Αποζητώντας το αχρείαστο /περιττό

 

Κώστα Δημ Χρονόπουλου *

Είχα πάντοτε μια απορία. Γιατί τάχα τόση ανησυχία, από μέρους μερίδας των ΜΜΕ , πολιτικοκομματικών παραγόντων, πολιτών, κ. α για το έλλειμμα σθεναρής αντιπολιτευτικής κριτικής;. Αγωνιούν οι ενδιαφερόμενοι για τις «σοβαρές»  επιπτώσεις τις οποίες έχει η αδυναμία –λόγω κατακερματισμού, αλλά και διαφορετικών /αποκλινουσών απόψεων –των ποικιλώνυμων κομμάτων (που θα πρέπει) να ελέγχουν την κάθε Κυβέρνηση , ώστε να γίνεται καλύτερη. Ουσιαστικά αποζητούν το αχρείαστο / την αχρείαστη παρέμβαση. Εδώ θα ήθελα να καταθέσω κάποιες, διαφορετικές απόψεις μου:                                          Α. Ο οφειλόμενος , αντιπολιτευτικός έλεγχος, επιβάλλεται να αφορά όχι μόνον σε αντιθέσεις, αλλά κυρίως σε θέσεις. Μπορεί το πρώτο συνθετικό (=αντί ) να … «επιτρέπει» ή να δικαιολογεί τις αντιθέσεις, αντιπαραθέσεις, αντιπαλότητες κλπ, αλλά δεν επιτρέπεται να γίνεται: αυτοσκοπός πάλης /εναντίωσης, ανάμεσα στην, εκάστοτε, Κυβέρνηση και στα  Κόμματα της εκάστοτε Αντιπολίτευσης (Αξιωματικής και λοιπών Κομμάτων του Κοινοβουλίου). Η αναγκαία , επιβεβλημένη αντιπολιτευτική προσφορά, θεωρώ πως είναι διττή , διφυής, σιαμαία , αδιαχώριστη. Συνίσταται από δύο σκέλη /μέλη /παραμέτρους:

                                                                                                                                         Ι. Έλεγχος (καλόπιστος, αντικειμενικός, τεκμηριωμένος)                      ΙΙ. Προτάσεις (οι οποίες, αν υιοθετηθούν, θα οδηγήσουν σε βελτίωση των κακώς κειμένων και ελεγχόμενων). Δυστυχώς επικρατεί μια νοσηρή αντίληψη κομματική , η οποία θέλει αφ’ ενός την αντιπολίτευση για … αντιπολίτευση  και αφ’ ετέρου –παντελή απουσία νέων προτάσεων (στην καλύτερη περίπτωση: κατάθεση ακοστολόγητων παροχών !....). Κλασσικό παράδειγμα, αυτό που συνέβη μετά την (πολύ) διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και την αναρρίχηση –ως Αξιωματικής Αντιπολίτευσης – του ΠΑΣΟΚ-: Το διακύβευμα , μεγαλεπίβολος στόχος, πρωταρχικός, υπήρξε (για ΌΛΟΥΣ) η κατακρήμνιση του κου Πρωθυπουργού. Όχι οι δικές τους προτάσεις μελλοντικής τους διακυβέρνησης.  Αν αυτό λέγεται υγιής, σοβαρή , δημοκρατική Αντιπολίτευση , τότε προσωπικά –κακώς – δεν υπογράφω ως … αστροναύτης!. Βέβαια (και για να μην τους αδικήσω) πρόβαλαν έναν «σοβαρό» επιχείρημα : «Να πέσει η Κυβέρνηση για να σωθεί ο τόπος».                    

Μόνο που ο αντιπολιτευτικός αυτός πολυετής και πολυχρησιμοποιημένος αυτός δίσκος,  έχει , προ πολλού, φθαρεί, αχρηστευτεί, δεν πείθει.  Προξενεί απλώς κλαυσίγελω. Η Ελλάδα σύντροφοι δεν θα σωθεί με αλλαγές καρεκλών και μόνον.  Θέλει εφαρμόσιμες προτάσεις και συγκροτημένους πατριώτες ηγέτες/ταγούς. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε  όπως πάμε!.....                                                    Β. Έρχομαι τώρα στην Κυβέρνηση , όπου συμβαίνουν πράγματα που επίσης δεν αντιλαμβάνομαι , ούτε φυσικά υιοθετώ:

1.  Γιατί πχ χρειάζεται ο , όποιος, αντιπολιτευτικός έλεγχος, προκειμένου να γίνουν διορθώσεις , αναθεωρήσεις, βελτιώσεις, ή άρση αδικιών;. Τα προφανή , τα οφθαλμοφανή, τα αυτονόητα, θα πρέπει να επισημαίνονται από την αντιπολίτευση κάθε φορά;. Τι είδους αρρωστημένη τακτική είναι αυτή που επικρατεί ή επιζητείται από άλλους, ώστε η κάθε Κυβέρνηση (τότε) να ταρακουνηθεί;. Είναι  σοβαρή μια τέτοια πολιτική;.

Δεν αντιλαμβάνονται οι Κρατούντες ότι –εκτός των άλλων – αυτό απαξιώνονται, αυτοαναιρούνται , αυτοαχρηστεύονται ;. (Δεδομένου ότι όφειλαν οι ίδιοι να έχουν πάρει μέτρα, πριν τους χτυπήσουν καμπανάκια και καμπάνες οι πολιτικοί τους αντίπαλοι). Συμπεριλαμβάνονται και οι ποιοτικοί , ανεξάρτητοι αρθρογράφοι, αναλυτές, δημοσιογράφοι των ΜΜΕ που υποδεικνύουν , αναδεικνύουν και προτείνουν σωστά πράγματα / λύσεις).

2.  Γιατί –διαχρονικά και α-κομματικά – οι όποιες βελτιώσεις από τους Εξουσιαστές (υπηρέτες του κυρίαρχου λαού;) μας συναρτώνται : «ηθικά», «δημοκρατικά», «έντιμα» και «δεοντολογικά» με το διαβόητο Π.Κ =Πολιτικό Κόστος;. (Σ.Σ Ο εστί μεθερμηνευόμενο : «κίνδυνος απώλειας της εξουσίας»). Μια άυλη, «αυγοκουρευτικού» μεγέθους και αξίας –άνευ ουδεμίας σημασίας εννοώ –έννοια;.

Τι θα πει «ΠΚ» και –το χειρότερο- ανάληψή του;. Τι ακριβώς αναλαμβάνουν οι «πολιτικοί» και το κόμμα τους;. Αέρα κοπανιστό ή επιδίνονται σε επιμελημένη αυγοκουρά ή λούσιμο –φιδιών;. Υπάρχουν και απόνερα (από το φιδολούσιμο ;) σοβαρά: Οι εκάστοτε Κυβερνώντες (όταν ή αφού δεν απειλείται η εξουσία τους) διαπιστώνοντας την αδυναμία διακυβέρνησης από την Αντιπολίτευση , όχι μόνον δεν παίρνουν φιλολαϊκά μέτρα, αλλά γίνονται –συνήθως πιο αλαζόνες και ψηφίζουν αντιλαϊκά νομοσχέδια , αφειδώς.

Γ. Κάθε επαγγελματίας έχει υποχρέωση (αν σέβεται τη δουλειά του, τον εαυτό του  και τους συνανθρώπους του) να είναι υπεύθυνος, συνεπής, επωφελής, είτε είναι εργάτης / εργαζόμενος, τεχνίτης, επιστήμονας, πολιτικός, κ.ο.κ. Από την στιγμή που για να κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του χρειάζεται έλεγχος, απειλή, εκβιασμός, απόλυση κλπ, τότε το παιχνίδι έχει χαθεί , μαζί με την εύρυθμη λειτουργία του κοινωνικού συνόλου. Στην τελευταία αυτή περίπτωση, ο «επαγγελματίας», θα πρέπει να  πηγαίνει σπίτι του (το ηπιότερο τίμημα πληρωμής της ανικανότητάς του). Εξυπακούεται ότι αυτό (πρέπει να) ισχύει τόσο για τους εξουσιαζόμενους , όσο και για τους εξουσιαστές (… χωρίς το … ελαφρυντικό ότι δεν απέδωσαν ή «αμάρτησαν»  για το «παιδί» τους / πολιτικό κόστος!).

 

 

 

 

ΥΓ Η –με όποια πρόφαση ή κόστος –από οπουδήποτε/οιονδήποτε προερχόμενη –αποποίηση ευθυνών, είναι κατακριτέα.

Η δικαιοσύνη , η άρση αδικιών και  η ισότιμη αντιμετώπιση των άλλων, αποτελεί αδιαπραγμάτευτο καθήκον /υποχρέωση κάθε συνειδητοποιημένου πολίτη ή –και – πολιτικού.

Όλα τα άλλα είναι για να …. πολιτικολογούμε , ακατάπαυστα , ακατάσχετα και ακαταλαβίστικα.

 

 

 

Ιατρού