Τρεις μύθοι γιά την πτώση της Χούντας

ΟI κυβερνήσεις και όλο το κατεστημένο της Μεταπολίτευσης κατασκεύασαν την θεωρία ότι «μία ολιγομελής ομάδα επίορκων αξιωματικών κατέλαβε αιφνιδιαστικά  την εξουσία της νύχτα της 2ης Απριλίου 1967».

Στην πραγματικότητα, το διάστημα 1965-7 η επερχόμενη δικτατορία ήταν κοινός τόπος, είχε προβλεφθεί δημοσίως μέσα στην βουλή, οι πάντες γνώριζαν ότι υπήρχε ο ΙΔΕΑ και οι «θυγατρικές» του ομάδες συνομωτών στο στράτευμα.

Κύκλοι του κατεστημένου ήθελαν να προλάβουν τις ανώμαλες εξελίξεις με δική τους πρωτοβουλία, γι’ αυτό και κορυφαία πολιτικά πρόσωπα είχαν παροτρύνει τον βασιλιά και τον πρωθυπουργό Παναγιώτη Κανελλόπουλο να κηρύξουν την χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Επίσης, ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης είχε αηδιάσει  με τα γεγονότα της Αποστασίας, με την ανηθικότητα που αυτή αποκάλυψε και την συνεχή πολιτική αστάθεια που δρομολόγησε.

Το μεταπολεμικό πολιτικό σύστημα  είχε απαξιωθεί πλήρως, οι δε συντηρητικώτεροι επιζητούσαν ανοιχτά «έναν λοχία να βάλει τάξη στο χάος».

Μην λησμονούν οι νεώτεροι αναγνώστες ότι δεν είχαν περάσει ούτε είκοσι χρόνια από την λήξη του Εμφυλίου Πολέμου.

Η Δικτατορία των Συνταγματαρχών (1967-74), όμως, δεν ήταν τόσο ένα αντικομμουνιστικό, συντηρητικό καθεστώς, που σκόπευε να υπερασπιστεί την αστική τάξη και τα κεκτημένα της, όσο μία εξέγερση των αγροτικής και λαϊκής προελεύσεως αξιωματικών,  που μισούσαν τον ολιγαρχκό μεγαλοαστικό κοινοβουλευτισμό και τις προνομιούχες ελίτ της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Καθώς η χώρα αναπτυσσόταν οικονομικά με ραγδαίους ρυθμούς τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, οι αξιωματικοί αισθάνονταν κοινωνικά παραγκωνισμένοι και  οικονομικά υποβαθμισμένοι, και χρησιμοποίησαν το συγκριτικό τους πλεονέκτημα: την δύναμη πυρός που κατείχαν, ώστε να διεκδικήσουν την συμμετοχή τους στη εξουσία από την οποία ήσαν αποκλεισμένο από το κλειστό, ολιγαρχικό κεντροδεξιό κατεστημένο της εποχής.

Γι’ αυτό και άσκησαν πολιτική λαϊκιστικών παροχών, χάρισαν τα δάνεια στους αγρότες, μοίρασαν άδειες ταξί, διόρισαν τους δικούς τους κλπ.

Οι συνταγματάρχες είχαν όμως την στοιχειώδη πρόνοια να χρησιμοποιήσουν τεχνοκράτες (ανώτατους κρατικούς λειτουργούς, δικαστικούς, καθηγητές του Πολυτεχνείου, οικονομολόγους με σπουδές στην Δύση, πρώην συμβούλους των κυβερνήσεων Καραμανλή κλπ.), οι οποίοι συνέχισαν την αναπτυξιακή οικονομική πολιτική της οκταετίας της ΕΡΕ [βλ. σχετικά το βιβλίο μου Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ, εκδ.Παπαζήση, τρίτη έκδοση 2008].

Γι’ αυτούς τους λόγους οι συνταγματάρχες ναι μεν ποτέ δεν είχαν θετική λαϊκή υποστήριξη, όπως π.χ. ο Περόν στην Αργεντινή, αλλά  είχαν την ανοχή μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, κυρίως των αγροτών, των μικροαστικών και των λαϊκών στρωμάτων.

Η ανοχή εξαντλήθηκε όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες σοβαρές πληθωριστικές πιέσεις το 1972-3, αλλά και πάλι δεν εξελίχθηκαν σε ανοιχτή εξέγερση.

 

Είναι μύθος ότι «την χούντα την ανέτρεψε ο Ελληνικός λαός», το «Πολυτεχνείο», «το αριστερό κίνημα» κλπ.

Οι λίγοι πραγματικοί αντιστασιακοί υπέστησαν τα πάνδεινα χωρίς να βρουν μαζική απήχηση.

