Kontra – Αυριανισμός – Προπαγάνδα…

του πολίτη Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου,
Τα τελευταία χρόνια της «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, είδαμε ν’ ανθούν και να ευδοκιμούν πολλά «άνθη του Κακού» – για να θυμηθούμε και τον τίτλο των απαγορευμένων ποιημάτων του Σ. Μποντλέρ – στο δημόσιο βίο της χώρας. «Άνθη» που αρχίζουν από τις απίθανες κωλοτούμπες σ’ ό,τι αφορά την «ιδεολογία» και σ’ ό,τι αφορά την προπαγάνδα.
Στην πρώτη κατηγορία, παρακολουθούμε έκπληκτοι με πόση ευκολία και χωρίς κανένα ίχνος ντροπής, βαρβάτοι «δεξιοί» και «βασιλικοί» και για χρόνια και χρόνια υπηρετήσαντες την αμαρτωλή Νέα Δημοκρατία, μεταμορφώθηκαν σε Ηρακλείς της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ανταμοιβόμενοι με κυβερνητικά πόστα και όχι μόνον. Στην δεύτερη κατηγορία «ιδεολόγων» ανήκουν όλοι εκείνοι οι δημοσιογραφικοί κονδυλοφόροι οι οποίοι χρόνια και χρόνια, από καθεστωτικές εφημερίδες και τηλεοράσεις υπηρέτησαν με μεγάλο πάθος πότε τη Νέα Δημοκρατία και πότε το ΠΑΣΟΚ, υμνούντες πότε τον «Εθνάρχη» και πότε τον «χαρισματικό ηγέτη» του ΠΑΣΟΚ!
Ένας κόσμος και κοσμάκης της πολιτικής και ιδεολογικής γυροβολιάς, ο οποίος δεν ορρωδή και δεν αισθάνεται καμία απολύτως ντροπή, να κάνει Κομανέτσιο ιδεολογικό άλμα, έστω και στα πενήντα του χρόνια, εμφανιζόμενος ως συνεργαζόμενος με τους άλλοτε πολιτικούς αντιπάλους, που οι παρατάξεις τους αποκαλούσαν «μιάσματα» ή «συμμορίτες»!
Στο όνομα, λοιπόν, του προσωπικού συμφέροντος και της πολυπόθητης καρέκλας, ο κόσμος αυτός, αποδεικνύεται άριστος οπαδός και μαθητής του Φλωρεντινού Πολιτικού στοχαστού Νικολό Μακιαβέλλι (1469-1527), ο οποίος δίδασκε και έγραφε ότι: «Από τα χαμηλά στα ψηλά ανεβαίνεις περισσότερο με την απάτη, παρά με την βία» (βλ. τα «Έργα» από Εκδόσεις «Κάλβος», Αθήνα 1984, σελ. 419).
Είναι αυτός ο πάντα υπαρκτός στις κοινωνίες των ανθρώπων μικρόκοσμος, ο οποίος στο όνομα της Κοινωνικής ανόδου – αντί πάσης θυσίας – εφαρμόζει τη διδασκαλία του ίδιου στοχαστού, που λέει: «Αν θέλεις η τύχη να σου πηγαίνει δεξιά, πρέπει να πορεύεσαι ανάλογα με τον καιρό» (οπ. π. σελ. 471).

Βέβαια το εμετικό αυτό γεγονός το οποίο παραμένει έκτοτε στην πολιτική ιστορία ως χυδαίος μακιαβελλισμός, όσοι τον εφαρμόζουν ισχυρίζονται ότι το κάνουν «για το καλό της Πατρίδας», ενώ το κάνουν για το ουτιδανό σαρκίον τους.
Πρόκειται για ένα πανάρχαιο φαινόμενο, το οποίο καυτηρίασε και ανέδειξε ο Θουκυδίδης, γράφοντας και τα εξής σχετικά: «…οι άνθρωποι δια της πολυμηχάνου υπουλότητός των… κατήντησαν να μεταβάλουν αυθαιρέτως την καθορισμένην σημασίαν των λέξεων δια των οποίων δηλούνται τα πράγματα…» και αυτό το έκαναν για να δικαιολογούν τις αίσχιστες πράξεις τους.
Συνεχίζοντας ο ιστορικός πάνω σ’ αυτή την ανθρώπινη χυδαιότητα γράφει: «Ο στήνων επιτυχή παγίδα εθεωρείτο άνθρωπος ευφυής… ο προτρέχων άλλου εις διάπραξιν κακού εκρίνετο άξιος επαίνων… Οι φατριαστικοί σύνδεσμοι (σ.σ. γράφε Κόμματα) δεν συνιστώντο χάριν αμοιβαίας βοηθείας… αλλά χάριν ιδιοτελών σκοπών αντιθέτων προς τους καθεστώτας νόμους. Και η προς αλλήλους εμπιστοσύνη ενισχύετο όχι τόσον δια των προς τους θεούς όρκων, όσον δια της από κοινού διαπράξεως εγκλημάτων… Οι περισσότεροι πράγματι άνθρωποι προτιμούν να είναι αχρείοι και να ονομάζονται επιτήδειοι παρά να είναι χρηστοί και να λέγονται αφελείς, και το τελευταίον τούτο μεν ντρέπονται, ενώ δια το πρώτον υπερηφανεύονται…» (Βιβλίον, Γ’ 82).
Τα είπε όλα ο Θουκυδίδης μέσα από αυτές τις διεισδυτικές κοινωνιολογικές και πολιτικές αράδες και θα νόμιζε κανείς ότι τα έγραψε για το σημερινό εκφυλισμένο δημόσιο βίο των Αθηνών στον οποίο δεσπόζει η πολιτική απάτη, οι παγίδες κάθε λογής και οι αενάως παρούσες ίντριγκες και μηχανορραφίες για την εξαπάτηση του αντιπάλου.
Πρόκειται για φαινόμενα κακόμορφα, τα οποία μετατρέπουν την ιδεολογία σε εμπόρευμα (βλ. το άρθρο μου: «Η ιδεολογία» ως εμπόρευμα», στην εφ. «Η Καθημερινή» της 16-3-1990).
Πρόκειται για μια «πολιτική», η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την αίγλη της πολιτικής την οποία της έδωσαν ο Αριστοτέλης και ο Πλάτων, διδάσκοντας ότι αυτή είναι η επιστήμη των επιστημών με το ηθικό της περιεχόμενο και η αρχιτεκτονική των κοινωνιών (βλ. Κ. Δεσποτόπουλου: «Μελετήματα Πολιτικής Φιλοσοφίας», Εκδόσεις Γ’ «Παπαζήσης», Αθήνα 1978, σελ. 11-15).
Τούτα τα χρόνια της αφάτου, πολύμορφης και πολυεπίπεδης παρακμής του δημοσίου βίου των Ελλήνων, που διαφεντεύτηκε και διαφεντεύεται από ελάχιστα πολιτικά τζάκια, υιοθετήθηκε στην πρακτική η χυδαία πολιτική άποψη του διαβόητου, προπαγανδιστή του Γ’ Ράϊχ, του Γ. Γκαίμπελς που δίδαξε ότι: «Πολιτική, είναι η τέχνη που καθιστά δυνατά και όσα φαίνονται αδύνατα» (βλ. Κ. Δεσποτόπουλου, οπ. π. σελ. 12-14).
Ναι, είδαμε την αγαστή συνεργασία των σφοδρών αντιπάλων ΠΑΣΟΚ – ΝΔ.
Ναι, είδαμε τον σφιχτό εναγκαλισμό των «ιδεολογικών» αντιπάλων ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Ναι, θα δούμε, με …έκπληξη, την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, αν το κρίνουν οι «εταίροι»!
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)