Γράφει η Μαρία Λεμονιά
Αντλεί την καταγωγή της από την Κωνσταντινούπολη, με απώτερη την Καισάρεια Καππαδοκίας. Ο παππούς της Πρόδρομος παρήγαγε γαλακτομικά προϊόντα υψηλής ποιότητας και υπήρξε προμηθευτής της οθωμανικής αυλής.
Ο παππούς της Βασίλης ασχολήθηκε με το εμπόριο χάλυβα, ο πατέρας της δημιούργησε μεγάλη χαλυβουργική βιομηχανία ενώ υπήρξε χορηγός πολλών έργων στην ελληνική κοινότητα, όπως το σχολείο των «12 Αποστόλων» και αναστήλωσε πολλές ορθόδοξες εκκλησίες.
Η ίδια είναι απόφοιτη του Ζαππείου Σχολείου ενώ σπούδασε Κοινωνιολογία στη Γενεύη. Ως φοιτήτρια πρωτοασχολείται με τον εθελοντισμό στην Αφρική.
Μια δυνατή εικόνα
H πόρτα της χορτοκαλύβας ανοίγει και από μέσα προβάλλει η ανοιχτόχρωμη αρχηγός της φυλής τυλιγμένη με ένα βαμβακερό καφτάνι, έντονων χρωματισμών, όπως αυτά που φορούν οι γυναίκες της περιοχής.
Εκατοντάδες κάτοικοι έχουν περπατήσει χιλιόμετρα κάτω από τον καυτό ήλιο προκειμένου να την συναντήσουν και να τους λύσει κάποιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Κουβαλούν μάλιστα μαζί τους πεσκέσια για να εκφράσουν τις ευχαριστίες τους στην αρχηγό της φυλής. Έχουν διανύσει ξυπόλητοι ολόκληρα χιλιόμετρα για να την βρουν κρατώντας άλλος μια κότα , άλλος ένα διακοσμητικό κόκαλο κι άλλος μερικά φτερά χήνας. Η Ελληνίδα Μέρω Κεσεσίογλου είναι η απόλυτη άρχων της περιοχής.
«Είναι ένας ρόλος πολύ κουραστικός αφού όποτε βρίσκομαι εκεί ο κόσμος συρρέει κατά χιλιάδες προκειμένου να συζητήσουν μαζί μου θέματα που αφορούν την καθημερινότητά τους» εξομολογείται η ίδια χαμογελώντας.
«Είμαι σαν τον δικαστή της περιοχής, μαθαίνω τα προβλήματα και δίνω λύσεις. Τις περισσότερες φορές ο κόσμος είναι τόσο πολύς που θα μπορούσα να ακούω ιστορίες μέρες ολόκληρες. Με αντιμετωπίζουν ως τον άνθρωπο που έχει λύση για όλα. Την τελευταία φορά για παράδειγμα μια γυναίκα ήρθε και με βρήκε για να μου εξομολογηθεί ότι ο άνδρας της διατηρεί εξωσυζυγική σχέση και δεν φροντίζει τα παιδιά του. Τα περισσότερα θέματα αφορούν βέβαια κλοπές. Ο ένας γείτονας παίρνει τα ζώα του άλλου γι΄αυτό κι όταν πάμε εκεί έχουμε μαζί μας ζωντανά για να τους τα αντικαταστήσουμε και να επαναφέρουμε την ομόνοια στην καθ΄όλα ανήσυχη φυλή των Ανί Μπινί».
Η σχέση της Μέρω Κεσεσίογλου με την Αφρική που μετρά πάνω από εικοσιπέντε χρόνια, το δίχως άλλο θυμίζει παραμύθι.
Κόρη μεγαλοαστικής οικογένειας από την Κωνσταντινούπολη (ο πατέρας της ήταν ο αντίστοιχος Αγγελόπουλος της Πόλης)εγκαταλείπει νωρίς την σκέψη να μπει στις οικογενειακές business σπουδάζοντας όπως όλα τα κορίτσια των καλών οικογενειών της εποχής, κοινωνιολογία στο πανεπιστήμιο της Γενεύης.
«Επρόκειτο σαφώς για μια καρμική στιγμή» παραδέχεται η ίδια σήμερα. «Την χρονιά που τελείωνα και το δεύτερο έτος των σπουδών τα Ηνωμένα Έθνη ζητούσαν εθελοντές προκειμένου να κατέβουν σε χώρες της Αφρικής και να προσφέρουν έργο».
Το ταξίδι αυτό είναι καθοριστικό για την υπόλοιπη ζωή της νεαρής γόνου αφού τα αρνητικά συναισθήματα που θα της δημιουργηθούν θα αντικατασταθούν στη συνέχεια από την λατρεία για την Μαύρη Ήπειρο.