Η απαξίωση προς την χούντα των δημοκρατικών, των κεντρώων, των μορφωμένων αστών που ήθελαν μία ευρωπαϊκή Ελλάδα, των πνευματικών ανθρώπων, των καλλιτεχνών κλπ. δεν μετουσιώθηκε σε μαζική αντιστασιακή δράση.

Ο μύθος της «Αντίστασης» εφευρέθηκε και λειτούργησε ως άλλοθι γιά όσους εσιώπησαν ή και συνεργάσθηκαν με την δικτατορία, ως εφαλτήριο πολιτικής καρριέρας δήθεν αντιστασιακών, ως «πλυντήριο» κάποιων που συνεργάστηκαν με την χούντα και γενικώτερα ως μηχανισμός νομιμοποίησης της Μεταπολίτευσης.

 

Η ΧΟΥΝΤΑ ανετράπη λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974.

Οι συνταγματάρχες αρνήθηκαν να πολεμήσουν ως όφειλαν γιά να προασπίσουν την ελληνική Κύπρο, η Κύπρος εγκαταλείφθηκε και προδόθηκε από το ελληνικό κράτος, το ένα τρίτο της Μεγαλονήσου κατελήφθη, ο Ιωαννίδης εξαφανίσθηκε (αντί να πράξει αυτό που ως αξιωματικός όφειλε να πράξει και ο νοών νοείτω) και η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων επέστρεψε την εξουσία στους πολιτικούς, τους οποίους επί επτά χρόνια εξύβριζε και λοιδωρούσε.

Η καταστροφή της Κύπρου έρριξε την στρατιωτική χούντα από την εξουσία.

Αυτή είναι η αλήθεια.

Μύθος δεύτερος: η «γιορτή της Δημοκρατίας».

Η 24 Ιουλίου καθιερώθηκε ως θεσμικός εορτασμός του καθεστώτος της Μεταπολίτευσης.

Αντιθέτως έπρεπε να εορτάζεται ως ημέρα οδύνης και ντροπής γιά την  εθνική καταστροφή, την εισβολή, τις σφαγές, τους βιασμούς, τους αγνοούμενους, την προσφυγιά και την απώλεια προαιώνιου ελληνικού εδάφους.

Η εθνική καταστροφή περιθωριοποιήθηκε, υποβαθμίστηκε ή μνημονευόταν όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης παράλληλα αλλά όχι σε συνάρτηση με την κυπριακή τραγωδία (σχιζοφρενικό ασφαλώς).

Διερωτάται κανείς πόση ικανότητα υποκρισίας και διαστρέβλωσης της ιστορικής αλήθειας πρέπει να διαθέτει το πολιτικό σύστημα που διαδέχθηκε την δικτατορία, ώστε να μεταβάλει την επέτειο της εθνικής τραγωδίας σε γιορτή….

 

Μύθος τρίτος: ο ρόλος του Καραμανλή.

Τις ημέρες αυτές τα κατεστημένα ΜΜΕ έχουν αποδυθεί σε μία επιχείρηση αγιοποίησης του Καραμανλή, αντιλαμβανόμενα ότι η σωτηρία του καταρρέοντος μεταπολιτευτικού καθεστώτος προϋποθέτει και την διάσωση της φήμης του ιδρυτή του.

Ο Καραμανλής επέστρεψε με εν λευκώ επιταγή του ελληνικού λαού.

Ιδίως μετά τις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 και το δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου, ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος.

Και όμως, ενώ επαγγέλθηκε μία νέα δημοκρατία και μία ευρωπαϊκή Ελλάδα, παλινόρθωσε ολόκληρο το  προδικτατορικό παλαιοκομματικό σκηνικό, το ίδιο που ήταν υπεύθυνο γιά τα έκτροπα της δεκαετίας του ’60 που οδήγησαν την χώρα στην δικτατορία. Αντί να το ανανεώσει ριζικά με νέους ανθρώπους, νέα ήθη και νέους θεσμούς.

Έτσι, υπονόμευσε εκ των προτέρων την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας που επεδίωξε και επέτυχε λίγο αργότερα.

Ενώ το Σύνταγμα που εκπόνησε ήταν ένα δυσλειτουργικό υβρίδιο κοινοβουλευτικής και προεδρικής δημοκρατίας, που έκτοτε οδηγείται από αναθεώρηση σε αναθεώρηση.

Εάν ο Καραμανλής είχε δημιουργήσει ένα πραγματικά νέο σκηνικό και ένα σύγχρονο πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο, δεν θα είχε ακολουθήσει το λαϊκιστικό παλιρροϊκό κύμα του 1981, που σάρωσε τα πάντα.

Υπ’ αυτήν την έννοια, η ρίζα της σημερινής χρεωκοπίας βρίσκεται στο 1974.

kontranews.gr