«Δώστε πίσω τα γλυπτά του Παρθενώνα»

Γράφει η
Νίκη Καλτσόγια

Αυτός είναι ο τίτλος στην πρώτη σελίδα της ελληνικής εφημερίδας στην Αυστραλία «Ο ΚΟΣΜΟΣ», της 18ης Μαρτίου. Στην ίδια αυτή σελίδα δημοσιεύεται η πρόταση Ψηφίσματος που κατέθεσαν στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο της Αυστραλίας οι ομοσπονδιακοί βουλευτές των Εργατικών Τόνι Μπερκ και Άντονι Αλμπανίζ και οι φωτογραφίες των δύο βουλευτών πίσω από μια εντυπωσιακή εικόνα παράστασης από τη μετώπη του Παρθενώνα. Και κάτω από το εντυπωσιακό αυτό έγχρωμο πρωτοσέλιδο συμπληρώνεται: «Μπερκ: Η κλοπή είναι κλοπή, τα Μάρμαρα έχουν σπίτι και δεν βρίσκεται στο Λονδίνο. Αλμπανίζ: Οφείλουμε να διορθώσουμε ένα ιστορικό λάθος». Σε εσωτερική σελίδα παρουσιάζεται η αιτιολόγηση του αιτήματος αυτού των δύο βουλευτών, το οποίο υποστηρίζεται και από την επίσης ομοσπονδιακή βουλευτή Λίντα Μπέρνι. Η πρόταση, όπως αναγράφεται στο δημοσίευμα αυτό, «καλεί το Κοινοβούλιο να αναγνωρίσει την πολιτιστική και καλλιτεχνική σημασία των Γλυπτών του Παρθενώνα για την Ελλάδα και την παγκόσμια υποστήριξη που έχει λάβει η προσπάθεια για την επιστροφή τους. Η πρόταση καλεί επίσης το Βρετανικό Μουσείο να αναγνωρίσει την ικανότητα της Ελλάδας να προστατεύσει και να προβάλει τα Γλυπτά του Παρθενώνα στο Μουσείο της Ακρόπολης στην Αθήνα, και ζητεί από το Βρετανικό Μουσείο να επιστρέψει τα
Μάρμαρα του Παρθενώνα στην Ελλάδα».
Τέτοιας μορφής δημοσιεύματα είναι σπάνια στις εδώ εφημερίδες, αλλά και την τηλεόραση. Δημοσιεύματα που δείχνουν ότι οι Έλληνες του εξωτερικού, ακόμα και της τρίτης γενιάς, δεν έχασαν το ενδιαφέρον τους για τη μητέρα πατρίδα. Δραστηριοποιούνται δυναμικά για να βρουν συμπαραστάτες πολιτικούς για τα εθνικά μας θέματα. Ας συγκρίνει κανείς τη δημοσιότητα που είχαν οι ενέργειες των μεγάλων “celebrities”, της μεγάλης δικηγόρου Αμάλ Αλαμουντίν, συζύγου του διάσημου ηθοποιού Τζορτζ Κλούνευ. για το θέμα της επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα. Αλλά και πώς βόηθησαν τους πρόσφυγες αυτοί και μερικοί άλλοι διάσημοι αστέρες του κινηματογράφου που έλαμψαν με την παρουσία τους στους καταυλισμούς των προσφύγων; Και όμως αυτά ήταν τα προσφιλή δημοσιεύματα και στον τύπο και στην τηλεόραση.
Αν αναλογιστεί κανείς την εικόνα που παρουσιάζει ο ελληνικός τύπος στο σύνολό του αυτή την εποχή, όχι μόνο με τα τραγικά δημοσιεύματα και τις απαισιόδοξες προβλέψεις και κυρίως τις τραγικές εικόνες των προσφύγων και όχι μόνον, θα νομίσει ότι το δημοσίευμα της ελληνικής αυτής εφημερίδας στη μακρινή Αυστραλία είναι μια ανάσα ζωής και ελπίδας. Και δεν είναι μόνο αυτή η ελληνική εφημερίδα που προβάλλει τα κρίσιμα εθνικά θέματα, τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στη χώρα, αλλά και δραστηριοποιείται πολύ δυναμικά για να διατηρήσει και να προβάλλει στις ξένες χώρες τον πολιτισμό της. Όμως όλη αυτή η δραστηριότητα δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι είναι άγνωστη εδώ. Σπάνια δημοσιεύονται ειδήσεις για τις δραστηριότητες των Ελλήνων στο εξωτερικό, που όμως είναι σημαντικές και η προβολή τους θα τόνωνε και το δικό μας ηθικό, που η καθημερινή καταθλιπτική ειδησεογραφία κλονίζει απίστευτα και όσες δυνάμεις υπάρχουν. Υπάρχει έξω από τα σύνορα της χώρας και μια άλλη Ελλάδα, που δεν έχασε τους δεσμούς της με τη μητέρα Πατρίδα. Που δραστηριοποιείται δυναμικά και μάλιστα με τις δικές της δυνάμεις, αφού η συμβολή του ελληνικού κράτους στις δράσεις της έχει, κατά γενική ομολογία περιοριστεί αφάνταστα.
