ΠΕΡΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΩΝ ΜΑΣ. Του Γιώργου Φλωρά

Η εικόνα είναι συνήθως πιο αποδοτική για να περάσεις ένα μήνυμα από ότι το κείμενο. Ο κόσμος δεν εμβαθύνει ιδιαίτερα, αρκείται στο να δει μια εικόνα και να «αντιδράσει» (αδιάφορα, ουδέτερα, ενεργητικά).
Συνηθίζω στο facebook να φτιάχνω αφίσες με το μήνυμα που θέλω να μεταφέρω. Με 20 λέξεις και μερικές φωτογραφίες λες γρήγορα αυτά που αλλιώς θέλεις πολλές λέξεις. Πρόσφατα ανέβασα ένα ερώτημα συνοδευόμενο με φωτογραφία Τσίπρα και Σαμαρά. Είχε τίτλο: 
ΟΙ ΑΕΡΓΟΙ. ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΟΥΝ;
Διάφορα σχόλια έγιναν, ξεχωρίζω δυο. Το ένα, ευγενικά προσβλητικό, που ανέφερε (ανάμεσα στα άλλα) το εξής εκπληκτικό: «η πολιτική είναι δουλειά και μάλιστα εξαιρετικά απαιτητική, πολύ πιο απαιτητική από το κωλοβάρεμα στις περισσότερες δουλειές στην Ελλάδα»!! Και για αυτό το λόγο ο σχολιαστής αποδέχεται ως ικανούς ανθρώπους χωρίς ένα ένσημο (βλ. Σαμαράς και Τσίπρας).
Το δεύτερο σχόλιο από έναν αγωνιστή (με την πλήρη έννοια) που εκτιμώ, με αριστερές θέσεις. Ήταν μακροσκελέστατο σχόλιο και ξεχωρίζω το εξής: «λογικές του τύπου είναι ανίκανοι, δεν έχουν δουλέψει, δεν καταλαβαίνουν, άσχετοι κλπ είναι αφελείς αν δεν είναι εκ του πονηρού ...
οι κυβερνήσεις και οι άνθρωποι που τις αποτελούν είναι, ιστορικά, κάθε φορά, οι πλέον κατάλληλοι, για την επίτευξη των στόχων αυτών που τους στηρίζουν»
Συμπεραίνω λοιπόν ότι εγώ πρέπει να δέχομαι ότι είναι επαρκείς άνθρωποι που ασχολούνται αποκλειστικά με την ΚΑΛΟΠΛΗΡΩΜΕΝΗ πολιτική, χωρίς εμπειρίες στην ζωή τους πέραν της πολιτικής και να τους θεωρώ ως τους πλέον κατάλληλους επειδή συνάνθρωποι μου (που δουλεύουν 60 ώρες την εβδομάδα οι ίδιοι) εκφράζονται μέσα από αυτούς…
Θυμίζω σε όλους όσους σκέφτονται ανάλογα ότι η Οικονομία μας καταστράφηκε, διαλύθηκε (για αυτό σήμερα είμαστε εδώ που είμαστε) με άεργους Πρωθυπουργούς, λαοπλάνους, που εργαζόντουσαν σκληρότατα ως πολιτικοί και μόνο (Σαμαράς, ΓΑΠ, Καραμανλής) αλλά φυσικά δεν ήξεραν τίποτα από ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Και δεν ήξεραν (όπως και ο επερχόμενος Τσίπρας) γιατί δεν σήκωσαν το χεράκι τους μια μέρα να δουλέψουν πραγματικά.
Προσωπικά ΠΛΕΟΝ έχω εμπιστοσύνη να διοικήσουν την τύχη μου άνθρωποι που εργάστηκαν ανταγωνιστικά στον ιδιωτικό τομέα, είτε σαν εργοδότες είτε σαν εργαζόμενοι. Άνθρωποι που ξέρουν τι εστί η ανασφάλεια και οι απαιτήσεις του ιδιωτικού τομέα. Δεν υποτιμώ όσους εργάζονται σε άλλους τομείς (δημόσιο, προστατευμένος ιδιωτικός τομέας κλπ). Όμως δεν με εκπροσωπούν.