Ο θείος Τράγκας πάλι σήμερα (29/2/2012) παραληρώντας θυμήθηκε την Αργεντινή. Τον ακούμε και θαυμάζουμε την αμετροέπεια και βλακεία της ελληνικής ανεξάρτητης, αδέσμευτης μαχητικής δημοσιογραφίας. Δεν περιμέναμε τίποτα καλλίτερο. Τον έχουμε συνηθίσει. Δεν είναι πάρα ένα γραμμόφωνο που το κουρδίζουν. Είναι ο άνθρωπος της περιορισμένης εμβέλειας, των έμμονων ιδεών, και στα περασμένα και τα τωρινά, τσούλα της πολιτικής και δημοσιγραφίας που μηρυκάζει σαν τα κατσίκια τις στεγνές και.... κούφιες ιδεοληψίες του για να χαϊδεύει τα αυτιά των....
αμνημόνων καματερών που θέλουν να ξεχάσουν τον μεγάλο πάρτι που ακολούθησε το ολέθριο 1981, όταν η Πανελλήνια Σοσιληστρική Οργάνωση Καθαρμάτων πήρε την εξουσία και ισοπέδωσε την Ελληνική κοινωνία.
Η Αργεντινή έγινε το μέτρο σύγκρισης το σημείο αναφοράς με το τι γίνεται στην Ελλάδα σήμερα και τι μπορεί να γίνει στο μέλλον.
Εκείνα που δεν λέει ο καλός Τράγκας έχουνε μεγαλύτερη σημασία από εκείνα που είπε. Απομονώσε μία περίοδο της Αργεντινής για να βγάλει δήθεν συμπεράσματα, να τρομοκρατήσει και να αποπροσανατολίσει τους Έλληνες. Παρουσιάζει το πρόβλημα της Αργεντινής και συνεπώς της Ελλάδας σαν κάτι το στιγμιαίο. Αφήνει ασχολίαστο το πώς έφθασε η Αργεντινή στην φτώχεια, ως το ΔΝΤ. Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς η πανίσχυρη οικονομικά Αργεντινή των αρχών το 20ου αιώνα και μέχρι το 1940 κατάντησε ένας διεθνής παρίας ένας ζήτουλας με υποθηκευμένο το μέλλον των επερχομένων γενεών.
Από το 1880 και μέχρι το 1940 η Αργεντινή ήταν προορισμός μεταναστών από όλον τον κόσμο στο ίδιο επίπεδο με τις ΗΠΑ. Το Μπουένος Άιρες ήταν μία κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα στο ίδιο επίπεδο του Λονδίνου, του Παρισιού και της Νέας Υόρκης. Οι ξένες επενδύσεις έρεαν. Είχε την μεγαλύτερη και πιο ευημερούσα μεσαία τάξη σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική. Ζηλευτά Πανεπιστήμια και μία δημόσια εκπαίδευση μοναδική. Με την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου η Αργεντινή ήταν η 10η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο. Την δεκαετία του 40 οι οικονομολόγοι μελετούσαν το Αργεντινό μοντέλο της τεράστιας ανάπτυξης μέσα σε μία υπανάπτυκτη Λατινική Αμερική.
Όλα άλλαξαν το 1940. Ο "αείμνηστος" Περόν πήρε την εξουσία. Με ατεκμηρίωτη υποσχεσιολογία, παιδαριώδης κομπασμούς, κυριαρχούμενος από μία φασίζουσα συντεχνιακή εξουσιαστική λογική και με σύνθημα "ο λαός στην εξουσία" ξεκίνησε την συστηματική λεηλασία του πλούτου. Ισοπέδωσε την κοινωνία της Αργεντινής προς τα κάτω στο χαμηλότερο επίπεδο λειτουργίας ποιοτικών κριτηρίων, επιβάλλοντας έναν βάναυσο αμοραλίστικο μονοκομματικό καθεστώς. Ένα καθεστώς που τυράννησε την Αργεντινή και την ξεκούρδισε.
Οι κάτοικοι της Αργεντινής έζησαν ένα έμπρακτο συλλογικό παραλήρημα. Πουλώντας το παραμύθι να τα πάρουμε από την "πλουτοκρατία" και τους "έχοντες και κατέχοντες" πολλοί ανίκανοι για τον επιστημονικό ή επαγγελματικό στίβο, προσκολλήθηκαν στο Περονικό κίνημα και έφθασαν σε υπουργικές καρέκλες λανσάροντας πίστη σε κάτι που πότε δεν πίστεψαν.
Άνθρωποι που δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους ΄ξαφνικά εκτοξεύθηκαν στην κορυφή και άλλοι από την φτώχεια και την ανέχεια, στο όνομα του Περόν βρέθηκαν να κατοικούν σε ανάκτορα τίγκα στο μάρμαρο.
Καθ' όλη την διάρκεια της Περονικής λαίλαπας τα προσόντα για την κατάληψη κάποιας θέσης μετρίοντουσαν με τους πόντους, μη πάει το μυαλό σας στο πονηρό, τις αφίσες που είχε κολλήσει. Η μεγάλη Περονική παράταξη του "ουλα δικά μας είναι" ήξερε να αμείβει τους ανθρώπους της. Κολάκεψε ό,τι πιο εγωκεντρικό και ευτελές έκριβε ο λαός μέσα του, εκμεταλλεύτηκε την ανασφάλεια, την απαιδευσιά, την ιταμότητα, να καταξιώσει την ηδονοθηρία, την καταναλωτική βουλιμία. Aλλά σφραγίδα στον ψυχισμό ανεξάλειπτη άφησε κυρίως η γεύση της εξουσίας, η αίσθηση της εξόδου από την ανωνυμία και το περιθώριο, η ηδονή να είσαι επιτέλους «κάποιος». Αρκούσε για να αποκτήσεις περονικό πρόσωπο και να βγεις από την κοινωνική αχρωμία. Αυτοί οι κάποιοι εγκαταστάθηκαν σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου. Aυτοί έκριναν για όλα, αυτοί αποφάσιζαν. Διόριζαν, απόλυαν, έκαναν προαγωγές και μεταθέσεις, μοίραζαν επιχορηγήσεις και δάνεια. Kαταλύθηκε κάθε κρατική ιεραρχία. Σε κάθε πόλη, χωριό, γειτονιά αλλά και σε σωματεία,συλλόγους, «πνευματικά ιδρύματα», εφημερίδες , είχαν απλωθεί τα αναρίθμητα πλοκάμια της πνιγερής απολυταρχίας του Περονισμού . H στράτευση ήταν (κατά κανόνα) με το αζημίωτο. Ασήμαντοι ρυπαροί και τρισάθλιοι ξαφνικά έγιναν πάμπλουτοι διαγουμίζοντας τον πλούτο της χώρας τους.
Ο Περόν πέρασε σαν λαίλαπα ισοπέδωσε τα πάντα, διέλυσε τα πάντα και παρόλες τις προσπάθειες που έγιναν μετά η Αργεντινή δεν μπόρεσε να συνέλθει. Ο "αείμνηστος" είχε κάνει καλά την δουλεια του. Παρέδωσε την χώρα του στους σανκουλότους του περονικού κινήματος, για να την φτάσουν στα πρόθυρα της κατάρρευσης και να την σπρώξουν στην αγκαλιά του ΔΝΤ.
Αν ο "αείμνηστος" της Αργεντινής θυμίζει κατά κάποιον τρόπο τον δικό μας "αείμνηστο" ολετήρα, αρπακολατζή Ανδρέα Παπανδρέου είναι καθαρή σύμπτωση...
maximos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου