Γράφει ο πολίτης Π. Παπαγαρυφάλλου
Αυτός ήταν ο τίτλος ενός άρθρου του... «μη προοδευτικού» εκδότη Γιάννη Γιαννάκενα, το οποίο είδε το φως της δημοσιότητας στις 23/5/2005 και το οποίο άρχιζε έτσι: «Η ολέθρια για την Ελλάδα πορεία που έχουν χαράξει οι κυβερνώντες με την ανοχή και συχνά συμπόρευση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν έχει τέλος. Η εθνική κυριαρχία ως πρωταρχικός σκοπός της εξωτερικής πολιτικής, αλλά και η κοινωνική συνοχή ως άξονας της εσωτερικής πολιτικής, φθίνουν συνεχώς».
Το κείμενο, ανατέμνοντας τους εθνικούς κινδύνους από την αθρόα νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών, έλεγε: «Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να επιβιώσουμε οι Έλληνες στην ίδια μας την Πατρίδα, και αυτός δεν είναι άλλος από το να αντιδράσουμε» (βλ. τον προσφάτως εκδοθέντα από τον ίδιο συλλογικό τόμο: «Θέλω πίσω την Πατρίδα μου», «Πελασγός», 2011, σελ. 19). Δυστυχέστατα, η πλειοψηφία του ταριχευμένου λαού δεν τόλμησε ν’ αντιδράσει κάτω από την κάθε λογής τρομοκρατία των αυτοαποκαλούμενων... προοδευτικών, οι οποίοι διατείνονται ότι αγωνίζονται για την εθνική ανεξαρτησία!
Μια «ανεξαρτησία εθνική» και μια «λαϊκή κυριαρχία» που καταλύθηκε επίσημα με την επίσημη πρόσκληση της Τρόικας και της Κουστωδίας των Γκαουλάιτερ.
Στα 7 χρόνια που πέρασαν από την έκκληση εκείνη, οι λαθρομετανάστες έγιναν ή τείνουν να γίνουν κράτος εν κράτει, ενώ ταυτόχρονα οι κυρίως υπεύθυνοι εξακολουθούν να μυρικάζουν την τσίχλα του... προοδευτικού. (Αυτά ανεξάρτητα από τις ιστορικές και πολιτικές διαφωνίες του γράφοντος σε αρκετά κείμενα του έργου που αναφέρεται).
Ερωτάται: Ποιος είναι τελικά προοδευτικός σε τούτη την πατρίδα; Αυτός που την εκποιεί ή αυτός που την υπερασπίζει;
Πόσο εύστοχος υπήρξε ο Θουκυδίδης όταν έγραφε ότι: Για να δικαιολογούν οι άνθρωποι τις αίσχιστες πράξεις τους αλλάζουν τη σημασία των λέξεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου