δοξασία  εἶναι  φωτεινοτέρα  τῆς ἄγνοιας,  ἀλλά  σκοτεινοτέρα  τῆς  γνώσεως.
«Πᾶ­σά τε ἐ­πι­στή­μη χω­ρι­ζο­μέ­νη δι­και­ο­σύ­νης καὶ τῆς ἄλ­λης ἀ­ρε­τῆς πα­νουρ­γί­α, οὐ σο­φί­α φα­ί­νε­ται».   

ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ
«Μητρός τε  καί  πατρός  καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον ἔστιν ἡ  πατρίς καί   σεμνότερον   καί ἁγιώτερον καί ἐν  μείζονι μοίρα καί παρά θεοῖς καί παρ’ ἀνθρώποις  τοῖς ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙ».  
    Δηλ. ὁ Σωκράτης λέγει αὐτό τό ὁποῖον σᾶς λέγω ἰσχύει διά τούς νοήμονες, διά τούς ἀνοήτους δέν ἰσχύει. Νά ὑπενθημήσωμεν ὅτι ὁ Σωκράτης δέν εἶναι μόνον ὁ πανμέγιστος τῶν φιλοσόφων, ἀλλά ὑπῆρξεν καί μεγάλος πολεμιστής, εἶχεν διακριθεῖ  ὡς πολεμιστής εἰς τήν μάχην τῆς Ἀμφιπόλεως, τῆς Τανάγρας καί Ποτιδαίας, ἦτο δέ ἄριστος γνώστης τοῦ δυσκολοτάτου καί σκληροτάτου παγκρατίου, ἀπό τό ὁποῖον προῆλθον καί αἱ λεγόμεναι σημεριναί <πολεμικαί τέχναι>.
   Ὁ Πλάτων  ἐνίκησεν εἰς τήν πάλιν εἰς τά Ἴσθμια.

Φημί γάρ τό μέν Ἑλληνικόν γένος αὐτό αὑτῶ οἰκεῖον εἶναι καί συγγενές, τῶ δέ βαρβαρικῶ  ὀθνεῖον καί ἀλλότριον. Φαίνεται μοι, ὥσπερ καί ὁνομάζεται δύο ταῦτα ὁνόματα πόλεμος τε καί στάσις, οὔτω καί εἶναι δύο, ὄντα ἐπί δυοῖν τίνοιν  διαφοραῖν....Ἕλληνας μέν ἄρα βαρβάροις καί βαρβάρους Ἕλλησι πολεμεῖν μαχομένους τέ φήσομεν καί πολεμίοις φύσει εἶναι, καί πόλεμον τήν ἔχθραν ταύτην κλητέον. Ἕλληνας δέ Ἕλλησιν, ὅταν τί τοιοῦτον δρῶσιν, φύσει μέν φίλους εἶναι, νοσεῖν δ΄ἐν τῶ τοιούτω τήν Ἑλλάδα καί στασιάζειν, καί στάσιν τήν τοιαύτην ἔχθραν κλητέον. 
Ὁ Μέγας φιλόσοφος Σωκράτης διακηρύσει ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ὁφείλομεν νά διατηρήσωμεν ὡς γένος τήν καθαρότητα μας διότι εἴμεθα οἰκεῖοι, φίλοι καί συγγενεῖς καί νά μήν γίνωμεν ὅπως οἱ βάρβαροι πού δέν ἔχουν ἐθνικήν συνάφειαν καί εἶναι ξένοι μεταξύ των. Ὁ Σωκράτης ἀηδιασμένος ἀπό τό νοσηρόν φαινόμενον τῶν ἐμφιλίων πολέμων ἐπιτάσσει νά σταματήσουν οἱ Ἕλληνες τάς ἀναμεταξύ των διαμάχας, νά σταματήσουν νά σκοτώνη ὁ ἕνας τόν ἄλλον, νά σταματήσουν νά καίη ὀ ἕνας τήν οἰκίαν τοῦ ἄλλου, νά κάμη ὁ ἕνας τόν ἄλλον δοῦλον,<μηδέ Ἕλληνα ἄρα δοῦλον ἐκτῆσθαι>. Καί τόν ἐρωτοῦν εἰς τούς βαρβάρους πῶς θά συμπεριφερόμεθα, καί ἀπαντᾶ:< πρός δέ τούς βαρβάρους, ὡς νῦν οἱ Ἕλληνες πρός ἀλλήλους>. 
                                     
ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ
«Ἀλλ’ δικαιοσύνη ούκ ἀνθρωπεία ἀρετή;»
ἀλλά ὅμως ἡ δικαιοσύνη δέν εἶναι μία  ἀνθρωπίνη ἀρετή;

«Κελεύεις δὴ ἡμᾶς προσθεῖναι τῷ δικαίῳ ἢ ὡς τὸ πρῶτον ἐλέγομεν, λέγοντες δίκαιον εἶναι τὸν μὲν φίλον εὖ ποιεῖν, τὸν δ' ἐχθρὸν κακῶς· νῦν πρὸς τούτῳ ὧδε λέγειν, ὅτι ἔστιν δίκαιον τὸν μὲν φίλον ἀγαθὸν ὄντα εὖ ποιεῖν, τὸν δ' ἐχθρὸν κακὸν ὄντα βλάπτειν;»
Λέγεις εἰς ὅτι πρέπον εἶναι, νά προσθέσωμεν είς τόν ὀρισμόν τοῦ δικαίου, λέγοντας πρωτίτερα ὅτι δίκαιον εἶναι, εἰς τόν μέν φίλον ὀφείλομεν τό καλόν νά πράττωμεν, εἰς δέ τόν ἐχθρόν μας τό  κακόν, τώρα ὡς πρός αὐτό θά εἰπῶμεν, ὅτι δίκαιον εἶναι εἰς τόν φίλον ὀφείλομεν τό καλόν νά πράττωμεν, ὅταν πράγματι εἶναι ἀγαθός, καί εἰς τόν ἐχθρόν μας τό κακόν, ὅταν πραγματικῶς εἶναι κακός καί βλάπτει.

ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
«δημοκρατία, εἴη ὡς ἔοικεν, ἡδεῖα πολιτεία καί ἄναρχος καί ποικίλη ἰσότητα τινά ὁμοίως ἴσοις τε καί ἀνίσοις διανέμουσα».
Δηλ, ἡ δημοκρατία θά εἶναι ὡς φαίνεται ἕνα εὐχάριστον πολίτευμα μέ ἀναρχίαν καί ποικιλίαν διανέμοουσα τήν ἰσονομίαν μεταξύ ἴσων καί ἀνίσων.

ΠΕΡΙ ΑΔΡΑΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΗ
«τῆς δὲ ζημίας μεγίστη τὸ ὑπὸ πονηροτέρου ἄρχεσθαι, ἐὰν μὴ αὐτὸς ἐθέλῃ ἄρχειν»
δέν ὑπάρχει μεγαλύτερον κακόν νά ἄρχεσαι ἀπό πονηρόν καί κακόβουλον, ἐάν ἐσύ εἶσαι ἀμέτοχος

ΠΕΡΙ ΦΑΥΛΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ
«Φαύλη  ἄρα φαύλῳ  συγγιγνομένη φαῦλα γεννᾷ  ἡ  μιμητική»
   Δηλ. ὅταν ἡ φαυλότητα σμίξει μέ τήν φαυλότητα, Φαυλότητες  θά γεννηθοῦν.
Καί πράγματι τοῦτο βιώνομεν. Ὅταν Φαύλοι πολιτικοί, σμίξουν μέ Φαύλους δημοσιογράφους,  Φαυλότητες γεννοῦν. Αὐτή εἶναι ἡ αἰτία τῆς παρακμῆς.

«Δῆλον ἄρα, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἐν πόλει οὗ ἂν ἴδῃς πτωχούς, ὅτι εἰσί που ἐν τούτῳ τῷ τόπῳ ἀποκεκρυμμένοι κλέπται τε καὶ βαλλαντιατόμοι καὶ ἱερόσυλοι καὶ πάντων τῶν τοιούτων κακῶν δημιουργοί».
  Διότι φανερόν εἶναι, ὅτι εἰς μίαν πόλιν ἐάν θά εἰδῆς νά ὑπάρχουν πτωχοί εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον ἀποκρύπτονται κλέπται, κλέπται βαλλαντίων, ἱερόσυλοι καί ὅλων αὐτῶν τῶν κακῶν δημιουργοί.

 «Οἱ δέ δή χρηματισταί ἐγκύψαντες, οὐδέ δοκοῦντες ὁρᾶν, τῶν λοιπῶν τόν ἀεί ὑπείκοντα ἐνιέντες ἀργύριον τιτρώσκοντες, καί τοῦ πατρός ἐγκόνους  πολύν τόν κηφῆνα καί πτωχόν ἐμποιοῦσι τη πόλει».    
«Οἱ δέ χρηματισταί σκυμένοι μέ προσοχήν εἰς τήν δουλειάν τους, κάνουν πῶς δέν βλέπουν αὐτούς, (πού τούς ἐξηνάγκασαν νά γίνουν πάνπτωχοι, ἄν καί εἶχον καλές καταβολές) καί ἐκ τῶν ὑπολοίπων εἰς τόν ἐκάστοτε ὑποκείπτοντα εἰς αὐτούς, προσφέρουν χρήματα πληγώνοντας τον, ἀποκομίζοντας πολλαπλασίους τόκους ἀπό τό ἀρχικόν κεφάλαιον, καί ἔτσι πολλαπλασιάζουν τούς πτωχούς καί τούς ἀνέργους εἰς τήν πόλιν».

ΠΕΡΙ ΠΑΡΙΚΜΑΣΜΕΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
«Ταῦτά τε, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ σμικρὰ τοιάδε ἄλλα γίγνεται· διδάσκαλός τε ἐν τῷ τοιούτῳ φοιτητὰς φοβεῖται καὶ θωπεύει, φοιτηταί τε διδασκάλων ὀλιγωροῦσιν, οὕτω δὲ καὶ παιδαγωγῶν· καὶ ὅλως οἱ μὲν νέοι πρεσβυτέροις ἀπεικάζονται καὶ διαμιλλῶνται καὶ ἐν λόγοις καὶ ἐν ἔργοις, οἱ δὲ γέροντες συγκαθιέντες τοῖς νέοις εὐτραπελίας τε καὶ χαριεντισμοῦ  ἐμπίμπλανται, μιμούμενοι τοὺς νέους, ἵνα δὴ μὴ δοκῶσιν  ἀηδεῖς  εἶναι  μηδὲ δεσποτικοί».   
....Αὐτά λοιπόν καί ἄλλα μικρά παρόμοια συμβαίνουν. Οἱ διδάσκαλοι σέ μία τέτοια πόλιν τούς φοιτητάς  τούς φοβοῦνται καί τούς καλοπιάνουν. Οἱ δέ φητηταί ὀλιγοροῦν ἔναντι τῶν διδασκάλων τως καί παιδαγωγῶν των. Καί γενικῶς οἱ μέν νέοι ἐπιθυμοῦν νά ὁμοιάσουν πρός τούς πρεσβύτερους τούς ἀνταγωνίζονται  δέ, εἰς τά λόγια καί εἰς τά ἔργα. Οἱ δέ γέροντες συγκατατίθονται καί ἱκανοποιοῦνται  μέ τούς νέους εἰς τά εὐτράπελα καί χαριεντίζονται μαζί τους διά νά μήν φανοῦν ὅτι εἶναι δυσάρεστοι καί δεσποτικοί.

