Γράφει ο πολίτης Π. Παπαγαρυφάλλου
Όταν γράφεις για μισό αιώνα εκατοντάδες κριτικά πολιτικά και κοινωνικά κείμενα και τέσσερις δεκάδες επιστημονικά βιβλία και αναγκάζεσαι να ξαναγράφεις για τα κακώς κείμενα της δυστυχούς Ελλάδας, είναι φυσικό να αισθάνεσαι άσχημα όταν χρησιμοποιείς αυτούς τους... βάρβαρους τίτλους.
Όμως, τα πράγματα και οι καταστάσεις βρίσκονται πια σε τέτοιο ακατανόμαστο επίπεδο ώστε να τα λες και να τα γράφεις όπως είναι: Σκατοποιημένα και κοπριτοποιημένα.
Στυλοβάτης και φορέας αυτού του φαινομένου το διαβοήτο Σύνταγμα, το οποίο πιπιλίζουν ολημερίς και ολονυχτίς οι βοθροδίαιτοι πολιτικοί και οι κοπροδίαιτοι "ιδεολόγοι" και του οποίου θα αναλυθούν μερικές μόνο διατάξεις για να αποδειχθούν οι χαρακτηρισμοί.
Έρχομαι, λοιπόν, στον κοινωνικό, πολιτικό και ατομικό διαφθορέα που λέγεται Σύνταγμα, αναφέροντας το πρόστυχο άρθρο 86, το οποίο κατοχυρώνει το καταδίωκτο των αθλίων τρωκτικών που λέγονται πολιτικοί και τοποθετούνται υπεράνω των κοινών θνητών.
Έρχομαι στις απατηλές και εξωπραγματικές διατάξεις του άρθρου 4, το οποίο αποτελεί το αποκορύφωμα της απάτης. Μας λέει ετούτα τα τερατώδη: "Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις... Μόνο Έλληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες".
Πρόκειται για κραυγαλέα απάτη αφού η άθλια εμπειρία αυτών των δεκαετιών αποδεικνύει αδιασείστως ότι: πρώτον, η ισότητα είναι τυπική και καταγράφεται για τα μάτια του κόσμου, αφού: Τα πολιτικά τζάκια δεκαετιών κυριαρχούν στο δημόσιο βίο παράγοντας και αναπαράγοντας την οικογενειοκρατία (Ανάλυση αυτού του χυδαίου πολιτικού φαινομένου βλ. στο έργο μου: "Αρχαία και Σύγχρονη Δημοκρατία – Από την Αθηναϊκή Δημοκρατία στη σύγχρονη οικογενειοκρατία των επίγονων", εκδ. "Πελασγός", 2007).
Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεια να πυργωθεί στην Ελλάδα ένα προσωποπαγές-κομματικό "σύστημα", το οποίο δομήθηκε στη βάση: Αρχηγός – Κόμμα – Διοίκηση – Δικαιοσύνη – Στρατός.
Αυτό σημαίνει ότι: Δεν γίνεσαι υπουργός, βουλευτής, δήμαρχος, περιφερειάρχης και αρχηγός ΓΕΘΑ αν δεν έχει την εύνοια του αρχηγού και του κόμματος.
Αυτό ισχύει και για τις ηγετικές θέσεις στους τομείς της Δικαιοσύνης και της Δημόσιας Διοίκησης.
Το γεγονός αυτό με τη σειρά του επηρεάζει και διαμορφώνει όλες τις σχετικές ιεραρχικές δομές μέσα στο κράτος κατά τον ίδιο τρόπο. Όσοι έχουν την εύνοια του επικεφαλής-κομματικού τοποθετούνται στις ανώτερες θέσεις, προάγονται κ.λπ. και αυτοί με τη σειρά τους ενεργούν με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με κριτήρια κομματικά.
Αυτό σημαίνει ότι ο θυρωρός του υπουργείου ανάγεται στην εύνοια του υπουργού. Ο στρατιωτικός της πύλης ανάγεται στην εύνοια του αρχηγού στρατού. Ο Ειρηνοδίκης ανάγεται στον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου και πάει λέγοντας αφού οι ιεραρχικές δομές ελέγχονται κομματικά και σε όλα.
