Τι έχασε ο «κυρίαρχος» λαός;

 Του πολίτη Παν. Παπαγαρυφάλλου

 Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών και Δήμου Αθηναίων

Δεν έχασε μόνο τα αυγά και τα πασχάλια. 
Δεν έχασε μόνο την εθνική του κυριαρχία.
Δεν έχασε μόνο το δικαίωμα της βουλής να νομοθετεί.
Δεν έχασε μόνο κάθε ελπίδα για το μέλλον.
Δεν έχασε, δεν έχασε, δεν έχασε…
Δεν έχασε μόνο τις συντάξεις και την εργασία. 
Δεν έχασε μόνο κάθε προοπτική ανάπτυξης.
Έχασε το πιο θεμελιώδες, το πιο χρήσιμο το πιο πολύτιμο που υπάρχει στον άνθρωπο και στο κράτος: Έχασε την ψυχή του, που του την έκλεψαν οι πολιτικάντηδες. 
Όταν την ξαναβρεί τότε μπορεί να ξαναπάρει και ό,τι του άρπαξαν! Δυστυχώς, ταγοί και λαός υποτίμησαν τη σημασία της ψυχής, την οποία ο γράφων ανέδειξε από τον Ιανουάριο του 1996, γράφοντας και τούτα: «το χαμένο έδαφος το ανακτάς με μια μάχη αλλά τη χαμένη ελληνική ψυχή δύσκολα, πολύ δύσκολα τη χτίζεις και

χωρίς ψυχή, χωρίς την πυρακτωμένη ελληνική συνείδηση η Ελλάδα θα καταντήσει ένα δοχείο για ξένο περιεχόμενο. Μπροστά σ’ αυτό τον εθνικό κίνδυνο οι όσοι πιστοί δεν μπορούμε να παραμένουμε παθητικά μοιραίοι και άβουλοι. Αντίσταση κάθε λογής και μορφής και πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα ΗΘΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ». Συνέχιζα: «Σύνθημά μας και όπλο μας: Η χυδαιότητα δεν θα περάσει. Η χυδαιότητα δεν θ’ αποτελέσει θεσμό του δημοσίου βίου των Ελλήνων. Οι Έλληνες δεν εξαγοράζονται όλοι. Η Ελλάδα δεν πωλείται. Η ιστορία εκδικείται» (βλ. «Πολιτικά Θέματα της 2-2-1996», όπου το άρθρο μου: «Η χυδαιότατα ως θεσμός του πολιτικού «μας» συστήματος»). 
Ήταν τότε που ο «νέος» Μεσσίας Κ. Σημίτης ανέβαινε τα σκαλοπάτια του Μαξίμου ως πρωθυπουργός και ο γράφων χτυπούσε το καμπανάκι του εθνικού κινδύνου! Κανείς, σχεδόν, δεν άκουγε τίποτα. Τρέχαν, σχεδόν όλοι, να εκμαυλιστούν και να γλείψουν! Γελάστηκα. Μου ήταν αδύνατο να πιστέψω ότι ο «κυρίαρχος» λαός είχε αποφασίσει να μετατραπεί σε ευτελές εμπόρευμα. Επωλήθη, όπως το γεγονός αυτό το επισήμανα πριν χρόνια με το κείμενό μου: «Αυτό τον σάπιο λαό ποιος θα τον αγοράσει;»