Πολυτεχνείο

Του πολίτη Π. Παπαγαρυφάλλου

Μία υπερβολή  και μία υπερμεγέθυνση ενός αυθορμήτου   φοιτητικού σκιρτήματος, στο οποίο οι κρατούντες τούτων των χρόνων  της σήψης και της εθνομειοδοσίας επιμένουν να δίνουν θρυλικές διαστάσεις και ηρωικές προεκτάσεις προκειμένου να καλύψουν τις πάμπολλες ενοχές τους.

Τα κοινωνιοκτόνα και πατριδοκτόνα κόμματα που αυτοχαρακτηρίζονται ως "δημοκρατικό τόξο" χρησιμοποιούν το Πολυτεχνείο ως άλλοθι για να καλύψουν τον επιζήμιο εθνικούς ρόλο ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τότε ήταν αντίθετα ή απόντα από αυτή την αυθόρμητη υπόθεση (περισσότερα στο άρθρο μου: "Το Πολυτεχνείο και τα κόμματα" στα "Πολιτικά Θέματα" της 19/11/1993.

Αν τότε, το 1973, το σύνθημα "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία"

έπρεπε να ειπωθεί μία φορά, τώρα, το 2013, πρέπει να ειπωθεί και να διακηρυχθεί εκατό φορές. Τότε, ο ελληνικός λαός δεν ήταν άνεργος, δεν πεινούσε και δεν αυτοκτονούσε.

Όσο για τη διαβόητη ελευθερία,  η οποία ποτέ, σχεδόν, δεν υπήρξε στην Ελλάδα, δεν χάλασε και ο κόσμος που κάποιες εκατοντάδες βρισκόμασταν στη Λέρο και στη Γυάρο. Χωρίς να βασανιζόμαστε όπως στη… δημοκρατική Μακρόνησο. Εξάλλου, όπως έλεγε ο Αισχύλος στον "Προμηθέα Δεσμώτη" "ελεύθερος είναι μόνο ο Δίας". Τότε τα σχολεία και τα πανεπιστήμια δεν ήταν κλειστά όπως τώρα, δεν υπήρχαν Γερμανοί και Τροϊκανοί στα ελληνικά υπουργεία για να διοικούν και να αποφασίζουν, τότε τον κρατικό προϋπολογισμό τον συνέταζαν Έλληνες, όχι ο κ. Σόιμπλε. Τότε κυβερνούσαν Έλληνες αξιωματικοί και όχι η κ. Μέρκελ. Τότε, τότε, χίλια τότε.

Συνεπώς η εμμονή των κυβερνώντων 40 χρόνων να αναδείξουν το Πολυτεχνείο ως ιστορικό γεγονός ανώτερο της εθνεγερσίας του ’21 συνιστά και παραχάραξη και πρόκληση της ιστορίας. Αρκετές καριέρες πολιτικές οικοδομήθηκαν πάνω σε αυτό το μύθο. Υπήρξαν φωτεινές ελάχιστες εξαιρέσεις.

Ναι μεν, όπως έγραφε ο στοχαστής Γληνός στον "Σοφιστή" του Πλάτωνα, "Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από έναν μύθο για να ζει τη ζωή του, αλλά, προσθέτει ο γράφων, ο μύθος πρέπει να είναι δυναμογόνος και δημιουργικός και όχι στατικός και προπαγανδιστικός για την εξυπηρέτηση  θώκων  και μικροκομματικών συμφερόντων του φαύλου "δημοκρατικού τόξου"