Το ίδιο ισχύει και στην αστυνομία αφού ο διοριζόμενος και προαγόμενος αρχηγός της είναι της επιλογής του υπουργού – και άρα του κόμματος -, ο οποίος με τη σειρά του έχει την εύνοια του αρχηγού-Πρωθυπουργού.
Τελικά, αυτός αποτελεί την ουσιαστική πηγή της δύναμης, η οποία απονέμει προνόμια, βαθμούς, θέσεις, καλύτερης ζωής και κοινωνικοπολιτικής "επιτυχίας" και ανόδου.
Αυτά ισχύουν πολύ περισσότερο όταν τα προσωπικά κόμματα ταυτίζονται με το κράτος-κόμμα και αποτελούν το εφαλτήριο και τον βραχίονα του αρχηγού κόμματος.
Έτσι, λοιπόν, ή περίπου έτσι, εφαρμόζεται η συνταγματική διάταξη για την ισότητα των Ελλήνων και θα έπαιρνε και άλλη ανάλυση αν υπήρχε χώρος και γι' αυτό το λόγο δεν επεκτείνομαι στην ανάλυση και ερμηνεία άλλων άρθρων του Συντάγματος όπως π.χ. εκείνη του άρθρου 29 που αφορά τα κόμματα και τη χρηματοδότησή τους και εκείνη του άρθρου 103 που αφορά τους διορισμούς και τις προσλήψεις των δημοσίων υπαλλήλων, που συνιστούν διαρκή παραβίασή του αφού: Οι "ιδεολόγοι" του κόμματος προτιμώνται και τυγχάνουν ιδιαιτέρας μεταχειρίσεως.
Αν, λοιπόν, σ' όλα αυτά –και όχι μόνο- προσθέσουμε και τη λεηλασία του χρήματος από τους ατιμώρητους πολιτικούς, πολύ εύκολα οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι οι πιο πάνω τίτλοι δικαιολογούνται απόλυτα και οι ξένοι δανειστές μας τα γνωρίζουν πολύ καλά ώστε, λίαν επιεικώς, να μας λένε ότι: "Κολυμπούμε στα σκατά"!
Αυτή η σωστή, αλλά πολύ ετεροχρονισμένη διαπίστωση των ξένων δανειστών, προκάλεσε την... αγανάκτηση των... υπερήφανων Ελλήνων, οι οποίοι όμως τρέφονταν και τρέφονται δανειοδοτούμενοι.
Τα γεγονότα αυτά καυτηρίασε ο γράφων εδώ και δεκάδες χρόνια (βλ. τα κείμενά μου: "Γίνομαι πολίτης", στα "Πολιτικά Θέματα" της 26/6/1992, στο οποίο έγραφα: "Τώρα" η δανειοδοτούμενη ευδαιμονία δεν πάει άλλο" – "Η Ελλάδα χωρίς πολίτες", στα "Π.Θ.", της 15/5/1992 – "Ιδιωτικοποιημένη εξουσία" στα "Π.Θ." της 17/4/1992 – "Ο δοσίλογος λαός" στα "Π.Θ." της 18/6/1993 – "Ελληνική Κοινωνία – Ηθική Κατάρρευση" στα "Π.Θ." της 4/2/1994 – "Η υποσχεσιολογία των Πολιτικών και η ατιμωρησία τους" στα "Π.Θ." της 30/9/1993 – "Η χυδαιότητα ως θεσμός του πολιτικού "μας" συστήματος)" στα "Π.Θ." της 2/21996 – "Αυτόν τον σάπιο λαό ποιος θα τον αγοράσει;" στα "Π.Θ." της 3/10/2003 κ.τλ.).
Άφησα τελευταίο το κείμενό μου στο οποίο αηδιασμένος έγραφα: "Όταν οι πολιτικοί αρχηγοί χρησιμοποιούν τον όρο "λαός", να προσθέτουν: Πλήν του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου... Δεν θέλω ν' αποτελώ το γράσο στην πολιτική τους μηχανή" (Βλ. "Π.Θ." της 26/6/1992).
Ούτως εχόντων των πραγμάτων δικαιούμαι να λέω και να γράφω ότι δεν ανήκω ούτε στους κοπρίτες ούτε στους "βουτηγμένους" στα σκατά" Αυτή η... πατριωτική τιμή ανήκει σε όσους τα έφαγαν μαζί και σε όσους έγιναν το γράσο στη μηχανή του σάπιου συστήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου