Ζαχαριάδης και Τσίπρας, βίοι παράλληλοι

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Οι λεονταρισμοί και οι αυταπάτες του κ. Τσίπρα (που στο τέλος καταλήγουν σε πλήρη υποταγή και απόλυτη ικανοποίηση των επιταγών των ξένων), το τυφλό πάθος για την εξουσία (που τον καθιστούν τυφλό μπροστά στις πραγματικότητες και τους διεθνείς συσχετισμούς), ο ψευδεπίγραφος «πατριωτισμός» του, ο άκαπνος πολεμικός του οίστρος και η υποτίμηση του αντιπάλου (που οδηγούν σε απανωτές εθνικές ήττες), η μονολιθικότητα και η βεβαιότητα ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια (που οδηγούν σε αυταρχικές συμπεριφορές και εθνικό διχασμό), η μανία με την οποία εννοεί συνεχώς να διχάζει τον λαό με εμφυλιοπολεμικές κραυγές, έχουν δυστυχώς τις ρίζες τους στην Ιστορία.
Μικρή γνώση της εμφυλιοπολεμικής περιόδου της χώρας, δείχνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα είναι ο πραγματικός κληρονόμος του ΚΚΕ του Ζαχαριάδη.
Όσο κι’ αν ξαφνιάζει, ο κ. Τσίπρας έχει επαναλάβει (και συνεχίζει
να επαναλαμβάνει) όλα τα ολέθρια λάθη εκείνης της περιόδου, που οδήγησαν σε έναν αδελφοκτόνο πόλεμο, που κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια και οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή.
Όλες οι εκτιμήσεις του Ζαχαριάδη ήταν λανθασμένες και αυτοκαταστροφικές.
Όχι μόνο δεν έλαβε υπόψη του τις αποφάσεις των Μεγάλων, όχι μόνο δεν έβλεπε τα σημάδια στην εξόφθαλμη άρνηση της Μόσχας να υποστηρίξει την κατάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα από τους κομμουνιστές – ο Στάλιν ούτε έτοιμος ήταν, ούτε ήθελε, ούτε επρόκειτο ούτε επρόκειτο να εμπλακεί σε θερμό επεισόδιο με την Αμερική για την Ελλάδα – αλλά και επί των ημερών του οι εκτιμήσεις για το σύνολο της διεθνούς σκηνής είχαν το λάθος για ψωμοτύρι.
Από το «Έξω οι Άγγλοι» στο «Έξω οι Ευρωπαίοι»
Εκείνον τον καιρό, το ΚΚΕ τα είχε βάλει με τους Άγγλους και τον Τσώρτσιλ. «Έξω οι Άγγλοι!», ήταν το σύνθημα του ΚΚΕ μετά την Απελευθέρωση, καθώς πίστευαν πως ο συντηρητικός Τσώρτσιλ ήταν ο πραγματικός ιμπεριαλιστής και πως ο «φιλελεύθερος, προοδευτικός και δημοκρατικός» Ρούζβελτ θα εμπόδιζε την Αγγλία να επιβάλει την ιμπεριαλιστική της κυριαρχία και να επαναφέρει τον βασιλιά (Σόλων Γρηγοριάδης, Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας). Αλλά, ως γνωστόν, η Αγγλία ήταν αυτή που έδιωξε τον βασιλιά και βοήθησε να έλθει στην εξουσία ο Σοφούλης και το Κέντρο.
Ωστόσο, το (πάνσοφο) ΚΚΕ δεν μπορούσε να παραδεχθεί το λάθος του. Και συνέχισε τον χαβά του, ξεκινώντας την πορεία καταστροφής τον Δεκέμβρη του 1944. Σήμερα, όλοι καταλαβαίνουν πως στο Δημοψήφισμα που ακολούθησε οι Έλληνες δεν επρόκειτο να πουν «Ναι» στην επάνοδο της βασιλείας αν δεν είχαν προηγηθεί τα Δεκεμβριανά.
Οι ομοιότητες είναι σαφείς: Ο «κακός Τσόρτσιλ» και ο «καλός Ρούζβελτ», έλεγε το ΚΚΕ, οι «κακοί Ευρωπαίοι» και το «καλό ΔΝΤ» λέει ο Τσίπρας – όποτε τον βολεύει, βέβαια, γιατί όποτε δεν τον βολεύει φωνάζει «Έξω το ΔΝΤ» - αλά… «Έξω οι Άγγλοι»!
Στη βοήθεια της Μόσχας στηριζόταν ο Ζαχαριάδης, στην ίδια βοήθεια (μιας «άλλης Μόσχας») απέβλεπε και ο Τσίπρας που έτρεξε στην Αγία Πετρούπολη με τον Λαφαζάνη (με τον οποίο καθόλου δεν διαφωνούσε τον Ιούνιο του 2015).
Όπως και τότε, όμως, έτσι και σήμερα, ο Πούτιν δεν είχε σκοπό να διακινδυνέψει τις σχέσεις του με τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς για χάρη του Τσίπρα και του Λαφαζάνη.
Και όπως ο Ζαχαριάδης, με τις λανθασμένες εκτιμήσεις του για τους διεθνείς συσχετισμούς, επέμεινε στην ολέθρια πορεία του (Δεκεμβριανά, αποχή από τις εκλογές του 1946, εμφύλιος), προκαλώντας τα αντίθετα αποτελέσματα, έτσι και ο Τσίπρας επέμεινε στη δική του ολέθρια πορεία, οδηγώντας τη χώρα μακριά από τους παραδοσιακούς συμμάχους της, αφήνοντάς την εκτός προστασίας στις 30 Ιουνίου 2015 και οργανώνοντας ένα καταστροφικό και με καταστροφικά μηνύματα δημοψήφισμα (ανάλογα καταστροφικά μηνύματα έστειλε στους συμμάχους η αποχή του 1946).
Τα αποτελέσματα ήταν ολέθρια και στις δύο περιπτώσεις.
Στην περίπτωση του Ζαχαριάδη και του εμφυλίου, οι «κακοί» Άγγλοι παρέδωσαν μια χαρά στους «καλούς» Αμερικανούς – ούτε αυτό το είδε ο Ζαχαριάδης, αντίθετα έκανε σα να μην συνέβη τίποτε – οι οποίοι ανέλαβαν να βοηθήσουν με περισσότερα μέσα και πολύ πιο αποτελεσματικά την Ελλάδα στον αγώνα της κατά της κομμουνιστικής επιβολής. Η Ελλάδα παρέμεινε ελεύθερη και εκτός κομμουνιστικής επιρροής, αλλά ο εμφύλιος και οι συνέπειές του άφησαν βαθιά τα σημάδια τους στο σώμα της πατρίδας, που, όπως φαίνεται, ακόμη γλείφει τις πληγές της.
Στην περίπτωση του Τσίπρα και της αλλοπρόσαλλης εξουσίας του, οι Ευρωπαίοι συνεργάζονται μια χαρά με το ΔΝΤ και θεωρούν την παρουσία του εκ των ων ουκ άνευ, ενώ και οι Αμερικανοί καλούν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να εφαρμόσουν το πρόγραμμα ανυπερθέτως. Στο τέλος, ο μεν Ζαχαριάδης ηττήθηκε δια των όπλων, ο δεν Τσίπρας δι’ ενός νέου, πολύ πιο σκληρού, μνημονίου.
Χωρίς συμμάχους
Οι κομμουνιστές εκείνης της περιόδου θεωρούσαν πως θα έβρισκαν συμμάχους στους Ευρωπαίους κομμουνιστές. Εκείνοι όμως είχαν ήδη λάβει τις αποφάσεις τους για συνεργασία με τις κυβερνήσεις των χωρών τους (Γαλλία, Ιταλία) και είχαν κάνει ήδη την ευρωκομμουνιστική στροφή τους. Συνέστησαν μάλιστα στα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ να μην επιμείνουν, καθώς δεν υπήρχαν ώριμες επαναστατικές συνθήκες – ενώ ο Ζαχαριάδης επέμενε για το αντίθετο και λοιδορούσε τους Ευρωπαίους συντρόφους.
Όπως αναφέρει ο Σόλων Γρηγοριάδης, τον Μάρτιο του 1946, στην Πράγα, ο Γάλλος Τορέζ και ο Ιταλός Τολιάττι, απέτρεψαν τον Ζαχαριάδη να πάρει τα όπλα (καθώς οι ίδιοι είχαν αποφασίσει να μην ηττηθούν δια των όπλων, κάτι που δεν είχε αποφασίσει ο Ζαχαριάδης).