«Οἷον, ἔφην, πατέρα μὲν ἐθίζεσθαι παιδὶ ὅμοιον γίγνεσθαι καὶ φοβεῖσθαι τοὺς υἱεῖς,
 υἱὸν δὲ πατρί, καὶ μήτε αἰσχύνεσθαι μήτε δεδιέναι τοὺς γονέας, ἵνα δὴ ἐλεύθερος ᾖ·
 μέτοικον δὲ ἀστῷ καὶ ἀστὸν μετοίκῳ ἐξισοῦσθαι, καὶ ξένον ὡσαύτως.
Γίγνεται γὰρ οὕτως, ἔφη». 
...Διά τό ὁποῖον παραδείγματος χάριν εἶπον, ὁ πατέρας συνήθως γίνεται ὅμοιος μέ τό παιδί του καί φοβᾶται ἐπί πλέον τά παιδιά του, ὁ δέ υἱός οὔτε ντρέπεται οὔτε φοβᾶται τούς γονεῖς, διά νά νομίζη ὅτι  εἶναι  ἐλεύθερος, ὁ δέ μέτοικος ἐξισοῦται μέ τόν ἀστόν καί ὁ ἀστός μέ τόν μέτοικον, καί ὁ ξένος παρομοίως. Οὕτως ἀκριβῶς συμβαίνει.
  «τί, ἦν δ᾽ ἐγώ, γελοιότατον αὐτῶν ὁρᾷς; ἢ δῆλα δὴ ὅτι γυμνὰς τὰς γυναῖκας ἐν ταῖς παλαίστραις γυμναζομένας μετὰ  τῶν ἀνδρῶν, οὐ μόνον τὰς νέας, ἀλλὰ καὶ ἤδη τὰς πρεσβυτέρας, ὥσπερ τοὺς γέροντας ἐν τοῖς γυμνασίοις, ὅταν ῥυσοὶ καὶ μὴ ἡδεῖς (ὅταν ρυτιδιασμένοι καί μή γλυκεῖς) τὴν ὄψιν ὅμως φιλογυμναστῶσιν; νὴ μά τὸν Δία, ἔφη, γελοῖον γὰρ ἄν, ὥς γε ἐν τῷ παρεστῶτι, φανείη».(ναί μά τόν Δία θά φαινόταν γελεῖον συμφώνως μέ τάς παρούσας ἀντιλήψεις)

«Τὸ δέ γε, ἦν δ’ ἐγώ, ἔσχατον, ὦ φίλε, τῆς ἐλευθερίας τοῦ πλήθους, ὅσον γίγνεται ἐν τῇ τοιαύτῃ πόλει, ὅταν δὴ οἱ ἐωνημένοι καὶ αἱ ἐωνημέναι μηδὲν ἧττον ἐλεύθεροι ὦσι τῶν πριαμένων. ἐν γυναιξὶ δὲ πρὸς ἄνδρας καὶ ἀνδράσι πρὸς γυναῖκας ὅση ἡ ἰσονομία καὶ ἐλευθερία      γίγνεται,  ὀλίγου  ἐπελαθόμεθ’ εἰπεῖν».
....Τό δέ ἄκρον ἄωτον τῆς ἐλευθερίας τοῦ πλήθους( τῆς μάζας) πού συμβαίνει εἰς αὐτήν τήν πόλιν ὦ φίλε εἶναι, ὅταν οἱ ἀγορασμένοι καί αἱ ἀγορασμέναι εἶναι ἔξ ἴσου ἐλεύθεροι μέ αὐτούς πού τούς ἀγόρασαν. Νά μήν λησμονήσωμεν δέ νά ἀναφέρωμεν τήν ἰσονομίαν πού ὑπάρχει, τῶν γυναικῶν πρός τούς ἄνδρας καί τῶν ἀνδρῶν πρός τάς γυναῖκας.
   «Πάνυ γε, εἶπον· καὶ ἔγωγε οὕτω λέγω· τὸ μὲν γὰρ τῶν θηρίων τῶν ὑπὸ τοῖς ἀνθρώποις ὅσῳ ἐλευθερώτερά ἐστιν ἐνταῦθα ἢ ἐν ἄλλῃ, οὐκ ἄν τις πείθοιτο ἄπειρος. ἀτεχνῶς γὰρ αἵ τε κύνες κατὰ τὴν παροιμίαν οἷαίπερ αἱ δέσποιναι γίγνονταί τε δὴ καὶ ἵπποι καὶ ὄνοι, πάνυ ἐλευθέρως καὶ σεμνῶς εἰθισμένοι πορεύεσθαι, κατὰ τὰς ὁδοὺς ἐμβάλλοντες τῷ ἀεὶ ἀπαντῶντι, ἐὰν μὴ ἐξίστηται, καὶ τἆλλα πάντα οὕτω μεστὰ ἐλευθερίας γίγνεται».
...Βεβαίως μάλιστα εἶπον· ἐγώ βεβαίως τοῦτο λέγω· τήν μεγάλην ἐλευθερίαν πού ἔχουν τά θηρία ( τά ζῶα) εἰς αὐτήν τήν πόλιν ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων, δέν θά ἐπείθετο κάποιος πού εἶναι ἄπειρος εἰς αὐτά. Καθ΄ὅτι τά σκυλιά κατά τήν παροιμίαν γίγνονται καθ΄ ὅλα ὅμοια μέ τάς κυρίας των, ὡς ἐπίσης οἱ ἵπποι καί τά γαϊδούρια συνηθίζουν ἐλευθέρως νά πορεύονται εἰς τούς δρόμους κτυπόντας αὐτούς πού θά συνταντήσουν μπροστά τους ἐάν δέν παραμερίσουν, καί αὐτά καί ἄλλα καί ὅλα γενικῶς οὕτως γίνονται λόγω τῆς μεγάλης ἐλευθερίας.

ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΥΠΟ ΑΡΙΣΤΩΝ
«Ἐὰν μή, ἦν δ' ἐγώ, ἢ οἱ φιλόσοφοι βασιλεύσωσιν ἐν ταῖς πόλεσιν ἢ οἱ βασιλῆς τε νῦν λεγόμενοι καὶ δυνάσται φιλοσοφήσωσι γνησίως τε καὶ ἱκανῶς, καὶ τοῦτο εἰς ταὐτὸν συμπέσῃ, δύναμίς τε πολιτικὴ καὶ φιλοσοφία»
Δ’αὐτό λέγω, ἤ οἱ φιλόσοφοι νά βασιλεύσουν εἰς τάς πόλεις, ἤ οἱ βασιλεῖς καί οἱ λεγόμενοι δυνάσται νά γίνουν γνήσιοι καί ἱκανοί φιλόσοφοι, καί αὐτό, ὥστε εἰς τό ἴδιον ἄτομον νά συμπέση ἡ πολιτική δύναμις μέ τήν φιλοσοφίαν.

ΠΕΡΙ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΑΤΑΚΤΟΥ ΣΚΕΨΕΩΣ
«καλὸν δὲ καὶ τὸ τακτικὸν εἶναι: πολὺ γὰρ διαφέρει στράτευμα τεταγμένον ἀτάκτου, ὥσπερ λίθοι τε καὶ πλίνθοι καὶ ξύλα καὶ κέραμος  ἀτάκτως  μὲν ἐρριμμένα(ριγμένα) οὐδὲν χρήσιμά ἐστιν»
Δηλ.τό ἄτακτον στραύτευμα εἶναι ὡσάν νά εἶναι, λίθοι τε καὶ πλίνθοι καὶ ξύλα καὶ κέραμος,  ἀτάκτως  ριγμένα πού σέ τίποτα δέν εἶναι χρήσιμα

ΠΕΡΙ ΓΕΩΡΓΙΑΣ
«Καλῶς δέ κἀκεῖνος εἶπεν, ὅς ἔφη τήν γεωργίαν τῶν ἄλλων τεχνῶν μητέρα καί τροφός εἶναι. Εὖ μέν γάρ φερομένης τῆς γεωργίας ἔρρωνται καί αἱ ἄλλαι τέχναι ἅπασαι, ὅπου δ΄ἄν ἀναγκασθῆ ἡ γῆ χερσεύειν, ἀποσβέννυνται καί αἱ ἄλλαι τέχναι σχεδόν τε κατά γῆν καί κατά θάλατταν».                                          
«Καλῶς δέ τά εἶπεν ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος διά τήν γεωργίαν εἶπεν ὅτι εἶναι ἡ μητέρα καί τροφός ὅλων τῶν ἄλλων τεχνῶν. Διότι ἐκεῖ πού εὐδοκημεῖ καλῶς ἡ γωργία, ἐκεῖ ἀνυψώνονται καί ἐνδυναμώνονται καί ἅπασαι αἱ ἄλλαι τέχναι.  Ἐκεῖ δέ πού θά ἐξηναγκασθῆ νά μείνη ἡ Γῆ χέρσα (ἀκαλλιέργητος) ἐκεῖ ἐξαφανίζονται καί αἱ ἄλλαι τέχναι καί εἰς τήν Γῆ καί εἰς τήν θάλασσα»

ΠΕΡΙ ΣΒΟΥΡΑΣ
«..Οὕτω.Οὐκοῦν καὶ εἰ ἔτι μᾶλλον χαριεντίζοιτο ὁ ταῦτα λέγων, κομψευόμενος ὡς οἵ γε στρόβιλοι ὅλοι ἑστᾶσί τε ἅμα καὶ κινοῦνται, ὅταν ἐν τῷ αὐτῷ πήξαντες τὸ κέντρον περιφέρωνται, ἢ καὶ ἄλλο τι κύκλῳ περιιὸν ἐν τῇ αὐτῇ ἕδρᾳ  τοῦτο δρᾷ, οὐκ ἂν ἀποδεχοίμεθα»
   ....Ἔτσι.  Λοιπόν καί ἐάν ἀκόμη περισσότερον κάποιος χαριεντιζόμενος ἔλεγεν αὐτά, καί θέλοντας νά μᾶς πουλήση πνεῦμα,  ἔλεγεν ὅτι οἱ σβοῦρες(στρόβιλοι) εἶναι μέν σταθεραί ἀλλά καί συγχρόνως κινοῦνται, ὅταν μέ τό κέντρο τους μπηγμένον εἰς τήν Γῆν περιστρέφονται, ἤ καί ἄλλο τί ἐπί  κύκλου περιστρεφόμενον ἔχοντας  σταθερήν βάσιν τό ἴδιο κάμει, ἐμεῖς δέν θά ἀποδεχόμεθα αὐτά;

ΠΕΡΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ
«..μέχριπερ ἂν ἑκατέρων ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ ἔρως συναγαγόντες͵  οἷον ἀπὸ δένδρων καρπὸν καταδρέψαντες͵ ὡς εἰς ἄρουραν τὴν μήτραν ἀόρατα ὑπὸ σμικρότητος καὶ ἀδιάπλαστα ζῷα κατασπείραντες...» 
 Δηλ. ἐφ ὅσον ἄν ἐκατέρωθεν ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ ἔρως συνευρεθοῦν,  ὡσάν ἀπό δένδρα καρπόν νά συλλέγουν, ὡς εἰς γόνιμον μήτραν ἀόρατα ὑπὸ σμικρότητος καὶ ἀδιάπλαστα ζῷα νά σπέρνουν». (ἀόρατα ὑπὸ σμικρότητος καὶ ἀδιάπλαστα ζῷα=σπερματοζωάρια)
  
«διὸ δὴ τῶν μὲν ἀνδρῶν τὸ περὶ τὴν τῶν αἰδοίων φύσιν ἀπειθές τε καὶ αὐτοκρατὲς γεγονός, οἷον ζῷον ἀνυπήκοον τοῦ λόγου, πάντων δι' ἐπιθυμίας οἰστρώδεις ἐπιχειρεῖ κρατεῖν: αἱ δ' ἐν ταῖς γυναιξὶν αὖ μῆτραί τε καὶ ὑστέραι λεγόμεναι διὰ τὰ αὐτὰ ταῦτα, ζῷον ἐπιθυμητικὸν ἐνὸν τῆς παιδοποιίας».
  Δηλ. διά τοῦτο ὅσον ἀφορᾶ τούς ἄνδρας ἡ περί τῶν αἰδοίων φύσις τούς καθιστᾶ ἀπείθαρχους καί ἀπολυταρχικούς, ὡσάν ἕνα ζῶον ἀνυπάκοον εἰς τόν λόγον, ὅλων δέ τάς ἐπιθυμίας μέ ἀσυγκράτητον πάθος ἐπιχειρεῖ νά κρατᾶ. Ὅσον ἀφορᾶ τάς γυναίκας αἱ λεγόμεναι μῆτραι καί αἱ ᾠοθῆκαι διά τούς ἴδιους λόγους τάς ὡθοῦν μέ ζωώδην  ἐπιθυμίαν, διά νά ὑπάρξη ἡ παιδοποιία, ἡ τεκνοποίησις.
 
