Το σύστημα της πολιτικής αλητείας…

Του πολίτη Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου,
Τα όσα κακόμορφα, χυδαία, πρόστυχα και ποταπά εκτυλίσσονται στους κόλπους του σάπιου πολιτικού συστήματος τούτων των χρόνων, αναδεικνύουν την λειτουργία ενός αλητοειδούς παρεΐστικου πολιτικού συστήματος, το οποίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτό που λέγεται πολιτική και ό,τι αυτή σημαίνει.Ένα κράμα πραματευτάδων της ιδεολογίας και της πατρίδας επιχειρούν νύχτα – μέρα να εξαπατούν τους ψηφοφόρους εμφανίζοντας το μαύρο – άσπρο και αντιστρόφως προκειμένου να κρύψουν, όσο μπορούν, αυτό που στην πραγματικότητα είναι: Ουτιδανά πολιτικά ανθρωπάκια που μοναδικός τους σκοπός είναι η εκφυλισμένη εξουσία και τα κάθε λογής νόμιμα ή παράνομα ωφελήματα τα οποία αυτή συνεπάγεται.
Επαγγελματίες του πολιτικού μακιαβελλισμού γυρίζουν από κόμμα σε κόμμα, όπως οι νταβατζήδες γυρίζουν από οίκο σε οίκο ανοχής παίρνοντας τις εισπράξεις από τις πόρνες.
Πρόκειται για φαινόμενα και γεγονότα τα οποία συντελούν στον πλήρη εκμαυλισμό όχι μόνο της πολιτικής και των πολιτικών αλλά και αυτής της ελληνικής κοινωνίας η οποία διδάσκεται να κάνει τα ίδια: Να εξαπατά, να παρανομεί, να εκχυδαΐζει τους πάντες και τα πάντα στο όνομα της ωφέλειας και της επιτυχίας με όλα τα μέσα.
Πρόκειται για ένα αποτέλεσμα το οποίο μεταδίδεται δια της μιμήσεως στην ελληνική κοινωνία, σύμφωνα με την ρήση του Ισοκράτη που έλεγε ότι: Το ήθος της πόλεως είναι όμοιο με το ήθος των αρχόντων.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, οι εναλλασσόμενοι πολιτικάντηδες του πολύχρονου συστήματος της σήψης αποτελούν φορείς του ηθικού έϊτζ στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαιτέρως στην άνεργη και πενόμενη νεολαία.
Πώς να το κάνουμε; Θέλουμε δε θέλουμε οι ταγοί της Ελλάδας δίνουν το παράδειγμα στους διοικούμενους και όταν αυτοί είναι διεφθαρμένοι διαχέουν την διαφθορά τους και στην κοινωνία, όπως είχε διαπιστώσει και ο Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος Σ. Μοντεσκιέ (1689-1755), στο περίφημο έργο του: «Το Πνεύμα των νόμων» (Εκδόσεις «Αναγνωστίδη», Αθήνα σελ. 118-119).

«Η διαφθορά κάθε κυβέρνησης αρχίζει σχεδόν πάντοτε με τη διαφθορά των αξιωματούχων της», και προχωρώντας θα πει: «Ο λαός πέφτει σ’ αυτή τη συμφορά της διαφθορά όταν αυτοί στους οποίους έχει εμπιστευθεί τον εαυτό του, επειδή θέλουν να κρύψουν την δική τους διαφθοράς ζητούν να τον διαφθείρουν και για να μην βλέπει την φιλοδοξία τους, του μιλούν πάντα για το μεγαλείο του. Για να μην καταλαβαίνει την φιλαργυρία τους, κολακεύουν ασταμάτητα το δικό του πνεύμα οικονομίας. Έτσι η διαφθορά θα μεγαλώσει ανάμεσα στους διαφθορείς και θ’ αυξηθεί ανάμεσα σ’ αυτούς που είναι ήδη διεφθαρμένοι…».