Στα τέλη του Ιουνίου 1947, στο Συνέδριο του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος στο Στρασβούργο – σημειώστε ότι τότε ο ΓΚΚ είχε φύγει από την κυβέρνηση αλλά παρέμενε ισχυρό παντού, στο κοινοβούλιο, στη δημόσια διοίκηση, στα συνδικάτα, στον λαό, παρ’ όλα αυτά απέφυγε έναν «γαλλικό Δεκέμβρη» – οι Δυτικοί κομμουνιστές ηγέτες κατάπληκτοι άκουσαν τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ Μιλτιάδη Πορφυρογένη να δηλώνει:
«Η αποφασιστική πολεμική επίδοση και ανάπτυξη του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας μπροστά στο γεγονός της αμερικανοαγγλικής και μοναρχοφασιστικής αδιαλλαξίας αναγκαστικά τείνει ν’ αποκρυσταλλωθή και αποκρυσταλλώνεται κιόλας προς τη δημιουργία μιας λεύτερης Ελλάδας με δική της Κυβέρνηση και δική της κρατική υπόσταση. Για ένα τέτοιο πράγμα υπήρχαν και πριν και υπάρχουν και σήμερα, ακόμα περισσότερο, όλες οι απαραίτητες αντικειμενικές, στρατιωτικές, πολεμικές, υλικές, πολιτικές, ηθικές, ψυχολογικές, μα και γεωγραφικές προϋποθέσεις».
Μπροστά σ’ αυτή την ανακοίνωση για σχηματισμό κυβέρνησης των βουνών, οι κομμουνιστές ηγέτες της Δύσης συμβούλεψαν τους Έλληνες συντρόφους τους να μην κόψουν τις γέφυρες πίσω τους. «Φροντίστε για συμβιβασμό, μην εξωθείτε τα πράγματα», συμβούλεψε ο πολύπειρος Τορέζ τον Πορφυρογέννη.
Έναν χρόνο αργότερα, ο Ζαχαριάδης είπε: «Μερικοί από τους φίλους μας στη Δύση μας είχαν συμβουλέψει να αποφύγουμε την ένοπλη αναμέτρηση. Αποδείχθηκε, όμως, ότι εμείς είχαμε δίκαιο και όχι εκείνοι…».
Φυσικά, έκανε και πάλι λάθος! Έπαιρνε απανωτά τα μηνύματα από Δύση και Ανατολή και αυτός το βιολί του. Τρεις νόμοι, ένα διάταγμα και ένα ψήφισμα με μέτρα επιείκειας και αμνηστίες δεν τον έπεισαν ότι έπρεπε να αποφύγει τον αδελφοσκοτωμό. Στο μυαλό του στριφογύριζε ο εμφύλιος και τίποτε άλλο!
Όπως έκανε και κάνει ξανά και ξανά λάθος ο κ. Τσίπρας, όταν υποστήριζε και υποστηρίζει πως στα εγχειρήματά του θα τον βοηθούσαν οι Ευρωπαίοι – Αριστεροί, Σοσιαλιστές, χώρες του Νότου – και πως, αυτό λέει τώρα, με την τακτική του κατάφερε να προκαλέσει «ρωγμή» στην Ευρώπη.
Η αλήθεια είναι πως ουδείς από τους δήθεν συμμάχους του συμφώνησε μαζί του όταν προχώρησε στο δημοψήφισμα και ουδείς στάθηκε στο πλευρό του όταν βρέθηκε στριμωγμένος στη γωνία και υποχρεώθηκε να υπογράψει τρίτο (και μετά τέταρτο) μνημόνιο.
Δηλαδή Ζαχαριάδης και Τσίπρας αναζητούσαν και πίστευαν πως έβρισκαν συμμάχους εκεί που δεν υπήρχαν – πότε στην Αμερική, πότε στην Ευρώπη και πότε στη Ρωσία…
Πόλεμος κατά των αυτοκρατοριών
Η υποτίμηση του αντιπάλου είναι άλλο ένα κοινό τους σημείο. Ο Τσίπρας μάλιστα και τα στελέχη του το παραδέχονται υπό την μορφή αυταπάτης (πιστεύαμε πως η Δημοκρατία θα επικρατούσε στην Ευρώπη, λένε).
Ο Ζαχαριάδης πίστευε πως κέρδισε τους Άγγλους και κατάφερε να τους διώξει και πως το ίδιο θα έκανε και με τους Αμερικανούς – ενώ στην πραγματικότητα οι Άγγλοι δεν είχαν τα οικονομικά μέσα να πάνε μέχρι το τέλος και γι’ αυτό παρέδωσαν στους Αμερικανούς.