 «Ἐννοητέον ὁτι τῆ θηλεία καί τῆ τῶν ἀρρένων φύσει εἰς κοινωνίαν ἰούση τῆς γεννήσεως ἡ περί ταύτα ἡδονή κατά φύσιν ἀποδεδόσθαι δοκεῖ, ἀρρένων δέ πρός ἄρρενας ἤ θηλέων πρός θηλείας παρά φύσιν». 

«ὁ τῶν κιναίδων βίος, οὗτος οὐ δεινὸς καὶ αἰσχρὸς καὶ ἄθλιος;»
                                                                       
ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ
    «Οὐδ’ ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, ὁ θεός, ἐπειδὴ ἀγαθός, πάντων ἂν εἴη αἴτιος, ὡς οἱ πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλὰ ὀλίγων μὲν τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν δὲ ἀναίτιος· πολὺ γὰρ ἐλάττω τἀγαθὰ τῶν κακῶν ἡμῖν, καὶ τῶν μὲν ἀγαθῶν οὐδένα ἄλλον αἰτιατέον, τῶν δὲ κακῶν ἄλλ’ ἄττα δεῖ ζητεῖν τὰ αἴτια, ἀλλ’ οὐ τὸν θεόν»

ΠΕΡΙ ΓΗΣ
«Λέγεται τοίνυν, ἔφη, ὦ ἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι τοιαύτη ἡ γῆ αὐτὴ ἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο, ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυτοι σφαῖραι, ποικίλη, χρώμασιν διειλημμένη, ὧν καὶ τὰ ἐνθάδε εἶναι χρώματα ὥσπερ δείγματα, οἷς δὴ οἱ γραφῆς καταχρῶνται».
   Λέγεται λοιπόν ὦ φίλε, πρῶτον μέν, πῶς  ἡ Γῆ, ἐάν κάποιος θά ἡδύνατο νά τήν ἴδῃ  ἀπό ἄνωθεν (ἀπό ψιλά), νά εἶναι ὡσάν τάς δώδεκα-ἰμαντοδερμάτινας σφαίρας διαχωριζομένη σέ ποικήλα χρώματα καί τῶν ὁποίων τά χρώματα αὐτά ἐδῶ εὐρίσκονται ὡς δείγματα,  μέ τά ὁποία οἱ ζωγράφοι χρωματίζουν.

«μεὶς δὲ ἐπειδὰν σελήνη περιελθοῦσα τὸν ἑαυτῆς κύκλον ἥλιον ἐπικαταλάβῃ, ἐνιαυτὸς δὲ ὁπόταν ἥλιος τὸν ἑαυτοῦ περιέλθῃ κύκλον».
Δηλ. Μήνας γίνεται ὅταν ἡ σελήνη συμπληρώσει τήν περιφοράν της γύρω ἀπό τόν ἥλιον καί ἔτος ὅταν ὁ ἥλιος συμπληρώσει τήν ἰδικήν του περιστροφήν.

 «γῆν δὲ τροφὸν μὲν ἡμετέραν, ἰλλομένην δὲ τὴν περὶ τὸν διὰ παντὸς πόλον τεταμένον, φύλακα καὶ δημιουργὸν νυκτός τε καὶ ἡμέρας ἐμηχανήσατο».
Δηλ. ἡ Γῆ ἡ ὁποία εἶναι ἡ τροφός μας, συστρεφομένην περί τόν ἄξοναν της,πού ἐκτείνεται άπό τό ἕναν πόλον τοῦ σύμπαντος μέχρις τόν ἄλλον

ΠΕΡΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
«χρόνος δ' οὖν μετ' οὐρανοῦ γέγονεν, ἵνα ἅμα γεννηθέντες ἅμα καὶ λυθῶσιν, ἄν ποτε λύσις τις αὐτῶν γίγνηται, καὶ κατὰ τὸ παράδειγμα τῆς διαιωνίας φύσεως, ἵν' ὡς ὁμοιότατος [38c] αὐτῷ κατὰ δύναμιν ᾖ: τὸ μὲν γὰρ δὴ παράδειγμα πάντα αἰῶνά ἐστιν ὄν, ὁ δ' αὖ διὰ τέλους τὸν ἅπαντα χρόνον γεγονώς τε καὶ ὢν καὶ ἐσόμενος. ἐξ οὖν λόγου καὶ διανοίας θεοῦ τοιαύτης πρὸς χρόνου γένεσιν, ἵνα γεννηθῇ χρόνος, ἥλιος καὶ σελήνη καὶ πέντε ἄλλα ἄστρα, ἐπίκλην ἔχοντα πλανητά, εἰς διορισμὸν καὶ φυλακὴν ἀριθμῶν χρόνου γέγονεν: σώματα δὲ αὐτῶν ἑκάστων ποιήσας ὁ θεὸς ἔθηκεν εἰς τὰς περιφορὰς ἃς ἡ θατέρου περίοδος ᾔειν»...
   Ὁ χρόνος ἔγινεν συγχρόνως μέ τόν  οὐρανόν, καί  ἐφ΄ὅσον ἐδημιουργήθησαν συγχρόνως, συγχρόνως θά καταστραφοῦν, ἀν κάποτε ἐπέλθει ἡ καταστροφή αὐτῶν ὥς κατά τό πρότυπον τῆς διαιωνίας φύσεως,  διά νά εἶναι κατά τό δυνατόν   ὁμοιότατος μέ αὐτό· διότι τό μέν πρότυπον εἶναι ὑπαρκτόν εἰς πάντας τούς αἰώνας, αὐτός μέν πάλιν διά τελείωσιν τοῦ ἀπόλυτου χρόνου, ὁ ὁποῖος ὑπῆρχεν, ὑπάρχει, καί θά ὑπάρχη. Ὅθεν ἐκ τοῦ λόγου καί διανοίας τοῦ Θεοῦ  καί διά τῆς θελήσεως  Αὐτοῦ ἐγένετο ὁ χρόνος, διά νά δημιουργηθῆ ὁ χρόνος καί τά πέντε ἄλλα ἄστρα τά ὁποία κατ΄ἐπίκλησιν ὀνομάζονται πλανῆται, ἐγένεντο δέ  αὐτά διά τόν προσδιορισμόν καί φύλαξιν τῶν ἀριθμῶν τοῦ χρόνου,  ὅταν δέ ὁ Θεός ἐδημιούργησεν εἰς κάθε ἕνα ἀπό αὐτά τά σώματα των, τά ἔθεσεν εἰς περιφοράν τῶν ὁποίων ἡ τροχιά ἐξαρτᾶται ἀπό τό πλησίον του.
Υ/Σ. Ἐάν θά ὑπῆρχεν ἐξέλιξις ὁ ἐγκέφαλος μας θά εἶχεν σμικρυνθῆ σέ μέγεθος κοικουτσιοῦ ἐλιάς, διότι τρεῖς λέξεις πού εἶπεν ὁ Πλάτων πρό 2.500 ἐτῶν, ἐμεῖς δέν ἔχομεν τήν ἰκανότητα νά τάς σκεφθῶμεν ποτέ: «χρόνος δ' οὖν μετ' οὐρανοῦ γέγονεν», κάθ’ὅτι μιλᾶ διά τόν χωρόχρονον ἀπό τότε.

                                                                                       ΜΠΑΡΑΜΠΟΥΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Αναρτήθηκε από Στίλπων ο Μεγαρεύς στις 6:41 π.μ.
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)