Την Πρωτομαγιά του 1939 ο Ιωάννης Μεταξάς θα πει στην ομιλία του προς τον λαό:
«Γιατί όταν είδε το κομμουνιστικό κόμμα ότι ήμουν αποφασισμένος να πραγματοποιήσω τας πρώτας αυτάς εργατικάς μεταρρυθμίσεις, παρουσιάσθηκε η επιτροπή του κόμματος εις το πολιτικόν μου γραφείον και μας εδήλωσε καθαρά ότι αν τολμήσωμεν να καθορίσωμεν ελάχιστον όριον ημερομισθίου, να κάμωμε συλλογικάς συμβάσεις και υποχρεωτικήν διαιτησίαν, το κομμουνιστικόν κόμμα θα κατέβαινε στους δρόμους των Αθηνών και όλης της Ελλάδας, θα προκαλούσε γενική απεργίαν και θα αιματοκύλιε τον τόπον. Αυτά μας έλεγαν οι προστάται των εργατών. Και τότε εγώ, προς απάντησιν, γιατί τους έβλεπα να υποστηρίζωνται από τα κομματικά στελέχη των διαφόρων κομματικών παρατάξεων, αφού είδα την κατάστασιν αυτήν, απεφάσισα και ετόλμησα την 4ην Αυγούστου.»

Εν συνεχεία ο Μεταξάς προώθησε το πνεύμα του συνεργατισμού των τάξεων δηλώνοντας:

«Εργασία και κεφάλαιον, εργάτης και εργοδότης, αστικός κόσμος και εργατικός κόσμος, αγρότες και εργάτες είσθε όλοι συνηνωμένοι εις ένα σύνολον και δεν ημπορεί να ευτυχήση το σύνολον, ούτε ημπορεί να ευτυχήση ένα έκαστον από τα τμήματα αυτού, όταν αρμονικά δεν ευτυχούν όλα.»