Γράφει ο Γρηγοριάδης (ο οποίος σημειωτέον δεν ανήκε στη Δεξιά, αντίθετα διετέλεσε εθνοσύμβουλος στους Κορυσχάδες, διοικητής μοίρας του αντάρτικου Ναυτικού (ΕΛΑΝ) και διευθυντής του «Ρίζου της Δευτέρας», που συνέχισε να κυκλοφορεί για ένα διάστημα μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας του Ριζοσπάστη):
«Εκ των υστέρων ξέρουμε ότι όλοι αυτοί οι συλλογισμοί ήταν εσφαλμένοι στη βάση τους. Γιατί ξεκινούσαν από μια καθαρή υποτίμηση της αμερικανικής δύναμης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, στον κολοφώνα τότε της οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος τους, με το μονοπώλιο σχεδόν των ατομικών όπλων – η Σοβιετική Ένωση μόλις στο β΄ εξάμηνο του 1947 πραγματοποίησε την πρώτη δοκιμαστική ατομική έκρηξη – είχαν σαφή υπεροχή στον κόσμο, την οποία ο Στάλιν δεν είχε καμιά διάθεση να αψηφήσει χάριν του ΚΚΕ. Και η Αμερική, που άρχιζε την παγκόσμια εξόρμησή της με τόσο ενθουσιασμό – εξόρμηση που αποτελούσε βαθιά οργανική ανάγκη για την οικονομία της – δεν ήταν δυνατόν να αφήσει να αναχαιτιστεί στην Ελλάδα. Θα έριχνε όλο το βάρος της για να ισοπεδώσει το ΚΚΕ, ανεξάρτητα από τη βοήθεια που θα έπαιρνε εκείνο από την Ανατολή. Ο Ζαχαριάδης όμως δεν έφτανε τότε ως το ύψος αυτών των εκ των υστέρων διαπιστώσεων, αν και υπήρχαν στελέχη, αλλά και απλοί οπαδοί, που τις είχαν προβλέψει και υποδείξει. Και όρθωσε την πρόκλησή του στην αμερικανική παρέμβαση, υποτιμώντας και έναν άλλον παράγοντα: Την απόφαση και τις δυνατότητες των μη Αριστερών Ελλήνων να αγωνιστούν. Το αποτέλεσμα θα ήταν ένα: Ο πόλεμος θα έμπαινε σε στάδιο κατά πολύ ανώτερο και οι συμφορές της Ελλάδας θα συσσωρεύονταν σε επίπεδο κατά πολύ υψηλότερο».
Δεν ήταν άλλωστε τυχαίο το άρθρο του «Ριζοσπάστη» με τον τίτλο «Τέσσερις αυτοκρατορίες», που υποστήριζε ότι ο ελληνικός λαός νίκησε τρεις ιμπεριαλιστικές αυτοκρατορίες (ιταλική, γερμανική, βρετανική) και θα νικούσε και την αμερικανική.
Έκαναν δηλαδή το μοιραίο λάθος να βάλουν στο ίδιο σακί τους εισβολείς φασίστες και ναζί και τους συμμάχους σε καιρό ειρήνης.
Φυσικά, ο ελληνικός λαός γνώριζε πολύ καλά πως άλλο να μάχεσαι υπέρ βωμών και εστιών (δηλαδή κατά των Ιταλών φασιστών και των Γερμανών ναζιστών) και άλλο να δέχεσαι δια των όπλων επίθεση για επιβολή καθεστώτος.
Ο Τσίπρας από την πλευρά του, έβαλε επίσης τους πάντες απέναντί του. Στις 10 Οκτωβρίου 2014, στη Βουλή, κατά τη συζήτηση για την Ψήφο Εμπιστοσύνης, είχε βροντοφωνάξει, ως άλλος Ζαχαριάδης: 
«Το λέω ξανά, όχι μόνο για να το ακούσετε εσείς, αλλά για να το ακούσουν στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο και στην Ουάσιγκτον. Οποιαδήποτε απόφαση ή συμφωνία δεν θα έχει τη δική μας συναίνεση, δεν θα γίνει αποδεκτή από εμάς.Δεν θα δεσμεύει τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα δεσμεύει την κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, για την οποία ο λαός μας σύντομα θα δώσει ισχυρή εντολή με την ψήφο του». 
Είχε κι’ αυτός κηρύξει τον πόλεμο σε… τρεις αυτοκρατορίες.
Προς το παρόν δεν έχει ανακαλύψει την τέταρτη, αλλά… κάτι θα βρει στην πορεία!
«Δωσίλογοι» και «κοινοβουλευτικές αυταπάτες»
Υπάρχουν και δύο ιδεολογικού περιεχομένου, αλλά το ίδιο ολέθριες, ομοιότητες.
Μετά τον πόλεμο, η προκάτοχος του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά κολλούσε τη ρετσινιά του δωσίλογου σε όλους τους πολιτικούς της αντιπάλους, επιτρέποντας έτσι στους πραγματικούς δωσίλογους να κρυφτούν ανάμεσα στους φανταστικούς. Την ίδια ώρα, δεν δίσταζαν να στοχοποιούν και να αποκηρύσσουν και όσες ηγετικές φυσιογνωμίες ξέφευγαν από την κομματική γραμμή: Τυχοδιώκτης, δηλωσίας και όργανο της αντίδρασης ο Άρης Βελουχιώτης, πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις ο Σιάντος, καταδίκασαν το βιβλίο του μετριοπαθούς Ζέβγου - ο πρώτος οδηγήθηκε στην αυτοκτονία, ο δεύτερος πέθανε υπό μυστηριώδεις συνθήκες, ο τρίτος δολοφονήθηκε.
Η σημερινή διάδοχος Αριστερά ταυτίζει με την ολιγαρχία, τη διαπλοκή, την αντίδραση όσους διαφωνούν μαζί της – και έτσι κρύβονται οι πραγματικοί ολιγάρχες και διαπλεκόμενοι.
Τέλος, ο Ζαχαριάδης δεν κουραζόταν να μιλά για «κοινοβουλευτικές αυταπάτες».
Από την πλευρά του, ο Τσίπρας, στις 25 του περασμένου Ιουλίου, όταν από το προαύλιο της Βουλής σάλπισε το τέλος του κοινοβουλευτισμού, μιλώντας για «στενά πλαίσια του Κοινοβουλίου», για «λαϊκές συνελεύσεις»,για «πρόβα για τις μεγάλες δημοκρατικές αλλαγές» και για «μια επανάσταση της Δημοκρατίας», είπε:
«Θέλουμε μια διαδικασία που θα εμπλέκει, θα οργανώνει, θα κινητοποιεί τους πολίτες. Μια διαδικασία ενεργού συμμετοχής των πολιτών και όχι μια διαδικασία περιορισμένη, στους τέσσερις τοίχους της Ολομέλειας της Βουλής». Και:
«Σας καλώ να γυρίσουμε σελίδα και να γίνουμε όλοι μαζί η πρόοδος που έχουμε ανάγκη, να γίνουμε εμείς, οι Έλληνες πολίτες, η αλλαγή που επιθυμούμε και για πρώτη φορά ο λαός να αποφασίσει για το Σύνταγμα, να πάρει τη δημοκρατία στα χέρια του, να πάρει το μέλλον στα χέρια του. Για πρώτη φορά η δημοκρατία στην εξουσία». Και: «Στόχος μας εδώ είναι να εξασφαλίσουμε την απαιτούμενη ισορροπία μεταξύ της αρχής της διάκρισης των εξουσιών, της ταχύτητας στην απονομή της δικαιοσύνης, της ασφάλειας δικαίου αλλά και του σεβασμού των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων».
Κάτι σαν τους σκοπούς της κυβέρνησης των βουνών, που στην ιδρυτική της πράξη, στις 24 Δεκεμβρίου 1947, αναφερόταν: «Να κυβερνήσουμε τη χώρα πάνω σε λαϊκές δημοκρατικές βάσεις και να καταβάλουμε τις απαραίτητες προσπάθειες για την εδραίωση των θεσμών της Λαϊκής Δημοκρατίας, των Λαϊκών Συμβουλίων, της Λαϊκής Δικαιοσύνης, της αγροτικής μεταρρύθμισης και Λαϊκής Παιδείας καθώς και για την αντιμετώπιση των άμεσων αναγκών του ελληνικού λαού στις ελεύθερες και τις απελευθερούμενες περιοχές».
«Απαιτούμε μέτρα για το χρέος!… και μείωση των πλεονασμάτων μετά το 2018», είπε την Κυριακή, 28 Αυγούστου, στη «RealNews», ο Αλέξης Τσίπρας.
Οπότε, το επόμενο που περιμένουμε να κάνει, είναι να επαναλάβει το… γνωστό ζαχαριαδικό «Με το όπλο παρά πόδα»!
(«Παρά πόδας» είχε γράψει στο γνωστό άρθρο του, αλλά οι άκαπνοι σπάνια γνωρίζουν πού μπαίνει το όπλο…)