Ασφαλώς δεν είναι άγνωστα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στην εποχή μας ο τύπος με τον ανταγωνισμό της τηλεόρασης και των νέων μορφών επικοινωνίας. Το ίδιο όμως γνωστό πρέπει να είναι ότι ο σοβαρός τύπος, παρά τα όσα αρνητικά μπορούν να αναφερθούν γι’ αυτόν δεν παύει, συγκριτικά πάντα, να είναι πολύ υψηλότερης στάθμης σε σύγκριση με την ποιότητα των προγραμμάτων της τηλεόρασης, που κατακλύζονται από ανάξιες λόγου εκπομπές. Ας μην ξεχνάμε ότι η πληροφόρηση επιτελεί λειτούργημα και ως τέτοιο οι ευθύνες των δημοσιογραφικών κύκλων και εδώ της ΕΣΗΕΑ κυρίως, με τους δεοντολογικούς κανόνες που υπάρχουν, αλλά και η ίδια η τηλεόραση και το ραδιόφωνο, κατά τις σχετικές διατάξεις των άρθρων 14 και 15 του ελληνικού Συντάγματος έχουν μεγάλες ευθύνες για την κρίση του πολιτισμού μας που βιώνουμε, που δεν οφείλεται μόνο στην οικονομική κρίση.
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην αξία του ελληνικού τύπου των Ελλήνων της διασποράς. Η διασύνδεσή τους με τις εδώ εφημερίδες και γενικά τα ΜΜΕ είναι εθνική ανάγκη. Όχι μόνο τι γίνεται σε άλλες χώρες που συχνά προβάλλονται σε μεγάλα δημοσιεύματα και ρεπορτάζ. Ποιες οι αγωνίες και οι αγώνες των Ελλήνων έξω από την πατρίδα. Όπως διαπιστώνεται και από σοβαρούς μελετητές του ελληνικού τύπου στις μεγάλες ελληνικές παροικίες του εξωτερικού ο ελληνικός τύπος στις ξένες χώρες έπαιξε και ακόμα παίζει τεράστιο ρόλο στην πολιτιστική και γενικά παρουσία των Ελλήνων. Αξίζει κλείνοντας ν’ αναφέρω ένα ακόμα πρωτοσέλιδο της ίδιας εφημερίδας Ο ΚΟΣΜΟΣ, της 8ης Μαρτίου, με μεγάλους τίτλους και μικρές φωτογραφίες σ’ αυτό δεκαοχτώ ελληνόπουλων της τρίτης γενιάς, που πήραν το «βραβείο Διονύσιος Σολωμός 2016» στο 34ο Φεστιβάλ του Σίδνεϊ – Ελληνορθόδοξης Κοινότητας ΝΝΟ, που διοργανώνεται στο Σίδνεϋ 34 χρόνια. Τίτλος του είναι: Βραβεία «Διονύσιος Σολωμός»: Κορυφαία εκδήλωση του Ελληνικού Φεστιβάλ. Το υπογράφουν οι Γιώργος Χατζηβασίλης και Γιάννης Δραμιτινός και είναι άξια αναφοράς η αξιολόγηση που κάνουν για την αξία αυτού του βραβείου: «Όμως, η πιο σπουδαία εκδήλωσή του οργανώνεται όλα αυτά τα χρόνια χωρίς μεγάλα ονόματα, χωρίς εντυπωσιακό πρόγραμμα ψυχαγωγίας με μοναδικούς πρωταγωνιστές τα παιδιά που αριστεύουν στις τελικές εξετάσεις του Γυμνασίου (HSC) sστα Αρχαία και Νέα Ελληνικά, με τους καθηγητές τους. Κατά τη γνώμη μας, τα Βραβεία Διονύσιος Σολωμός είναι η πιο σημαντική εκδήλωση του Ελληνικού Φεστιβάλ επειδή τιμούν τους σπουδαστές της Γλώσσας μας και ενθαρρύνουν τα παιδιά και εγγόνια μας να διδάσκονται τη γλώσσα των προγόνων τους».
Και είναι βέβαια αρωγός σε εθνικά θέματα. Ας τον προβάλουμε όσο είναι δυνατόν περισσότερο.