«Με το που άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου ένιωσα την ζέστη , την υγρασία και την κακοσμία. Τότε αναρωτήθηκα τι γυρεύει εκεί, ένα κορίτσι σαν εμένα, καλοζωισμένο. Ήταν σαν να προσγειώθηκα σε άλλο πλανήτη».
«Θυμάμαι που είχα σοκαριστεί τόσο από τις εικόνες ώστε τα βράδια να καταλήγω στη σκηνή μου κλαίγοντας» εξομολογείται καθώς ανατρέχει στις μνήμες του παρελθόντος. «Την ημέρα που επισκεφθήκαμε το λεπροκομείο του Μπαγκί, τα μάτια μου είχαν πρηστεί τόσο από το κλάμα ώστε μια μοναχή από αυτές που μας φιλοξενούσαν να μου πει με αυστηρό ύφος «Η συνέρχεσαι ή εγκαταλείπεις την προσπάθεια επιστρέφοντας στη Γενεύη. Εδώ θέλουμε ανθρώπους που μπορούν να προσφέρουν έργο…»
Τοποθετώντας την ελληνική σημαία σε γωνιές της μαύρης ηπείρου
Από το 1978, που πρωτοπάτησε το πόδι στην Αφρική μέχρι σήμερα, έχει προσφέρει έργο σε ξεχασμένες χώρες που παραμένουν άγνωστες στους καλοζωισμένους κατοίκους της Δύσης.
Το 1980 κι ενώ έχει αποκτήσει δυό δικά της παιδιά ιδρύει την Οργάνωση «Ελληνική Δράση της Αφρικής» το έργο της οποίας έχει υμνηθεί ακόμη και από τα Ηνωμένα Έθνη. Η λεπτοκαμωμένη γυναίκα, επίτιμη Γενικής πρόξενος της Ακτής του Ελεφαντοστού τώρα πια, μπαίνει εκεί που οι Διεθνείς Οργανισμοί αδυνατούν να παρέχουν βοήθεια.
Βρίσκεται συνεχώς με μια βαλίτσα στο χέρι, εγκρίνοντας project για φιλανθρωπικά έργα. Η δράση της έχει αφήσει εποχή στην Αφρική αφού αποτιμάται σε εννιά κέντρα υγείας στην Ακτή του Ελεφαντοστούν, μια μαιευτική κλινική στην ίδια περιοχή και επιπλέον ένα νοσοκομείο στην Αίγυπτο, μια κινητή χειρουργική μονάδα στη Ρουάντα, τέσσερα οδοντιατρεία στις πόλεις Kouassi, Delekro, Koun Fao και Abegourou , ένα ορφανοτροφείο στην Κεντρική Αφρική και μηνιαία προμήθεια φαρμάκων σε Τόγκο, Μπενίν, Μαλί, Νιγηρία και Γκάνα.
Πιστεύοντας μάλιστα ότι η εξέλιξη της πιο αδικημένης ηπείρου θα έρθει μέσα από τον πολιτισμό και την παιδεία ιδρύει σχολεία, τέσσερα μέχρι σήμερα, που τους δίνει την ονομασία άλλοτε «Μακεδονία» και άλλοτε «Μέγας Αλέξανδρος» βάζοντας το μάθημα των Ελληνικών ως ένα από τα επίσημα μαθήματα και υψώνοντας φυσικά στον ιστό την Ελληνική σημαία.
«Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκινητικό από το να βλέπεις έγχρωμα παιδιά να τρέχουν ξυπόλητα ανταλλάσσοντας σπαστά, Ελληνικές λέξεις».
Οσο για το πως προέκυψε η θέση της φυλάρχου; «Στην περιοχή Κουασίντα Ντα Ντε Κρο έχουμε ιδρύσει σχολεία, εγκαινιάσει ορφανοτροφεία, παρείχαμε ασθενοφόρα και βοηθήσαμε να γίνουν γεωτρήσεις. Λόγω του ότι δεν φοβήθηκα τους αντάρτες που λυμαίνονται το χωριό ο δήμαρχος μου έδωσε τον χαρακτηρισμό Ζαν Νταρκ. Κάποια ημέρα με προσκάλεσε σε μια γιορτή υπό τον όρο να πάω τελευταία. Φτάνω στην πλατεία και μένω με το στόμα ανοικτό καθώς με βάζουν μέσα σε μια μπανιέρα , σύμβολο πλούτου και δύναμης».
«Έπειτα με έντυσαν με τοπική στολή, μου έδωσαν ένα σκήπτρο στο χέρι και αφού με τοποθέτησαν πάνω σε μια πολυθρόνα φτιαγμένη από κλαδιά με γύριζαν γύρω από όλα τα σπίτια για να με γνωρίσουν οι κάτοικοι της φυλής Ανι Μπινί. Ήμουν πια η νέα τους φύλαρχος…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου