Όσοι Έλληνες, όσοι ζωντανοί, αντισταθείτε…

«Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα  σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις…»

Γ.Σεφέρης, «Πολιτικό ημερολόγιο», 1945

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός,Δάσκαλος, Κιλκίς

Άφησαν το σκοπιανό υποκείμενο «να ξερνάει», μες στη Βουλή των Ελλήνων, τις αθλιότητες περί Μακεδονίας  και… «αφωνότεροι των ιχθύων και απραγέστεροι των βατράχων» οι ασήμαντοι  της σήμερον. Άρα είναι έτοιμοι να υπογράψουν, με χέρια και ποδάρια, το ξεπούλημά μας.  Διάβασα την είδηση και… «κάπνισαν τα μάτια μου». Αν μου αφαιρέσουν, μου καταστρέψουν, μου εξευτελίσουν εμένα τον Μακεδόνα-γεννήθηκα στην Πιερία-το έσχατο καταφύγιο της αξιοπρέπειάς μου, την ιστορία μου, την  ιθαγένειά μου, την μνήμη μου, τότε να γνωρίζουν ότι:

Πρώτον: Θα αντιμετωπίσουν, σε περίπτωση υπογραφής της προδοσίας, ό,τι αντιμετώπισαν οι παπόδουλοι επίσκοποι, όταν γύρισαν στην Κωνσταντινούπολη το 1438, μετά την ψευτοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας. Υπέγραψαν ένωση-υποταγή της Ορθοδοξίας-των Εκκλησιών και φτάνοντας στην Πόλη τους ανέμεναν οι πιστοί… Όταν μαθεύτηκε ότι λατινοφρόνησαν και υπέκυψαν στα «φλωρία» του Πάπα, ο ευσεβής λαός τους προπηλάκισε και δεν έμεινε μόνο στον πηλό… έπεσαν και καρπαζιές. Ταραγμένοι και μετανιωμένοι ψέλλιζαν οι ταλαίπωροι: «Πεπράκαμεν (πουλήσαμε) την πίστην ημών, αντηλλάξαμεν τη ασεβεία την ευσέβειαν, προδόντες την καθαράν θυσίαν (την Ορθοδοξία), αζυμώται (παπικοί) γεγόναμεν. Κόψατε την δεξιάν ημών την υπογράψασαν (κόψτε το χέρι που υπέγραψε), εκριζώσατε την γλώσσαν ημών την τοιαύτα ομολογήσασαν». (Δ.Παναγόπουλου, «Εις έναντι μυρίων»). Χέρι που θα υπογράψει και γλώσσα που θα ομολογήσει «Βόρεια, Άνω ή Νέα Μακεδονία» θέλουν κόψιμο ή ξερίζωμα. Τελεία και παύλα. Σε θέματα πατρίδος και πίστεως δεν χωρεί συγκατάβασις.

Δεύτερον: Η στάση μας στο θέμα της Μακεδονίας είναι η λυδία λίθος για το σύνολο της εξωτερικής μας πολιτικής. Αν υποκύψουμε στους ωμούς εκβιασμούς και παραδώσουμε αμαχητί το όνομα, ανοίγει ο ασκός του Αιόλου. Πέραν της διεθνούς ανυποληψίας και περιφρόνησης, δημιουργείται κακό προηγούμενο. Όλοι θα απαιτούν και εμείς θα επαιτούμε την σύμπραξη ανύπαρκτων συμμάχων. Ως γνωστόν οι μεγάλες δυνάμεις συναγάγουν συμπεράσματα για την πολιτική τους, όχι με κριτήριο την «ετοιμότητα υποκλίσεων», αλλά με κριτήριο την ισχύ των κρατών στις περιφέρειες, την ικανότητα-αποφασιστικότητα των κυβερνήσεών τους να υπερασπίσουν τα εθνικά τους συμφέροντα και το ειδικό γεωπολιτικό βάρος, που αναπτύσσουν στους περιφερειακούς συσχετισμούς ισχύος. Έλεγε, ο Παπαρρηγόπουλος στον πρόλογο της «Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους»: «Ουδέν έθνος υποχρεούται να είναι μεγαλοφυές. Αλλ’ ουδέν έθνος δύναται να υπάρξει άνευ κοινού νοός. Κοινός δε νούς των εθνών είναι η κυβέρνησις». Ο κοινός νους φρονεί ότι στην παρούσα συγκυρία και μέχρι να εκπαραθυρωθούν οι Τρόικες και τα ημέτερα πειθήνια ενεργουμενά τους, δεν πρέπει ο λαός να υποκύψει σε κανέναν εκβιασμό. Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί και κυρίως οι 8.500 νεκροί αξιωματικοί και στρατιώτες που έπεσαν στο Κιλκίς, και οι χιλιάδες ήρωες στα πεδία των μαχών.

Τρίτον, σε συνάφεια με τα προηγούμενα. Όλα δείχνουν πως οι Σκοπιανοί κατανοούν πως ευνοϊκή απόληξη του ζητήματος θα πετύχουν μόνο επί της νυν μνημονιακής τάχα και κυβέρνησης.  Άρα οδεύουμε προς ατιμωτική συναλλαγή.  Αν συμβεί το απευκταίο είναι σίγουρο πως οι κλεφτοσκοπιανοί ευθύς θα καταπατήσουν τις υπογραφές τους και θα θέσουν, από θέσεως ισχύος πλέον, όλα τα συμπαρομαρτούντα με το σκοπιανό ζητήματα: αλυτρωτισμός, περιουσίες, ονοματοδοσία προϊόντων, τοπονυμίων, αεροδρομίων, «μακεδονική» εκκλησία, ιστορική κληρονομιά. Μας αναμένει, δεν έχει σημασία αν είναι το εγγύς ή το απώτερο μέλλον, το μακεδονικό Κόσοβο. Και τότε θα ερωτηθούμε εμείς οι Μακεδόνες, οι γηγενείς. «Είστε Έλληνες ή Μακεδόνες; Όσοι Έλληνες κάτω από τον Όλυμπο… η Μακεδονία ανήκει στους Μακεδόνες».

Τέταρτον: «Την δε την Πόλιν σοι δούναι ούτ’εμόν εστί ούτ’άλλου των κατοικούντων εν αυτή…». Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο ηρωικός αυτοκράτορας, διδάσκει ες αεί. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πουλήσει πατρίδα. Στην πατρίδα ανήκουμε και δεν μας ανήκει. Αυτό που κερδήθηκε με αίμα δεν μπορεί κανείς να το περιφέρει σε συνέδρια παρανόμων, να το διαγράψει με το μελάνι μιας υπογραφής. Κάποιοι θέλουν να «ρευστοποιήσουν», κόκαλα ιερά, σε σταδιοδρομίες, αξιώματα, έδρανα πρωθυπουργικά. «Παίζουνε πασιέντζες το έθνος ολάκερο για να ικανοποιήσουν τις μωροφιλοδοξίες τους», όπως έλεγε ο Πάν. Κολοκοτρώνης. Ματαιοπονούν. Πολλές φορές σταυρώθηκε ο Ελληνισμός από ξένους και βαρβάρους, πολιτισμένους και απολίτιστους, πολλές φορές και από τους δικούς μας, τους εφιάλτες και μηδίζοντες, παλαιούς και νέους, αλλά, «ιδού ζώμεν». «Τρώνε από μας και μένει και μαγιά». Και άλλη φορά η Μακεδονία χάθηκε με το μελάνι της υπογραφής. Το 1878 η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου την παραχωρούσε σχεδόν εξ ολοκλήρου στη Βουλγαρία. Εις μάτην. Κατέπεσε μέσα σε λίγους μήνες το ψεύδος και η αδικία. Η συνθήκη του Βερολίνου αποκατέστησε την τότε τάξη των πραγμάτων. Σ’ αυτά τα ζητήματα λειτουργούν και πνευματικοί νόμοι. «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή». (Ψαλμός, ΚΔ’).

Πέμπτον: Τυχόν υπογραφή σε κείμενο καταισχύνης και διασυρμού, που θα αναγνωρίζει κράτος με το όνομα της Μακεδονίας, θα τινάξει στον αέρα την ελληνική εκπαίδευση. Θα παρουσιαστούμε, εμείς οι δάσκαλοι,  ενώπιον των μαθητών μας ψεύτες, υποκριτές, με έλλειψη φιλοπατρίας, αφού τόσα χρόνια διδάσκουμε μία και μοναδική Μακεδονία, αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνισμού. Ελεγχόμαστε έτσι για την πνευματική μας εντιμότητα, για την παιδαγωγική μας ειλικρίνεια. Όταν αντικρίσουν οι μαθητές μας στις οθόνες τους Σκοπιανούς να πανηγυρίζουν για την υποκλοπή, και τους χάρτες να εμφανίζουν «Βόρεια ή Άνω Μακεδονία», τι θα τους πούμε το άλλο πρωί; Πώς ο φιλότιμος και ευαίσθητος Έλληνας δάσκαλος θα ατενίσει το βλέμμα των μαθητών του; Πώς θα αντέξουμε την ντροπή; Θα μας τοξεύει αλύπητα η απορία, η ειρωνεία, η αγωνία των παιδιών για την δειλία μας, για την  επερχόμενη θύελλα.

Κλείνω μ’ ένα «επεισόδιο» το οποίο περιέχεται στο βιβλίο «Το εθνικό μας τραγούδι», του Βασίλη Περσείδη, εκδ. «Τ. Πιτσίλος», Αθήνα 1983, σελίδα 32.

«Όταν ο Ελληνικός Στρατός μπήκε στα Σέρβια ελευθερωτής το 1912, βρήκε σφαγμένους από τους Τούρκους τους 115 πρόκριτους της πόλης, που τους είχαν κρατήσει για όμηρους. Την άλλη μέρα γινόταν μνημόσυνο των μαρτύρων αυτών σε πάνδημη συγκέντρωση λαού και στρατού.  Ο παπάς άρχισε να απαγγέλει την επιμνημόσυνον ακολουθίαν, όταν μία βροντερή φωνή ακούσθηκε: Στάσου παπά!

Ήταν η φωνή του ιδρυτού του Λευκού Σταυρού Σπύρου Ματσούκα. Και το αυτοσχέδιον τραγούδι που έκαμε τον παπά να σιγήση και 3.500 στρατιώτες και άλλους τόσους πολίτας να γονατίσουν και ν’ αναλυθούν εις δάκρυα έλεγε:

«Ξυπνάτε από τα μνήματα, αδικοσκοτωμένοι,

να ιδήτε την Πατρίδα σας, ελευθερωμένη.

Ξυπνάτε κι αναστήσαμε, δεν είστε πια ραγιάδες

Ξυπνάτε κι ήρθε Πασχαλιά, χαθήκαν οι αγάδες».

Αν υπογράψουν, να πάνε στα μνήματα, που αναπαύονται τα ιερά κόκκαλα των αδικοσκοτωμένων και να τους πουν:

«Ξανακοιμηθείτε, είστε και πάλι ραγιάδες…»

Όσοι Έλληνες, όσοι ζωντανοί, αντισταθείτε…