Θα νόμιζε κανείς ότι ο Γάλλος πολιτικός στοχαστής τα γράφει αυτά σήμερα για τους πολιτικούς των Αθηνών, οι οποίοι λένε στον λαό που διαφθείρουν τα ίδια ακριβώς λόγια: Ο… υπερήφανος λαός! Ο λιτοδίαιτος λαός και άλλες τέτοιες τιποτολογίες για να κρύψουν τα δικά τους κότερα, τις Novartis, την Siemens και πάει λέγοντας!
Η διεισδυτική κοινωνιολογική ανάλυση του Μοντεσκιέ βάζει το μαχαίρι στην πληγή. Λέει: «Δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάζει όταν βλέπουμε ότι οι ψήφοι δίδονται για το χρήμα. Δεν μπορούν να παραχωρήσουν πολλά στον λαό, χωρίς να ξανατραβήξουν περισσότερα απ’ αυτόν».
Λες και ο Μοντεσκιέ έβλεπε τον σημερινό Τσίπρα να δίνει επιδόματα και ψίχουλα από το υπερπλεόνασμα με το οποίο στράγγισε τον λαό, ο οποίος μάλλον δεν καταλαβαίνει το μεγάλο κόλπο!
Το κακό όμως δεν σταματά εδώ. Έχει και συνέχεια: «Αλλά, προσθέτει ο φιλόσοφος – για να ξανατραβήξουν απ’ αυτόν, πρέπει ν’ ανατρέψουν το Κράτος και όσο πιο πολύ θα φαίνεται ότι ο λαός αποκτά την ελευθερία του, τόσο πιο γρήγορα θα φτάσει η στιγμή που θα πρέπει να τα χάσει όλα. Έτσι, ο λαός αποτελείται πια από μικρούς τυράννους που έχουν όλα τα ελαττώματα του ενός μόνου. Σε λίγο αυτό που μένει από την ελευθερία γίνεται ανυπόφορο, γιατί ένας μόνο τύραννος επιβάλλεται προσωπικά και ο λαός χάνει το παν, ακόμα και τα πλεονεκτήματα που προέκυψαν από την διαφθορά του».
Γι’ αυτό οι κυβερνήτες «μας» οδήγησαν την Ελλάδα στην απόλυτη οικονομική και ηθική χρεοκοπία, ενώ ο φαύλος λαός, πεινασμένος και χωρίς ηθικούς φραγμούς, εξακολουθεί να τους τιμά και να τους δοξάζει.
Πρόκειται για ένα πανάρχαιο φαινόμενο των Ελλήνων, το οποίο καυτηρίαζε ο Πλάτων γράφοντας: «Οι περισσότεροι δε δυσκολεύονται να δοξάζουν και να τιμούν κατ’ ιδίαν και δημόσια τους φαύλους εκείνους που έχουν τα πλούτη και την δύναμιν, ενώ απεναντίας ελεεινολογούν και περιφρονούν τους άλλους, όταν τύχει να είναι αδύνατοι και πτωχοί, όσον και αν παραδέχονται πως είναι καλύτεροι από τους αδίκους» (Πολιτεία, Βιβλίον Β’).
Γράφοντας αυτά, δεν τρέφω καμία αυταπάτη ότι η μάζα των Ελλήνων ψηφοφόρων θα τολμήσει να δραπετεύση από τα μαντριά της σήψης και της διαφθοράς και να ψηφίσει τα εκτός Βουλής «μικρά» κόμματα!
Μπολιάστηκε πολύ και για πολλά χρόνια με την κάθε λογής διαφθορά, εφαρμόζοντας την ρήση του σαρκαστικού ποιητή Ανδρέα Λασκαράτου (1811-1901): «Οι παλιάνθρωποι ενώνονται μεταξύ τους όπως οι σάπιες σταφίδες».
Σαπίλα: Η μεγάλη πολιτική θεά των σημερινών Ελλήνων!
Χαιρετίσματα στην Εξουσία!